Geenstijl

Tevens: Stamcafé

In het tragische vaderland werd de kabinetsformatie hervat en de soep van de week pruttelde dientengevolge vrolijk door op mijn Château Suprême van La Cornue, de Rolls Royce onder de fornuizen (een erfstukje van mama zaliger).

U weet dat ik Frenske had afgeschreven na zijn verpletterende nederlaag tegen Geert Wilders, maar de goede man is net als herpes: je komt er nooit meer vanaf.

Mijn officiële ongeautoriseerde biografie van Frenske (met voorwoord van Bas Paternotte en nawoord van Rob Hoogland, limited edition en bovendien genummerd, gepreegd en gesigneerd) was fit to print, maar toen moest er ter elfder ure plotseling een hoofdstuk bij, want de kans bestaat dat Timmermans alsnog premier wordt.

Na het kerstreces ging de Machiavelli van Heerlen dan ook vol in de aanval op zijn nemesis Ronald Plasterk en de deelnemers aan de kabinetsformatie. Frenske de zelfverklaarde straatvechter is natuurlijk altoos gefundenes Fressen (pun intended) maar het hoogtepunt voor de Timmermans-watchers was toch wel zijn speech voor de PvdA in Amsterdam.

De Telegraaf:

"Geloof niemand die zegt dat ik op het punt sta te vertrekken”, riep Timmermans. "Jullie zijn nog lang niet van mij af. Ik heb een missie van jaren.” Onlangs bracht de Financial Times de naam van de linkse partijleider in verband met een topfunctie in Brussel. Hij prees donderdagavond de hoofdstad als lichtend voorbeeld voor de rest van het land. "We moeten laten zien waar Nederland het meest divers is, Nederland ook het sterkst is”, zei hij bijvoorbeeld. "Dat is wat je in Amsterdam overal op iedere straathoek kan zien. We mogen ons niet laten aanpraten dat het elitair is om op te komen voor diversiteit”, zei Timmermans. Hij noemde diversiteit ’een bron van kracht’. Timmermans sprak van een ’ingewikkelde tijd’ door de verkiezingsoverwinning van Geert Wilders. De PVV zou tegen alles ingaan waar Nederland voor staat. Timmermans, nooit te beroerd voor een Godwin, wees zelfs op de Tweede Wereldoorlog. "Je kunt tachtig jaar teruggaan en zien hoe in een stad als deze, die waarden onder druk komen te staan en vertrapt kunnen worden als we niet waakzaam zijn.”

Er waren ook nog foto’s van de roomblanke PvdA circle jerk, hetgeen mij noopte tot een geestige twiet:

Mogadishu aan de Amstel

Failed city Amsterdam als gidsstad van Nederland en van de wereld: hoe krijgt Frenske het uit zijn klep (nog even los van zijn waardeloze belofte dat hij tot zijn pensionering in de Tweede Kamer blijft?).

Deze week viel dankzij GroenLinks en Rob Jetten twee keer de stroom uit in die kosmopool, die qua geweld, onrendabelen en incapabel bestuur Derde Wereld-trekjes begint te krijgen. Trams stonden uren stil op straat en ik ben benieuwd of het boevengilde uit de projects nog gebruik heeft gemaakt van deze blackout.

En nu lees ik dat door een mislukte software-update de poortjes van metrostations de hele woensdagochtend open staan. Reizigers kunnen gratis reizen en hoeven niet in te checken. Ook op het spoor zijn problemen wegens een wisselstoring. Maar het feit dat Amsterdam een failed city is - Mogadishu aan de Amstel - leest u niet in de Halsemabode, die de puinhopen van de groene junta met de mantel der liefde bedekt.

Meneer Petitie, goeroe van Halsema: sluit Schiphol en hef de KLM op!

Wat er wel in Het Parool stond, was een opiniestuk van Reinder Rustema, die zichzelf Meneer Petitie noemt: “Als initiator en beheerder van petities.nl probeer ik burgers via nieuwe media in contact te brengen met ‘de politiek’. Ondertussen ondertekende men al ruim 13 miljoen keer de 15.000 petities daar (eind 2019). Sinds 2005.“

In Het Parool pleit Rustema, een typisch product van open inrichting 020, voor het opheffen van de KLM. Eerder pleitte hij al voor de sluiting van Schiphol.

