Soep van de Week, tevens StamCafé

Sunny de NSB’er

Sunny Bergman ging eerst bij de VPRO klikken over het vermeende huiselijk geweld en de buitenechtelijke escapades van Theo Maassen en hing vervolgens aan de bel bij NRC Handelsblad. Maar de krant zag af van publicatie van de roddel. Het gesjeesde soapsterretje bleef leuren en kwam bij weekblad Privé terecht met de “scoop” (het 125 duizend woorden tellend app-gesprek tussen de vrouw van Theo en zijn minnares), die nog steeds niet het door haar gewenste gevolg heeft: het ontslag van Theo Maassen.

De VPRO heeft hem vooralsnog niet gecanceld en het duurt nog een paar maanden voor Zomergasten weer begint, al schijnt er meer dirt over Maassen op komst te zijn. Als hij er dan toch uitvliegt, gaat bij Bergman de vlag uit.

Johan Derksen over de kwestie: “Er wordt schande gesproken dat Theo minnaressen heeft." Daar heeft Sunny Bergman niks mee te maken en daar heeft de VPRO niks mee te maken. Alleen Theo zijn vrouw zou er wat van kunnen zeggen”.

Derksen haalt ook het ‘gebroken neus-incident’ aan. "Het is flinterdun. Als Theo zijn handjes laat wapperen en vrouwen slaat? Dat vind ik heel kwalijk. Dan vind ik Overmars met een dickpic een kwajongen vergeleken met waarvan Theo van beschuldigd wordt.” Maar volgens hem is dit alles niet hard bewezen. "Ik vind ook dat als dames boos zijn en aangifte willen doen, dan gaan ze naar de politie. Maar je doet geen ‘aangifte’ via Sunny Bergman bij de VPRO.”

Tevens StamCafé

Op naaktsafari

“Ik ging voor een verhaal mee op safari in SunEden, het enige nudistenresort ter wereld waar je naakt naar beesten kunt kijken, op anderhalf uur rijden van Johannesburg. In 1995 opgericht door zes Afrikaners, nadat hun geliefde Beau Valley failliet ging. Dat viel uit elkaar nadat aandeelhouders ruzie kregen over het deurbeleid. Beau Brummel, een illuster kernlid, wilde homoseksuelen en zwarte nudisten toelaten, de rest niet. Brummel, de ‘kaalbaskoning’, was de eerste in conservatief Zuid-Afrika die zich naakt op tv liet interviewen. Toen hij beschuldigd werd van handel in porno, werd hij door de Internationale Naturisten Federatie geroyeerd als lid.

“In je blote hol naar beesten kijken is een merkwaardige ervaring. Ik had keurig mijn kladblokje op schoot liggen en hield de billen strak. Alle grote namen uit de scene waren voor de gelegenheid opgetrommeld, inclusief twee wereldberoemde Belgen. Het hoofd Marketing verzuchtte aan het eind van de dag: ‘Het is toch raar. Toen de Europeanen voor het eerst naar zuidelijk Afrika kwamen, dwongen ze de lokale bevolking kleding te dragen. En nu komen ze hiernaartoe om naakt te kunnen zijn.’”

Ik interviewde Kevin van Vliet, correspondent in Zuid-Afrika (a.s. zaterdagavond te lezen op GeenStijl) en we hadden het over de digital nomads die als sprinkhanen neerstrijken in Kaapstad.

Urban Dictionary, mijn favoriete woordenboek, omschrijft het fenomeen treffend:

1. A trust fund kid who has a job that is not really rooted in reality. They travel and spend beyond their own means for long periods of time. Perpetually pretending to have a perfect social media life and considers themselves intellectually superior to most conventional earners. They almost exclusively use white and or passport privilege to their direct economic advantage whether or not they acknowledge the abuse of said privilege.

2. Most people named Greg.

3. Someone you only swipe right on tinder if you are really poor and are desperate for a meal in a foreign country.

4. One of hundreds of thousands of bloggers who's primary audience is their immediate family members who live vicariously through their travels and likely finance them.

Lissabon is reeds helemaal verziekt door deze woke flapdrollen, die bij voorkeur quinoakoffie drinken uit een halve avocado, louter clichés uitbraken en niet bepaald geliefd zijn bij de locals omdat ze de huurprijzen omhoog jagen en oude knusse volkswijken gentrificeren. De stad was al voor de corona verziekt door Airbnb, couchsurfers, hengstenballen, krolse Viva-meisjes uit de Vinex en Libelle-vrouwen op gifgroene Crocs, in afritsbare driekwartsbroeken en met kortpittige kapsels. En al langere tijd werd de stad, waar ik eind jaren zeventig voor het eerst kwam, geteisterd door lonelyplanetitislijders die louter communiceren in backpacker Esperanto, een simpele taal met hoofdzakelijk bedragen en informatie over hostels, transport, restaurants en absoluut onmisbare bezienswaardigheden. Het is een syndroom, een obsessie, een dwangneurose, een virus genaamd lonelyplanetitis.

