Kies maar in het Stamcafé

Gedoetje weer he, op de kermissen en in de zwembaden? Maar wat is nou de vervelendste plek van de zomer?

A) Het zwembad
B) De kermis
C) In een mui
D) Scheveningen tijdens de schemer
E) Aan tafel bij de Oranjezomer
F) Khan Younis terwijl een Hamas-strijder je poten breekt
G) In het productieteam van Fenna Ramos
H) In de invloedssfeer van Frans Timmermans
I) In het mandje van een luchtballon
J) Aan de andere kant van de deur van het arrestatieteam
K) In de Aude tijdens een bosbrand
L) Tussen de Joodse kindertjes als Douwe Bob gaat zingen
M) In de monsterfile op de A6 tussen Beaune en Lyon
N) Parkeergarage Schiphol
O) In een airlinereview van Gordon
P) In een Toyota Hilux met een geil kijkende Jeroen Rietbergen
Q) In een trein
R) (Op een terras in) Amsterdam
S) In de wachtruimte voor een vlucht van Transavia
T) Camping 3 van Lowlands
U) Noordwijk tijdens zeevlam
V) Op de kieslijst van NSC
W) In de commentsectie van NOS Facebook
X) Bluesky
Y) Het supportershome van Vitesse
Z) Je eigen achtertuin

U moet kiezen

Nou mensen, roept u maar. Waar leeft u eigenlijk voor? Als in: de gedachte die bij u opkomt als u na drie weken Kronenbourgs toeteren in Frankrijk weer de dagelijkse martelgang naar de kantoorjungle mag moet maken, alleen maar om eventjes weg te kunnen zinken in de ogen van Jeanine van de balie, alvorens Jeroen van sales een einde maakt aan uw dagdroom met z'n gezeik over het voetbalweekend. Maar misschien leeft u wel voor uw werk. Of misschien leeft u wel juist om drie weken per jaar op vakantie te kunnen. Misschien leeft u voor een voetbalclub. Misschien leeft u voor uw man of vrouw, voor uw zoon of dochter, of uw kleinkinderen, voor de muziek die nog niet beluisterd is en voor de wijn die nog niet gedronken is, of voor de strijd die nog niet gestreden is. Misschien leeft u om nog één keer ergens verandering in te brengen, of om nog één keer een sportieve prestatie van formaat te leveren (een marathon?). Misschien leeft u wel helemaal nergens meer voor en zijn de dagen, hoe blauw het ook is, een grauwe sluier aan vervelende gelijkheid, en staat u 's ochtends alleen nog maar op om te kijken hoe het met uw vrienden van GeenStijl is. Misschien leeft u wel voor de drank of de drugs, de seks, of om 1x per jaar op wintersport te kunnen. U leeft. Maar waarvoor?

He's still alive!

Ja sorry dit topic gaat een keer niet over Jan Slagter maar over een andere ouwe maffiabaas. De hele filmwereld in angst en beven want Francis Ford Coppola (86) ligt in het ziekenhuis. Hij was met zijn zoon Fredo downtown wat sinaasappelen aan het kopen toen een aantal mannen van Virgil "The Turk" Sollozzo hem verrasten en met negen kogels doorzeefden. Even werd gedacht dat hem definitief het zwijgen was opgelegd, net nu zijn invloed tanende was. Maar hij leeft, hij leeft! Nu moet zijn jongste zoon Michael alleen wel subiet Kay verlaten en naar het ziekenhuis om de boel te bewaken, want de maffiasoldaten zijn door de politie weggestuurd. Tom Hagen hebben ze ook al opgepakt, Luca Brasi sleeps with the fishes en Sonny is nu tijdelijk de baas. Zo ging het vannacht dus (in onze gedachten) met The Godfather van de Godfather-films. Even dachten we hem kwijt te zijn maar gelukkig ging hij in Italië alleen maar naar het ziekenhuis voor een routinecheck aan zijn hartje. Doe ons nog even geen Apocalypse Now, doe die Apocalypse Later. We moeten Megalopolis trouwens nog zien dus nu is niet de tijd. Schenken we ondertussen zo'n overheerlijke, boterzachte Coppola-chardonnay in, een wijn die je lang op hout moet laten rusten, net als reeds overleden filmregisseurs.

