Soep van de Week in het StamCafé

Mannen, we moeten het eens over ‘mijn afschuwelijke witheid’ hebben. Deze openingszin had van Joris Luyendijk kunnen zijn, maar hij is van de stapelgekke Fréderike Geerdink. Zij valt in de categorie “don’t stick your dick in crazy”. Ik hoor de reaguurders meteen denken: “ik zou haar nog in geen duizend jaar doen! Nog liever word ik het bajesbruidje van Bubbah, zodat ik tenminste verzekerd ben van sigaretten, zeep en fraaie lingerie.”

Maar stel nou dat je Gekke Freddie uit Hengelo tegenkomt in de rimboe van Koerdistan en je zit met haar na een dag wapengekletter aan de bar in het enige hotel waar alcohol wordt geschonken, en je zuipt samen met haar een fles lokale moonshine op. Wellicht bestaat dan  de mogelijkheid dat je met haar tussen de keihard gestevende lakens eindigt. Ver van huis en haard is zo’n avontuurtje redelijk ongevaarlijk, maar als deze escapade plaats zou vinden in de nabijheid van je woonst, dan is er een reële kans dat ‘s anderendaags het lievelingskonijn van je dochtertje in de pan ligt te sudderen. Want Fréderike is namelijk zo gek als een deur. Ik pak er even een zeer recente twiet bij.

Hoe Sinan Çankaya denkt, formuleert, in perspectief zet, alles: bewonderenswaardig. Ik herken het van je geloof vallen, en met die afschuwelijke witheid niks meer te maken willen hebben. Waar val ik op terug? Op onze gedeelde menselijkheid, probeer ik. Ik lig onder vuur omdat de racistische non-journalist me gequote heeft maar als jullie wisten waar ik ben en wat een enorm gaaf interview ik net heb gedaan, zouden jullie begrijpen waarom ik die sukkels allemaal keihard uitlach. You can't touch me!

Ik heb jankallochtoon Sinan uitvoerig behandeld in de potkast die ik met Ruben Gischler maak, en mijn preek van de week wijdde ik aan de volslagen mafketel.

Ik schreef dit: En toen las ik een werkelijk vre-se-lijk en kotsopwekkend verhaal van Tayfun Balcik. Over jankende beroepsallochtonen gesproken.

De inleiding van Balcik deed mij al braken: "In het Amsterdamse cultuurcentrum De Nieuwe Liefde kwam gisteren de crème de la crème van de allochtone intelligentsia bijeen om het nieuwe boek Galmende geschiedenissen van antropoloog Sinan Çankaya te bespreken. Het werd een indrukwekkend pleidooi voor meer opstandigheid tegen de zogenaamde beschaving van het Westen, die de genocide in Gaza laat gebeuren. De grote zaal van De Nieuwe Liefde is tot de nok toe gevuld. Veel jongeren van kleur zijn afgekomen op de boekpresentatie Galmende geschiedenissen van Sinan Çankaya, met, in de woorden van moderator Charisa Chotoe, een ‘Lowlands-achtige line-up’ van sprekers."

Bij de crème de la crème van de allochtone intelligentsia - vier man/vrouw/x - zaten ook Tofik Dibi en El Hamidi en dan weet ik genoeg, vrienden. Soundos El Ahmadi en Mo Ihattaren waren ziek, anders hadden ze ook op het podium tussen de allochtone intelligentsia gezeten.

Sinan noemt zichzelf - net als zijn idool Erdogan - een zwarte Turk. Nou is zijn haar pikzwart - dezelfde Chinese verf als Twan Huys - maar verder is hij spierwit.

Mijn goede vriendin Aylin Bilic reageerde subtiel:

Nog even over Sinan Cankaya die stevige kritiek verdient de komende tijd. De term “witte Turk” gebruiken ze in Turkije ook. Erdogan ziet zichzelf bijv als “zwarte Turk”. Universele waarden - die in het Westen het verst zijn doorgevoerd - vinden ze maar bah. Zo ook Sinan.

