Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

Mijn foto van de week is die van Hans Teeuwen, Frits Barend en Ronnie Naftaniel die gedrieën staan te protesteren voor het Concertgebouw. Het heeft iets aandoenlijks en ook iets dappers, om daar in dat Hollandse pokkenweer te gaan flyeren. Frits, die vandaag 78 wordt, heb ik de laatste tijd regelmatig van dichtbij meegemaakt omdat zijn boek Mijn Voeten Staan Scheef bij mijn uitgeverij Ezo Wolf verschenen is. Ik was bij de presentatie van dat boek in het Joods Historisch Museum en schreef in het kader van de hasbara: Deze onverbiddelijke pageturner is het persoonlijke relaas van Frits Barend, die in dagboekvorm vertelt over de periode van na de 7 oktober-pogrom en wat voor invloed dit had op de Nederlandse samenleving en op zijn eigen leven. Van de Jodenjacht in hartje Amsterdam, zijn korte carrière als musicalster en het incident op het IDFA in Koninklijk Theater Carré tot de oprukkende Jodenhaat in Nederland. Maar goed, dit essay gaat nou eens niet een keer over mijn persoontje maar over Frits, Ronnie en Hans en hun zeer terechte protestactie voor het Concertgebouw, fout tijdens en na de oorlog. Ik woonde heel lang om de hoek van dat sacrale monument, dat wereldfaam heeft en door Paul McCartney bezongen werd in het nummer Rock Show op het album Venus and Mars uit 1975. In het refrein zingt hij: "If there's a rock show at the Concertgebouw / You've got long hair at the Madison Square / They've got rock and roll at the Hollywood Bowl / We'll be there, oh yeah." De verwijzing is een knipoog naar de Wings-tour van 1972, waar ze op 20 augustus in het Concertgebouw speelden.

Tijdens mijn studietijd heb ik er nog een half jaar op de pr-afdeling gewerkt, als een soort veredelde tiepgeit die ook de telefoon mocht opnemen, en ik vond het een voorrecht om overdag door het belangrijkste monument van de Nederlandse muziekcultuur te mogen sloffen, en vooral als er gerepeteerd werd. Pure magie, vrienden. Door de jaren heen heb ik verschillende Mahlersymfonieën meegemaakt maar het meest gedenkwaardige moment vond ik de opname van Rachmaninoffs Symfonie nr. 2 in e-klein, op. 27, door het Koninklijk Concertgebouworkest onder leiding van Vladimir Ashkenazy, in september 1981. Tot zover het goede nieuws want de directie van het Concertgebouw heeft in haar oneindige wijsheid besloten om het zogenoemde Chanoekaconcert af te zeggen. De cantor, ofwel de liturgische zanger, is Israëliër en zingt ook voor eenheden van de ’Israel Defense Force’ (IDF). Leon de Winter schreef geheel terecht in de Telegraaf: De directie van het Concertgebouw gelooft dat de IDF een leger van oorlogsmisdadigers is, dus is die cantor dat ook. Deze overtuiging is ontstaan door de continue antizionistische propaganda in bijna alle Nederlandse media. Het gevolg is dat het Chanoekafeestje niet mag plaatsvinden. De directie van het Concertgebouw denkt dat de IDF uit wilden bestaat die voor de lol kinderen doodschieten – dit is een bericht dat continu in de mainstream media circuleert. Het is een Hamas-leugen. Hongersnood en genocide zijn Hamas-leugens. De directie heeft geen idee. Dit incident staat niet op zich. Een kongsi van adviseurs, ambtenaren, ngo’s en media informeert met onwrikbare kennis de elites – politici, bestuurders, cultuurdragers – over onder meer Gaza, stikstof, klimaatverandering. Tevreden zou Joseph Goebbels de directie van het voorname Concertgebouw een schouderklopje geven.

Goebbels kan ook een schouderklopje geven aan burgemeester Halsema, die een hondsonbeschofte brief schreef aan een Israelische minister (en daarmee beledig ik onze trouwe viervoeters, sorry beessies). Oscar Hammerstein reageerde daar weer op met een vlammend vertoog. Halsema is een een onvervalste GroenLinks-activist en een schande voor Amsterdam, dat inmiddels de hoofdstad is van geïnstitutionaliseerde jodenhaat. De rel rond het Concertgebouw is geïnstigeerd door Palestina-activiste Annet de Graaf. Het NIW schreef over De Graaf: Het Concertgebouw is ongetwijfeld gealarmeerd door Palestina-activisten die op social media doen alsof Abramson de opper-lofzanger van de ‘genocide’ is. Annet de Graaf, een iPhonefotografe die sinds de Jodenjacht in Amsterdam zich journaliste noemt, speelt in de affaire een sleutelrol. Zij claimt op het Instagramaccount van ‘Whispering Media’ het Concertgebouw te hebben aangeschreven, waarop zij het volgende antwoord kreeg van woordvoerder Jacob van der Vlugt: “Dank voor je telefoontje, de toelichting en de vragen. Voor nu deel ik ons statement met je dat we ook op de website hebben geplaatst.”

