Tevens: Stamcafé

Wanneer is uw zak voor het laatst professioneel leeg getrokken? De kans dat dat tijdens de laatste Gay Parade gebeurde, was aanzienlijk kleiner dan bijvoorbeeld tien jaar geleden. Dit jaar heb ik namelijk niets over arrestaties van "Roemenen" gelezen in mijn favoriete Mokumse sufferdje, dat deze gratis attractie voor huisvrouwen uit de negorij van Nederland bewierookte alsof het de verkiezingsoverwinning van Kamala Harris betrof.

Wellicht was er dit jaar geen sprake van een invasie van "Roemeense" jatmozen en we moeten ook niet vergeten dat de queerbrigade van de politie, feestelijk gekleed in leder of in reetveters in de kleuren van de regenboog, waarschuwende telefoonflyers had uitgedeeld bij pisbakken, in dark rooms, bij de Black Body Shop of bij de Zara. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat kameraad Groot Wassink ongunstige statistieken over zakkenrollers tijdens de Gay Parade systematisch in de beroemde onderste la van zijn bureau propt. En wat lees ik bij AT5, de roeptoeter van burgemeester Halsema: volgens de politie heeft het te maken met capaciteitsproblemen.

De veldwachters waren natuurlijk al de Amsterdamse moskeeën aan het bijschilderen en versieren vanwege Mawlid an-Nabi (de geboortedag van de geliefde profeet Mohammed, de vrede zij met hem) op 15 september aanstaande.

Het afgelopen decennium werden er jaarlijks gemiddeld achttien gauwdieven gearresteerd door de Mokumse bromsnorren en bleek de Gay Parade een grote grabbelton en tombola voor "Roemenen". De lezer denkt: welke frisse homofiel duikt er nou de pisbak in met een tandeloze, gehavende "Roemeen" met een slordige coup soleil?

Tante Tuur is boos (tevens: Stamcafé)

Gezien de toestand in het Verenigd Koninkrijk leek het mij een goed moment om mijn reportage over Rotherham weer viraal te laten gaan. Die maakte ik in het kader van mijn serie Safari Eurabia voor GeenStijl. Tot mijn verbazing werd dit verhaaltje nu veel vaker gelezen dan toentertijd. En terecht, want something is rotten in the state of the perfid Albion.

Nou ben ik niet zo'n tiep dat heel gemakzuchtig zijn droge keutel op de grote hoop stront der opiniemakers gaat kakken, maar nu maak ik een uitzondering. Ik ben namelijk laaiend, en wel hierom: in het Verenigd Koninkrijk vindt nu de Umwertung aller Werte plaats. Dat is moeilijk Duits en houdt plat gezegd het volgende in: In der modernen Welt seiner Zeit konstatierte Nietzsche einen Niedergang der Kultur, der sich in einem sich ausbreitenden Werteverlust ausdrückte. Dieser hatte seine Ursachen in der zunehmenden Einsicht, dass einerseits der Begriff der Wahrheit inhaltlich nicht zu füllen war („Nichts ist wahr, alles ist erlaubt“), und andererseits der Glaube an einen Gott als Leitidee für den Sinn des Lebens immer mehr verloren ging. Als Konsequenz sah Nietzsche einen immer stärker werdenden Nihilismus als dem „Wertloswerden der obersten Werte“.

Ik heb al heel vaak geschreven dat mohammedanen zich waar dan ook ter wereld gedragen als cry babies en als een kwetsbare minderheid. Welnu: er zijn inmiddels 2 miljard fervente aanhangers van het mohammedanisme en dat lijkt mij geen minderheid. In het VK wordt dit nu wel zo gepresenteerd door Labour en vrijwel alle media. Moslims = zielig! Sterker nog: fucking Labour heeft met de islam een Molotov–Ribbentrop-verdrag gesloten, net zoals progressief Iran destijds een duivels akkoord sloot met ayatollah Khomeini. Welnu, we weten allemaal hoe dat afliep: de koppen van de progressieven rolden gelijk ten pin bowling balls door de straten van Teheran toen de goede man terugkeerde naar Perzië.

Soep van de Week, teven Stamcafé

Morgenavond gaat Joris "zeven vinkjes" Luyendijk in Zomergasten in gesprek met Sakir Khadr. Volgens de VPRO maakt "deze documentair fotograaf en filmmaker van Palestijns-Nederlandse afkomst stijlvol, cinematografisch werk en rauwe, intieme beelden van conflictgebieden". Het gezaghebbende en onverdachte blog Follow The Subsidy Money schreef recentelijk dat de beste man op een controversiële Amerikaanse terroristenlijst staat die door veel landen wordt gebruikt, en GeenStijl meldde al eerder dat Khadr bij de Volkskrant ontslagen werd door roekeloos gedrag in een oorlogsgebied, of iets in die geest. Dat wordt dus weer een zomers avondje topamusement bij de VPRO: heerlijke zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming, want ik hoor net van Pelleboer dat Koning Herfst reeds zijn intrede heeft gedaan in het troosteloze en verloren moederland.

