Geenstijl

Bautenlanders RAUS - Sunbed WARS in het StamCafé

Wie ooit in een vlaag van verstandsverbijstering besloot om gezellig met het hele gezin een dagje naar de Emigratiebeurs te gaan en aan het einde van de dag op het tandvlees, zeulend met plastic tasjes vol folders de Koninklijke Jaarbeurs in Utrecht (of nog erger: de Expo van Houten, waar boven de toegangspoort een citaat van Dante hangt: “Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate” oftewel “Laat alle hoop varen gij die binnengaat.”) uit hobbelde, zal in een mengeling van wanhoop en opluchting gedacht hebben: “Ik blijf lekker cocoonen in mijn Vinex-reservaat in Carnisselande, want waarom zou ik met vrouw en koters verkassen naar Spanje of Portugal, waar ik dan vervolgens al die ANWB-stelletjes - in driekwartbroeken en op gifgroene Crocs, zíj ook nog eens met een kortpittig kapsel - van de Emigratiebeurs tegenkom op de boulevard, luidruchtig proostend met hun eerste glaasje rosé van de ochtend?”

Ik hoor de trouwe reaguurder gniffelen: “Dit is Van Amerongen op zijn best, nu gaat de meester op het floret al die Ik Vertrek-mensjes fileren.”

Welnu, zo voorspelbaar ben ik nou ook weer niet, want het is tijd voor enige woorden van berouw. Jarenlang was ik een vulgaire broodschrijver die op de loonlijst stond van het Portugees verkeersbureau. Hele volksstammen tuinden in mijn zalvende praatjes en emigreerden zonder enig vooronderzoek en blindvarend op mijn enthousiaste adviezen naar de Algarve. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat deze leugenachtige tekst de doorslag gaf voor veel lezers van de Volkskrant:

De Portugees staat bekend om zijn vriendelijkheid en gastvrijheid. Hij is te allen tijde bereid om je te helpen als je hulp nodig hebt. Kijk er niet raar van op als uw buren bij u aankloppen om een doosje met eieren van hun eigen kippen of appels uit hun eigen tuin aan te bieden. In het begin kan een Portugees stug en afstandelijk overkomen. Vaak moeten ze de kat uit de boom kijken. Maar, wanneer je goedgekeurd bent, heb je vrienden voor het leven.

Ik ben al een paar jaar helemaal klaar met dat vrijblijvend Libelle-zomerweekgeleuter over die de altijd vriendelijke Portugezen, de 3200 zonuren per jaar, de eindeloze, maagdelijke stranden en, last but not least, de spotgoedkope drank en restaurants. Ik heb zeker bijna een meter reisgidsen over Portugal staan – in meerdere talen – en die verkopen allemaal dezelfde clichématige flauwekul. Daarin staat dat de Portugees hartelijk, spontaan, gul, gastvrij en vrolijk is, maar dat zegt de gids ook over de Albanees, de Eskimo, de Fin, de Hongaar, de Mongool en – last but not least – de Israeli. Het is ook niet waar dat de Portugezen in extase geraken als een buitenlander drie woorden Portugees tegen hem spreekt. Het zal hem allemaal salsicha, worst zijn.

Inmiddels is er sprake van een ware volksopstand in Portugal en aan de Spaanse Costa’s. Afgelopen zondag werd er gedemonstreerd in tientallen Zuid-Europese steden, van Barcelona tot Malaga en Lissabon. Het protest was nu nog vooral gericht tegen overtoerisme, maar ik heb mij laten vertellen dat binnenkort de expats aan de beurt zijn, en met name de Nederlanders. De leuzen logen er niet om: “Jouw vakantie, mijn ellende”, “massatoerisme doodt de stad” en “hun hebzucht brengt ons verderf”. In Barcelona plakten activisten de stad vol met stickers met de tekst: “Toerist, donder op!” De stad telt 1,6 miljoen inwoners en trok vorig jaar 26 miljoen toeristen.

Ik ben in Malaga op bezoek bij mijn goede vriend Ivo Teulings, die tien jaar geleden het helse Mokum verliet, en we scandeerden mee met de demonstranten: “Touristen raus!” Daarna hadden we een natte lunch in chiringuito New Varadero, in het schattige vissersdorpje El Palo. Ook El Palo wordt nu overspoeld door rolkoffervolk. We hadden hoog bezoek uit Nederland, want Eddy Terstall was op bezoek bij zijn goede vriend, cameraman en cinematograaf Roelf-Jan Wentholt. Roelf-Jan is met zijn allercharmantste man Carlos potenrammers- en jodenjagersparadijs 020 op tijd ontvlucht en woont nu net als Ivo (en Jeroen Pauw, die helaas verhinderd was voor de natte lunch omdat hij op Corsica was) naar alle tevredenheid in Malaga. Gerrit Komrij verkaste ruim veertig jaar geleden met zijn man Charles Hofman naar Portugal omdat hij toen al helemaal klaar was met “de petjes”, zoals hij potenrammende Marokkanen noemde. Het is onvoorstelbaar dat Groep Timmermans in 020 nog steeds extreem-rechts en de volgers van Andrew Tate de schuld geeft van de potenrammerij, terwijl echt iedereen weet dat het altijd Marokkanen zijn.