Soep van de week, tevens Stamcafé

Ik identificeer mij graag als een exotische, ruimdenkende libertijnse wereldburger, maar diep in mijn hart ben ik een gesjeesde dominee met de kleinburgerlijke inborst van een Hollandse kruidenier. Niet voor niets is Heere Heeresma mijn favoriete schrijver, en met name zijn epische bundel Zwaarmoedige Verhalen voor bij de Centrale Verwarming heb ik stuk gelezen.

Het kan mij niet treurig genoeg zijn, vrienden, en het verhaal Meneer Frits en juffrouw Lenie spant de kroon qua uitzichtloze, zelfmoordopwekkende, typisch Hollandse droefenis. Het verhaal volgt meneer Frits, die na een toevallige ontmoeting in de stad zijn collega juffrouw Lenie naar haar woning in het Komrijkwartier begeleidt. Meneer Frits moet dan mee-eten bij haar miezerige en kleinzielige ouders en de spruitjeslucht spat van de pagina's af. Tot overmaat van ramp blijkt meneer Frits in een hondendrol te zijn getrapt, en in de warm gestookte woonkamer van de ouders van juffrouw Lenie verspreidt zich al spoedig de lucht van stront. Enfin.

W.F Hermans prees de bundel destijds in een interview met Max van Rooy voor NRC Handelsblad nadrukkelijk als een van de beste binnen de recente Nederlandse literatuur. Hij benadrukte dat de verhalen over de dood zijn, maar dat het geen abstracte of modieuze dood is — zoals bij G.K. van het Reve — maar iets concreets en fysiek: de dagelijkse werkelijkheid van menselijke eenzaamheid en uitzichtloosheid.

Andere werken van Heeresma die iedere reaguurder in zijn Billy moet hebben staan, zijn Een dagje naar het strand (1962), Geef die mok eens door, Jet! (1968) en het meesterlijke Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp (1972).

Bekende Nederlanders er GLOEIEND bij

Beste GS-mensen,

Ik heb fragmenten uit mijn boek 'Met Klashorst in de Oost' op mijn substackpagina geplaatst. Ik was goed bevriend met Peter Klashorst, de kunstenaar die vorig jaar overleed. De fragmenten zijn filosofisch-beschouwend: "Klashorst en Schopenhauer", shockerend: "Toen heb ik haar maar verkracht", of gaan bijvoorbeeld over de (roddels over) vele BN'ers die hij kende.

Het Parool wil geen enkel stukje overnemen (terwijl Peter toch Amsterdammer was, zoals ik dat ben), ze reageren niet eens, hoogst waarschijnlijk omdat ik geen lesbische, boze, allochtone mevrouw ben. Wellicht is het dus iets voor jullie?

Groet,

Jaap Plaisier

=====

BN'ers
Fragment uit 'Met Klashorst in de Oost'

Peter belt.

‘Die Jeroen Pauw, die verdient toch zoveel geld?’

‘Ja, half miljoen per jaar of zo. Hoezo?’

‘Hij mailde me, wilde een schilderij laten maken. Ik vroeg ‘m 6000 euro. Niks meer van gehoord.’

Zoals de lezer inmiddels duidelijk is, was Peter naast waarachtig kunstenaar ook een jongen van de straat. Hij schatte in wat mensen konden betalen en paste zijn prijzen erop aan. Pauw was echter niet op z’n achterhoofd gevallen en wist natuurlijk dat veel van Peters schilderijen voor weinig geld de deur uitgingen. Hij kon er net zo goed eentje ‘van de plank’ kopen, voor een paar honderd euro op marktplaats. Schilderijen in opdracht van Peter waren trouwens niet altijd even goed. Je kon beter iets kiezen uit de honderden werken die hij standaard had liggen.

‘Max Pam laat zich bijstaan door die advocaat, Peter Plasman,’ vertelde ik Peter een andere keer. Pam liet Plasman destijds aangifte doen tegen een Groenlinkser die hem een racist had genoemd.

‘Die Plasman heeft allemaal schilderijen van mij op z’n kantoor hangen. Schijnt een fan van me te zijn,’ zo reageerde Peter.

LEES VERDER

Orgel Joke is on you!

Ga d'r maar aan staan zeg, het hoofdpodium van de Zwarte Cross. Orgel Joke, bekend van internet, werd pardoes tot hoofdact op de Zwarte Cross gebombardeerd dankzij Netanyahu, private equity, Youp van 't Hek en nog wat van die dingen. Laat Joke nou net Willeke Alberti en Frans Bauer in d'r Nokia 3310 hebben staan. Die waren er dus ook bij. Bleek een prima feestje op te leveren, zag ook PowNed-belofte Tom Olthof. Althans, dat denken we want Tom (die van Powned, niet te verwarren met GeenStijl) zag nogal dubbel, zagen wij. Niet dat we daar iets tegen hebben hoor, zeker niet. Dat is juist het mooie aan de Zwarte Cross, dat iedereen gewoon zichzelf kan zijn.

Omzien in het Stamcafé

Eindelijk was er een programma waarin Kalvijn op bezoek ging bij de kleinste volger van Kalvijn, waarin Kim Feenstra op bezoek ging bij de kleinste volger van Kim Feenstra en waarin volgers van zowel Kim Feenstra als Kalvijn een belangrijke uitdaging aangingen, namelijk hete kip eten. Dat is uniek. Dat is vernieuwend. Vroeger had je natuurlijk ook wel eens programma met kleine mensen, maar dat was dan niet de kleinste volger van Kalvijn, of de kleinste volger van Kim Feenstra. En er werd heus ook wel eens kip gegeten, maar dat was dan niet speciale hete kip voor een challenge. Logisch dat SBS groots uitpakte met dit programma, erg flauw dat Angela de Jong liever naar een of andere documentaire op de NPO (ROT OP NAAR DE VOLKSKRANT ANGELA) ging kijken en bizar, walgelijk en eeuwig zonde dat de directie van SBS De Volgers al na één (1) aflevering van de buis haalde. Gelukkig hebben we de beelden nog.

Merthe (destijds 16) SPREEKT vanuit Dubai

Voor wie niet van vrouwenvoetbal danwel mannenwielrennen houdt, EEN DOCUMENTAIRE, op Netflix, over die gedenkwaardige vrijdagavond september 2012 in Haren, toen er duizenden mensen op het Sweet Sixteen-feestje van Merthe afkwamen. Haar Facebook-post met aankondiging fissa stond op openbaar ipv privé en het resultaat was dat Haren gesloopt werd, de politie bekogeld, de Albert Heijn geplunderd, en dikke rellen met de ME. 

Vooraf kreeg GeenStijl de schuld natuurlijk, zo ontdekte GeenStijl na ellenlange wob-procedures door Brenno de Winter (scrollen, paars kader), maar het was de schuld van Trouw, NOSop3 en ANP, die het verjaardagsfeestje maar bleven pluggen, terwijl GeenStijl Project X Haren volledig negeerde tot het moment dat de eerste plunderaars in beeld kwamen. Hiero het heerlijke dossier, over falende overheid, falende wethouders, falende straatnaamborden-weghalers (hahaha), falende politie, falende communicatie en Job Cohen.

Wat vond je er zelf van, Merthe?

‘Het is oké, maar toch wat oppervlakkig entertainment geworden. Ik had meer willen zien dan alleen de sensationele feiten. Over de beweegredenen van jongeren bijvoorbeeld, over de rol en de ontwikkeling van sociale media, en de impact van anonimiteit die je hebt in een mensenmassa én achter een scherm. (Prima interview in de Volkskrant)

Merthe werkt tegenwoordig in Dubai bij een internationaal beleidsadviesbureau. En ze is getrouwd. Dus niet bellen.

Netflix-docu: Trainwreck: The Real Project X

Tevens StamCafé

Dit dreigt een rubriek te worden. We hadden het volgende bedacht: jullie stellen vragen in een speciaal daarvoor bedoeld StamCafé, wij zoeken een vraag uit, jullie krijgen antwoord. Dat antwoord volgt vandaag! Uit alle vragen die gevraagd zijn door de vragenstellers hebben de antwoordgevers een vraag gekozen om antwoord op te geven. De vraag gesteld door de weledele 'voorbips' luidt:

"Ik ben 12 kilo afgevallen maar mijn piel lijkt wel groter te zijn geworden. Kan dit of is het gezichtsbedrog omdat mijn buik kleiner is geworden waardoor ik hem weer kan zien. Ik denk dat eerste maar mijn vrouw denkt dat tweede. Graag jullie deskundige mening." voorbips | 28-06-25 | 01:42

Wel beste voorbips, allereerst van harte gefeliciteerd met het afvallen van de 12 kilo, al is dat nou ook weer niet zo'n ongekende prestatie: niet op de weg gaan zitten en voortdurend vet vreten naar binnen joekelen, maar wat minder bier drinken, wat meer groente opsmikkelen en wat meer wandelen. Meer daarover hier. Dan over voorbips' piel die we voor het gemak 'piel' zonder lidwoord (ha!) zullen noemen, alsof we 'm al jaren kennen en we samen op veel dezelfde plekken zijn geweest. Over het algemeen begint piel te ontploffen tussen levensjaar 10 en 14 en houdt het op bij uiterlijk 21. Hartstikke interessant om te lezen is 'Male external genitalia growth curves and charts for children and adolescents aged 0 to 17 years in Chongqing, China'. Plaatje onder. 

Bij Men's Health hebben ze eveneens een hekel aan mannen met vieze vette pensjes en daar schrijven ze: "Onderzoek uit Psychology and Neuroscience wijst uit dat één op de drie mannen zoveel overgewicht heeft dat zij niet meer kunnen genieten van de aanblik van hun eigen kroonjuwelen. Het zou een heel treurig onderzoek zijn, ware het niet dat die nog een positief staartje krijgt: voor iedere 15 tot 25 kg die je afvalt, krijg je 2,5 cm aan penis cadeau!" Dat is een fabel, er is natuurlijk helemaal geen wetenschappelijke studie of peer reviewed stuk waarin gesteld wordt dat voorbips extra piel cadeau zou krijgen bij 15 kilo gewichtsverlies. Dan zouden we veel meer anorexia bij mannen zien. Ding dong, de bel, doe jij even open voorbips, hee daar is de pakketbezorger, alstublieft 2,5 centimeter piel!

Wat natuurlijk wel kan is dat het buikvet rond piel (in het bijzonder rond het schaambeen) is verdwenen waardoor er meer piel van voorbips zichtbaar is. Puur anatomisch, een visuele zege, of anders gezegd een Pyrrhusoverwinning. Ergo. Piel LIJKT groter te zijn geworden, maar is niet groter geworden. Piel is nog steeds verdrietig en de vrouw van voorbips heeft gelijk.

OOK EEN VRAAG BEANTWOORD WILLEN ZIEN WORDEN? Stel uw vragen in de comments hieronder en tot volgende week!

Soep van de Week, tevens Stamcafé

Een van mijn favoriete stripboeken is Vive les Vacances van Jean-Marc-Reiser, het enfant terrible van de Franse stripwereld. Even een stukje opvoeding voor de jonge mensen: Reisser publiceerde in Charlie Hebdo, Hara-Kiri, Charlie Mensuel, Métal hurlant, L'Écho des savanes,  Le Monde en Le Nouvel Observateur. Zijn manier van tekenen wordt de ligne crade genoemd, de vuile lijn: een morsige, vlekkerige en grofkorrelige stijl en daarmee de tegenhanger van de klare lijn van bijvoorbeeld Hergé.

Reiser’s bekendste personages zijn Gros Dégueulasse en Jeannine. Met de komiek Coluche – een van mijn helden, maar ach: wie kent hem nog – maakte Reiser meerdere strips, waaronder Sales Blagues, na zijn dood overgenomen door de tekenaar Philippe Vuillemin, ook al zo’n held van mij. Net zo’n held als Wolinski - op de redactie van Charlie Hebdo afgeslacht door de islam – en onze Willem, die de door de heilige koran geïnspireerde slachting toevallig ontliep. Reiser was het lichtend voorbeeld voor Hein de Kort, Walter Moers en Kamagurka. Zijn werk werd bekroond met de Grote Prijs van het Internationaal Stripfestival van Angoulême in 1978. Reisser – de mémoire bénie – stierf in 1983 aan kanker en ligt begraven op Montparnasse.

Hara-Kiri, Fluide Glacial, Charlie Hebdo en Le Canard enchaîné waren mijn lijfbladen. Nou hoor ik de reaguurder al denken: "Nounou, poeh poeh, en jij kan zeker Frans." Bien sûr! Ik werd eens voor de klas gehaald door meester Visser en die zei: "Ik wou dat jullie allemaal zo goed Frans konden als onze kleine Tuur." Nou: ik was meteen de homo van de MAVO Beukenlaan in Ede, want een echte kerel koos voor wiskunde. Maar dat had ik geen knobbel voor. Met Frans kan je het heel ver schoppen, kijk maar naar ons aller Dave, Frenske en Ivo Niehe. Ik was net niet homo genoeg om stewardess te worden en bovendien ben ik niet serviel aangelegd. Wel waren mijn twee grote exen Olivia en Paula half Frans, maar dat heeft mij weinig gebracht, ondanks mijn perfecte beheersing van de Franse taal.