Meneer Petitie: “De luchtvaartindustrie kiest de vlucht naar voren en stelt allerlei maatregelen voor die het vliegen over de hele linie duurder zullen maken. Maatregelen die de sector doen krimpen willen ze voorkomen. Toch kunnen we in Nederland in één klap veel vluchten en veel vervuiling voorkomen, zonder schade: laat KLM failliet gaan. De overheid kan dat. Om te beginnen kan de gemeente ervoor zorgen dat ze zélf KLM boycot, zodat werknemers niet sparen via Flying Blue. Dat zal vooral het college van burgemeester en wethouders en de beleidsambtenaren treffen, maar het kost weinig, is makkelijk in te voeren en het is van grote symbolische waarde. Het UWV kan alvast een scenario en een programma voorbereiden voor een vloedgolf van werkzoekende oud-KLM’ers.”

Mijn eerste reactie was: deze knaap is knettergek en als men zijn Wajong stopzet, piept hij wel anders. Maar in Amsterdam neemt men zo’n psycho serieus. Sterker nog: Rustema is een kind van Frans Timmermans, Rob Jetten en Ed Nijpels.

Ik ging even kijken op zijn website en vond voorstellen die het goed zullen doen bij de mohammedaanse aanhang van Groep Timmermans. Leest en huivert:

Geen huisdieren

En natuurlijk geen huisdieren. Er schijnt een positief effect te zijn op het mentale welzijn bij hondenbezitters, maar ik heb nog geen overtuigend onderzoek gelezen en voor wie dan precies. Het uitlaten van de hond zal vast goed zijn voor de lichaamsbeweging van de eigenaar als die dat niet uitbesteed aan een uitlaatdienst en zelf serieus neemt. Maar dan is zelf sporten en beloningsstofjes aanmaken in je brein veel zinniger, vooral als je het tot routine hebt gemaakt. Of steevast boodschappen te voet doen en niets laten bezorgen. Het grootste nadeel van huisdieren is namelijk dat ze veel consumeren, je kan geen vegetariër van ze maken. Daarnaast zijn katten die je niet binnenshuis houdt slecht voor vogels. Het schijnt wel dat katten zich op jonge leeftijd specialiseren in muizen of vogels. Dus een kat huren die muizen doet voor ongediertebestrijding zou misschien kunnen. Andere huisdieren zijn zo mogelijk nog onzinniger en komen er bij mij niet in.

Deze huisgoeroe van Femke Halsema, Groep Timmermans en D66 is een soort Fred Flintstone die vermoedelijk onder de brug in het Vondelpark woont. Kijk maar:

Als bezitter ben ik de trotse eigenaar van een fiets uit 1956, wat meubilair, enkele maatpakken en paren schoenen, de nodige gebruiksvoorwerpen van weinig waarde en mijn data. Waarvan heel weinig in ‘de cloud’ staat. Ik bezit geen onroerend goed of een automobiel. De laptop en smartphone waar ik mee werk staan niet op mijn naam. Geen noemenswaardig spaargeld. Boeken, cd’s en dvd’s heb ik gedigitaliseerd en verkocht wegens ruimtegebrek.

En dan komt de aap uit de mouw van Meneer Petitie: Ooit had ik de intentie om gekozen te worden als volksvertegenwoordiger. In 2003 heb ik zelfs eens een heel verkiezingsprogramma geschreven, nog steeds behoorlijk actueel. Ik was in 2009 kandidaat voor het Europese Parlement en kreeg 666 stemmen via de Newropeans-lijst. In 2010 probeerde ik via D66 kandidaat te worden voor de Tweede Kamer. In 2012 was ik kandidaat 32 voor D66 Amsterdam. Mijn belangrijkste missie was om de bestuurders met vacatures uit de maatschappij te halen, niet uit de partij. D66 was de aangewezen partij om dat bij te proberen. Ze mochten de coalitie vormen en zouden er gezien de eigen geschiedenis het meest voor open staan. Maar nee: “Ja, leuk idee. Maar probeer het eerst in een kleine gemeente ergens. Niet nu we de macht van de PvdA over gaan nemen.”

Frenske, glad en glibberig als een paling in een emmer klotsende sperma in een darkroom

De beste man wordt door rancune gedreven, net als ons aller Frenske. Meneer Petitie en Frenske zien gidsstad Amsterdam als de navel van de wereld. Het kan natuurlijk zo zijn dat Frenske, glad en glibberig als een paling in een emmer klotsende sperma in een darkroom, met zijn lovende woorden de stokoude roomblanke leden van de Amsterdamse afdeling van de PvdA wilde paaien en dat hij er geen zier van meent. Sinds hij uit zijn ivoren toren in Brussel is gerold en ineens tussen het gewone Nederlandse volk moet vertoeven, zal hem toch zijn opgevallen dat heel Nederland Amsterdam haat.

