Geenstijl

Gastvrijheid begint met veiligheid

Na zeven jaren tafelen en borrelen hebben europolitici een ei gelegd. Er komt een migratiepact. Niet nu, maar jaren na de komende Europese verkiezingen. Niemand weet tijdens de stembusgang of deze loze verkiezingsbelofte wordt nagekomen, niemand weet of dit gaat werken. Dit pact kwam uit angst voor de rechtse kiezer, niet omdat ze wilden afstappen van hun idealen. Echte motivatie ontbreekt.

De zuidelijke landen krijgen in ruil hiervoor een nog coulanter fiscaal en financieel beleid. De honderden miljarden die tijdens krediet-, staatsschulden- en coronacrisissen zijn gestort, blijken onvoldoende, de Noordelijke landen mogen nog meer aflaten. Dit neigt naar chantage en corruptie, kennelijk is accepteren dat elke samenwerking voor- EN nadelen heeft een noordwestelijk privilege.

Dit migratiepact mist een methode om landen uit Afrika, Azië en het Midden-Oosten te verleiden af en toe hun eigen onderdanen terug te nemen. Nederland en Duitsland kunnen al jaren bijna geen uitgeprocedeerde Marokkanen uitzetten, Spanje lukt dat wel. Marokkaanse medewerking blijkt afhankelijk van keihard onderhandelen en betalen. Dit pact mist leverage, en is daardoor kansloos.

Voor landen buiten de EU is emigratie naar de EU een goudmijn. Of het nu legale arbeidsmigranten, asielzoekers, rondreizende criminelen of een combinatie daarvan zijn, maakt niet uit. De voormalige onderdanen sturen goederen en geld terug. Dit is de fiscale reden dat uitgebuite arbeiders geen afstand kunnen doen van onder andere een Turkse of Marokkaanse nationaliteit. The spice must flow.

Die landen kunnen het niet betalen al hun onderdanen netjes terug te nemen, dus erkennen ze hun eigen onderdanen niet. Die migranten zijn daarmee feitelijk stateloze slaven. Landen buiten Europa zaaien twijfel waar iemand vandaan komt, en nemen daarna zo min mogelijk mensen terug. Het internationale verdrag tegen staatloosheid is daar een dode letter, hier een heilig geschrift.

De EU is een single market, lidstaten mogen niet meer individueel onderhandelen of een grens met een land dichtgooien als een land haar eigen onderdanen niet terugneemt. Lidstaten hebben geen drukmiddelen meer, dus moet dit als blok. Als een land niet meewerkt, dan moeten voordelen zoals handel, toerisme en giften wegvallen. Het is geven en nemen, of helemaal niets. Dat is de enige weg.

Onze klassieke nationale politici stellen nog dat we alleen een alternatief migratiebeleid kunnen voeren als we uit de EU en diverse internationale verdragen stappen. Onder andere Denemarken, Polen en België hebben zo`n alternatief beleid en bewijzen het tegendeel. Verdragen nakomen blijkt binnen Europa een keuze, en wij moeten niet als strebertje autistisch en als enige de regeltjes volgen.

Het Dublin Criterium is een voorbeeld van een verdrag dat Nederland zou moeten ontlasten, en binnen de EU een vervlogen droom is. Nederland moet niet onderhandelen over een de jure opt-out, als de halve Unie de facto al jarenlang een opt-out beleid voert. We missen een half miljoen woningen, de koek is letterlijk op. Zelfs hotels, vakantieparken en kantoorpanden zullen opraken.

Asielzoekers worden aan de rand van Europa in tenten of op buiten op straat opgevangen, hier krijgen ze hotelkamers van honderden euro's per nacht plus zakgeld. Allemaal binnen dezelfde Europese Unie, dus binnen dezelfde regelgeving. Dit potentiaalverschil tussen EU-lidstaten is niet houdbaar. Dat geeft een aanzuigende werking en dankzij overbelasting een race to the bottom.

Kansarme migranten uit veilige landen die niet straks in een versnelde procedure aan de grens van de Europese Unie in detentiecentra willen wachten op hun uitzetting, worden gedwongen hun erbarmelijke reis te vervroegen naar 2024 of 2025. Dit wordt een asieltsunami. Ik snap niet waarom politici die tonnen incasseren deze simpele gevolgtrekking van hun eigen beleid niet overzien.

Er zit nu een tunnelvisie op praktische zaken zoals opvang, en angstbeelden vanuit de politieke elite op ongewenste verkiezingsuitslagen. Een duidelijke visie hoe we onze vrije, multiculturele samenleving kunnen behouden ontbreekt. We zien een verharding en een opkomst van religieus fanatisme, waar twee op de drie de Koran boven onze grondwet en andere regelgeving plaatst.

Het Midden-Oosten geeft vanuit het verre verleden een blik op onze toekomst. Op de Westelijke Jordaanoever ligt Bethlehem. Dit christelijke bedevaartsoord is in alle tumult onbereikbaar. Toen er duizenden jaren geleden in de herberg geen ruimte was, werden reizigers verwezen naar de stal. Jezus Christus was een joods kind, zijn ouders dus ook, die konden toen nog vrij reizen in dat gebied.

Die tijd is voorbij.