Soep van de Week in Het StamCafé

Tijdens het schrijven van Brussel Eurabia volgde ik enige tijd een opleiding voor godsdienstonderwijzer bij de Khairya-academie in de knusse, diverse volkswijk Anderlecht, bekend van Paul van Himst, alias De Blanke Pelé, Jan Mulder (vriend van de show) en naffers die elkaar om zeep helpen met machinegeweren.

Op het veredelde ROC, dat later werd omgedoopt (excusez le mot) tot Al Mizan, Academie Islamique de Bruxelles, was ik samen met een moddervette, oerdomme roomblanke Waal de enige tintloze.

Op de introductie-avond vroeg Jerommeke aan mij: “Ben je moslim?” Ik vertelde hem dat ik mij had ingeschreven bij de Grote Moskee van Brussel, die bekeringscertificaten verstrekte. “Dan kan ik je dus ook niet begroeten als een moslim”, zei de vetklomp plechtig terwijl hij aan zijn vieze vlasbaard trok.

Toen ik op een avond een T-shirt droeg met het opschrift FBI New York - dat ik voor 5 euro op de vlooienmarkt op het Vossenplein had gekocht - reageerde hij woedend: “Zoiets trek je toch niet aan hier, na 11 september.”

Op een avond deelde hij kopieën van de Protocollen van de Wijzen van Zion uit tijdens de les. Hij had het document van het internet geplukt en zei dat het boordevol boeiende informatie stond over de joden. Ik heb de naam van deze aanwinst voor de Ware Religie later nog eens gekoekelt, want wellicht was hij gesneuveld op de jachtvelden van Islamitische Staat maar de kans dat hij gestikt was in een mitraillette, de Belgische versie van onze kapsalon, leek mij groter.

Tijdens de vastenmaand Ramadan werd het op de een of andere manier een stuk knusser op het armetierige schooltje. De “studenten” waren blijmoedig en opgewonden en iedereen nam hapjes mee voor de iftar. Je kan veel zeggen over Marokkanen, maar potjandorie: wat kunnen ze lekker koken!

Ik was nog helemaal in mijn Brussel Eurabia-modus en ik vond het Ramadan-sfeertje wel wat hebben.

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met de mohammedaanse vastenmaand, was in Hebron in 1981. Ik woonde in Tel Aviv, werkte in de horeca en op zaterdag was ik vrij. “Weet je wat,” dacht ik: “ik ga gezellig naar Hebron.” In de soek daar stak ik nietsvermoedend een peuk op en die werd uit mijn muil geslagen door een hysterische baardman. Dat was een leermomentje, lieve lezer. Maar niet heus want jaren later woonde ik in Beiroet een Hezbollah-parade bij, op Jeruzalem-dag, de laatste vrijdag van de maand ramadan. Ik had een kater des doods van de arak, had een kegel gelijk een Schiedamse jeneverstokerij en rookte ketting. De Hezbollah-mannen lachten vriendelijk naar mij en executeerden mij niet standrechtelijk omdat ik hun intermittent vasten uitdaagde. In het diverse Beiroet gelden toch andere mores dan in het naargeestige Hebron.

Kort na 9/11 was ik in Afghanistan, samen met een legertje journalisten. Het was wederom Ramadan, maar wij paften er flink op los want echt gezellig was het niet aan het front. De strijders van de Noordelijke Alliantie - vrijwel allemaal kettingrokers - lachten ons vriendelijk toe en we werden niet gelyncht.

In Jordanië - ja ja, opa vertelt bij het haardvuur - wachtte ik op een visum voor Irak, want het was daar oorlog. Jordanië is een van de allersaaiste landen ter wereld, en dat wordt er niet beter op tijdens Ramadan. Van de pak ‘m beet 1 miljard mohammedanenmannen wereldwijd rookt ongeveer 80 procent en die zijn niet blij met dat rookverbod (en neukverbod) van dertig dagen.

Ik ging een avondje op stap met mijn boezemvriend Conny Mus (de salaam zij met hem) en Joris - zeven vinkjes - Luyendijk en we eindigden in een animeertent vol kommersjele sekswerksters. Die hoerenkit was gewoon open tijdens de vastenmaand, maar er was geen drank. Uiteindelijk moesten we verplicht dadels en ander stom fruit kopen, tegen woekerprijzen. Het voordeel was dat we die “gastvrouwen” geen fopbubbles hoefden te voeren, maar dus wel zoetigheid tegen gastronomische bedragen.

