Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

David Van Reybrouck is zeer waarschijnlijk de allergrootste slijmbal van de lage landen en staat qua kotsfactor zelfs boven ongewervelde Nederlandse rimmers als Jens van Tricht, Sander Philipse, Philip Huff, Rutger Bregman, Sybren Kooistra, Dick Zijp, Miko Flohr, Vieze Onderbroek Van Jole, Rob Wijnberg, Julien Althuisius, Tommy Wieringa, Nazi Rames, Pieter Klok, Ernst Jan Pfauth, Simon van Teutem, Daan Heerma van Voss, Marie Antoinette Huijbrechts, Erica Corton, Twan Huys, Dolf Jansen, Leo Lucassen, Joris Luyendijk, Jarl van der Ploeg, Tobi Lakmaker, Gijs Groenteman en Teun van de Keuken.

Deze weekdieren doen 24/7 verschrikkelijk hun best om te deugen en slagen er zelfs in de dorre voegen der menopauzalen (m/v/x) vochtig te krijgen. Smiechterige tranentrekkers zijn het, kleffe, slappe, vettige systeemkaartjes in de roestige Rolodexen van de NPO en van DPG Unilever Treurbuis, voorheen RTL. En David van Reybrouck is dus de allerafgrijselijkste van dit zooitje labbekakken.

Toen bekend werd dat hij Denker der Nederlanden werd, ging Propria Cures lekker op hem los.

PC:

Daardoor hebben we nu een Jan-van-Eyckfiguur met het syndroom van Crouazon als ‘thinker laureate’: David Van Reybrouck. Ik ken Van Reybrouck vooral uit de boekenkasten van niet genoeg gepeste debatclubtypes en van de bewering dat mindfulness wel eens dé oplossing voor moslimterrorisme zou kunnen zijn. Kortom: een uitstekende keuze als uithangbord voor de filosofie in een land dat Plato slechts kent van de gevel van de vinylwinkel.

PC verwijst subtiel naar de oplossing die Van Reybrouck ooit had voor het probleem der mohammedaanse terreur in Europa: doodzwijgen in de kranten.

Ik schreef daar nota bene voor de NVJ een aardig stukje over.

Volgens Van Reybrouck kunnen terroristen nog zoveel bommen plaatsen als ze willen, maar als de media er niet over berichten, zijn hun aanslagen mislukt. Hij poneert dat geen enkele jihadist zichzelf doodt om vervolgens doodgezwegen te worden. ‘Als het is om genegeerd te worden, kan hij net zo goed blijven leven.’ De Belg doet net alsof Allah, de Profeet, de islam en de Koran geen enkele rol spelen bij de tientallen aanslagen in Europa, hetgeen ik nogal beledigend en respectloos vind jegens de overtuigde moslimterrorist. Eerst suggereert Van Reybrouck dat het bij aanslagen vaak om zelfdoding gaat – wellicht omdat de jongeman in kwestie depressief, werkloos, gedepriveerd en uitgesloten was – en vervolgens stelt hij dat een jihadist zich opblaast enkel en alleen omdat hij zo graag in de krant wil. Maar het zijn niet de media die de islamitische terrorist de heldenstatus bezorgen, maar zijn sympathisanten in Molenbeek, de Parijse banlieue, Amsterdam-West, de Haagse Schilderswijk of waar dan ook. Die lezen geen kranten, maar vinden alles over hun martelaar op Twitter, Facebook en wat dies meer zij.

Deze week liep de Brugse invertebraat leeg bij Jinek, met dit hemeltergend pathetisch sinterklaasgedichtje. We kijken even bij ons aller Mies en ik wandel snel door deze woordjesdiarree.

Ik kan het niet meer aanzien. De grijze lichamen. De rode vlekken.
De gebouwen die ooit scholen waren en nu nog slechts plekken
Waar het puin opklautert tegen het puin.

“Puin dat tegen puin opklautert.”

