Geenstijl

Opinie du Week. Een nuchter en onderbouwd en dus niet schreeuwerig stukje debatbijdrage van Joram van Klaveren, de VNL-kopman die recentelijk nog in Jan Roos' z'n tennisstoel zat. Ditmaal levert hij wat aan zonder dat Jan er doorheen kan blèren, maar we moeten erkennen: dan schrijft ie ook een prima verhaal op. Bovendien neemt de VVD dit in circa 2 maanden een-op-een over en we gunnen Van Klaveren eigenlijk wel een "told you so"-momentje. Dus bij dezen, van Joram voor u:

Islam, vrouwen en bestuurlijk zwijgen
Europa is in het nieuwe jaar opgeschrikt door massale aanrandingen en verkrachtingen in onder meer de Duitse steden Hamburg en Keulen. Maar ook in Helsinki en Zurich was sprake van seksuele wandaden, gepleegd in groepsverband. Europa is geschokt maar hoeft niet verbaasd te zijn.

In Engeland en Zweden zagen we reeds eerder dat immigranten in groepsverband, veelal met een islamitische achtergrond, zich schuldig maakten aan dergelijke misdrijven. Maar het bestuurlijk establishment zweeg.

Zoals nu ook in eerste instantie bij de Duitse politie te zien was. Er werd getracht het profiel van de verdachten zo algemeen mogelijk te formuleren. Om maar niet te hoeven geraken in een discussie over de islam. Maar juist dat is nodig. Om te komen tot een brede en wezenlijke analyse van een enorm vraagstuk: islamitische integratie in het Westen.

De realiteit is namelijk dat we een confrontatie zien van een open en vrije samenleving - gebaseerd op de joods-christelijke traditie en langs het humanisme van Erasmus gegroeid tot een seculiere rechtsstaat, waarin onder meer de gelijkheid van man en vrouw centraal staan - met een door en door patriarchale, islamitische cultuur, waar de vrouw als persoon voornamelijk gedefinieerd wordt naar de man. Vrouwen zijn primair dochter, zus, echtgenote of moeder van.

Dat staat haaks op de Westerse cultuur, die gekenmerkt wordt door individualisme en persoonlijke vrijheid. Ook voor vrouwen. Zij is hier vrij om zich te kleden hoe zij wil, vrij om zich te verplaatsen zonder mannelijk toezicht en vrij om zich te uiten op haar persoonlijk gekozen wijze. Zowel in woord als in daad.

Deze verschillen zijn immanent en hangen, zoals professor Huntington in de jaren '90 al schreef, ten diepste samen met de religieuze fundamenten van de verschillende beschavingen die nu botsen. Zo is het binnen de islam de vrouw die haar kuisheid toont middels de hoofddoek, niet de man. Zijn het in de rechtbank de getuigenissen van twee vrouwen die gelijk staan aan de getuigenis van één man, erft een vrouw slechts de helft ten opzichte van haar broers en mag zij, bij de suggestie van zogenaamde opstandigheid, getuchtigd worden door haar echtgenoot.

Nu is het uiteraard zo dat niet iedere moslim deze ideeën doorleeft of goedkeurt. Gelukkig maar. Echter, de cultuur is gebaseerd op een levensbeschouwing met een meer dan archaïsche visie op man/vrouw-verhoudingen. Dat heeft zijn weerslag op bepaalde groepen mensen die opgroeien binnen dat specifieke religieus-culturele kader en is terug te zien in de bejegening van de vrouw in het algemeen, en in het bijzonder de vrouw die niet islamitisch (genoeg) is.

Hoezeer de gevestigde orde ook zwijgt: de wantoestanden tijdens Oud en Nieuw komt voort uit een religieus-cultureel probleem en manifesteert zich veel breder dan de recente verschrikkingen.

Zo zien we bij geweld tegen vrouwen in de vorm van genitale verminking, eerwraak en dwangseks - kijkend naar de cijfers die in Nederland voorhanden zijn - een enorme oververtegenwoordiging van personen met een islamitische achtergrond. Het expliciet benoemen van deze factor als een oorzaak gebeurt, uit politieke correctheid en cultuurrelativisme, echter zelden tot nooit.

Zo lezen we in een onderzoek van Pharos (2013) dat er 30.000 besneden vrouwen in Nederland zijn en er per jaar 50 nieuwe gevallen van genitale verminking bijkomen. Veruit de grootste groepen hebben een islamitische achtergrond. De islam als oorzakelijke factor wordt echter niet genoemd.

In 95% van de gevallen van eergerelateerd geweld in Nederland zijn personen betrokken met een achtergrond uit een islamitisch land, aldus het kabinet (Kamerbrief 2013). Het kabinet gaf echter in antwoord op Kamervragen expliciet aan geen relatie te zien tussen in Nederland gepleegde eerwraken en islamitische immigratie naar ons land.

Het kabinet zal ook zwijgen bij het gegeven dat bijna vier keer zoveel Turkse en Marokkaanse jongens (11%) iemand ooit gedwongen hebben tot seksuele handelingen in vergelijking met autochtone jongens (3%) - (ACB Kenniscentrum, 2010), bij het feit dat Turkse en Marokkaanse mannen oververtegenwoordigd zijn als het gaat om 'dwingen tot seks' ('Seksuele gezondheid’, 2006 en 2009) en bij de constatering van het SCP dat 49% van de Turken en 35% van de Marokkanen vindt dat Nederlandse vrouwen te veel vrijheden hebben (‘Dichter bij elkaar?’ 2012).

Willen we echter een antwoord krijgen op de vraag naar de falende integratie van islamitische immigranten in het Westen en de praktische aantasting van een centrale Westerse waarde als de gelijkheid van man en vrouw een halt toeroepen, dan zal bestuurlijk Nederland moeten stoppen met - daar is dat woord weer - wegkijken. Stoppen met het niet expliciet benoemen van de factor islam bij integratieproblemen. Vormen van wanbeleid zoals gescheiden inburgering, gescheiden zwemlessen en zelfs gescheiden theatervoorstellingen mogen niet voorkomen.

We moeten, om de bestaande problemen niet te vergroten, snel toe naar het beteugelen van de ongebreidelde toestroom van kansloze immigranten door een Australisch model in te voeren. We moeten daarnaast asielzoekers enkel nog opvangen in de regio en bestaande procedures bij crimineel gedrag direct staken. We moeten ook pal staan voor onze seculiere rechtsstaat door schendingen zwaar te straffen. We moeten ons geloof in de verworvenheden van de vrije samenleving waar mogelijk uitdragen, zeker in het onderwijs. Ook voor de volgende generaties.

Maar boven alles dient bestuurlijk Nederland te stoppen met zwijgen.

Joram van Klaveren Tweede Kamerlid en medeoprichter van VNL