Het was even stil rond Ehsan Jami. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 werd hij in Rotterdam verkozen voor Leefbaar Rotterdam als hoogste nieuwkomer op plek 5. Met ingang van 30 april 2021 stopte Jami als gemeenteraadslid vanwege zijn nieuwe functie als griffier op Sint-Eustatius en nu is hij terug in Nederland om te promoveren aan de Universiteit van Leiden.

Jami: De titel van mijn proefschrift is Ethnic Registration. A controversial idea.

In Nederland wordt de etniciteit niet meegenomen in de misdaadstatistiek, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Dat komt door de Tweede Wereldoorlog, toen de Joden geregistreerd moesten worden. Dat ligt nog steeds heel gevoelig in Nederland. Mensen verwarren ras en etniciteit. Om te begrijpen waarom etniciteit zo’n impact heeft op sociale relaties, moeten we de betekenis van etniciteit definiëren. Wetenschappers definiëren etniciteit als een gedeelde afkomst of sociale achtergrond, gedeelde cultuur en tradities die onderscheidend zijn en tussen generaties worden vastgehouden, en die een identiteitsgevoel en een gemeenschappelijke taal of religieuze traditie creëren.

Een vuistdikke biografie die opent met een knetterende vloek geniet onmiddellijk mijn interesse en mijn waardering. Mark Koster, die eerder de bijzonder smakelijke pageturner De Mol. De machtigste mediafamilie van Nederland schreef, is in de opening van De Belg. Christian Van Thillo. De mediakoning van de Lage Landen meteen op ramkoers.

‘God-ver-dom-me!’ Christian Van Thillo is geïrriteerd. De grootste mediaondernemer van de Lage Landen zit zich te verbijten in zijn helder verlichte werkkamer op de tiende etage van het hoofdkantoor aan het Mediaplein 1 in Antwerpen. Hij heeft zich verschanst aan de ronde tafel die uitzicht biedt over de skyline van zijn geboortestad. Dit is de plek van de patron. De uitkijkpost over zijn rijk, uitwaaierend van Aubange, in het zuidelijkste puntje van Wallonië, tot aan Bourtange in Noordoost-Groningen, een gebied met bijna 29 miljoen inwoners die hij allemaal bereikt met zijn kranten, tv-zenders, radiostations, magazines, apps en internetportalen. In Denemarken bezit hij ook nog een krant: Berlingske. De persbaron heeft een kopje espresso voor zich staan en heeft zichzelf een glas bruiswater ingeschonken. De koolstof sist nog even in het glas. De zon valt over zijn gezicht. Een man met een spits voorkomen en een mond die tuit als hij zich onrechtvaardig behandeld voelt. En dat is nu het geval. Christian Van Thillo bestudeert de man tegenover hem. Het kan toch niet waar zijn dat die mens al die onzinverhalen gelooft waarin hij als sukkel wordt weggezet? Het is toch van de zotte dat Christian Luc Marleen Maria Van Thillo, bijna zestig jaar, door deze man wordt afgeserveerd als ondernemer die zijn imperium heeft opgebouwd met subsidies van zijn politieke vriendjes? Dat. Is. Niet. Waar. Dertig jaar heeft hij aan zijn imperium gewerkt. Dertig jaar! Meer dan tienduizend dagen. Elke dag alles gegeven, op een paar dagen na als hij even een paar uur fietste, surfte of in de Caribbean in zijn catamaran lag te dobberen. Dit hoeft hij niet te pikken... Waarom kennen die persmuskieten de feiten niet?

Historicus Martin Harlaar (Amsterdam, 1956) publiceerde Het gender-experiment. Hoe maakbaar is onze identiteit als M/V/X? en Ben ik wel woke genoeg? Een ontdekkingstocht door het land der Social Justice Warriors.

Het Gender-experiment (2024) is het derde boek dat verschijnt in het kader van het Grote Vragen-project. De centrale gedachte in dit project is om mensen met verschillende meningen over een bepaald thema bij elkaar te brengen. Dat klinkt misschien braaf, maar het is in deze brave tijden vooral moedig, om voor je mening uit te komen en de intellectuele confrontatie met andersdenkenden aan te gaan.

In De getemde mens (2021) stond de vraag centraal waar onze moraal vandaan komt. In Ben ik wel woke genoeg (2022) gaven zevenentwintig academici uit de Verenigde Staten en Europa antwoord op de vraag of het vrije woord en de wetenschappelijke methode onder druk stonden ten gevolge van het woke-activisme. Het Gender-experiment is een direct uitvloeisel van Ben ik wel woke genoeg?

Harlaar: “Ik vroeg mij af of ik wel ‘woke’ genoeg was, toen ik in april 2021 las dat de American Humanist Association (AHA) Richard Dawkins zijn eretitel Humanist van het Jaar 1996 had ontnomen. Dawkins zou uitspraken hebben gedaan die gemarginaliseerde groepen vernederen. Als linkshumanist stuit het mij vanzelfsprekend tegen de borst als gemarginaliseerde groepen vernederd worden. Ik had dat niet achter Dawkins gezocht. De druppel zou deze uitspraak van Dawkins zijn geweest:

Some men choose to identify as women, and some women choose to identify as men. You will be vilified if you deny that they literally are what they identify as.