Tevens StamCafé

Komkommertijd, denkt de reaguurder: influencer Tuur schrijft een luchtig wijvenepistel over drastisch afvallen. De Aaf en de Dirty Debby van GeenStijl. Straks gaat hij ook nog de Satisfyer testen voor GS, en de prostaatmelkmachine.

Neen, niets van dat alles!

Mijn intellectuele alter ego plaatste van de week al een relevante en vooral loodzware polemiek over het Marokkanendrama op de site van HP/De Tijd en de boog kan niet altijd gespannen zijn, vandaar deze lifestyle-essayette.

Bovendien gaat (morbide) obesitas iedereen aan, en met name reaguurders die de hele dag en nacht cola slurpen, al dan niet met een tic, en popcorn & pringles vreten achter hun computer.

Toen ik in een vorige soep tussen neus en lippen schreef dat ik een personal trainer heb en keihard aan het sonjabakkeren ben in de sportschool, reageerde een lezer vol ongeloof. Een andere suggereerde vilein dat ik aan de ozempic zit, de zombiedope voor vetzakken. Aan mijn lijf geen polonaise en de enige troep die ik bij tijd en wijlen slik, is paracetamol. En een paar keer per maand, hoogstens drie, rook ik voor de gezelligheid een pijpje krek met de verschoppelingen van Olhão, zoals staat vermeld in het diepte-interview dat kompaan Wierd Duk met mij deed voor de Telegraaf, en dan is het dus waar.

Tevens StamCafé

Ik was helaas nog nooit op de Zwarte Cross. Wel deed ik mee aan de Dakar Rally en bezocht ik een paar keer de concentração de motos in Faro, het grootste brommertreffen van Europa dat bezocht wordt door 20.000 easy riders. Het festival vindt dit weekeinde plaats, op een enorm terrein vlakbij de luchthaven van Faro. Zondagmiddag is de grote parade door de stad en die is best spectaculair. De eerste doden vielen gisteren. Niet door bendegeweld, maar gewoon door een botsing. Mijn personal trainer Rui (dankzij hem ben ik van 98 kilo naar 84 kilo gegaan, bedankt voor de complimenten) heeft donderdagavond al zijn tentje op een strategische plek op het terrein gezet en keert zondagavond pas weer terug naar zijn vriendin in Olhão.

We kijken even naar het nieuws:

Een biertje doet anderhalve euro en ook het eten kost geen drol: lekkere kip piri piri en flapjes zwijn van de houtskoolgrill voor 5 euro, kom daar maar eens om bij Lowlands, met peperduur veganvoeder. En verder zijn er lekker ordinaire strippers en is er veel heavy metalmuziek, dus helemaal comme il faut. Ik heb geen brommer en zelfs geen step en ging gewoon met de bus naar het festival. Deze editie sla ik over omdat mijn verloofde in Nederland is en ik op de hondjes moet passen. Dat zijn mijn kinderen en die laat ik nooit langer dan vier uur alleen.

Soep van de Week in Het StamCafé

De aanleiding voor mijn boek Brussel: Eurabia was de Belgische Muriel Degauque. Deze juffrouw, een promiscue, alcoholische junk uit de krochten van Wallonie die zich bekeerde tot de islam, ging de geschiedenis in als de eerste blanke Europese martelares van al-Qaida: op 9 november 2005 blies ze zich op naast een groep politieagenten ten noorden van Bagdad. Zelf stierf ze onmiddellijk, slechts een militair raakte gewond.

Eigenlijk een klassieke Belgenmop dus, van het kaliber: ‘Belgische terrorist brandde zijn mond aan de uitlaat tijdens het opblazen van een bus.’ Of: 'Belg kaapt trein. Eerste eis: gijzelaars en wapens.’

Na de totaal mislukte aanslag vonden  Amerikaanse veiligheidstroepen een Belgisch paspoort. Uit de stempels in de pas bleek dat Degauque met haar echtgenoot Issam Goris ( ze was twee keer eerder met een vrome mohammedaan getrouwd) per auto via Turkije en Syrië naar Irak was gereden. Kort na de aanslag schoten Amerikaanse mariniers Goris dood; hij stond op het punt een zelfmoordaanslag te plegen.

Niet lang na de aanslagen werd in Brussel Pascal Cruypenninck gearresteerd, die zich na een criminele carrière in de gevangenis tot de islam had bekeerd. Cruypenninck werd beschouwd als de leider van de Brusselse cel die zelfmoordcommando’s voor Irak had geronseld, onder wie Muriel Degauque.

Toen ik het minuscule berichtje over de dood van Degauque toevallig las, ergens weggemoffeld in een Belgische krant, moest ik denken aan Truman Capote en zijn schitterende In Cold Blood. Capote kwam de viervoudige moord op het spoor door een onopvallend nieuws berichtje in The New York Times. Hij besloot naar Kansas af te reizen om daar, nog voordat de daders Richard "Dick" Hickock en Perry Smith gepakt werden, over de moorden te schrijven.

