SOEP VAN DE WEEK

De nachtmerrie van iedere weldenkende Nederlander is Frans Timmermans als premier van Nederland. Hij werd de afgelopen week anderhalf uur gekieteld in de Balie en riep dat het beleid van de gemeente Amsterdam een lichtend voorbeeld is voor de toekomstige linkse regering. Slijmen kan de Limburger als de beste, maar hij concludeerde vervolgens niet dat Femke Halsema daarom de aangewezen persoon is om het land te leiden.

Bij Pyongyang aan de Amstel denk ik niet aan Utopia - laat staan aan een gidsstad - maar aan mocroterreur, jodenjagers, een astronomische lastendruk, een moordende bureaucratie, een gekmakende verkeerscongestie, bergen vullis op de stoep, geinstitutionaliseerd antisemitisme, een verregaande islamisering, wokisme, een universiteit met het niveau van een ROC in 020-west, een miljardenschuld en - last but not least - een burgemeester die zich niet aan haar enige taak houdt: de boel bij elkaar houden. Niet eerder was Amsterdam zo’n gepolariseerde en verdeelde stad, alle sprookjes over diversiteit en verbinding ten spijt. De vis begint bij de kop te stinken, maar in Amsterdam is net omgedraaid: het vissenlijf rook al niet zo fris, en daar paste Halsema precies bij.

Over een jaar mogen Amsterdammers weer naar de stembus. De linkse coalitie, die Mokum systematisch naar de gallemiezen en de filistijnen helpt, is net herpes: je komt er nooit meer vanaf. Uit een recente peiling van Onderzoek & Statistiek blijkt dat 71,6 procent van de kiezers voor linkse of progressieve partijen stemt. Tegelijkertijd vindt bijna de helft van de Amsterdammers dat de stad de verkeerde kant op gaat.

door Arthur van Amerongen

Tevens StamCafe

Korte samenvatting van het voorafgaande: een roedeltje van wajongtrekkers, tot op het bot vervuilde krakers (een pleonasme, ik weet het), Antifavogelverschrikkers, een als vrouw verklede Chinees en nog wat buitenlandse “studenten” die geen woord Nederlands spreken, psychopatische asielzoekers die allang naar hun thuislanden gedeporteerd hadden moeten worden, hardcore Hollandse Hamas-huurlingen (als taxichauffeur vermomde jodenjagers) en, last not least, vieze vunzige pokdalige schimmelende troostmeisjes met paars en groen haar en roestend schroot door alle ledematen en lichaamsdelen, dampend en walmend van de soa’s, hebben het voor elkaar gekregen dat de Universiteit van Amsterdam de uitwisseling van studenten verbreekt met de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem.

Bijna 5 miljoen euro schade richtte deze bende primaten aan op mijn oude alma mater, maar niemand - behalve de knettergekke homosjinees die als viswijf verkleed was - kreeg straf. Sterker nog: de bende werd beloond.

We kijken even naar de historische beelden:

Soep van de Week in Het StamCafé

Tijdens het avondmaal bij mijn opa - een notabele met dictatoriale trekjes - moest ik mijn muil houden. “Kinderen mogen pas praten als de kippetjes plassen”, zei hij altoos. Ik had geen idee wat dat betekende maar het klonk onheilspellend. Google kent de uitdrukking niet. Na het eten spelde hij De Rotterdammer (later opgegaan in Trouw), en met name de opiniestukken van hoogleraren van de Vrije Universiteit. De hoogtepunten las hij voor aan oma en aan mij. Op zondag om 1 uur zat die ouwe aan de radio gekluisterd want dan besprak G.B.J. Hiltermann De toestand in de wereld​​ in AVRO's Radiojournaal. Als ik dan mijn waffel opentrok, kreeg ik een muilpeer.

Dat trauma heb ik verwerkt in mijn alter ego G.H.B. Hiltermann. Op verjaardagsfeestjes bij mijn grootouders zaten de broers van mijn moeder in een kring, rond een tafel met sigaretten in glaasjes, en verkondigden zij na iets teveel van oma’s advocaat te hebben geslobberd, luidruchtig hun kijk op de wereld en wederom zat ik zwijgend bij. Uit die tijd stamt mijn gruwelijke aversie tegen meningen. Tijdens mijn studie was ik corrector bij Het Financieele Dagblad, dat toen in een kantoortuin aan de Wibautstraat zetelde. De diverse redacties waren eilandjes en de inwisselbare inktkoelies - allen lijdend aan het sick building syndrome - riepen om het uur op tot een vergadering, hetgeen inhield dat de tiepgeiten bespraken wat ze in gezaghebbende buitenlandse kranten hadden gelezen. De meningen van commentatoren in Het Handelsblatt en The Financial Times verwerkten deze waterkoelerridders slinks in hun eigen schrijfsels.