Veel lelijker Nederlands kan bijna niet. Zelfs Pietenjager en Sinterklaasdichter Jerrie Luther King Africa bakt ze niet zo bruin.

Ik kan het niet meer aanzien. De zwarte handen die verkrampten
In een godvergeten gebaar. De kapotte ogen. De kapotte mond.
Het witte kinderhaar.

Nee, dan liever Ramses Shaffy in Ik drink: “Stond jij daar stil en lachte, ik zie nog je mond. Je lippen waren rond, je rode lippen rond. Je rode lippen rond.”

Ik kan het niet meer aanzien hoe een land dat zo goed weet
Wat lijden is, de donkerste nacht heeft overleefd,
nu zelf zoveel vergeten is.

Dit is nou precies wat het NCAB schreef: In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een analyse van de Gaza oorlog, gepend door de krant zelf. In dit stuk schreef de krant: “de nazaten van de slachtoffers van de Holocaust zijn zelf dader geworden”.

De krant bedient zich hiermee van een klassiek antisemitisch mechanisme: het toeschrijven van negatieve eigenschappen of daden aan een hele bevolkingsgroep, ongeacht individueel gedrag. Daarbij worden Joden ook nog eens gelijkgesteld met beleidsmakers in een ander land, Israël. Ze krijgen een collectieve schuld toegeschreven, op basis van hun afkomst en geschiedenis.

Ik kan het niet meer aanzien hoe elke poging tot gesprek
Vastloopt in hetzelfde getrek van wel en niet en wel en niet
Terwijl een volk wordt uitgemoord.

Getrek van wel en niet? Wat de fuck? En: er wordt helemaal geen volk uitgemoord. Er zijn 14 miljoen Palestijnen - of wat daarvoor doorgaat - wereldwijd.

Ik kan het niet meer aanzien hoe de waarden waarmee wij zwaaien
Geen woorden worden, geen akkoorden breken, geen verboden geven
Maar hoe wij blijven draaien rond onze oude spijt.

“Dag meneer, waarmee staat u daar te zwaaien? Is dat een witte onderbroek?” “Nee hoor, het zijn mijn waarden.” Oude spijt? Zat je opa bij de Waffen SS aan het Oostfront, samen met opa Van Thillo?

Ik kan het niet meer aanzien hoe wij melktanden uit monden slaan
Vingerkootjes maaien hoe we kinderbuikjes openscheuren en daar
Dorst en honger zaaien.

Godnondeju, wie zijn die ‘wij’ ineens? Pluralis majestatis? En waarmee maai je vingerkootjes? En waarom scheur je kinderbuikjes open, perverse Vlaming? En wat zaai je daar? Aaaah: dorst en honger!

Ik kan het niet meer aanzien hoe wij zo van schuld doordrongen
Zo verwrongen kijken naar zij die op ons lijken
En naar de bergen lijken.

Nou, misschien dat die Gazanezen op jou lijken, clown, maar niet op mij.

Ik ween om kandelaren die onnoemelijk hebben geleden
Ik ween om hoefijzerbogen die geen gebed meer zullen horen
Ik ween om het geprevel van veel te vele lippen.

Nu wordt het psychedelisch. Hubert Lampo op lsd. Kandelaren die geleden hebben. Hoefijzerbogen die vroeger nog wel eens naar een gebed luisterden? En wat zit je nou te janken om veel te vele prevelende lippen, flapdrol?

Ik kan het niet meer aanzien. De stoffige lijven. Het donkerrode kaakgewricht.
Maar ergens op een heuvelkam staat een geitje met een lam
Dat mekkert, mekkert naar het ochtendlicht.

Over dit einde heeft David lang nagedacht. Misschien mekkeren ze omdat ze bang zijn in de kebab van Dikke Mo te eindigen.