Het piepkleine berichtje over Degauqe was voor mij de aanleiding om mij te verdiepen in mensen die zich bekeren tot de salafistische islam. Ik nam mij voor om moslim te worden in Brussel.

Soep van de Week

Groep Timmermans en de volidioten van de Partij voor de Halal Geslachte Dieren en hun islamofascistische carnivore bedgenoten van DENK hebben de hoofddoek als wapen ingezet in de strijd tegen Kabinet Bruin 1 en dat leverde deze week potsierlijke en vooral deerniswekkende taferelen op in de Tweede Kamer.

De pathetische jammerklacht van Esmah Lahlah - die er toch al uitziet als een verdrietig Brabants aardappeltje - zorgde vooral voor krokodillentranen bij haar zusters Piri, Ouwehand, Kröger en Bromet, nou niet bepaalde de scherpste mesjes in de besteklade van de oppositie.

De twiet van Fleur Agema, waarin ze verwees naar een uitspraak van Femke Halsema (moslima’s, slinger die hoofddoek af) smeet olie op het vuur en het bleef nog lang onrustig die dag.

Nou, ik had weer heel wat uit te leggen aan moeder de vrouw nadat zij het fraaie epistel van mijn lieve collega Spartacus had gelezen. Die verwees naar een interview van Michiel Lieuwma met het fenomeen Leendert Vooijce.

Leendert zegt tegen Michiel dat hij denkt dat ik verliefd op hem ben en Spartacus schrijft vervolgens: "Iedereen die Arthur ooit ontmoet heeft gelooft dit verhaal meteen."

Deze schalkse insinuatie van mijn gewaardeerde collega moet voor de reaguurders als een donderslag bij heldere hemel zijn gekomen, want in hun ogen ben ik immers het boegbeeld van heteroseksuele viriliteit: de generaal van Heutsz, de Raymond Westerling en de Andrew Tate van de vaderlandse journalistiek.

Ik heb inderdaad een zwak voor Leendert. Hij komt uit een christelijke vissersfamilie in Katwijk en zulks schept een natuurlijke band, want ik groeide op in het verstikkende zwartenkousenkerkmilieu van de Veluwe. Ede is het Katwijk van Gelderland. Leendert had ook kunnen eindigen als Dirk Kuyt, die veel nichteriger is dan zijn dorpsgenoot. Bij Kuyt moet ik altijd denken aan de totaal verbouwde Liberace, alleen had die sjiekere, betere smaak qua muziek, kleding en vriendinnen.

De laatste keer dat ik Jan Cremer tegenkwam, was op het Boekenbal.

“Neuken jullie wel genoeg, jongens?” vroeg hij aan mij en Pieter Waterdrinker. Jan liep tegen de tachtig, maar had nog steeds de bravoure van een nozem van twintig. Rijk de Gooijer had dat ook, dat eeuwige jongensachtige. Hoe heerlijk vond ik het om op mijn veertiende Ik Jan Cremer te lezen onder de dekens om vervolgens lekker te fappen op de erotische avonturen van ome Jan, in het schijnsel van de zaklantaarn. Vroeger had je nog romantiek.

In die tijd kocht ik - de bronstige puber met een kop vol pukkels - het singletje De Flipstand van Jan Cremer. Ik had geen idee wat die flipstand precies was, en eigenlijk wist niemand dat en al helemaal niet op de Veluwe, maar dat donderde niet.

Tevens StamCafé

Donderdag 13 juni 4.30 (ante meridiem, that is). Nog voor het hanengekukel opgestaan voor de vroege vlucht van Faro naar Lampegat. De komende week op hoernee met Rob Hoogland vanwege Het Grote Foute Jongens boek deel 3. Vandaag zitten we in de potkast van Wierd Duk, die ik recentelijk voor GeenStijl interviewde. Welkom in de vriendenrepubliek Nederland!

Ik ben een echte huismus geworden. Het liefst blijf ik thuis bij moeder de vrouw, Matcha en Tita. Tita is flink aan het kwakkelen. Ze is stokdoof, heeft artrose en vooral ‘s nachts wordt ze erg onrustig en begint ze vreselijk te hijgen. Soms moeten we op een nacht wel zes keer met haar naar buiten, de tuin in. Ze is gelukkig dol op zwemmen, en een paar keer per dag gaat ze een paar banen trekken in de Atlantische Oceaan.

Stiekem ben ik aan het rouwproces begonnen, want ik weet dat ik op een dag dierenarts Mario moet bellen om er een einde aan te maken. Raya en Jamba hielp hij ook al naar de hondenhemel en die liggen nu braaf in de tuin te wachten op hun zus. Het liefst eindig ook ik in een kuil in de tuin, naast mijn honden. Toch eens uitzoeken wat voor mogelijkheden de Portugese ambtenarij biedt maar wellicht kan ik ze beter niet op de hoogte brengen van mijn funeraire wensen.