Geenstijl

Soep van de Week

Ik leef nog, vrienden, bedankt voor de donaties en de fruitmanden! Er wordt door de systeemmedia vaak denigrerend geschreven over het roze leger der reaguurders, maar uiteindelijk blijken het allemaal zorgzame lieverds te zijn, die het hart op de goede plek hebben. Natuurlijk kunnen ze keihard en cynisch zijn, en ook ik moest en moet het vaak ontgelden - met name als het over mijn (vermeende) drugsgebruik gaat - maar in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen. De honderden beterschapswensen waren overweldigend en jullie mogen best weten dat ik een traantje heb weggepinkt.

Ik had het er laatst tijdens het bedrijfsuitje van GeenStijl in Antwerpen nog over met Zorro en Schots, scheef, over het wonderlijke amalgaam van de reaguurders die ondanks de verschillen toch een een soort warme, humorvolle en welhaast mediterrane familie vormen. Enfin.

Wat ook bijdroeg aan mijn wonderbaarlijk snelle herstel, was de heerlijke Volkskrant-column van Jolande Withuis, getiteld Ben ik Wel Rechts genoeg? In haar polemiek gaat Withuis in op een eerdere column van Max Pam over de eenzijdigheid van het columnistenleger van de Volkskrant, op lezersklachten over het ontbreken van een rechts geluid in de krant en op het standpunt van Pieter Klok in deze kwestie. De titel van Jolande’s column is natuurlijk een knipoog naar mijn epische filippica Ben ik eigenlijk wel alt-right genoeg voor GeenStijl?

Withuis:

Als mij wordt gevraagd ‘of ik nu echt rechts ben geworden’ antwoord ik dat links en rechts in zaken die ik belangrijk vind geen relevante categorieën zijn. Om wat te noemen: vrijheid, democratie, vrouwen- en homorechten, Oekraïne, racisme, euthanasie, femicide, genitale verminking van meisjes, kunst, natuur, overbevolking. Voor een doorgewinterde linksist is het wel duidelijk hoe de vlag erbij hangt als iemand de links-rechtsindeling irrelevant verklaart. Dat ik, opvolgster op deze plek van Elma Drayer, mijzelf niet als ‘links’ beschouw heeft precies daarmee te maken. Veel van wat bij Volkskrant-lezers en -redacteuren doorgaat voor rechts was ooit links: de noodzaak van godsdienstkritiek inclusief kritiek op de islam bijvoorbeeld; en ook zo’n klassieke sociaaldemocratische deugd als het nemen van verantwoordelijkheid voor het eigen leven. Verder vervreemdde de lange geschiedenis van verraad aan de vrouwenzaak, of het nu ging om kiesrecht, seksueel geweld of werk, mij van links. En dan de morele superioriteit, waarin links niet onderdoet voor het christendom. En het cancel-enthousiasme.

“Verdomd,” dacht ik: “Yo verwoordt precies wat ik in mijn vijfhonderd Volkskrant-columns probeerde duidelijk te maken aan de lezer!” Alleen kruidde ik mijn stukjes met flauwe poep- en piesgrapjes en goedkope misogyne humor, want daar is Pieter Klok dol op. Hij complimenteerde mij bijvoorbeeld uitbundig met mijn column over coprofagie en zei: “Naar, daar kan onze gemeenschappelijke held Gerard Reve een puntje aan zuigen, kunstbroeder Tuurtje!”

Men name deze passage vond Klokkie briljant:

Als hoogbegaafd kindje draaide ik eens een fraaie bolus en dacht trots: die ga ik uit elkaar plukken om erachter te komen wie ik ben en daarna smeer ik de chocopasta lekker uit over de toilettegels. Later las ik bij Rudolf Steiner dat poepkleien en strontverven de eerste creatieve uitingen van een kind zijn en daarom verplicht vakken op de vrije school werden. Mama ontplofte toen ze mijn kunst zag en riep: “Bah, Tuurtje, wat ben je toch een vieze smeerpoets!” Ik kon het Steineronderwijs vergeten en moest naar de Willem van Oranje School met de Bijbel. Daar werd ‘drukken’ een uitvinding van de duivel genoemd en de anus als hellemond gezien.

Ik vond het daarom extra pijnlijk dat Klok mij niet noemde in het stuk waar Withuis naar verwijst in haar column Ben ik wel rechts genoeg?

Klokkie: Zij die het met Max Pam eens zijn, betreuren het vertrek van Martin Sommer en – al veel langer geleden – Nausicaa Marbe en – heel recent – Elma Drayer. En ze vermoeden een bewuste strategie om ‘niet-linkse’ geluiden uit de krant te houden. Die strategie is er niet. Alle genoemde columnisten zijn op eigen initiatief vertrokken, tot onze spijt.

