Ik postte gisteren deze twiet en dat was vragen om ellende.

(Tevens StamCafé, met gratis blokjes cheddar, chorizo & witte wijn)

Uitgerekend Wierd Duk, die ik afgelopen zaterdag nog op GS in het zonnetje zette, reageerde schamperend: Gefeliciteerd, werkt goed die Ozempic!

Nou kan de heer Duk natuurlijk ook niet weten dat ik al sinds eind februari keihard aan het afvallen ben, notabene op een geheel natuurlijke wijze en zonder gemene rotdrugs die vrijwel mijn hele leven al hebben verwoest. Ozempic is namelijk een levensgevaarlijke dope waar je binnen de kortste keren een Chet Baker-bekkie en kanker van krijgt.

"Mensen van onze leeftijd hebben een heel ander Nederland gekend, een veel fijner Nederland vooral."

Poetin-Versteher

Duk: “Ik was correspondent in Moskou en later in Berlijn. Rusland was toentertijd, in de jaren 90, gewoon zoals Chicago in de jaren 20: die samenleving was totaal gecriminaliseerd. De maffia was er aan de macht. De staat functioneerde niet meer, was overgenomen door die criminele bendes. En dat was overal zo in de voormalige Sovjet-Unie. Overal waar ik kwam, zag ik Neanderthalers die de dienst uitmaakten op straat. Her en der waren opstanden en conflicten, ik reisde er naar toe, versloeg de oorlog in Tsjetsjenië. Die ervaringen hebben van mij een ander mens gemaakt, van de naïeve, goedgelovige Nederlander in mij bleef bar weinig over. Dat beïnvloedt ook mijn analyse en beeld van de oorlog in Oekraïne. Media, politici en commentatoren in Nederland beschrijven de Oekraïners graag als de good guys en de Russen als de bad guys. Maar ze hebben echt geen idee wie of wat Oekraïners zijn. Die oudere generaties daar hebben dezelfde socialisering doorgemaakt als de Russen, ze werden volwassen te midden van corruptie, criminaliteit, een afwezige rechtsstaat, lak aan mensenrechten. Maar in westerse ogen is Oekraïne ineens een land vol voorbeeldige democraten, die mede namens ons vechten voor westerse normen en waarden. Allemaal mooi en aardig hoor, en ik gun Oekraïne een toekomst zonder die eeuwige, deprimerende en destructieve Russische bemoeienis, maar het is natuurlijk flauwekul.

Soep van de Week in het Stamcafé

Huppelkutjes

Het interview met Marente de Moor op GeenStijl afgelopen zondag scoorde goed bij de reaguurders, maar ook op Twitter en Facebook en zelfs op werklozenwebsite LinkedIn. Kennelijk is er een nijpende behoefte aan geestige en vlijmscherpe columnistes en schrijfsters, aan een fris geluid tussen al die huppelkutjes die kranten en tijdschriften vullen met voorspelbare GroenLinks-prietpraat en geneuzel over hun doos.

De Moor, Elma Drayer, Nausicaa Marbe en Sylvia Witteman zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Die zijn wel geestig en hebben altijd een verrassende kijk op de dingen. En vroeger hadden we natuurlijk Pamela Hemelrijk en Renate Rubinstein.

Gekakel

Ik zal niet meteen gaan beweren dat al die meisjes die met hun gekakel dagelijks de kranten van de Belgen vullen bazenpoepers zijn, maar ze doen wel heel veel moeite om hun chefjes te plezieren met hun obligate stukjes.

Overigens zal het mij worst wezen als een columniste haar meerdere een mondpleziertje schenkt onder diens bureau om zodoende haar cursiefje in de krant veilig te stellen. Integendeel: dat zou ik ook doen als ik twenty something was en niet gezegend met een heel groot schrijftalent.

Het grootste probleem van al die inwisselbare tiepgeitjes is hun volstrekte humorloosheid. Ze zijn niet eens goed voor een glimlach. Allemaal voorgeconcipieerde, subsidiezuigende, politiek-correcte en dus volstrekt voorspelbare humor. Ingeblikt, mét lachzak. Ze zíjn niet grappig, ze dóen grappig. En ze hebben allemaal een smoel alsof ze elk moment in huilen kunnen uitbarsten.

Marente de Moor was natuurlijk al bekend van de romans De overtreder, De Nederlandse maagd (waarmee ze de AKO Literatuurprijs won, tot verdriet van Peter Buwalda, de Nederlandse Homerus), Roundhay, tuinscène, Foon en De schoft (2023). Op haar sjieke website kunt u alles over haar lezen.

Dit jaar dook ze ineens op met een vaste column in HP/De Tijd (de dodebomen-editie) en die wordt bij mij in de Algarve altijd met de postkoets bezorgd, dus ineens lagen er drie verschillende edities in mijn postbus.