Ik begreep na twee keer lezen nog niet helemaal wat deze uitspraak zo abject maakte en wist dat het daarom moest liggen aan mijn gebrekkige ‘wokeness’. Beschaamd en op zoek naar meer helderheid surfte ik naar de site van de AHA:

Regrettably, Richard Dawkins has over the past several years accumulated a history of making statements that use the guise of scientific discourse to demean marginalized groups, an approach antithetical to humanist values. His latest statement implies that the identities of transgender individuals are fraudulent, while also simultaneously attacking Black identity as one that can be assumed when convenient. His subsequent attempts at clarification are inadequate and convey neither sensitivity nor sincerity. Consequently, the AHA Board has concluded that Richard Dawkins is no longer deserving of being honored by the AHA, and has voted to withdraw, effective immediately, the 1996 Humanist of the Year award.”

Tevens: Stamcafé

In het tragische vaderland werd de kabinetsformatie hervat en de soep van de week pruttelde dientengevolge vrolijk door op mijn Château Suprême van La Cornue, de Rolls Royce onder de fornuizen (een erfstukje van mama zaliger).

U weet dat ik Frenske had afgeschreven na zijn verpletterende nederlaag tegen Geert Wilders, maar de goede man is net als herpes: je komt er nooit meer vanaf.

Mijn officiële ongeautoriseerde biografie van Frenske (met voorwoord van Bas Paternotte en nawoord van Rob Hoogland, limited edition en bovendien genummerd, gepreegd en gesigneerd) was fit to print, maar toen moest er ter elfder ure plotseling een hoofdstuk bij, want de kans bestaat dat Timmermans alsnog premier wordt.

Na het kerstreces ging de Machiavelli van Heerlen dan ook vol in de aanval op zijn nemesis Ronald Plasterk en de deelnemers aan de kabinetsformatie. Frenske de zelfverklaarde straatvechter is natuurlijk altoos gefundenes Fressen (pun intended) maar het hoogtepunt voor de Timmermans-watchers was toch wel zijn speech voor de PvdA in Amsterdam.

Nu de PvdA opnieuw aan het flirten is met de islam en opnieuw het Paard van Troje binnensleept - alsof het politbureau de hele toestand rond Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk vergeten is - leek het mij goed om Carel Brendel te benaderen. Zijn bestseller Het Verraad van Links uit 2007  gaat over de socialistische beweging en de vrijheid van godsdienst.

Een samenvatting: Vooral de PvdA van Wouter Bos verkeert in een crisis. Ze neemt geen stelling tegen de intolerante aspecten van de islam, en weet zich geen raad met de opkomst van Geert Wilders. _Het Verraad van Links l_evert een historische analyse en draagt tevens oplossingen aan. Het boek beschrijft hoe de eerste socialisten in Nederland moesten opboksen tegen de behoudzucht van de kerken. Voor Ferdinand Domela Nieuwenhuis, Henri Polak en Pieter Jelles Troelstra was de strijd voor vooruitgang ook een gevecht tegen de conservatieve denkbeelden van religieuze leiders. Zij legden het fundament voor een geslaagde emancipatie van hun achterban. Met de massale immigratie uit islamitische landen is links de weg kwijtgeraakt. Uit angst voor racisme schrikt het van kritiek op de multiculturele samenleving. De boerka - symbool voor de onderdrukking van miljoenen vrouwen - moet kunnen, vond minister Ella Vogelaar. Links is blind voor de opkomst van een radicale en orthodoxe islam. Het pleegt verraad aan oeroude principes, zoals de vrijheid van meningsuiting, de emancipatie van vrouwen en homo's, en de scheiding van kerk en staat. Het Verraad van Links roept progressief Nederland op de strijd tegen godsdienstdwang opnieuw op te nemen.

Tevens: Stamcafé

Hoofdredacteur Trouw bij zijn vertrek naar de Gaykrant: “het voelt als thuiskomen”.

De aankondiging van het vertrek van Cees van der Laan kwam op de redactie van Trouw als een donderslag bij heldere hemel. De altoos goedlachse, doorwinterde persmuskiet wordt hoofdredacteur bij de Gaykrant en ik vernam uit betrouwbare bron dat hij zijn paradepaardjes Emine Uğur (de mohammedaanse haatoma van X), Abdelkader Benali en Babah Tarawally meeneemt.

Van der Laan tegen Villamedia: “Diversity, equality, and inclusion draag ik - net als de gerenommeerde Harvard-universiteit - hoog in het vaandel en het is dan ook mijn taak om de Gaykrant aantrekkelijk en inclusief te maken voor Turkse en Marokkaanse medemensen en personen van kleur uit Afrika. Dat is mij bij Trouw ook heel aardig gelukt, al zeg ik het zelf.”

De goedmoedige Sees was altijd een zittende eend voor de redacteuren van GeenStijl en vooral toen hij pleitte voor een verbod op de PVV, toen hij aankondigde dat blanken niet meer welkom waren bij Trouw en recentelijk nog toen zijn pronkjuweel Babah Tarawally schreef dat Israëlische reservisten hetzelfde zijn als IS-strijders.

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.