Ik bespeurde bij deze replicanten in hun muffe echokamer dezelfde weerzin als destijds in het huis van mijn grootvader. Toen ik na mijn studie bij de Groene Amsterdammer begon, beoefende ik alle vormen van journalistiek, maar weigerde ik commentaren te schrijven. Ik kon dat eenvoudigweg niet, omdat ik mijzelf niet serieus nam en bovendien vereiste een stukje van een paar honderd woorden veel te veel research. Daarom was ik een fan van gonzo-journalistiek: verhaaltjes die louter op eigen waarneming gestoeld zijn en als het even kan zonder bronvermelding. Lange-halen-gauw-thuis!

Soep van de Week in Het StamCafé

Mijn favoriete Neerlandicus is prof. dr. J.H.T. Joosten. De goede man promoveerde bij Kees Fens en is sinds 1 februari 2006 hoogleraar Nederlandse letterkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Joosten gooit regelmatig de knuppel in het hoenderhok van zijn vakgebied en het gekakel dat hij veroorzaakte met Hoera! Een boek en vooral Staande Receptie, waarin hij de kippetjes Renate Dorrestein, Connie Palmen en Elsbeth Etty verorbert, is een genot voor het oor.

Deze week stond er een heerlijke polemiek van hem in Neerlandistiek, en daarin sloopte hij - in navolging van GeenStijl - Babs Gons, de Sinterklaasdichter des Vaderlands die nog beroerder Nederlands schrijft dan Babah Tarawally en Jerry King Luther Afriyie samen.

Gonzo Babs ziet er uit als Samuel L. Jackson die in een Blaxploitation-film een gangsta-granny speelt in het door heroïne geteisterde Harlem van de jaren zeventig, maar laat ik eens een keer niet volledig ad hominem gaan op iemands uiterlijk.

De schat poept al jaren spuuglelijke zinnen uit, zoals deze in een column in Het Parool: “Ik duw de deadline die ik heb van het bureau en trap ’m onder het kleed.”

Soep van de Week in Het StamCafé

Tijdens het schrijven van Brussel Eurabia volgde ik enige tijd een opleiding voor godsdienstonderwijzer bij de Khairya-academie in de knusse, diverse volkswijk Anderlecht, bekend van Paul van Himst, alias De Blanke Pelé, Jan Mulder (vriend van de show) en naffers die elkaar om zeep helpen met machinegeweren.

Op het veredelde ROC, dat later werd omgedoopt (excusez le mot) tot Al Mizan, Academie Islamique de Bruxelles, was ik samen met een moddervette, oerdomme roomblanke Waal de enige tintloze.

Op de introductie-avond vroeg Jerommeke aan mij: “Ben je moslim?” Ik vertelde hem dat ik mij had ingeschreven bij de Grote Moskee van Brussel, die bekeringscertificaten verstrekte. “Dan kan ik je dus ook niet begroeten als een moslim”, zei de vetklomp plechtig terwijl hij aan zijn vieze vlasbaard trok.

Toen ik op een avond een T-shirt droeg met het opschrift FBI New York - dat ik voor 5 euro op de vlooienmarkt op het Vossenplein had gekocht - reageerde hij woedend: “Zoiets trek je toch niet aan hier, na 11 september.”

Op een avond deelde hij kopieën van de Protocollen van de Wijzen van Zion uit tijdens de les. Hij had het document van het internet geplukt en zei dat het boordevol boeiende informatie stond over de joden. Ik heb de naam van deze aanwinst voor de Ware Religie later nog eens gekoekelt, want wellicht was hij gesneuveld op de jachtvelden van Islamitische Staat maar de kans dat hij gestikt was in een mitraillette, de Belgische versie van onze kapsalon, leek mij groter.

Tijdens de vastenmaand Ramadan werd het op de een of andere manier een stuk knusser op het armetierige schooltje. De “studenten” waren blijmoedig en opgewonden en iedereen nam hapjes mee voor de iftar. Je kan veel zeggen over Marokkanen, maar potjandorie: wat kunnen ze lekker koken!

Ik was nog helemaal in mijn Brussel Eurabia-modus en ik vond het Ramadan-sfeertje wel wat hebben.

