Soep van de Week

Kent u die grap van Tofik Dibi, Mia Khalifa, Jørney Hendrikx en Pepijn Lanen die hand in hand naar een LGBTQQIP2SA-rooftop swingersparty in Gaza gingen? Het feest ging niet door omdat er geen hoge gebouwen meer zijn in Gaza.

Lanen, ook wel bekend als Faberyayo van De Jeugd van Tegenwoordig, is de nieuwste aanwinst in de freakshow van Palliepijpers die dagelijks de ether vervuilt. Deze week krijste Lanen uit het niets “Free Palestina” tegen wakaman Umberto, vermoedelijk in de hoop hiermee nieuwe optredens in babbelshows op de treurbuis binnen te harken. De knaap zag er apestoned en verward uit en in eerste instantie dacht ik dat het Patti Smith was, na een extreme make-over. We kijken even naar de beelden:

20 jaar later is het leven alleen maar verschrikkelijker geworden door de islam

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik heb de vier delen van De Hunkering, de documentaire over Theo van Gogh, in een dag uitgekeken. “Een feest der herkenning” wilde ik bijna schrijven, maar het was geen feest want ik werd er dieptreurig van. Atlantische stormen beukten op Villa Vischlugt, de stroom viel regelmatig uit, het hout (steeneik) in de kachel was zeiknat en wilde niet branden, het hele huis zat onder de modder door de hondjes en ik werd genadeloos geconfronteerd met mijn eigen vergankelijkheid. Bij documentaires over dooien pieker ik toch vooral over mijn eigen dood.

Ik vind het heerlijk om te zwelgen in zelfbeklag en draaide de meest treurige plaatjes, om het effect van mijn saudade te versterken, zoals Avec Le Temps van Léo Ferré, Les Feuilles Mortes van Yves Montand, Dis, quand reviendras‐tu ? van Barbara, Old Dom is Dead van de geweldige Hans van Hemert (net overleden), Hou alsjeblieft mijn graf schoon van Meindert Talma en In Every Hole van Vanessa del Rio.

De enige geruststelling was dat de hele generatie boomers die in De Hunkering voorbij komt er over twintig jaar niet meer zal zijn en - last but not least - dat er over mij nooit een dergelijke docu zal worden gemaakt. Een verbod op zo’n postuum eerbetoon heb ik contractueel vastgelegd bij notaris Domingos Passos Dias Aguiar Mota, want voor je het weet staat er een cameraploeg van de NPO op mijn graf te pissen.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik wilde voor GS eigenlijk een doorwrochte essayette schrijven over de virulente jodenhaat in gekkenhuis 020, in de geest van mijn preek voor HP/De Tijd (getiteld Dolhuis Amsterdam heeft een nieuw fopbaan: de stadsreservist. Nog minderwaardiger dan de boa), toen ik tot mijn schrik zag dat Sven Kockelmann, inmiddels nog vetter dan Frenske, het in zijn harses had gehaald om Alexandra van Huffelen te interviewen. Dacht ik - net als heel weldenkend Nederland - eindelijk van die narcistische kobold te zijn verlost, komt Svenske de Potvis met de dubbelganger van de moorddwerg uit Don’t Look Now aankakken! Daar moest natuurlijk een geestig twietje overheen want: noblesse oblige.

Er kan maar één reden zijn dat Kockelmann - in vergelijking met hem is Ivo Niehe een genadeloze interviewer, meedogenlozer dan Tomás de Torquemada, grootinquisiteur der Spaanse inquisitie - deze ramp op twee pootjes in de schijnwerpers van zijn ongetwijfeld naar oud zweet en etensresten riekende studiootje zette: de buttplug van de diverse kabinetten Rutte gaat er vanuit dat D66 weer in de regering komt na de val van Schoof 1. Over wishful thinking gesproken… Veel schaamtelozer kan het niet bij NPO66.

Een interview in Het StamCafé

Mijn onvoorwaardelijke liefde voor Tel Aviv, waar ik woonde toen het nog een zonnige oostblokdump was met een krankzinnige inflatie, gore koffie, vies eten en heel veel mooie meisjes, heb ik al vaak luidruchtig verkondigd: hier, hier, hier en hier. Maar deze Soep gaat voor de verandering eens niet over mij maar over onze man in Tel Aviv: fotograaf-chroniqueur Thomas Schlijper (48), die als een hedendaagse Ed van der Elsken het dagelijks leven in de Israëlische metropool vastlegt, met opvallend veel kiekjes van beeldschone, bevallige en aanstootgevende meisjes. Waarvoor hulde!

