Geenstijl

Dan liever gewoon dood

Hee vrienden, weten jullie waar ze nou zo langzamerhand wel een keertje mee mogen stoppen? Televisieprogramma's over stervende mensen. Die worden namelijk aan de lopende band uitgezonden en als zoete koek gechapt door de massa, maar er is werkelijk NIETS walgelijker aan onze consumptiecultuur dan deze vorm van onheilfetisjisme. Laat ons duidelijk zijn: dat jonge mensen ziek worden en overlijden is een buitengewoon tragisch gegeven. Doodgaan na een slepend ziekbed an sich, reuze sub-optimaal. Kan het journalistiek interessant zijn om het proces van een jongere in aanloop na een te vroege dood vast te leggen? Vast. Maar van BNNVARA's Over Mijn Lijk zijn dus al TIEN SEIZOENEN. Tien seizoenen leed op leed op leed, inmiddels een ware KIJKCIJFERMACHINE. De ene deelnemer nog populairder dan de andere, niet zelden schrijven ze een BOEK over hun lijdenswegen en komen daarmee postuum in de bestsellerlijsten. En WAAROM wordt alles omtrent deze door ongelofelijke pech getroffen jongeren zo populair? Omdat we het inspireeeerend vinden. Och wat vreeeselijk! Maar ze gaan er zo sterk mee om! Wat goed van ze! Maar wat vreeeeselijk! Sorry, maar er is dus helemaal NIETS 'inspirerend' aan stervende mensen. Iemand krijgt te horen dat er niet veel tijd meer is en besluit vervolgens om er nog iets van te maken, als/zolang dat diegene fysiek of mentaal gegund is. Dat alles is niet of nauwelijks toe te passen op het leven van de kijker. Enkel holle frasen als 'je moet leven alsof het je laatste dag is', maar we weten allemaal dat zoiets in de praktijk totaal onhaalbaar is. Lees: dat ga je toch niet doen met je dikke vinexreet. De enige reden dat je aan de buis gekluisterd zit om zielige mensen te kijken is dat je zo nu en dan wat onbereikbare gevoelens kunt wegjanken bij beelden van een kankerpatiënt en diens radeloze nabestaanden op een droevig pianomuziekje en kunt denken: gelukkig heb ik dat allemaal niet. Wat vreeeeselijk. 

Anyway, Tim zoekt kandidaten.