Eens was ik tijdens de vastenmaand in Ankara en daar waren heel veel kebabzaken gewoon open. Verstandige Turken waren overdag gewoon aan het eten op straat. In Sarajevo kon ik tijdens ramadan wel slivo slobberen, maar kreeg ik geen spek bij mijn eieren van de mohammedaanse uitbater van de snackbar.

Leven en laten leven, zei mijn mama zaliger altoos, en als iemand die als mohammedaan geboren is toch lekker wil snacken tijdens de vastenmaand, dan moet hij of zij dat lekker doen.

In Nederland sluiten de gelederen van de islamitische gemeenschap zich tijdens Ramadan en iedere moslim (of wat daar voor doorgaat) die niet meedoet aan het leukste en gezelligste feest van het jaar (na carnaval), wordt meewarig bekeken, zo niet als minderwaardig afgeserveerd. De Egyptenaar Monique Samuel, bekend van het Arabische tafeldansen, is van christelijke huize (hij zat samen met Margriet “M” van der Linden en Angela de Jong op de refoschool De Driestar in swingend Gouda) verplaatste zich eens in de huid van een vastende moslim en schreef deze tranentrekkende bagger voor De Groene Amsterdammert.

Samuel: Als ik op de Ramadan-maand reflecteer kan ik niet zeggen dat ik moslim ben geworden of ooit zal zijn. Maar wel dat ik nooit eerder een maand zo intens met God leefde en zoveel behoefte had aan contemplatie, reflectie en afzondering. Ik heb een verbinding en eenheid mogen voelen met de gelovige, de zoekende ziel, de bevrijde geest en iedereen die streeft naar opstaan uit de collectieve coma en realiseert dat de mens zonder God en de liefde er simpelweg is geweest. Ik ontmoette Soefi en Salafist, vierde Pinksteren en bad in de moskee, had een intense sessie met een spirituele coach, las de Bijbel en Koran op dezelfde smartphone, bad met man en vrouw, had honger en dorst en vond dat op een gegeven moment heel gewoon. Nederland is nog veel te éénkennig en bang om enige waardering op te brengen voor de Ramadan. Maar ik zal voor altijd de schoonheid ervan zien. Al is geen inzicht zoeter dan deze: God is er alle dagen van mijn leven.

Holy shit: het goede mens draagt een flinke rugzak, die ook nog eens boordevol vol met zwerfkeien zit.

Ik ben aangekomen bij de portee van mijn ramadan-essayette en afgaande op hetgeen ik hierboven geschreven heb, kan de lezer concluderen dat ik een mild en tolerant persoon ben, en dat ik het levensmotto van mijn mama uitdraag: vivere et vivere.

Maar waarom willen de kaffers van Nederlandse dagbladen en van de NPO dat iedereen een maand mee host in de ramadan-polonaise? Donder op! Wat te denken van het AD, een gazetje dat door geen enkele mohammedaan wordt gelezen (hij bezorgt de krant hooguit), maar die de komende maand dagelijkse oekazes uitkakt met als bottom line: ‘Het is net intermittent vasten, het is super gezond, het is gezellig, etcetera, etcetera.’

Kijk hiero dan!

Ramadan Mubarak! Dit is alles wat je moet weten over de ramadan in Ede!

Van vasten tot het Suikerfeest: alles wat je moet weten over de ramadan in Delft!

Van vasten tot het Suikerfeest: alles wat je moet weten over de ramadan in Apeldoorn!

Van vasten tot het Suikerfeest: alles wat je moet weten over de ramadan in Zoetermeer!

Het lijkt die knettergekke, ooit zo geweldige, Michael Moore wel die voor de ingang van de Trump Tower staat met een bordje met de tekst: We are all muslim.

Ik dacht het effetjes van niet, vriend.

Moore zuipt zo te zien een jerrycan Coca Cola, de ultieme ongezonde dikmaker, per dag leeg. En wat schrijft Coca Cola Nederland?

“We staan als merk al generaties lang voor inclusiviteit en diversiteit, en daarom laten we deze waarden terugkomen in onze nieuwe campagne die tijdens de Ramadan actief is. De Ramadan is een maand van tolerantie en samenhorigheid en deze waarden sluiten goed aan op die van Coca-Cola.”

En wat te denken van RTL, die zeepreclames aan elkaar plakt met flinterdunne advertorials?