Eddy vertelde in geuren en kleuren over zijn geweldige Land van Johan, die dit najaar in première gaat. In het kort: in Land van Johan volgen we drie families van wie de levens zich vermengen in het bruisende Amsterdam van de jaren 60 en 70. Eén uit Limburg, één uit de Veluwe en één uit Marokko, die allemaal naar de grote stad vertrokken, om daar elkaar te vinden. Er ontstaan hechte vriendschappen, liefdesverhoudingen bloeien op en relaties worden getest. Dit alles tegen de achtergrond van een steeds veranderend en steeds veelkleuriger Nederland.

Ivo heeft veel begrip voor de nakende genocide op Nederlanders in Spanje en Portugal en hield voor zijn disgenoten een minireferaat:

“Kijk, ik begrijp best dat een leven aan de Costa del Sol aanlokkelijk lijkt als je tussen het forensen door je leven slijt in een werkschuur in Hoofddorp waar je, als je het geluk hebt dat er een raam in de buurt is, de godganse dag tegen de Hollandse neerslag aan moet kijken. Oké, waar men in Nederland te maken heeft met het fenomeen “weer” hebben wij hier een “klimaat”: altijd zon en als er een keer een wolkje aan de hemel verschijnt is dit bijna voorpaginanieuws. Maar wat men niet lijkt te beseffen is dat er ook nogal wat zwarte kanten aan het leven in Málaga zijn. Zo is het leven hier – in tegenstelling tot wat men denkt – extreem duur. Wie geen dief van zijn eigen portemonnaie wil zijn, doet er beter aan om naar Albanië, Moldavië of Tunesië te verkassen. En met de hygiëne is het ook al niet best gesteld. Een keuringsdienst van waarde is hier een onbekend fenomeen en de lokale VVV zorgt er met man en macht voor dat de berichten over de dysenterie-epidemie buiten de pers worden gehouden. Er gaan zelfs geruchten over een lokale uitbraak van builenpest; een tiental slachtoffers zou buiten de stad in ongemarkeerde graven zijn gekieperd.

Het tropische klimaat zorgt ook voor een ideale habitat voor steekmuggen die onder andere dengue, gele koorts en hersenmalaria veroorzaken. Ook slangen, schorpioenen en vleesetende reuzenhagedissen vormen een groot probleem. Dit is overigens de reden waarom de lokale bewoners zich alleen in uiterste noodzaak op straat begeven en zich liever verschuilen in hermetisch gesloten woningen, en voor het slapengaan hun slaapkamer zorgvuldig omspitten om binnengeslopen ongedierte te verwijderen.

Nog veel zorgwekkender is de plaag van wilde zwijnen, die de laatste jaren exponentieel is toegenomen. Deze trekken de steden en dorpen binnen en verscheuren regelmatig kleine kinderen en ouden van dagen. De stranden van de Costa del Sol mogen dan een aangename plek zijn om te verpozen, maar met de hoge temperatuur en de brandende zon is verkoeling ver te zoeken. Wie zich in de zee waagt krijgt onherroepelijk te maken met de kwallenplaag, die een gevolg is van de overbevissing. Een aanraking met de tentakels van zo´n kwal zorgt voor ondraaglijke pijnen en er is geen enkele behandeling om deze pijnen te verlichten, behalve dan amputatie (en ook dat is heel duur). Wees ook beducht voor het grote aantal straatroven, die vaak op klaarlichte dag plaatsvinden. Regelmatig worden hele terrassen overvallen door struikrovers met vuurwapens, en worden argeloze toeristen en pensionados van hun bezittingen ontdaan. Een hardnekkige plaag wordt ook gevormd door groepen zigeuners, die blonde vrouwen ontvoeren voor satanische rituelen.”

Ivo woonde jaren op Cuba en in Chili, ik in Paraguay en Rio de Janeiro. We hieven het glas en zeiden dat we uit solidariteit met de inheemsen maar weer naar Zuid-Amerika moesten verkassen, want Bijltjesdag op het Iberisch Schiereiland is een kwestie van tijd. De thuisblijvers in vinexreservaat Carnisselande hebben gelijk.