Onze Gekke Freddie is al heel lang van het padje, getuige haar innige samenwerking met de clowns van KOZP. Hier een leuke foto onderweg naar Volendam.

Ik ga er gevoeglijk van uit dat Freddie een chocolate chaser is - waar an sich niets op tegen is, ieder zijn meug - maar zij gaat verder, want ze vindt haar witheid afschuwelijk en wil dolgraag negerin worden. Of zwarte Turk voor mijn part. Nou zijn er natuurlijk wat voorbeelden van transraciale verdwazing - Arjan Ederveen en de volslagen mafketel Rachel Dolezal - maar ik heb geen zin om mij te verdiepen in de motieven van Freddie’s zelfhaat. Empatisch als ik ben, voel ik zelfs een licht mededogen voor de Koerdistan-expert. Het is best tragisch dat je van enigszins serieus genomen journalist eindigt als activist in de pietenbus naar Volendam, samen met Sunny Bergman en nog wat helper whitey’s.

Deze zin van leipe Fredje smeekt natuurlijk om ambulante psychiatrische bijstand: Ik lig onder vuur omdat de racistische non-journalist me gequote heeft maar als jullie wisten waar ik ben en wat een enorm gaaf interview ik net heb gedaan, zouden jullie begrijpen waarom ik die sukkels allemaal keihard uitlach. You can't touch me!

Holy fuck!

Ik noem X altijd liefkozend een open riool, maar met kostgangers als Freddie is er veeleer sprake van een open inrichting. Nog even wat die afschuwelijke witheid betreft: ik zag hoe Michiel Lieuwma vakkundig Joris Luyendijk fileerde en het zal me niks verbazen als meneer Zevenvinkjes binnenkort ook zijn blankheid publiekelijk gaat verachten. Hij flirtte al met BIJ1, professor Wekker en Sylvana, maar werd live op de treurbuis keihard gedumpt door de Black Panthers uit de polder.

Op Substack las ik een zeer vermakelijk essay van Dieuwertje Kuijpers over het weerzinwekkende soort ongewervelde “mannen” waartoe Luyendijk behoort.

Ik vind Andrew Tate zo mogelijk nog gekker dan Freddie uit Hengelo, maar ik kan me voorstellen dat er fatsoenlijke, hoog opgeleide vrijgevochten, geëmancipeerde dames zijn die denken: “Dat beest mag mij best eens uitwonen in al mijn gaatjes, desnoods met zijn broer en wat maten er bij, want alles is beter dan gebeft te worden door Joris Luyendijk.”

Over don’t stick your dick in crazy gesproken: wat te denken van Rena Netjes, die net als Fred ook iets met het Midden-Oosten heeft. We kijken even naar haar profielfoto op X:

Mijn eerste gedachte was: “Dit is Nico van de Velvet Underground, qua uitstraling. Rena wil er uitzien als een verlopen diva.” Ze doolt momenteel door Syrië en plempt X vol met wartaal. Ze kreeg een natte voeg van de koppensnellende islamofascist die daar nu aan de macht is, en vervolgens kwam ze met allerlei debunk-shit over de massamoord op Alevieten.

Enfin, de vraag rijst: zou u haar doen als u in een vies barretje in het christelijke ghetto van Damascus een kruikje araq met haar burgemeester maakt? Vragen, vragen, vragen. Rena lijkt me niet het type dat het konijntje van uw dochter gaat stoven, maar ik vermoed dat ze een prima stalker is en dat ze in een coole regenjas de hele nacht voor uw doorzonwoning in de vinexwijk kan posten, in de motregen onder het schijnsel van een lantarenpaal. En dat u naarstig de gordijnen dichtschuift omdat u bang bent dat Samantha haar ziet staan.

In de categorie Freddie en Rena valt natuurlijk ook moslimterroristentroostmeisje Ans Boersma.

Ook voor haar voel ik mededogen. Ansje is overigens helemaal gerehabiliteerd en plempt nu De Morgen vol met werkelijk afgrijselijke Viva-content.