Soep van de Week in Het StamCafé

Het geklaag, geween en tandengeknars der Nederlandse media naar aanleiding van de neutralisatie van hun geliefde en altoos goedlachse vrijheidsstrijder Hassan Nasrallah was tot in de Algarve te horen. Alsof er een lieve oom - een kruising tussen Edwin Rutten, Barend Barendse, Kees Schilperoort en Bromsnor - naar zijn Schepper was teruggeroepen. En het waren sowieso al trieste tijden voor het vaderlandse hoernaille, want de Mossad, de Shin Bet en het Israëlische leger zijn bezig met een grote schoonmaak van het Midden-Oosten.

Iraanse, Syrische, Libanese en Palestijnse kopstukken - alias de As van de Haat en het Kwaad - worden tot groot verdriet van de de schrijvende apen van het Vlaamse mediakartel systematisch geruimd alsof het straathonden in Istanboel of Boekarest zijn.

De Volkskrant en de NRC - moderne varianten van de Völkischer Beobachter - spannen de kroon met weerzinwekkende antisemitische agitprop en anderzijds het bewieroken van de meest smerige en meedogenloze islamitische terreurbewegingen.

Ik had mij voorgenomen nooit meer iets te schrijven over Asha ten Broeke - het bipolaire huiskamerolifantje van de Azijnbode - maar deze week ging de hysterische oliebol helemaal los in haar column.

‘Piep piep boem!’, stond er in koeienletters op de New York Post nadat Israël de piepers van bijna drieduizend Hezbollahstrijders had laten ontploffen. Naast deze komisch bedoelde kop plaatste de krant een foto van een dode of gewonde man op een scooter, een grote wond op zijn heup. In deze krant schreef iemand dat het ‘Netflix-gevoel moeilijk te onderdrukken was’, ‘een spectaculaire aanval die je eerder in spionagefilms verwacht dan in het echte leven’. Ik vraag me af of kranten er ook op deze manier over hadden geschreven als de situatie omgekeerd was geweest: als Hezbollah of Hamas duizenden piepers had gesaboteerd om zoveel mogelijk Israëlische militairen te doden of verwonden, willens en wetens het risico nemend dat de explosies zouden plaatsvinden in de rij bij de groentewinkel of in het gezicht van een klein meisje. Had men daar lollige krantenkoppen over gemaakt? Het ‘Netflix-gevoel’ benoemd? Of hadden de media dan gerept over een laffe terroristische aanslag? Zou onze regering haar medeleven hebben betuigd aan de getroffen soldaten en hun gezinnen, en Israël gesteund hebben in zijn vergeldingsaanval? Dat omdraaien, dat doe ik vaker, als gedachte-experiment wanneer ik me afvraag door welke bril we naar bepaalde gebeurtenissen kijken. Ik ben vooral beducht voor de bril van de staat Israël, die de groepen die hij bestrijdt en onderdrukt systematisch ontmenselijkt.

Wordt Tuur nou zuur?

Eerlijk gezegd was ik een beetje van slag toen ik de ongekend felle reacties onder mijn respectvolle lijkrede voor Peter Klashorst (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) las. Het argumentum ad hominem betrof vooral mij en niet de dode kunstenaar. Ene Harvey Terhorst schreef op mijn Supstek-wandje naar aanleiding van de necrologie:

Arthur, ik denk dat jij de jaren 80 te veel romantiseert, jij was alleen bezig om je geld bij elkaar te hosselen om je bruin te scoren. Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit in de Mazzo heb gezien, je doet veel aan name dropping en je behoorde niet echt bij de scene die je beschrijft. Misschien wilde je dat wel, maar je was een junkie.