Wellicht heeft Charles Ducal - die ooit de Belgische Dichter des Vaderlands was - als lichtend voorbeeld gediend voor de hemeltergende Gaza-sinterklaasgedichtjes van de moeilijke-brilbelg. Ducal (Frans Dumortier) heeft iets met joden en concentratiekampen en schreef destijds een aan Gaza opgedragen gedicht, As in de mond, dat alle Belgische dagbladen klakkeloos publiceerden.

De dichter zelf: Het klaagt de zionistische terreur aan tegen de Palestijnse bevolking, van 1948 tot nu, en het misbruik door de Israëlische regering van het joodse geloof en de herinnering aan de jodenvervolging om de kolonisering en racistische behandeling van de Palestijnen goed te praten.

Een fragment:

Je hebt geleerd de angst voor vervolging
levend te houden zonder angst, arrogant
als de man die zijn vijand zelf heeft gekozen.
Je slaat hem neer. Je bent bedreigd,

de schuld die uitstaat geeft iedere bulldozer,
iedere tank het recht op veiligheid
zonder grenzen. Je ogen zagen de tempel
verwoesten, de straatstenen onder de hoeven

der kruisridders bloeden. Je bent tweeduizend
jaar oud, was erbij in Treblinka, Schirmeck
en Dachau. Al heb je hun water gestolen,
hun kinderen beschoten, hen achter prikkeldraad

opgesloten, je bent nu eenmaal Gods volk,
uitverkoren op precies deze grond.
Wie onder je bossen, je wegen, je steden
het oude dorp nog hoort schreeuwen,

krijgt as in de mond.

Moraal van het verhaal: jullie hebben niks geleerd van de Holocaust en doen nu precies hetzelfde in Gaza.

De geweldige Benno Barnard schreef een vlammende polemiek.

“Dit gedicht kwetst mij diep, en ik ben niet eens een Jood, laat staan een orthodoxe. Het is onaanvaardbaar dat een Dichter des Vaderlands, die in principe de dichter van alle Belgen is, op een dergelijke manier partij kiest tegen duizenden landgenoten, en dat dan ook nog eens in een krant die door de meeste Antwerpse Joden wordt gelezen”. Het is niet de eerste keer dat Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) dit te horen krijgt. Je kunt verschillend denken over de kwestie Gaza, maar onmiskenbaar steunt Ducal impliciet Hamas. Ducal begrijpt mogelijk niet goed hoe aardediep beledigend dit gedicht voor elke Jood is, een gewone Belgische Jood om te beginnen, een Jood die mogelijk zelfs een tegenstander van Netanyahu is. Hij begrijpt vermoedelijk niet hoe vernederend het is te horen dat de hier aangesproken Jood zichzelf als ‘beter’ beschouwt, wat helemaal niet de betekenis van dat beruchte ‘uitverkoren’ is (vergeef mij, Charles, maar ik ken een beetje Hebreeuws, en ‘uitverkoren’ betekent: ‘aangewezen als vrijwilliger’, wat ongeveer neerkomt op ‘gekozen om verdoemd te zijn’). Dit gedicht is een infaam gedicht. Het is geësthetiseerde haat, afkomstig uit een ideologisch verwrongen geest. Een Dichter des Vaderlands is natuurlijk nooit meningloos, maar hij moet weten wanneer zwijgen geboden is.”

De Denker der Nederlanden staat dus in een lange traditie van beroerd geschreven antisemitische rijmpjes. Dat deze man als een soort Homerus wordt gezien door Eva Jinek, zegt genoeg. Maar wellicht wist hij ook haar voeg weer vochtig te maken met zijn gratuite kletskoek.