Zoals de lezer weet, kom ik uit Ede - de parel van de Veluwe - en in mijn vlegeltijd kreeg ik wel eens vleselijke kennis aan meisjes van de Christelijke Sociale Academie. Die woonden op kamers, ver van hun strenge gereformeerde ouders, en sloegen dan door met bessenwijn en onbeschermde kinky seks. Dat waren eigenlijk beste deernes, deugdzaam en proper, maar ik moest wel eerst een uur over de Heere Jezus lullen alvorens ik op de dot mocht.

Tsja, en dan hebben we in het kader van mijn essay natuurlijk de onvermijdelijke Tineke Bennema. Over haar bijzondere relatie met mij heeft GeenStijl al uitvoerig bericht, dus daar maak ik verder geen woorden meer aan vuil.

En dan was ik bijna een ander hysterisch wijf vergeten in het kader van “zou ik haar doen” en “don’t stick your dick in crazy” en “mijn afschuwelijke witheid”: Tobi Lakmaker.

Ook deze zin, “Het probleem ligt in de ontkenning van witte mensen over hun eigen vooringenomenheid, die zich opnieuw laat voelen wanneer het om Palestina gaat” had van Gekke Freddie of Joris Luyendijk kunnen zijn, maar hij is van Tobi Lakmaker.

Leest en geniet: Lakmaker nam deel aan het Zomerkamp van uitgeverij Das Mag, waarna de uitgever een verhaal van Lakmaker opnam in een verhalenbundel van schrijvers die nog niet eerder gepubliceerd hadden. Het werd het verhaal De geschiedenis van mijn seksualiteit In 2021 debuteerde Lakmaker met de autobiografische roman De geschiedenis van mijn seksualiteit bij uitgeverij Das Mag. In het boek staat de jonge Sofie centraal, die bezig is met de eigen identiteit - meisje of meer jongen, zelfbeeld en seksuele voorkeur.

Holy crap! En het wordt alleen maar beter, vrienden!

“Een paar jaar geleden ben ik heel afschuwelijk behandeld door een journalist. Het was iemand die zich zo weinig aantrok van mijn bezwaren bij haar tekst en de gevoeligheden die daaraan ten grondslag lagen dat ik haar ten slotte huilend heb opgebeld. Na me even te hebben aangehoord zei ze: ‘Tobi, dit is een harde wereld.’ Dat verweer is me altijd bijgebleven. De wereld, of meer specifiek de wereld tussen interviewer en geïnterviewde, was namelijk inderdaad tamelijk hard – met dank aan figuren zoals zij.

Het zijn deze twee zaken die het kloppend hart vormen van de stilzwijgende houding rondom de genocide in Palestina en weinig anders. Volgens mij geloven veel witte Nederlanders nog steeds dat deze vormen van discriminatie berusten op incidenten, dat het om losliggende stenen gaat – terwijl het in feite de weg zelf betreft. Die weg bepaalt de realiteit van mensen van kleur, maar eveneens die van witte mensen. We zijn namelijk niet neutraal, hoe graag we dat ook geloven. Het probleem ligt niet bij dat gebrek aan neutraliteit. Het ligt bij de ontkenning van witte mensen over hun eigen vooringenomenheid, die zich opnieuw laat voelen wanneer het om Palestina gaat. Wanneer we die vooringenomen houding in alle eerlijkheid onder de loep zouden nemen, zouden we zien dat we zwarte levens, levens van kleur en Arabische levens als minder waardevol beschouwen en het verlies van die levens als minder betreurenswaardig. Mijn voorstel is daarom om datgene wat er in Palestina gebeurt een genocide te noemen en in de tussentijd ruimte te geven aan de crisis waarover mijn docent ooit sprak – een interne, met betrekking op onze eigen grondbeginselen.

Kijk, en als ik dit lees, denk ik: ik schrijf me lekker in voor het summer bootcamp van Andrew Tate. Want ik ben helemaal klaar met de Tobi’s, de Jorisjes, de Ansjes, de Tineke’s, de Fredjes en de Rena’tjes.

Zo, en nu ga ik de verzamelde werken van Jon Lajoie draaien

Show me your genitals!