Nou, ik had weer heel wat uit te leggen aan moeder de vrouw nadat zij het fraaie epistel van mijn lieve collega Spartacus had gelezen. Die verwees naar een interview van Michiel Lieuwma met het fenomeen Leendert Vooijce.

Leendert zegt tegen Michiel dat hij denkt dat ik verliefd op hem ben en Spartacus schrijft vervolgens: "Iedereen die Arthur ooit ontmoet heeft gelooft dit verhaal meteen."

Deze schalkse insinuatie van mijn gewaardeerde collega moet voor de reaguurders als een donderslag bij heldere hemel zijn gekomen, want in hun ogen ben ik immers het boegbeeld van heteroseksuele viriliteit: de generaal van Heutsz, de Raymond Westerling en de Andrew Tate van de vaderlandse journalistiek.

Ik heb inderdaad een zwak voor Leendert. Hij komt uit een christelijke vissersfamilie in Katwijk en zulks schept een natuurlijke band, want ik groeide op in het verstikkende zwartenkousenkerkmilieu van de Veluwe. Ede is het Katwijk van Gelderland. Leendert had ook kunnen eindigen als Dirk Kuyt, die veel nichteriger is dan zijn dorpsgenoot. Bij Kuyt moet ik altijd denken aan de totaal verbouwde Liberace, alleen had die sjiekere, betere smaak qua muziek, kleding en vriendinnen.

De laatste keer dat ik Jan Cremer tegenkwam, was op het Boekenbal.

“Neuken jullie wel genoeg, jongens?” vroeg hij aan mij en Pieter Waterdrinker. Jan liep tegen de tachtig, maar had nog steeds de bravoure van een nozem van twintig. Rijk de Gooijer had dat ook, dat eeuwige jongensachtige. Hoe heerlijk vond ik het om op mijn veertiende Ik Jan Cremer te lezen onder de dekens om vervolgens lekker te fappen op de erotische avonturen van ome Jan, in het schijnsel van de zaklantaarn. Vroeger had je nog romantiek.

In die tijd kocht ik - de bronstige puber met een kop vol pukkels - het singletje De Flipstand van Jan Cremer. Ik had geen idee wat die flipstand precies was, en eigenlijk wist niemand dat en al helemaal niet op de Veluwe, maar dat donderde niet.

Tevens StamCafé

Donderdag 13 juni 4.30 (ante meridiem, that is). Nog voor het hanengekukel opgestaan voor de vroege vlucht van Faro naar Lampegat. De komende week op hoernee met Rob Hoogland vanwege Het Grote Foute Jongens boek deel 3. Vandaag zitten we in de potkast van Wierd Duk, die ik recentelijk voor GeenStijl interviewde. Welkom in de vriendenrepubliek Nederland!

Ik ben een echte huismus geworden. Het liefst blijf ik thuis bij moeder de vrouw, Matcha en Tita. Tita is flink aan het kwakkelen. Ze is stokdoof, heeft artrose en vooral ‘s nachts wordt ze erg onrustig en begint ze vreselijk te hijgen. Soms moeten we op een nacht wel zes keer met haar naar buiten, de tuin in. Ze is gelukkig dol op zwemmen, en een paar keer per dag gaat ze een paar banen trekken in de Atlantische Oceaan.

Stiekem ben ik aan het rouwproces begonnen, want ik weet dat ik op een dag dierenarts Mario moet bellen om er een einde aan te maken. Raya en Jamba hielp hij ook al naar de hondenhemel en die liggen nu braaf in de tuin te wachten op hun zus. Het liefst eindig ook ik in een kuil in de tuin, naast mijn honden. Toch eens uitzoeken wat voor mogelijkheden de Portugese ambtenarij biedt maar wellicht kan ik ze beter niet op de hoogte brengen van mijn funeraire wensen.

...die alleen maar zuur kunnen gniffelen om de kapsels van Trump, Wilders en Javier Milei

Ik keek van de week naar de documentaire Dancing for the Devil op Netflix en het viel mij voor de zoveelste keer op dat het gros van de Amerikaanse vrouwen zaaddodende stemmetjes heeft. Daarom zet ik altijd het geluid uit als ik naar porno uit de Verenigde Staten kijk. Bij Duitse porno laat ik het geluid aan, want de actrices in die rolprenten produceren lekker-zware Teutoonse geluidjes.