In andere tijden had De Graaf kopgeld gekregen.

Wie schetst mijn verbijstering toen ik gisteravond op de website van het Algemeen Dagblad deze enorme kop zag:

A__nnet filmde hoe Maccabi-fans op oorlogspad gingen in Amsterdam: ‘Zo onterecht dat wij zijn weggezet als Jodenhaters’

De inktkoelie van dienst, ene Raymond Boere, laat de NSB’ er helemaal leeglopen zonder 1 kritische noot en zonder enige verwijzing naar haar activistische achtergrond. Nergens wordt vermeld dat Annet de Graaf, de aanstichter is geweest van de smerige Chanoeka-rel.

Leest u even mee met dit Libelle-proza?

Het was een prachtige avond. Windstil. Ideale omstandigheden voor een fotograaf zoals Annet de Graaf (55), die al bijna vijftien jaar stadsbeelden maakt met haar iPhone en daarmee zelfs de aandacht trok van Apple-baas Tim Cook. „Ik heb graag reflectie in mijn foto’s en bij het Damrak is het op dit soort momenten fantastisch.” Maar fraaie stadsgezichten zijn niet wat De Graaf op 7 november 2024 naar deze plek brengt. Ze voelt de spanning in de stad nu fans van voetbalclub Maccabi Tel Aviv op bezoek zijn voor de wedstrijd tegen Ajax. ’s Middags is ze er op de Dam ook al bij als daar een gespannen sfeer hangt, maar het rustig blijft. De Graaf heeft een voorgevoel dat het na de wedstrijd wel mis kan gaan. De Graaf wacht de Maccabi-supporters na de wedstrijd op bij het Centraal Station en krijgt al snel gelijk als ze haar passeren. „Ze keken niet heel erg vrolijk en sommigen staken vuurwerk af. Keiharde knallers.” Ze heeft net de smeulende resten van het vuurwerk gefilmd als het haar opvalt dat een grote groep Maccabi-fans zich voor het Victoria Hotel verzamelt, zeker dertig mannen. Ze ziet hoe die groep plotseling in gevecht raakt met een andere groep mannen en zet haar camera aan. In precies 51 seconden filmt De Graaf hoe Maccabi-fans rake klappen uitdelen en de andere groep op de vlucht slaat. ‘Vechtpartij voor Centraal Station Amsterdam #ajamac #Israel’ post De Graaf precies achttien minuten na middernacht op sociale media. Het filmpje gaat al snel viraal en wordt 700.000 keer bekeken. Tot haar stomme verbazing wordt dit filmpje gebruikt om te illustreren hoe Israëlische voetbalfans worden afgetuigd door Amsterdammers. Dat Amsterdam zo door het slijk wordt gehaald, raakt De Graaf een jaar na de rellen nog steeds. „Ik dacht echt: in wat voor Truman Show ben ik beland? Dit is een totaal andere werkelijkheid dan die ik heb beleefd.” Het AD eindigt larmoyant: Maar nog steeds laat het haar niet los dat het internationale imago van Amsterdam is besmeurd. “Veel stadsgenoten voelen zich ten onterechte afgeschilderd als Jodenhaters. Daar is veel frustratie over.”

Ik had even de hoop dat er een einde was gekomen aan de virulente Jodenhaat en Israël-haat sinds de wapenstilstand en Gaza en sinds het einde van de verkiezingscampagne, waarin Gaza centraal stond. Gelukkig bleek het electoraat niet gevoelig voor het agitprop van links en verloor Frenske vijf zetels. Instant karma! Maar helaas: het gedonder rond het geannuleerde Chanoeka-concert bewijst dat het alleen maar erger is geworden, qua jodenhaat. Ik vind het schandalig dat het Algemeen Dagblad Annet de Graaf een podium geeft, zonder te vermelden dat zij als een ware NSB’er het Concertgebouw heeft benaderd om een Jood aan te geven. En daarom ben ik zo blij dat er nog mensen zijn zoals Frits Barend, Hans Teeuwen en Ronnie Naftaniel. Mensen die hun nek durven uit te steken. En hoedje af voor de Telegraaf, die vandaag kopt: Een jaar na de Maccabi-rellen is Amsterdam voor Joden verkild: ’Geofferd op het altaar van de lieve vrede’.