Arm Mokum

Ach, mijn arme Mokum. Ik schiet ineens helemaal vol. Ik ben al een eeuwigheid weg uit de stad van mijn gouden jaren, maar waar ik ook woonde op de aarde - Jeruzalem, Beiroet, Maastricht, Paraguay, Rio de Janeiro en nu natuurlijk bejaardenreservaat de Algarve, waar de wormen en maden mij uiteindelijk op hun gemakske zullen opknagen, want Zorgvlied is mij te duur en daar word ik na 5 jaar ongevraagd geruimd - werd ik altijd verteerd door heimwee naar die mooie, naar die fijne Jordaan. Ik profileerde mijzelf altijd nadrukkelijk als Amsterdammer, behalve als er Rotterdammers in de buurt zijn. Dan ben ik ineens voor Feyenoord of desnoods Sparta. Ik heb mij lang geschaamd voor het feit dat ik uit Ede, de parel van de Veluwe, kom. Pas toen ik in Amsterdam woonde kwam ik uit de kast en schreef ik op aanraden van psychiater Louis Tas mijn geboortedorp van mij af.

Ik weet nog precies wat de definitieve aanleiding was voor mijn vlucht van Ede naar Amsterdam. Op het kiekkastje van de duuvel (bij de Roomse buren, de familie Spoor) zag ik dit interview met Johnny Jordaan - let op Astrid Nijgh als zwijgende sidekick - bij de VPRO en toen dacht ik: “Wat een held! Zo wil ik ook worden! Ik moet naar die fijne Jordaan!” Enfin, ik was, piepjong, bloedmooi en zeer aanstootgevend en daar zat ik dan op ome Sjonnie te wachten in café Rooie Nelis in de Laurierstraat. Tegen sluitingstijd was ie nog steeds niet gekomme en toen heb ik van lieverlee maar samen met Willy Alberti en Sjonnie tante Ka in de sandwich genomen.

Zolang de lepel in de brijpot staat (Ha-tsjee!)

Amsterdam is voor mij dus vooral de Jordaan. Ik geniet dan ook van het taalgebruik van Willem Holleeder. Dat is voor mij een echte sentimental journey naar de Jordaan, waar ik jarenlang alle kroegen plus de klandizie heb uitgewoond. Ik praatte net zo plat als Johnny Jordaan tot ik ging solliciteren bij de Groene Amsterdammer. Op aanraden van hoofdredacteur Martin van Amerongen ben ik toch maar weer ABN gaan praten, want in artiestensociëteiten als Arti en de Kring vond men het niet zo jofel als je gelijk een Jordanees zat te zwatelen. Ik bleef echter wel mijn bijdehante, bijgoocheme Amsterdamse gedrag behouden, want dat vond men énig in Limburg, de Achterhoek, Friesland en Zeeland. In cafés in de negorij kreeg ik gratis drank als ik een Amsterdammer nadeed, als een soort circusaap. Ik woonde op stand in Amsterdam-Zuid, om de hoek van flatgebouw het Nieuwe Huis aan het Roelof Hartplein. De dichter Jan Arends sprong zich daar te pletter. Amsterdam was in de jaren tachtig een vieze gore anarchistische puinzooi en deed qua hygiëne niet onder voor Calcutta.

Alles kon in die tijd. De Zeedijk was geweldig! Je kon overal harde drugs kopen, want de hermandad was in geen velden of wegen te bekennen. Die zaten gratis te smikkelen bij de Chinees of waren lekker aan het badderen in een sekshuis op de Wallen. Inmiddels is de Zeedijk een walhalla voor kankeryuppen, nimby’s en andere bakfietsvrouwtjes. Wat mij nog het meest stoort aan dat sterfhuis aan de Amstel zijn de exorbitante prijzen. Laatst bestelde ik een dubbele espresso in een ordinair koffiehuis op de Albert Cuyp. Die kostte zeven euro. Dat is vijfien gulden vierendertig! In de Algarve kost zo’n bakkie dubbele pleur één euro twintig.... Amsterdam is door Knight Frank uitgeroepen tot de minst betaalbare stad van de wereld. Daarmee laat Mokum metropolen als Hong Kong, Los Angeles, Londen, New York, Moskou, Parijs, Brussel en Dubai achter zich. Die monitor is niet alleen gebaseerd op de buitenproportionele stijging van woonlasten, maar bijvoorbeeld ook op het aandeel van hun salaris dat Amsterdammers moeten besteden aan huur.