Een fragment:

Hier, nu, mis ik de advocaten van de duivel, die foute grappen maken en roken op tv. Als ze toen niet waren afgeslacht, hadden we ze nu wel gecanceld. Op hun plaats zitten de schooljuffen (v/m/x) die menen Jan en Alleman te moeten verbeteren. Van het Leids cabaret tot Netflix, van Postnl tot Wikipedia: er is geen ontkomen aan hun opvoeddrift. Het proces is geautomatiseerd, maar zelfs de robots is het lachen vergaan. Voorbij de tijd van clowneske Japanse androïden en atheïstische klunzen als Siri: elke woordspeling, elke zinspeling, wordt door de damesstemmetjes van AI met oeverloos moralistisch gezever getuchtigd. Leuk is anders, met die stomvervelende moeder-oversten, al dan niet van vlees en bloed. Zie ze zitten, met hun uitgestreken gelijk. Breek dat perfect geasfalteerde wegdek maar weer open, want ze hebben zich eraan vastgelijmd. De pest met dogma’s is dat hoe bondiger ze zijn, des te meer woorden je nodig hebt om er beweging in te krijgen.

 “Wolla, erger dan inquisitie in Spanje”.

Er was natuurlijk ook goed nieuws de afgelopen week, want notabene de staatsomroep meldde dat er een uittocht van mohammedanen gaat plaatsvinden. De belangrijkste reden is dat ze in Nederland niet langer openlijk hun islamitische geloof kunnen belijden en naar veiligere oorden moeten vluchten, net als ooit de joden van het Iberische Schiereiland, de Hugenoten en de Mennonieten dat deden. Dit zal, aldus de NOS, leiden tot een braindrain en een human capital flight die slechts te vergelijken is met die van de exodus van joden in Duitsland naar de Verenigde Staten in de jaren dertig.

De NOS: Tijdens besloten netwerkbijeenkomsten spreekt Nourdin El Ouali, voorzitter van de Stichting Islamitische Organisaties Rijnmond met verschillende moslims die veel vragen stellen over de hidjra. "Sinds de opkomst van extreemrechtse partijen in verschillende Europese landen, vragen steeds meer moslims zich af of ze nog veilig zijn in Europa", zegt hij. De moslims die hij spreekt, noemen ook het gebrek aan Europees beleid op het Israëlische geweld in Gaza als een van de redenen waarom ze zich niet veilig voelen in Europese landen.”

Goh, mohammedanen in de slachtofferrol: je verwacht het niet. Broeder Nourdin, die om mij onbekende redenen in de gayscene van Rotjeknor El Anali wordt genoemd, kennen we nog als moefti van Hamas Rotterdam, ook wel NIDA genoemd. In thuislanden Turkije en Marokko zullen de feestcomités klaar staan om de terugkeerders (portemonnees op pootjes) met alle egards te ontvangen en zodoende is er sprake van een win-winsituatie. En in Dubai staan ze ook met de fanfare klaar om jonge Marokkaanse ondernemers uit Nederland te onthalen. Iedereen blij en opgeruimd staat netjes.

Interview met Jehova Watcher Ruben Looij

(Tevens StamCafé)

Mijn vader was ingenieur, afgestudeerd in Wageningen en een soort amateurtheoloog en bijbelvorser. Hij had hele boekenkasten vol met concordanties en alle mogelijke bijbelinterpretaties. Zijn lievelingscommentaar was dat van de Joodse geleerde Rashi op de Pentateuch. Als op zondagmorgen de Jehova’s Getuigen (vanaf nu aangeduid als JG’s) aanbelden, liet hij ze altijd binnen en waste hij ze vervolgens, met een sigaar in de mond, volledig de oren. Voor hem was het een sport.

In Bennekom zat de Koninkrijkszaal en als pa in een goed humeur was, zette hij zijn fiets bij de ingang en wandelde hij naar binnen om te debatteren. Zodoende schiet ik altijd in de lach als ik ze in mijn Olhão zie staan met hun standjes met de Wachttoren. Vrouwen in lange rokken, mannen in slonzige kostuums en bij voorkeur vergezeld door kindjes. Soms staan er wel zes van die sneue groepjes langs de hoofdstraat van de stad. Ik krijg altijd een meewarig gevoel als ik die kneuzen zie staan, maar de schijn bedriegt, want zo’n fijne club is het niet.

Ruben Looij zit in de stichting Stichting Against Watchtower Shunning, samen met onder andere Henry Dahlem, die vaak in de media opduikt, bijvoorbeeld in de documentaire Van God Los, op Videoland.

Rob Muntz had mij en twee andere goede vrienden uitgenodigd voor het Paasweekeinde in Londen. En wat er toen gebeurde…

Spy Wednesday/Schortelwoensdag

Robbie had een briljant idee: met zijn drie beste vrienden naar een skafestival van drie dagen in Londen. Het feest zou beginnen op Goede Vrijdag: een hele middag over de Theems varen met de Dixie Queen Paddle Steamer, waar Johnny Osbourne, bekend van Ice Cream Love, Barry Bigs, bekend van Toppop Yeah en Winston Groovy ( Please Don't Make Me Cry) op het programma stonden.