Maar de crux van mijn essayette was vooral een nostalgische terugblik op de jaren tachtig en nergens in het stuk pretendeerde ik net zo’n rouwdouwer te zijn geweest als Klashorst. Het doet dan ook pijn dat Harvey mij afserveert als een verslaafd muurbloempje in de Mazzo, de stille jongen uit Ede die nooit werd opgemerkt. Ach, wie kent die intens droevige scène uit Happiness (van Todd Solondz) niet: een klerk die al een eeuwigheid op de telephone sales werkte, blijkt te zijn overleden en een lieve empathische medewerkster, een van de drie zussen in de film, vertelt verschrikt dat haar collega dood is. Blijkt niemand in de kantoortuin te weten over wie zij het heeft. Ik ben dus die nobody die niemand ooit heeft opgemerkt in het door mij zo geromantiseerde Amsterdam van de jaren tachtig. Godverdomme. Je suis Donnie Darko.

hoe reaguurders walgen van een dode kunstenaar die duizenden vrouwen neukte

[SOEP VAN DE WEEK in Het StamCafé]

Peter Klashorst stopte met schilderen en Mosterd schreef een waardige i.m. over de man die net als Casanova, Julio Iglesias, Ron Jeremy, Russell Brand, Jack Nicholson, Mick Jagger, Gene Simmons, Charlie Sheen, Georges Simenon en Jeroen Pauw met duizenden vrouwen neukte.

Simenon, de schrijver van onder andere de geweldige avonturen van inspecteur Maigret, zei eens tegen zijn vriend Federico Fellini dat hij het met 15.000 vrouwen had gedaan, waarvan er 8000 de hoer speelden. Tellen die temeiers wel mee in de statistieken, zo vraag ik mij af, want op die manier kan zelfs Egbert uit Zoetermeer in het Nederlandse Guinness Book of Records komen. Alhoewel, reken maar eens uit hoe tijdrovend 8000 kommersjele pompertjes keer 15 minuten is. En dan moet Egbert bovendien wekelijks 40 uur bij de baas vegeteren en zit de goede man 15 uur per week in de auto naar de zaak (of nog erger: met zijn trommeltje met bammies in de trein).

Daarnaast moet hij ook nog iedere avond met Samantha en de koters voor de buis wortel schieten als een bedorven bintje. ‘Samantha’ is een vondst van Mosterd, en volgens mij heeft hij het ook wel eens over ‘Chantal’. De Nederlandse variant van Karen. Daarmee verwijst Mosterd naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen en de kin iedere kerel afzeiken die er lekker op los leeft, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren of de ijskastdeur open heeft laten staan.

Kijk maar eens naar de reacties van de nieuwe en vooral anonieme zedenprekers onder de necrologie van Mosterd.

door Arthur van Amerongen

(tevens StamCafé)

Hoe een dode antizionistische, antisemitische jood Pakhuis De Zwijger, KOZP & de Ku Klux Klan, Jeremy Corbyn en judeofobe Palliewappies verbroedert

Pakhuis De Zwijger is het voorportaal van de hel. Alles wat een gezonde frisse knul als ik verafschuw, bundelt zich samen in dit GroenLinks-inferno. Eigenlijk is deze open inrichting het clubhuis van BIJ1, maar aangezien de promiscue mannen van kleur uit de Bijlmer en de non-binaire wezens met paars en groen haar en schroeven door alle mogelijke lichaamsdelen elkaar de tent uitvochten (de brothers haten platte reten) en Sylvana haar doel heeft bereikt (wachtgeld), staat De Zwijger “onder curatele” van Pyongyang aan de Amstel, tegen een beloning van 2.2 miljoen euro.

Ik was voor het laatst in De Zwijger toen ik er met Rob Muntz en Mandy Slim - vriendin van de show - de eindejaarsspecial opnam. Het werd uiteraard een grote puinzooi en de knipoog naar Wim T. Schippers zal de kenner - hopelijk - niet zijn ontgaan. Dennis Honing, de bier hijsende mohammedaan, crashte de party en meisjes van kleur en non-binaire kakelkippen ontvluchtten in allerijl het pand. Kennelijk vond de keiharde achterban van BIJ1 niet alle moslims lief. Toen kwam het gedonder met dat griezelige setje dat de boel bedroog (je zal ze maar tegenkomen op de stoute avond in Parenclub Fun4Two) en vervolgens trok het op sterven na dode Vrij Nederland in bij de club. Nog zo’n match made in heaven. En verder heeft GeenStijl vrij uitvoerig bericht over dit spookhuis van extreem-links, zie hier en hier.