Ode aan Femke

Op 2 november 2004 stond ik met Eberhard van der Laan, Femke Graas en Edith Mastenbroek op die waterkoude avond te paffen voor De Bijenkorf, tijdens die bijzonder ongemakkelijke lawaaidemonstratie voor Theo van Gogh op de Dam. Twee weken later ging ik met Edith trouwen op Blijburg. Een jaar later trouwde Van der Laan met Femke. We hielden het om meerdere redenen niet lang vol op de Dam en doken een warme kroeg in. Daar houdt iedere vergelijking tussen de vorige en de huidige burgemeester op: bij de gemeenschappelijke liefde voor een slokkie en een peuk. Eberhard was een mensch, Halsema een ijskoningin. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Femke Halsema toentertijd best wel opwindend vond. Ik kwam haar regelmatig tegen bij politieke aangelegenheden en hadden wij diverse malen schaamteloos oogcontact.

Kalifaat Luilekkerland

Twintig jaar later geniet Amsterdam-West, ook wel 020-Gaza genoemd, een aparte status bij burgemeester Halsema. Alle oekazes aangaande genderneutraliteit, diversiteit, inclusiviteit, intersectionaliteit en identiteitspolitiek houden op halverwege de Kinkerstraat, bij een hefboom en een bord met het opschrift: ‘Uverlaat de Hollandse sector. Welkom in kalifaat Luilekkerland!’

Iemand ooit een regenboogzebrapad gezien voor de El Tawheed-moskee? Genderneutrale toiletten bij de Stichting Islamitisch Centrum Amsterdam-West? Iemand weleens meegemaakt dat oom agent een veertienjarige kansenparel in een gloednieuwe Audi RS6 aanhoudt bij het roadblock in de Jan Evertsenstraat, met de woorden: “Zo, kleine Mo, zeker verdiend met het bezorgen van De Echo en De Telegraaf?” Gaat Groep Timmermans de eiwittransitie doordrukken en het Suikerfeest en de tankwagens vol Fernandes-priklimonade en de vrachtwagens vol kipkluifjes op Kwaku verbieden?

Wie kent dat grapje nog: wat is het toppunt van brutaliteit? Een agent in zijn laarzen piesen en vragen of hij last heeft van natte voeten. Jaja, daar lachten wij vroeger om. Als je dat mopje naar het heden moet vertalen, krijg je iets over twintig rond een brandende politiewagen dansende mocro’s en een smeris die zijn nederige excuses aanbiedt omdat hij zijn dienstauto per ongeluk voor de shishalounge heeft geparkeerd.

Wat ik nog het ergste vind aan mijn Mokum, is dat het een genadeloze stad is voor cisgender heteromannen van mijn leeftijd, volslagen genegeerd of uitgelachen door aanstormende autreutels en krolse huppelkutjes die – en dat is een schrale troost – omwille van nestdrang in een vinexwijk eindigen met Kees-Jan de accountant.

Eendje Kwak Kookt Zijn Eigen Potje

Tevreden kijkend naar het geborrel en gebroebel van dit soepje van de week, moest ik denken aan dat ontroerende verhaaltje van Gerard Reve: Eendje Kwak Kookt Zijn Eigen Potje.

Hier leest hij het zelf voor en hier vindt u de tekst. Ik verklap u vast het einde:

Daarom ging Eendje Kwak naar zijn kleine keukentje, en kakte daar uit zijn kont een grote drol van stront, en deed die drol in een aluminium steelpannetje. Nu vulde hij het pannetje met water, zodat de drol er in ronddreef, zette het pannetje op het vuur en sprak er een toverspreuk over uit.

Nauwelijks waren de woorden van zijn toverspreuk verklonken, of het begon in het pannetje te koken en te schuimen en te bruisen en te borrelen, dat het een aard had. De uitgekakte drol uit Eendje Kwak zijn reet, daar moest wel zegen in zitten, want die kak die kookte steeds maar hoger en hoger, over de rand van het pannetje, over de aanrecht, over de vloer van de keuken, over de drempel heen de gang in, alle kamers door, hoger en hoger, tot het uit alle ramen van Eendje Kwak zijn huisje naar buiten kookte, over de straat en van de ene straat van het kleine stadje in de andere.

Het duurde niet lang, of alle mensen kwamen, zo snel hun voeten hun dragen konden, naar Eendje Kwak zijn huisje gelopen en bonsden op de deur en riepen: ‘Eendje Kwak! Laat je vieze potje toch ophouden met koken!’ Maar Eendje Kwak deed niet open en trok zich van al het rumoer niets aan. Nu was hij pas gelukkig. Hij ging midden in de gang, helemaal languit, in zijn eigen borrelende en bruisende kak liggen, en viel al spoedig tevreden in slaap. En als niemand de vlam onder het pannetje heeft uitgedaan, dan kookt het nu nog!

Soepliedje van de week

Dead Kennedys: Soup Is Good Food