P.s. Op de valreep kreeg ik van mijn vrienden van ‘tScheldt nog een omschrijving van het fenomeen Van Reybrouck:

Zogenaamd Denker der Nederlanden, zo erg into zwarte vrouwen dat hij er 680 bladzijden over schreef in wat sommigen de grootste miskleun ooit geschreven over Congo noemden. Dicht zichzelf eigenschappen toe die hij vermarketeert alsof hij die eigenschappen ook werkelijk bezit. Zo meent hij dat hij kan dichten. Dat is een misvatting. Van Reybrouck's gedichten zijn even onleesbaar als de Grondwet van België. Met die Grondwet heeft Van Reybrouck wel meer affiniteit. Hij waant zichzelf slimmer dan de Minister-President van Vlaanderen, prozaïscher dan Helmut Lotti, authentieker dan Bart De Wever (en dat is uniek) en geloofwaardiger dan Ursula Von der Leyen. Van Reybrouck wilde de politiek beïnvloeden via 'burgerpanels', een idee even zo slecht als zijn gedichten. Van Reybrouck zou Greta Thunberg achterlangs nemen om zijn klimaatonzin te verankeren op de juiste plaats, zo lang hij er maar met zijn gezicht mee in de boekjes komt. Zo moet ook zijn gedicht SOS GAZA geïnterpreteerd worden, als een puberale poging mee te surfen op de golf van Hamaspubliciteit in de wereld van vandaag.

‘tScheldt schonk mij ook nog een lijstje met andere Verschrikkelijke Vlamingen. Schaamteloze deugers die net als Van Reybrouck niet weg zijn te branden uit de krantjes van het mediakartel en van de treurbuis van Belgikistan:

Eric Goens, vleesgeworden arrogantie, talkshowhost en tv-maker, kiest zijn vriendjes in functie van macht (zoals bijvoorbeeld Conner Rousseau).

Björn Soenens, VRT-journalist, Hamasslet en Trumphater

Melissa Depraetere, minister van Werk, Wonen en Klimaat, zo dom als een blondje (wat ze ook is), levensgevaarlijk voor de maatschappij wegens socialistische en communistische idealen.

Marc Van Ranst, zwakzinnig columnist, haatprediker, pornoliefhebber en soms ook viroloog.

Elodie Gabias, influencer, letterlijk te dol om te helpen donderen, maar op een of andere manier door het ons kent ons BV-wereldje meegesleurd naar hoogtes waar ze niet thuishoort. Maakte voor de VRT een reeks waarin ze zichzelf verving als Jezus tijdens Het Laatste Avondmaal. Ze maakte er een soort seksshow van.

Robin Ramaeckers, oorlogsjournalist die het ooit presteerde het geluid van schoten te monteren in een verslag terwijl er geen schoten waren. Zou in Amerika nooit meer aan de bak gekomen zijn in de media. In Vlaanderen mocht hij gewoon verder doen.

Peter Van de Veire, radiopresentator die het ooit presteerde masturbatiefilms naar een onbekende te sturen en werd ervoor beloond door de VRT met een nog betere job omdat hij er zogezegd niets aan kon doen. Presenteerde Eurosong. Hamassletje.

Isolde Van den Eynde, stoeipoes van DPG-Media die overal gepresenteerd wordt als dé journaliste bij uitstek.

The Real Housewives of Antwerp, is niet één persoon maar een groep omhooggevallen vrouwen die zo verschrikkelijk irritant zijn dat ze zouden moeten worden verbannen uit België, of geëxecuteerd, dat is ook goed.

Fien Germijns, presentatrice, Ozempicgeval, komt klaar op TV als er een linkiwinkie verschijnt, krijgt braakneigingen als er iemand met Gezond Verstand (door haar vertaald als extreemrechts) verschijnt.

Herman Brusselmans, klojo, karikatuur van zichzelf, wil Joden een mes in de keel steken, verouderd literair meubilair, vroeger populair, vandaag een soort potloodventer in de struiken van het geschreven woord. Ziet eruit alsof hij stinkt.

Joël De Ceulaer, journalist van de Morgen. Meent dat de evenaar door zijn reet loopt. Hautain, arrogant, Hamasbeffertje.

Davina Simons, TV-advocate, die zo erg BV (Bekende Vlaming) wil worden dat ze steeds als geisha in TV-programma's verschijnt.