Soep van de Week & tevens StamCafé

Twee berichten vielen mij de afgelopen week op: het vertrek van Marcel Möring bij De Bezig Bij omdat een redacteur het woord neger uit zijn nieuwe boek wilde schrappen, en het contract dat Sylvana Simons tekende bij de Arbeiderspers. De AP gaat haar memoires uitgeven. Sebes & Bisseling verkocht de rechten na een grote veiling aan De Arbeiderspers. Over literair agent Paul Sebes heb ik nog een leuke anekdote: het manuscript Alleen maar Nette Mensen van Robert Vuijsje, de zoon van mijn goede vriend Bertus die in het Rosa Spier te Laren resideert, werd door maar liefst tien uitgeverijen geweigerd omdat de kwaliteit van het schrijfsel unaniem abominabel werd gevonden. Ook mijn toenmalige uitgever bij Nijgh & Van Ditmar, Vic van de Reijt, vond het drie keer niks. Vuijsje stapte wanhopig naar Sebes en die verkocht het manuscript via de achterdeur uiteindelijk toch aan Nijgh, tot leedwezen van oom Vic. Ome Paul is bepaald niet goedkoop en over de rug van die arme Vuijsje heeft hij een mooi autootje kunnen kopen. Robert Vuijsje is overigens gespecialiseerd in personen van kleur, beroepsmatig en privé, en daarmee kom ik bij Sylvana Simons terecht want zij heeft de semantische discussie over het gebruik van “neger” op de kaart gezet. Het keerpunt in haar carrière - die volledig in het slop was geraakt - kwam na de uit de context gerukte opmerking van Martin Šimek in DWDD, over zwartjes. Daarvoor kende ik Sylvana eigenlijk alleen als paaldanseres in de IT (waar ik graag mocht komen), als TV Makelaar en van de uitspraak 'Als je op zwarte mannen valt, heb je een probleem.' Zwarte mannen zouden volgens Sylvana onbetrouwbaar zijn en zelfs gewelddadig, en daarom had ze meer vertrouwen in oude blanke rijke mannen. Ik vrees dat de sympathieke Martin Šimek het startsein heeft gegeven voor de politieke loopbaan van Sylvana, met alle gevolgen van dien. Iris, de vrouw van Šimek, is van kleur en ik heb Martin nog nooit iets raars horen zeggen over ras en wat dies meer zij. Integendeel, hij is een van de alleraardigste mensen die ik ken. We waren collega’s bij de Groene Amsterdammer en bij de RVU. Onder het pseudoniem AnoNe (de Tsjechische woorden voor ja en nee aan elkaar) tekende hij cartoons voor de Groene. Kort voor de allerlaatste deadline op dinsdag, kwam hij binnen gestommeld in het hok van hoofdredacteur Martin van Amerongen en riep hij keihard: Maaartien, Maartien (Tsjechen kunnen de a niet normaal uitspreken, ik werd Aaaartoer genoemd), iek heb nog geen onderwerp. Van Amerongen bedacht dan ter plekke een onderwerp en de andere Martin ging dan als een gek tekenen. Dat waren mooie tijden, want de hoofdredacteur had altijd een fles vuurwater binnen bereik, draaide de hele dag Bach en rookte onafgebroken lekkere sigaartjes.

Tevens StamCafé

De bijnaam van Solingen is al sinds eeuwen Klingenstad. Een kling is zowel in het Duits als in het Nederlands het lemmet van een sabel. Wij kennen de uitdrukking “over de kling jagen”. De volledige uitdrukking is ‘iemand het hoofd over de kling jagen’. Onthoofden dus. Onthalzen.

Afgelopen mei vond Knife 2024, the Solingen Blade Fair, plaats en ik ben benieuwd of de mohammedaanse terrorist inspiratie heeft opgedaan bij de wereldberoemde messenbeurs.

We kijken even naar de beelden.

Dat de strottensnijder islamitisch geïnspireerde (daar ga ik vooralsnog maar even van uit) terreur zaaide tijdens het Festival der Vielfalt, maakt een en ander nog wranger. Het motto van het festival der diversiteit, dat overigens meteen werd afgelast, is Bunt statt Braun.

Ik heb even opgezocht wat de initiatiefnemers precies voorstaan met hun leus. Welnu: “onder het symbool van de kleurrijke vlinder, een symbool van geweldloos verzet, komen democratische krachten uit het hele sociale spectrum samen in het burgerinitiatief. Wij streven het langetermijndoel na om de voedingsbodem voor rechts-extremistische inspanningen in de samenleving weg te nemen."

Ach, wie houdt er niet van vlinders, lieve mensen? Kent u dit prachtige lied van Marco de Hollander, dat hij dankbaar opnam nadat hij een langdurige crystalmethverslaving had overwonnen in De Hoop in Dordrecht.