Onderzoek Erasmus MC: Meedoen aan de ramadan blijkt erg gezond: 'Positief voor het hele lichaam'. In de periode van 2016 tot 2018 werden meerdere moslims onderzocht tijdens de ramadan. "Wat we hebben ontdekt is dat tijdens het vasten de samenstelling van de darmbacteriën in de darmen verandert." En ook op andere delen van het lichaam heeft de vastenmaand een positief effect. "De lever functioneert beter, de bloedsuikerspiegel ziet er beter uit en je kunt gewicht verliezen."

Dat is hele andere koek dan dit:

Onderzoekers Kyra Hanemaaijer, Olivier Marie en Marco Musumeci van Erasmus School of Economics publiceerden onlangs een discussion paper waarin zij het effect van het naleven van de Ramadan tijdens de eindexamens van het voortgezet onderwijs onderzochten. De onderzoekers onderzochten of de overlap van de eindexamens met de Ramadan in Nederland van invloed is op de prestaties van praktiserende moslimleerlingen. Voor hun studie gebruikten de onderzoekers big data. Uit hun werk bleek dat de examencijfers en het slagingspercentage van deze studenten aanzienlijk achteruit gingen, waardoor de bestaande prestatiekloof met niet-islamitische medestudenten met 16,4 procent groter werd. Praktiserende islamitische studenten voor wie de eindexamens plaatsvonden tijdens de Ramadan hadden hierdoor een grotere kans om te blijven zitten, naar het voortgezet algemeen volwassenenonderwijs (VAVO) te gaan, of zelfs zonder diploma van school te gaan. Hanemaaijer noemt deze bevindingen "schokkend". Ze stelt voor de examens zo te plannen dat ze niet samenvallen met de religieuze verplichtingen van de Ramadan.

Het is precies wat Afshin Ellian schreef:

Het islamitische vasten is ongezond, in extreme mate zelfs, aangezien het ernstige schade toebrengt aan de gezondheid. De ramadan is daarnaast ook een irrationele traditie. De uitzonderlijke privileges voor de islam hebben alleen te maken met de bewuste en onbewuste angst voor deze religie. Hoe meer islamitische terreur, des te meer enthousiasme en begrip er is voor de islam in Europa. Deze nederige houding zal alleen maar leiden tot meer islamisering, re-islamisering van moslims en het jihadisme. Natuurlijk wordt dit gedaan onder het mom van een wezenlijke bijdrage aan het deradicaliseren van jihadisten of de integratie van de islam in het Westen. Maar een professioneel opererende agressor ziet in elke vorm van terugtrekking een teken om de vijand nog verder in het nauw te drijven.

Maar de NPO dramt vrolijk en onverstoorbaar verder met de Ramadan-agitprop. Hier 12 tips voor de roomblanke kafirs, want er is geen mohammedaan die naar de NPO kijkt. En we gaan ook lachen hoor, kafirs, met Ramadan Bites, een samenvatting van de meest hilarische sketches, grappigste interviews en video's. Met getalenteerde makers zoals Nora Akachar, Alkan Çöklü, Soumaya Ahouaoui, Musa en Ouassima Tajmout. Wie kent ze niet!

En niemand minder dan starlet Nadia Moussaid - ze mag er wat mij betreft beslist wezen - presenteert tijdens de komende ramadan een nieuw programma voor de NTR op NPO 2. In Villa Nadia richt de presentatrice zich op “bezinning en gesprek” en spreekt ze met gasten die persoonlijk of professioneel betrokken zijn bij onderwerpen die dagelijks in het nieuws zijn. In de afleveringen spreekt Moussaid met onder anderen journalisten Natascha van Weezel en Salwa van der Gaag over de oorlog in Gaza. Ook praat ze met danser en choreograaf Mohamed Yusuf Boss en filmmaker en regisseur Lidija Zelovic. Beiden kwamen als vluchteling naar Nederland. De wekelijkse uitzendingen worden afgesloten met een iftar, de maaltijd na zonsondergang tijdens de ramadan. Die wordt bereid door kok Yasmine Ballachi. Zij maakt in elke aflevering speciale gerechten die herinneringen oproepen bij de gasten.

Leven en laten leven, stel ik voor de derde keer, en ramadannen doe je maar lekker thuis. En val 90 procent van de Nederlanders niet lastig met dat gedoe. Ramadan Karim!

PS: foto uit mijn Brusselse periode is van Jo Voets. Wat was ik knap, nietwaar?