Geenstijl

De-escaleren eindigt in continu oorlog

We zijn nu een jaar verder in Poetins driedaagse oorlog. Het werd een uitputtingsslag waar beide zijden moeite hebben om aan genoeg mensen, materieel en munitie te komen. We hebben wel meer geld, maar hebben niet de industrie om geld om te zetten in macht. De basis van Poetins strategische fout zit in onze gebrekkige voorraden en personeelstekort. Hij zag een zwakte die er nog steeds is.

Wat een Blitzkrieg had moeten zijn met een kort ritje naar het Maidanplein, werd een gehaktmolen voor jonge mannen. De slag om Bakhmut wordt al maanden gekenmerkt door golven van dienstplichtigen, criminelen en gevangenen, die met een gemiddelde levensverwachting van vier uur worden gedwongen om de Oekraïense defensie en hun eigen munitie uit te putten.

De laatste Britse inlichtingenupdate schat inmiddels het aantal Russische slachtoffers tussen de 175.000 en 200.000, waarvan tussen de 40.000 en 60.000 overleden. Dat een kwart van de slachtoffers sterft, is een indicatie van gebrekkige medische voorzieningen. Van criminelen die tijdens detentie worden geronseld voor de dienstplicht, sneuvelt de helft. Poetins waardering van een Russisch leven is nul.

De Wagnergroep observeert, identificeert zwakke plekken en probeert op de flanken aan te vallen. Het zijn zelfmoordmissies. Maandenlange strijd eindigt in heuveltjes of dorpjes die van eigenaar wisselen, zoals we eerder in de Eerste Wereldoorlog en Vietnam hebben gezien. De zinloosheid van oorlog wordt onderstreept door de vrede tussen Frankrijk & Duitsland of Noord- & Zuid-Vietnam. 

Acht jaar na MH17 durven we Poetin aan te wijzen als wapenleverancier. Poetin panikeerde door Europese expansiedrift, Verhofstadt en van Baalen wilden het meest corrupte land inlijven, Poetin wilde de Krim & de Donbass graag houden. De Donbass is van oudsher een rijk industrieel Sovjetgebied, waar onder andere hoogwaardige militaire productie was gevestigd.

De Europese elite hield geen rekening meer met een ouderwetse loopgravenoorlog op haar continent, er was bijna religieus vertrouwen in vrede. Een Belgische ondernemer kocht honderden afgedankte militaire voertuigen, decennia later wordt zijn wilde gok beloond. Niet alleen de Russische tanks worden steeds ouder, ook het Westen grijpt terug op musea om de strijd aan te gaan. 

Het was 2008 toen Poetin het Rode Leger op vakantie stuurde in Georgië, en het was 2014 toen hij de Krim en Donbass introk. Toen was het al een conventioneel, verouderd feestje. (PDF) De gematigde internationale reactie bleek een uitnodiging tot verdere oorlogsvoering. Nu zit Poetin klem. Als hij verliest, sterft hij, als hij de vrede tekent, sterft hij. Hij heeft geen uitweg, dit zijn stuiptrekkingen.

De Syrische regio rond Aleppo kent een vergelijkbaar verhaal. Assad wil graag banden met Rusland, Erdogan wil geen autonome Koerdische regio. Vele wilde volkslegers hebben de Islamitische Staat verslagen, maar ze krijgen geen beloning, zelfbeschikking of vrede. De continue burgeroorlog staat noodhulp in de weg, en geeft een machtsvacuüm waar de Islamitische Staat kan herleven. 

We hebben nog geen antwoord op zulke patstellingen. De groothandelsprijzen voor aardgas zijn terug op oude niveaus, uw energierekening nog niet. Ons supply chain management drijft niet meer op goedkoop Russisch gas, maar nog wel op China. Globalisme, wederzijdse afhankelijkheid en vrijhandel bleken geen recept voor vrede, maar leidden wel tot een verzwakking van onze verdediging.

Deze oorlog is maar een proloogje. Poetins persoonlijke KGB heeft ruwweg duizend miljard euro verborgen in het buitenland. Dit is niet alleen een inlichtingendienst die om zakelijke belangen te borgen internationaal oligarchen liquideert, het is ook een kuikentje. Deze organisatie kan als geheel of in fragmenten zichzelf opnieuw uitvinden als terroristen, maffiosi of politieke partij. 

Tegen zo veel fysieke macht die diep geïnfiltreerd in het Westen zit, zijn onze politici nooit te beveiligen. Een tegenstander die over zo veel geld beschikt, denkt over huurmoorden alsof het water is dat door de Rijn stroomt. Dat je niemand hoort over dit eindspel, is een krachtige samenvatting van enorme politieke naïviteit, gebrekkige voorbereiding en een aanstaande capitulatie.

Het is prettig dat Poetin nog geobsedeerd is door de veldslag in het moeras, en niet op een afgelegen locatie een witte kat aan het aaien is. Het probleem met zijn hiërarchische organisatie is dat je deze wel kunt onthoofden, maar dat je dan een paar nieuwe ijzervreters overhoudt, die met hun smaldeel verder gaan. Het is net een draak waarvan je de kop afhakt waarna er meerdere terug groeien.

Het lukt al niet om criminele netwerken te ontmantelen, dus hoe gaan ze dit schaffen?