Ik word godverdomme niet genoemd! Ik besta niet! Sorry dat ik leef, Klok! Er trok ineens een felle pijnscheut door de wond op mijn schouder en ik werd overmand door zelfbeklag.

Nadat ik mijn afscheid keurig had aangekondigd per e-mail, had de schat mij nog dit geantwoord:

Beste Arthur,

Nou, daar schrik ik wel van. Ondanks de gele kaart heb ik je als columnist altijd zeer gewaardeerd en vooral altijd erg om je moeten lachen. Ik heb je om die reden net als Philippe op de redactie en bij de lezers jarenlang beschermd. Maar goed. Dit is natuurlijk een mooi aanbod van GeenStijl, dus ik begrijp geheel dat je daar op ingaat. Ik bel je nog.

Het ga je goed.

Knufje

Pieter

Mijn laatste column eindigde ik op mijn bekende luchtige wijze: Adeus, amigos, en gedenk het motto van Reve: Een kut met slijm, Een reet met stront: Overal woont God.

En dat was het dan.

Ik, de voormalige stercolumnist van de Volkskrant, was door Pieter uit de annalen gewist gelijk prominente communisten uit officiele staatsfoto’s van de Sovjet Unie waren geretoucheerd.

De hoofdredacteur van de Volkskrant verwijst overigens naar dit stuk van Pam, met als bottom line: “Soms heb ook ik het gevoel dat de vele Volkskrant- columnisten spreken zoals onze ministers, namelijk met één mond. Het zijn bijna altijd keurig nette linkse meningen, daar niet van, maar als samenzang zijn ze intussen wel een beetje saai en voorspelbaar aan het worden.”

Pam drukt zich nog netjes uit, want het nieuws in de Volkskrant is onder zijn bewind al lange tijd niet meer objectief, maar vooral opiniërend, of het nu over Gaza gaat, corona, lockdowns, genderonzin, de climapocalypse, Poetin, de zegeningen van de EU, of KOZP en andere uitwassen van woke. Ik zie geen enkel verschil meer tussen de donderpreken van vrijwel alle columnisten en de nieuwsberichten. In een hoofdredactioneel commentaar schreef Klok: Hoe meer informatie online beschikbaar is, hoe groter de ruimte voor onzinnige interpretaties, zo is gebleken. Het beste medicijn tegen de verspreiding van onzin zijn nog steeds sterke – traditionele – media die continu zin en onzin van elkaar scheiden, dicht bij de feiten blijven en de eigen mening en verontwaardiging voor zichzelf houden.

Hoe kreeg hij het uit zijn toetsenbord geramd? Als er ééń krant bewust desinformatie over Israël heeft gepubliceerd, en met name sinds 7 oktober, is het wel de Volkskrant. Bij de journalisten en de columnisten staan alle neuzen dezelfde kant op: Hamas goed, zionistische entiteit slecht.

Pater familias Klok ziet dat heel anders:

In mijn inleiding voor de Columnistenmarathon beschreef ik de Volkskrant als een café. De columnisten zijn de stamgasten, die bij voorkeur van zeer divers pluimage zijn. Idealiter is het een café zoals zanger Rick de Leeuw onlangs het café in zijn Vlaamse dorp beschreef. ‘Je kunt wel ruzie hebben of vinden dat iemand belachelijke ideeën heeft, maar je staat in het weekend weer aan dezelfde toog, dus je moet je tot elkaar verhouden, iets van een oplossing zoeken, hoe dan ook. Dat leidt tot meer begrip, je wordt er milder van.’

Verander ‘café’ in ‘parenclub Fun4two’, waar je achtereenvolgens Marcia Luyten, Sander Schimmelpenninck, Sander Donkers, Julien Althuisius, Aaf Brandt Corstius, Heleen Mees en Asha Ten Broeke tegenkomt, die tijdens de hardcore night en dat je na afloop van de Romeinse orgie met die gasten de toestand van wereld moeten bespreken aan de bar. In je blote reet, soppend over kruk gezakt.

Jolande Withuis (ik ga er blind van uit dat ze er niet bij is in Moordrecht) gaat er met gestrekt been in in haar columns en dat is hard nodig, als tegengeluid. Ik ben benieuwd hoe lang ze het volhoudt. Want dezelfde krachten binnen de Volkskrant die dag in dag uit mij, Martin Sommer, Nausicaa Marbe, Elma Drayer en René Cuperus zwart maakten bij de hoofdredactie, zijn er nog steeds. En wij zijn allemaal weg.