Ik dacht altijd dat het een genetische kwestie was, die enge cartoonstemmetjes van Amerikaanse vrouwen, maar het blijkt te zijn aangeleerd, zo bleek uit een diepgravend onderzoekje dat ik uitvoerde met behulp van Google en Twieps.

Soep van de Week & tevens StamCafé

Op de onvolprezen website van Omroep Flevoland las ik dat het Festivalplein, in de volksmond Apenheul geheten, gesloten wordt. De gemeente besloot afgelopen donderdag om de hangplek in Almere Stad met hekken af te zetten, omdat er veel criminaliteit plaatsvindt. Zo raakte er begin april nog iemand gewond bij een steekpartij.

Omroep Flevoland: De mensen die donderdagavond op het plein aanwezig zijn, reageren verbijsterd op de sluiting. "Waar moeten we dan heen als ze deze plek sluiten?", vraagt een jongeman. Op de vraag of het niet komt door de vele criminaliteit op het plein antwoordt hij: "Ze kijken alleen naar de negatieve dingen, maar het is ook een plek waar we samen kunnen komen." Op het plein verwachten veel mensen dat ze na de sluiting weer in het centrum gaan rondhangen. Dat is ook niet zo gek, want de hangplek bevindt zich op steenworpafstand van het stadscentrum. De plek was ooit in 2008 aangewezen als ontmoetingsplek, nadat een groep volwassenen overlast veroorzaakte in het Mandelapark.

Uitgerekend dat pleintje was voor mij de aanleiding om ooit te solliciteren  op de vacature van writer in residence in Almere. Niña Weijers, Stephan Sanders, Renate Dorrestein en de legendarische Redmond O’Hanlon waren gastschrijvers in Almere en lieten de letteren duchtig knetteren. Mijn sollicitatiebrief ging de deur uit en en enthousiast schreef ik aan de ballotagecommissie van gemeente dat ik al wist wat er op mijn grafsteen - een toeristenattractie van je welste - zou worden gebeiteld: ‘Don Arturo, stadschroniqueur. In Almere vond hij eindelijk rust’.

(tevens Stamcafé)

Ook ik moest ziele-iconoclasten even googelen, vrienden. Een iconoclast is een beeldenstormer. Een ziele-iconoclast - een trouvaille van Olaf Leeuwis, de jongste bediende (retenjong zo u wilt) van een Engelse boekhandel in Leiden, is dus iemand die beeldenstormt op de ziel. Vergeef me dit kromme Nederlands, maar meer kan ik er ook niet van bakken. Publicist en boekhandelaar Olaf is the coming young man (no pun intended) van het NRC en liep afgelopen week leeg (no pun intended) in het NRC.

Deze pafferige oudgeboren dandy was zo ongeveer de duizendste cultuuractivist die mocht losgaan op Geert Wilders en diens schitterende BTW-plannen. Het pathetische gejammer van roomblanke uitgevers en hoernalisten over de paar dubbeltjes meer voor een boek of een krant die de linkse, elitaire beau monde straks moet ophoesten, is aandoenlijk, zo schreef ik afgelopen week.

Wollah: de dag die je wist dat zou komen...

Het Parool schreef deze week dat de flamboyante kermisexploitant Frans Stuy de vergunningsaanvraag heeft ingetrokken van de al 38 jaar bestaande kermis, die eind mei zou plaatsvinden in Osdorp. De kermis werd in oktober 2022 geteisterd door ongeregeldheden van “reljongeren”: vuurwerkbommen, vechtpartijen, hulpverleners werden agressief bejegend en de ME moest eraan te pas komen om de orde te herstellen. Daarom was Stuy vorig jaar genoodzaakt maatregelen te treffen. Hoge hekken, detectiepoortjes, camera’s, extra beveiligers en een vervroegde sluitingstijd voorkwamen met succes een grimmige sfeer.

Wat een rare zin vol tegenstellingen is dit eigenlijk, van de pennenlikker van de Halsemabode: “hoge hekken, detectiepoortjes, camera’s, 15 extra beveiligers en een vervroegde sluitingstijd voorkwamen met succes een grimmige sfeer…”

Het leek warempel wel een gezellig concentratiekamp, daar in Osdorp.