Soep van de Week in Het StamCafé

Het was weer ouderwets genieten bij Opsporing Verzocht, afgelopen dinsdag. Er viel ook nog eens iets te winnen en dat maakt de kaaskop in mij blij: er wordt namelijk maar liefst vijfduizend euro uitgeloofd voor de gouden tip die leidt tot de arrestatie van de explosieflegger van kleur die vorig jaar september een kledingwinkel opblies in Keulen.

Het woord explosieflegger kende ik niet en het bestaat dan ook niet. Vermoedelijk is het een vondst van een redacteur van AT5 die de Van Dale wil halen. Bommenlegger lijkt mij juister, al kan er dan een oeverloze semantische discussie ontstaan over de aard van het voorwerp dat ontplofte bij de kledingwinkel in Keulen, die gek genoeg niet met naam wordt genoemd in het verhaaltje van AT5.

Het is namelijk een filiaal van LFDY en dat betekent Live Fast Die Young. De vrijetijdskleding wordt blijkens de website vooral gedragen door jongemannen die u liever niet met uw dochter ziet thuiskomen.

Het modemerk LFDY werd in 2012 opgericht door Lorenz Amend in Düsseldorf en heeft filialen in Keulen, Berlijn, Hamburg, München, Londen en Amsterdam.

Het was niet de eerste aanslag op deze klerezaak (pun intended) voor penose want op 24 augustus vorig jaar ontplofte er een bom (of explosief zo u wilt) bij de vestiging van LFDY in de Hartenstraat in Amsterdam. Het pand werd zwaar beschadigd maar gek genoeg vond ik niets over deze aanslag terug in de Nederlandse media. Misschien was het bericht te lullig en te alledaags voor de faits divers.

De aanslag op woensdag 18 september op de LFDY-vestiging in Keulen kwam dus niet uit de lucht vallen.

Nog even terug naar het bericht van Opsporing Verzocht: “De schade bij een kledingwinkel was die bewuste 18 september enorm, zo is op beelden in de uitzending van het opsporingsprogramma te zien. Duitsland heeft een beloning van 5.000 euro uitgeloofd voor de gouden tip. De vermoedelijke dader zou Nederlands kunnen zijn of mogelijk in ons land verblijven. Behalve in Keulen is hij na de explosie ook gefilmd op station Amsterdam Centraal. De verdachte is via overstappen in Venlo en Utrecht aangekomen in Amsterdam, waar hij rond 13.00 het station uit liep. De afgelegde reis hoeft niet te betekenen dat de gezochte man uit Amsterdam komt, maar het zou wel kunnen. Heeft u een idee wie hij zou kunnen zijn? Weet of vermoedt u iets over een aanleiding voor de explosie bij de Keulse winkel en/of wie daar mogelijk als opdrachtgever achter kan zitten? Meld dat dan alstublieft en maak kans op die vijf ruggen!”

Hoera! Daar is uw Soep van de Week

foto © Yasmijn Tan
===

Dilettant-filosoof Harry Mulisch verklaarde eens: “dat ik sterfelijk ben, moet eerst maar eens bewezen worden” en tweevoudig Nobelprijswinnaar Linus Pauling schreef: “De mens is een zichzelf reparerende machine, in principe is hij onsterfelijk.”

Sinds ik een jaar geleden begon met een spartaans regime van afvallen en drie keer per week in de gym in Olhão word afgebeuld door mijn personal trainer, pieker ik nog zelden over de eindigheid van mijn bestaan en mijn sterfelijkheid. Ik ga dagelijks om negen uur naar bed, slaap als een roos en ‘s anderendaags wandel ik nog voor de schemering over het strand met de hondjes. Een sereen en zen natuurmens dus, met heel af en toe een liederlijke en noodzakelijk uitspatting.

Het tweeweekse werkbezoek aan Nederland - in verband met de presentatie van de hondenbijbel die ik met Rob Hoogland samenstelde - is een aanslag op mijn gestel want ik drink nu vrijwel iedere dag en vooral het katereten is rampzalig (bakken Surinaams en Chinees, zakken drop, enorme chocoladerepen, alle mogelijke taartjes en bekers ijs). Na al het gefeest, gezuip en geschrok voel ik me een brak varken en daarom zocht ik mijn heil bij Hanny Roskamp, die tot haar grote tevredenheid van Amsterdam-oost naar de heuvels van Arnhem verhuisde.

Ze afgestudeerd in vaste stof chemie, met kwantumchemie als specialisme, werkte bij Philips-Duphar en is nu expert op het gebied van anti-aging. Ze schreef met Pim Christiaans de bestseller De houdbare vrouw.