Op Schortelwoensdag, die in Engeland Spy Wednesday wordt genoemd, ontstaat de eerste verwarring. Muntz heeft al in december vier tickets geboekt bij de KLM en nu, een dag voor vertrek, blijkt dat Robbie en ik de instapkaarten niet kunnen downloaden. Muntz belt het KLM Contactcentrum. Dat soort gesprekjes ontaardt steevast in een kakofonische spraakverwarring en leidt meestal tot een langdurige burnout van de persoon die Muntz te woord moet staan. Voordat de juffrouw van de KLM volledig instort, stamelt ze nog dat we ‘s anderendaags ruim twee uur voor vertrek handmatig moeten inchecken. En dat anno 2024. Voor een vluchtje van amper 50 minuten…

Schortelwoensdag, de woensdag voor Pasen, wordt zo genoemd omdat het klokgelui wordt opgeschort tot en met Stille Zaterdag. Spy Wednesday verwijst natuurlijk naar Judas, die ons aller Jezus verloochende. Het kan geen kwaad om zulks uit te leggen, omdat de reaguurder tegenwoordig meer weet over de rituelen van de heilige vastenmaand ramadan dan over Pasen, een van de pijlers van onze beschaving.

Hier ziet u Judas in actie in Jesus Christ Superstar. De goede man is pikzwart, een halve eeuw voor Gemini van Google AI.

Tevens StamCafé

Bavo Dhooge Jr. (Gent, 1973) studeerde af als filmregisseur aan de KASK en schreef sinds zijn debuut in 2001 meer dan 100 boeken. Hij is misdaadschrijver, maar ook auteur van autobiografische en literaire romans, en van jeugd- en kinderboeken. Winnaar van onder andere de Ambrozijn Verhalenwedstrijd, kortverhalenwedstrijd Stad Deinze, kortverhalenwedstrijd De Jonge Hond, Eindhoven, kortverhalenwedstrijd Literatuurlijk RUG. Als misdaadschrijver: winnaar van de Schaduwprijs, de Hercule Poirotprijs (+ drie nominaties) en de Diamanten Kogel (+ drie nominaties), tweemaal genomineerd voor de Gouden Strop. Twee jaar op rij 5 ***** VN Thrillergids. Zijn thriller 'Stand-In' werd in Nederland uitgeroepen tot 3de All Time International Thriller. Zijn werk verscheen in het beroemde Ellery Queen Mystery Magazine. De Amerikaanse uitgeverij Simon & Schuster gaf 'Styx' uit, de fantasythriller die in 2023 door Eyeworks wordt verfilmd en in het voorjaar 2024 op Streamz en VTM te zien is. Daarnaast zijn de filmrechten van 'Stalen Kaken' (biografie van John Massis) verkocht. De eerste drie L.A.-thrillers ('Stiletto Libretto', 'Santa Monica' en 'Sioux Blues') verschijnen vanaf 2023 bij de Engelse uitgeverij Next Chapter. In het najaar van 2023 startte hij met een nieuwe thrillerreeks bij uitgeverij Horizon over de Gentse bodyguard Chris Coene waarvan het 1ste deel ('De samoerai') meteen werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs.

Gerrit zou op zaterdag 30 maart 80 zijn geworden en dat moest groots gevierd worden, zo dachten zijn biograaf Arie Pos - vriend van de show - uitgeverij Ezo Wolf en mijn persoontje.

(Tevens StamCafé)

De Bezig Bij besteedde namelijk totaal geen aandacht aan de verjaardag van hun sterauteur en de wegkwijnende uitgeverij zet liever de volidiote jodenhater Dyab Abou Jahjah in het zonnetje dan ons aller Gerrit.

Voor de jonge lezers die geen idee hebben wie Komrij is, hier een vrolijk filmpje waarin de goede man zwetend in een zwart pak door de hel van Salou strompelt, een naam die waarschijnlijk wel heel veel bellen doet rinkelen bij de reaguurders.

En hier een vlijmscherpe Komrij over het verraad van zijn generatie, in de talkshow van Pauw en Witteman.

Interview met documentairemaker Willy Lindwer

(Tevens StamCafé)

Vorige week vond de filmpremière en de boekpresentatie van Verdwenen Stad plaats, in theater Tuschinski in Amsterdam. Het samenwerkingsproject van documentairemaker Willy Lindwer en schrijver Guus Luijters onthulde drieëntwintig nooit eerder gepubliceerde facturen die het GVB naar de nazibezetter stuurde voor de deportatie van de Amsterdamse Joden. Lindwer en Luijters reisden door de stad met de originele tram die de Joden deporteerde en spraken met de laatste overlevenden die zijn afgevoerd met de tram vanaf ‘schuldige plekken’. Het waren geen gewone reguliere tramritten, maar speciaal door de nazi-bezetter ingehuurde tramstellen, die bewaakt werden door Nederlandse politie en met karabijnen bewapende mannen van de Ordnungspolizei, de Grüne Polizei.