Geenstijl

Het moet niet alleen duurder, maar ook sneller, completer en langdurig weerbaar zijn

Europa heeft zich lang oppermachtig gevoeld. Een half miljard inwoners, sterke economische groei samen met grote aantallen goed opgeleide beroepsmilitairen, het modernste materieel en de VS betaalt bijna driekwart van de NAVO. Het Europese deel van de NAVO ging met een speciale militaire operatie in Libië in drie weken door haar munitie heen. Een leger is zo sterk als haar zwakste schakel.

Toen Nederland rondliep in Uruzgan werden ze “beggars army” genoemd. Om operationeel te blijven, moesten andere bondgenoten inspringen. NB Afghanistan en Libië waren beperkte militaire acties, met ten opzichte van een grootschalige wereldoorlog een lage intensiteit. Het liet zien voor hoeveel problemen de Taliban kon zorgen met eenvoudige opleidingen, wapens en munitie.

De Duitse bondskanselier waarschuwde dat Europa een kwart van de militaire productiecapaciteit heeft ten opzichte van Rusland. Het gaat nog jaren duren voor de nieuwe NAVO-norm omgezet kan worden in fabrieken en militaire kracht. Het is goed dat Spanje aangeeft dat we niet alleen moeten denken in of er genoeg geld verbrand is, maar ook moeten kijken hoeveel het oplevert.

Het Kremlin is al dit Europese politieke, diplomatieke en militaire gestuntel niet ontgaan, die zag dat Europa weinig militaire voorraden of draagvlak had voor een wat grootschalige uitputtingsoorlog. Die zag ook de politieke discussie rond diverse Westerse oorlogen in Korea, Vietnam, Irak en Afghanistan. Poetin zag ook dat China, India, Noord-Korea en Iran bang zijn voor een te machtig Westen.

Dat Iran niet gediend is van toezicht op haar nucleaire installaties bleek al in 1975. Henry Kissinger probeerde maatregelen te nemen zodat door Amerika geleverde kernreactoren niet militair gebruikt werden. Dit werd afgewezen en de bestellingen gingen naar Frankrijk en Duitsland. We zijn al een halve eeuw bezig met discussies en onderhandelingen over toezicht. Dat proces heeft gefaald.

De Iraanse verzetsbeweging openbaarde in 2002 het bestaan van geheime nucleaire installaties. Zelfs zij begrijpen dat het Iraanse kalifaat kernwapens ziet als een verzekeringspolis om ongestraft door te gaan met hun proxy-oorlogen tegen Saudi-Arabië in onder andere Nigeria, Jemen, Libanon, Syrië, Irak, Bahrein, Qatar, Pakistan en Afghanistan. 46 jaar lang leveren en betalen Ayatollahs terreur.

2003 werd “hoog verrijkt uranium” aangetroffen in de Natanz uraniumverrijkingscentrale door het internationaal atoomagentschap. Volgens Iran was dit meegekomen vanuit de leverancier. Een nucleaire installatie wordt pas op het allerlaatste moment van de bouw voorzien van radioactieve stoffen. Daarna veilig uit elkaar halen is een project van jaren. Zoiets wordt altijd ongebruikt geleverd.

Voor energieproductie moet je uranium een paar procent verrijken, voor medische toepassingen waren vroeger kleine hoeveelheden hoger verrijkt materiaal nodig, daar zijn ter wereld een paar leveranciers voor die werken volgens hele strenge en transparante kwaliteitseisen. Iran heeft 400 kg 60% verrijkt uranium, dat is genoeg voor wapens en duidt louter op een kernwapen ambitie.

Hoe je daarmee een kernwapen maakt, is niet erg lastig. De ontwerpfilosofie van Little Boy (Hiroshima) en Fat Man (Nagasaki) staan gewoon op Wikipedia, en eisen begrip van hoe een golffront van een explosie door explosief materiaal heen trekt. Rote Armee Fraktion gebruikte zulke kennis in de moord op topbankier Alfred Herrhausen in 1989. Dit leunt op het werk van Christiaan Huygens uit 1678.

Wanneer je de voortplantingssnelheid van de reactie door verschillende soorten explosieven heen kent of opzoekt, kan je dit simuleren en ontwerpen. Binnen het Manhattan Project van 1942 tot 1945 was dit zonder voorkennis en snelle computers een stuk lastiger. Uitvinden is moeilijker dan kopiëren. Explosieven vind je in de zandbak makkelijker dan water. De continue sabotage redde de zandbak.

Toen Iran haar kernwapenprogramma tientallen meters diep in bergen ging bouwen, terwijl het bleef vertragen en steggelen over toezicht vanuit het Internationaal Atoomagentschap, wist het Pentagon genoeg. Er moest een wapen komen om dit doelwit indien nodig uit te kunnen schakelen. In juli 2004 kreeg de industrie een ontwikkelopdracht. Dat wapen was in 2011 klaar en werd vorige week ingezet.

Verrijkt uranium is een droge stof, die kan je beschieten en daarmee lokaal als vuile bom verspreiden, maar niet echt vernietigen. De vraag is in welke grot die 400 kg ligt. Het laatste moment dat je effectief kunt ingrijpen, is de vernietiging van de centrifuges waarmee verrijkt wordt. Dit was de laatste kans op effectieve verdediging van de hele zandbak, daarom reageert de rest zo kalmpjes.

Tussen de onthulling van een strategisch doelwit en de militaire actie zat 23 jaar voorbereiding. Laat dit een wake-up call zijn voor wereldleiders dat defensie iets is voor altijd. Wie in vredestijd defensie kapot bezuinigt, nodigt morbide dictators uit een gokje te wagen. (vrij naar CdS Dick Berlijn). Wie tijdens oorlog pas bestelt, krijgt pas na de val van Poetins keizerrijk geleverd.

Regeren is vooruitzien.