Enfin, dat het feest dit jaar niet doorgaat is natuurlijk allemaal de schuld van de joden, want die plegen genocide in Gaza en nu zijn de Marokkanen in Osdorp - met hun befaamde korte lontjes - terecht nog bozer dan normaal. Ik gooide maar weer eens een twietje in de ether, want Marokkanen en kermissen is net als Marokkanen en zwembaden een geweldige match.

Ik sta bekend als de meester van de ironie, maar soms moet ik als columnist de botte bijl hanteren. Toen ik de afgelopen dagen een enorme bende tinnef, geteisem en falderappes in Malmö voor het hotel van de 20-jarige Eden Golan zag brullen en krijsen, werd ik zowaar echt woedend en twiette ik dat het schorem op Jodenjacht was.

In mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd hanteerde ik gelukkig weer het wapen der ironie en schreef ik:

Malmö is de moordhoofdstad van Zweden en werd door de onverdachte Britse politicus Nigel Farage “the rape capital of Europe”genoemd. Het is me wat met die Vikingen: altijd maar roven en meppen en verkrachten. Gewoon voor de lol, net als de Schotten waaraan ze genetisch verwant zijn. Het verbaasde mij dan ook niet dat er gisteren een compleet leger Ragnar Lothbrokken naar het centrum van Malmö optrok omdat er een flinke buit te halen viel: camera’s, fototoestellen, geluidsapparatuur, portemonnees van de Eurovisie-bobo’s, de blingbling van van de Eurovisie-queers, en er was natuurlijk de vleselijke hoofdtrofee: Eden Golan, het prachtige zangeresje uit Israël. Haar vrolijke inzending Hurricane heet eigenlijk October Rain, een verwijzing naar de Hamas-pogrom van 7 oktober, maar dat mocht niet van de bobo’s van het Songfestival.

Tevens StamCafé

In het Koninklijk Paleis op de Dam heeft Kamervoorzitter Martin Bosma net afscheid genomen van zijn vrouw. Zij moet plaatsnemen aan een van de zijtafels. Bosma zit aan de hoofdtafel, vol royals. Hij is net bij de kapper geweest en geniet met volle teugen van de pracht en praal rond het inkomende staatsbezoek van de Spaanse koning Felipe VI en koningin Letizia. Voor hem op tafel glinstert het zilveren bestek. Op het menu: kings crab cocktail met Nederlandse asperges, vergezeld van een Parmezaanse mousse en een vinaigrette van kreeft. Dat is nog eens wat anders dan de hem beter bekende vlamtosti in het restaurant van de Tweede Kamer. En ook zijn plek aan tafel spreekt tot de verbeelding: Bosma zit ingeklemd tussen prinses Margriet en de grootmeesteres van de koning, Bibi barones van Zuylen van Nijevelt-den Beer Poortugael. En net niet pal tegenover hem zit prinses Beatrix. Voor het eerst is ze geplaceerd met een PVV’er aan de staatsdis. Van Beatrix is bekend dat ze haar aftreden uitstelde totdat de invloed van de PVV in het gedoogkabinet van Rutte I geweken was. Elf jaar later maakt de partij zich op voor kabinetsdeelname en levert zij met Bosma de Kamervoorzitter. Het karameltaartje met chocoladesaus smaakt hem vandaag extra zoet.

De lezer zal denken: wat een mooie passage uit Vorsten van Nu, Ons Koningshuis, de Story of de Elle. Wie is die juffrouw die een en ander zo meeslepend beschrijft?

Een openhartig interview over John de Mol, Henk Spaan, Frans Timmermans, Sam Hagens, Marcel van Dam en de Partij van de Lach

Harry Vermeegen is levende televisiegeschiedenis. Voor het programma Pisa bleef ik thuis, net zoals ik nog veel vroeger thuis bleef voor Toppop op maandagavond. En ik luisterde altijd naar Tussen Start en Finish, waarmee Vermeegen en Spaan de Zilveren Reissmicrofoon wonnen. Ook zijn televisieprogramma’s Verona, Die 2, Die 2: Nieuwe Koeien en De Regenjas werden klassiekers. Popie Jopie trok 5 miljoen kijkers en verpestte de komst van de paus. Ik werd zowaar sentimenteel toen ik ging terugblikken op het archief op YouTube. Tegenwoordig maakt Vermeegen elke dag een vlog op zijn eigen kanaal, heeft hij 175.000 volgers op Facebook en is hij bijzonder actief op Twitter. Hij woonde jaren in Florida en op Aruba en resideert nu vlakbij Alicante.