Geenstijl

Soep van de Week, alsmede Stamcafé!

Vrijdag is het Wereldvrouwendag en het leek mij aardig om twee bijzondere dames in het zonnetje te zetten: Jip “homewrecker” van den Toorn en Fadime “Kortjakje” Demir.

Journalist Demir werd aangehaald op Villamedia nadat ze op LinkedIn had geschreven dat ze met een zwaar hart haar baan bij dagblad De Telegraaf had opgezegd. Aanleiding was volgens Demir de “eenzijdige berichtgeving rondom Israël-Palestina”. Ze vervolgde: “De grote verantwoordelijkheid die wij journalisten hebben, voorzichtig en zorgvuldig - maar bovenal feitelijk benoemend van de gebeurtenissen - en deze van verschillende kanten belichten, is onze fundamentele plicht.” Ze neemt een tijdelijke pauze van het schrijfwerk. “Ik heb geen spijt van deze beslissing. Ik heb met verschillende goede journalisten, leuke collega’s samengewerkt en mooie belangrijke verhalen geschreven. Vooral de verhalen die ik vanuit het aardbevingsgebied in Turkije heb gemaakt, draag ik voor altijd met mij mee”, aldus Demir.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel moedig, en heel deugend journalistiek Nederland steunde de dappere journaliste die haar goed betaalde baan opgaf omdat ze de berichtgeving rondom Israël-Palestina eenzijdig vond.

Maar Jan Dijkgraaf moest weer eens de partypooper uithangen en plaatste deze twiet:

Ik heb mijn bronnen bij de Telegraaf en die bevestigden dat het jaarcontract (1x verlengd) per 1 maart afliep. Demir was 24 maanden in dienst, en binnen die periode was ze 14 maanden ziek. Ik ging eens kijken op haar Facebookwandje en daar wemelt het van de feestelijke activiteiten terwijl ze officieel ziek was. Ze stuurde inderdaad een lange mail naar de hoofdredactie met haar bezwaren tegen de verslaggeving van het conflict, hetgeen een redacteur deed verzuchten: “Dat is meer dan dat ze ooit voor ons heeft geschreven.”

En toen reageerde Teun Voeten op de heldhaftige actie van Demir:

Wat mij in deze hele affairette het meest verbaast, is dat deugzaam journalistiek Nederland blindelings in het verhaaltje van Demir trapte, zonder de Telegraaf te benaderen. De haat tegen de Telegraaf zit nog steeds diep en dit was natuurlijk koren op de molen van het Hamas-gezinde hoernaille.

Familywrecker Jip

Jip van den Toorn is van een heel andere orde. Van den Toorn (Amsterdam, 5 september 1993) was in 2022 de jongste winnaar ooit van de Inktspotprijs. Ze won die met haar “humoristische” beeldcolumn over milieubewust leven.

Van den Toorn werkt onder andere voor de Volkskrant, Het Parool, Vrij Nederland, de VPRO Gids en De Standaard. Zij is schrijver en redacteur van het satirische televisieprogramma Dit Was Het Nieuws. In november 2022 verscheen haar boek Crisis. In 2024 deed Van den Toorn mee aan seizoen 24 van Wie is de Mol? In 2018 won ze de World Illustration Award in de categorie experimenteel met haar project Inappropriate Grandma. Ze won in 2019 een van de Fiep Westendorp Stimuleringsprijzen.

Ik raakte pas in powervrouw Jip geïnteresseerd toen GeenStijl over haar buitenechtelijke relatie met family man Gijs Groenteman schreef:

Nu roddelt onze beste digitale vriendin die we nooit hebben ontmoet - Yvonne Coldeweijer - dat Gijs Groenteman buiten de deur heeft gejipt met Jip van den Toorn van De Volkskrant. Jip van den Toorn, ook wel bekend als een van de 'cultuurmakers' die er met Mariëtte Hamer voor moet zorgen dat 'het maatschappelijk debat over grensoverschrijdend gedrag op gang komt'. Vreemdgaan hoort daar kennelijk niet bij. ENFIN, volgens Yvonne vond Aaf het natuurlijk helemaal niet leuk dat Groenteman zijn broekwortel in de aanbieding deed bij Jip van den Toorn. Dus verliet ze het huis en mocht ze tijdelijk bij haar podcastmaat Marc-Marie in. Twee trutten onder elkaar ging natuurlijk helemaal mis en nu zijn die twee gebrouilleerd.

Ik ben haar humoristische tekeningen op haar Instagram gaan bestuderen en er zijn een paar dingen die mij opvallen. De boosdoener is altijd de blanke man van middelbare leeftijd (type Gijs Groenteman).

Verder zit er in vrijwel iedere tekening een persoon van kleur. Nooit een klassieke neger uit de Congo, maar altijd de meer aaibare couleur café van een Braziliaanse mulat. Je moet de brave Volkskrant-lezer natuurlijk niet de stuipen op het lijf jagen.

Uiteraard zien we ook vaak een mohammedaan als partner van een Nederlands vrouwtje.

Verder is de vrouwspersoon van kleur altijd heel begripvol en luistert zij aandachtig naar de problemen van het Hollandse gansje.

En Jip schuwt de maatschappijkritiek niet, dat moge duidelijk zijn.

Mij stoort het nog het meest dat Jip geen humor heeft. Nul. Het is niet eens goed voor een glimlach. Een willekeurige kinderbegrafenis is geestiger. Pieter Klok zal vermoedelijk schaterlachen, iedere keer als hij haar tekeningen ziet, maar ook hij is natuurlijk gevoelig voor de venusvliegenvanger met haar schattige Bambi-oogjes.

Bovendien kan Jip niet tekenen. Ze monteert stockfoto's op haar iPad, trekt die over, en kleurt ze lekker monochroom in met Photoshop. Haar tekeningen maken niets los, kwetsen niet, shockeren niet, maar leveren hoogstens instemmend gebrom op bij de woke Volkskrant-lezer.

Van den Toorn laat precies zien wat er mis is gegaan met de humor en de satire in Nederland. Ze behaagt slechts haar baasjes met woke gefröbel, kwetst niemand, werkt louter met clichés en daar win je dus prijzen mee. Ze had een prima cartoonist kunnen wezen bij de oude Pravda.