Ik vroeg haar onder het genot van een geneeskrachtig kopje thee en goddelijk hazelnoot schuimgebak in café Pierre, in het prachtige Museum Arnhem - een mekka voor beschaafde grijsaards die hier zilveruitjes worden genoemd - hoe ik zo snel mogelijk kan recupereren en fris als een hoentje kan worden want aanstaande donderdag moet ik weer scherp zijn voor de potkast van GeenStijl.

Soep van de Week in Het StamCafé

Als ik aan ratten denk, denk ik vooral aan de Schimmelpenninckjes, de Klompjes en de Dolfjes van deze wereld, en aan kartelknagertjes als Trouw en de Volkskrant, die allen met de staart tussen de poten luid piepend, fluitend, gillend en krijsend het volgens hen zinkende X-schip van Elon Musk ontvluchtten om vervolgens een geruisloze dood te sterven in het Bluesky-hospice. En ik denk natuurlijk aan de magistrale roman van Pieter Waterdrinker: De Rat van Amsterdam.

Waterdrinker: “De ratten van Amsterdam zijn de verderfelijkste van alle. Met hun stinkende lijven hullen ze zich in walmen parfum, in de bovenwereld lachen ze het volk met hun knaagdiertanden vriendelijk toe, waarna ze zich ondergronds voortbewegen door de gouden, met fluweel en satijn beklede buizen van het menselijke riool, onder de op palen gebouwde Nederlandse hoofdstad, terwijl de massa hen blijft zien als de verkondigers van de zuivere menslievendheid, empathie, onbaatzuchtigheid – la volonté générale est toujours bonne.”

En verder denk ik aan die epische langspeelplaat van The Stranglers: Rattus Norvegicus.

Ik wilde voor vandaag eigenlijk een doorwrocht essay schrijven over de zeer geslaagde wittebroodsweken van Donald Trump, tot ik op een rattenberichtje op de website van de staatsomroep stuitte.

Drinken wij Halve Liters Bier...

Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom Peter Breedveld, vriend van de show, nog steeds de hoofdredacteur van Ad Valvas is, het huisorgaantje van de Vrije Universiteit. Sander Schimmelpenninck, om maar iemand te noemen, is een toonbeeld van beschaving, nuance en hoffelijkheid in vergelijking met Breedveld, de liefhebbende echtgenoot van de dikke zus van mijn grote vriend Hafid Bouazza (die node gemist wordt).

Dat Breedveld met zijn allergie voor Joden gehandhaafd wordt bij het sufferdje van de Vrije Universiteit is niet zo heel raar als we kijken naar zijn lichtend voorbeeld Abraham Kuyper, de oprichter van de VU. Opperantisemiet Kuyper (1837-1920) wordt alom gezien als de eerste radicale democraat in Nederland en beschermer van het belang van de gewone man, ‘de kleine luyden’. In 1879 richtte hij de eerste Nederlandse politieke partij op, de Anti-Revolutionaire Partij, ARP, en hij was van 1901 tot 1905 minister-president, de eerste die zich met die titel tooide. Hij vertegenwoordigde de orthodoxe vleugel van de Nederlandse protestanten en legde er eer in calvinist genoemd te worden. Kuyper richtte zowel de Vrije Universiteit in Amsterdam als de voorloper van de Technische Universiteit in Delft op en wordt tot op de dag van vandaag geprezen om zijn enorme invloed op Nederland en op het Nederlandse protestantisme.

Soep van de Week in Het StamCafé

Domrechts is voor mij een eretitel en een geuzennaam en het zal dan ook niemand verbazen dat ik reikhalzend uitkijk naar Blauwe Maandag, de vrolijkste dag van het jaar omdat komisch duo Trump & Musk dan aan de macht komt.

Bij die feestdag hoort een toepasselijk vrolijk plaatje: Blue Monday van New Order.

Apropos, New Order heeft niets te maken met Hitler, ook al wordt dat her en der gesuggereerd. In zijn toespraak voor de Reichstag op 6 oktober 1939 brult Hitler over “e_ine neue Ordnung der ethnographischen Verhältnisse, das heißt, eine Umsiedlung der Nationalitäten so, daß sich am Abschluß der Entwicklung bessere Trennlinien ergeben, als es heute der Fall ist.“_ Kortom: Lebensraum und Umvolkung, en daar zingt het vrolijke popgroepje uit Salford helemaal niet over. En Joy Division, de opgewekte voorganger van Neue Ordnung, heeft ook niks te maken met de oorlog, ondanks hardnekkige geruchten zoals deze: