Geenstijl

An aerial drone photo taken on May 7, 2024 shows China's third aircraft carrier, the Fujian, during its maiden sea trials. (Photo by Ding Ziyu/Xinhua)

De VS is bezig militaire basissen in de Stille Oceaan opnieuw in gebruik te nemen. Amerikanen kijken namelijk naar een andere projectie van de aarde, eentje met links Azië en rechts Europa. Dat Rusland 40% van haar economie investeert in oorlog is leuk, China gebruikt haar handelsoverschot om zichzelf te bewapenen. De VS is nogal afhankelijk van een vredig Azië voor haar import en productie.

Dat Trump Oekraïne en Europa drie weken geeft om te schikken, heeft een Amerikaanse oorzaak: Biden liet het begrotingstekort in het laatste kwartaal van 2024 met 40% oplopen. De VS heeft nu twee keer zoveel staatsschuld (36 biljoen) dan vlak na de Tweede Wereldoorlog. Bij ongewijzigd beleid loopt dit op naar 195% BBP in 2050 met begrotingstekort van 13%. De kettingzaag moet erin.

Dure oorlogen (8 biljoen), uitkeringen aan miljoenen mensen die al een tijdje niet meer bestaan, onterechte Medicare/Medicaid uitkeringen (2,7 biljoen), en goed bedoelde kansloze projecten in het streng religieuze buitenland hebben hun tol geëist. De kerstslee is leeg. Wereldwijde emancipatie en electieve zorg zijn sowieso niet de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse belastingbetaler.

Andere grootmachten zien economische zwakte in Amerika en Europa. Wij zijn voor productie te afhankelijk van China, China niet van ons. We kunnen en mogen onze munitie- en materieeltekorten niet meer zelf aanvullen. Het Westen heeft onhoudbare handelstekorten die eindigen in oplopende begrotingstekorten en staatsschulden. We kunnen het niet betalen. Die zwakte leidt tot oorlog.

Voormalig commandant der strijdkrachten Dick Berlijn legde de vinger op de zere plek: Militaire conflicten ontstaan als de ene partij denkt dat de andere partij zwak is (BNR 4:37). Onze complexe maatschappij is afhankelijk van wereldwijde handel, controleerbare migratie en vele zachte doelen zoals mensenmassa's of pijpleidingen op de zeebodem. We kunnen ons niet langdurig verdedigen.

Beëindigen van proxy-oorlogen is symboolpolitiek, het verplaatst louter het symptoom waardoor er nog een land wordt kapotgeschoten en mensen opnieuw op de vlucht mogen. Het kapitalisme en communisme trokken van Korea naar Vietnam en recentelijk Syrië. Poetin trok vanuit Georgië via de Krim en Donbass de rest van Oekraïne in. Ik hoef geen vervolg in Afrika, Taiwan of de zandbak.

Ik zie liever dat de oorzaak wordt aangepakt, landjepik belonen is levensgevaarlijk, als we de opbrengst van militaire expansie gaan erkennen, zullen grootmachten daarin investeren. Dat worden uitputtingsoorlogen waarbij economische draagkracht, religieus fanatisme en onderdrukking van binnenlandse oppositie belangrijker zijn dan technologische voorsprong of burgerlijke vrijheid.

We vergeten te gemakkelijk landsgrenzen en eerdere vredesakkoorden. Bijvoorbeeld het Boedapest memorandum. Oekraïne gaf in 1994 haar nucleaire wapens op, in ruil voor veiligheidsgaranties van de VS, Rusland, VK, Frankrijk en China. Toen Poetin in 2014 de Krim en de Donbass binnenviel, bleken die veiligheidsgaranties niets waard. Poetin gokte hier dat hij ermee weg zou komen, hij kreeg gelijk.

Voor Poetin is duidelijk dat hij ook met de grootschalige inval van Oekraïne weg zal komen. Over de details wordt nog een beetje onderhandeld, maar Oekraïne wordt verdeeld tussen de EU en Rusland. Terwijl wij ons zorgen maken over Nederlandse vredebewakers in Oekraïne, weigert Poetin Europese of NAVO-troepen in Oekraïne. Het Russische leger is al drie jaar in Oekraïne, dat is geen probleem.

Voor Poetin komt Trump net op tijd. Zijn economie staat op instorten, de roebel keldert, het Noord-Koreaanse leger moet nog getraind worden, het militaire materieel raakt op, de productie valt tegen, er worden ezels ingezet voor de bevoorrading aan het front. Waar Rusland 40% van haar economie in oorlog stopt, zit het Westen op procenten. De val van Poetin en Rusland was een kwestie van tijd.

Poetin en Trump zijn bezig met grondwetswijzigingen om langer aan de macht te blijven. Toch willen ze verkiezingen in Oekraïne tijdens oorlog, hetgeen in hun grondwet is verboden. Oekraïne heeft vijf verschillende presidenten gehad sinds Poetin in Rusland de macht kreeg, maar de laatste keer werd “verkeerd” gekozen. Poetin wil een vazal in Kiev. Alleen daaraan al zie je zijn ambitie tot expansie.

Terwijl iedereen in totale extase droomt over vrede in Oekraïne en de zandbak, zie je in elk detail hoe er wordt voorgesorteerd op de volgende oorlog. Er wordt gesust, gede-escaleerd, maar helaas niet doorgepakt. De dictators, de haat en onze beperkte verdediging blijven, het geweld dus ook. Hoe mooier het vredesverdrag, hoe langer de gevechtspauze, hoe groter de latere oorlog.

Je kan niet hetzelfde blijven doen en toch verandering verwachten.