Geenstijl

Over Gretta Duisenberg, Anja Meulenbelt & Abou Eenarm

Kees Broer gisteren op zijn blog:

‘s Morgens wakker worden terwijl op de radio wordt verteld dat de vermoedelijke Hamas-fondsenwerver en lieveling van de pro-Palestina-beweging, Amin Abou Rashed, deel uitmaakte van een handelsdelegatie naar Qatar, onder verantwoordelijkheid van Sigrid Kaag.

“Het balletje gaat eindelijk rollen”, zeg ik tegen mijn vrouw. Enkele bloggers en journalisten zijn al weken met het schandaal rond Amin Abou Rashed, Orange Sports Forum, Anne Jellema, JB Promotions en Sigrid Kaag bezig. Nu eindelijk sijpelt het witwassen van de Nederlandse Hamas-financier naar de mainstream media door. De vorige keer dat ik Amin Abou Rashed zag, was in de Rotterdamse rechtszaal, en werd hij ervan beschuldigd 6,3 miljoen euro naar Hamas gesluisd te hebben. In zijn huis werden nog eens 157.000 euro in briefjes van 500 gevonden, tevens militaire insignes van Hamas. De rechter liet hem na de zitting op 26 september 2023 in voorarrest zitten. Op donderdag 7 december wordt opnieuw tijdens een pro-forma-zitting beoordeeld of Amin Abou Rashed in voorarrest blijft. Zijn zijn kansen nu verslechterd of gestegen, nu hij zo’n innige relatie met het Ministerie van Buitenlandse Handel van Sigrid Kaag blijkt te hebben? Blogger en oud-journalist Carel Brendel observeerde dat er in Gaza werd gedemonstreerd voor de vrijlating van Amin Abou Rashed. Sinds tijdens de terreuraanval van Hamas op 7 oktober 2023 ook de Nederlander Ofir Engel werd ontvoerd, bestaat de vrees dat Hamas ook de vrijlating van de in Nederland gevangen Amin Abou Rashed zal eisen. Aanstaande donderdag zullen we in de Rotterdamse rechtbank meemaken hoe ver de invloed van Hamas in Nederland reikt. De vrees bestaat dat Amin Abou Rashed, die over cash geld beschikt en een huis in Libanon en een huis in Syrië bezit, zijn veroordeling zal ontlopen en Nederland zal verlaten.

Broer: “Ik ben cultureel-antropoloog, ICT’er en blogger, gespecialiseerd in Palestijns activisme en terrorisme. Ik schreef twee boeken, Vijftig Jaar Palestina Komitee en De boycot van Israël en mijn volgende boek gaat over de link tussen het Palestina Komitee en de Rote Armee Fraktion. Als blogger word ik alleen door de Telegraaf en GeenStijl serieus genomen. Als je eenmaal door de Telegraaf bent geïnterviewd, word je nooit meer door de andere dagbladen geïnterviewd."

De erotische avonturen van Anja Meulenbelt

Ik ben fan van Kees Broer sinds hij met smakelijke en sappige onthullingen kwam over de erotische avonturen van Anja Meulenbelt in Gaza.

Ik citeer: “Eindelijk geeft ex-feministe en pro-Palestina-activiste Anja Meulenbelt opening van zaken over haar huwelijk met de voormalige terrorist en huidige directeur van de gehandicaptenorganisatie NCCR Khaled Abu Zaid. Dachten we aanvankelijk dat het om een schijnhuwelijk ging, dat slechts ten doel had de bedreigde Khaled Abu Zaid een visum tot Nederland te verschaffen, blijkt door dit boek dat we het helemaal mis hebben. Anja had al tien jaar een verhouding met de getrouwde Palestijnse man, voordat ze in Nederland met hem in het huwelijk trad. Waarom zou je zo’n boek lezen, als je weet dat het alleen maar anti-Israëlpropaganda bevat en als je weet dat Anja Meulenbelt er immorele standpunten over huwelijk en relaties op na houdt? Veel mensen zouden zo’n boek niet eens met droge ogen kunnen lezen als ze weten dat Anja Meulenbelt door haar affaire en latere huwelijk een Palestijns gezin kapot heeft gemaakt en bovendien haar huidige en vroegere medewerkers jarenlang voor de gek heeft gehouden. Dachten de meeste mensen dat Anja echt vanwege het Palestijnse leed voortdurend naar Gaza ging, blijkt nu dat ze daar heen ging vanwege de heimelijke affaire.”

Gretta Duisenberg leeft!

Broer: “De Palestina-beweging heeft een lange mars door de instituties gemaakt. Die begon bij de universiteit en de sociale academies. Langzamerhand zijn die activisten doorgedrongen tot het middenveld, vaak in de media. Op politiek niveau hebben ze gelukkig geen enkele invloed, en zeker niet op het buitenlandbeleid van Nederland. Het Palestina Komitee speelt nu geen grote rol meer, was niet in staat om jonge mensen aan te trekken. Het Komitee heeft zich bestendigd. Ze kregen een erfenis van de schatrijke Haagse Arabiste Lieneke Woltjer, hebben een uitgeverij, een blad, maar zijn niet meer zo activistisch als vroeger. Gretta Duisenberg zit in een verpleegtehuis in Frankrijk, zo vernam ik. Amin Abou Rashed heeft haar een jaar geleden nog bezocht. Abou Rashed is dol op het eren van activisten, het liefst staande op de Dam met een Palestijnse vlag. Anja Meulenbelt is vooral met BIJ1 bezig, en die hebben al genoeg interne problemen. Ze is nog wel betrokken bij haar stichting Kifaia, waar het wemelt van de activisten.

Pas na 2000 is er een nieuwe Palestina-beweging opgekomen. Nu is Extinction Rebellion er bij gekomen, Black Lives Matter, KOZP: de social justice warriors. Deze verschuiving kan ook als “woke” worden omschreven. Acties van Black Lives Matter, Extinction Rebellion en LGBTQAI, voor het klimaat en “Palestina” groeien steeds verder naar elkaar toe. Deze bewegingen hebben niet altijd een band met de realiteit, maar appelleren aan de “social justice warrior”-gevoelens van de Instagram-generatie. Er zijn veel Turkse en Marokkaanse jongeren van de derde generatie betrokken bij de protesten. Een deel daarvan is verbonden aan de Moslimbroederschap en aan de Grijze Wolven. Het is vaak radicalisme zonder een echte ideologische basis. Die jongeren gaan de straat op zonder enige kennis te hebben van het Israelisch-Palestijns conflict. Het Palestina Komitee was tenminste nog academisch onderlegd.

In 2014 was er ook een oorlog tussen Israël en de Palestijnen. Er vielen 1000 doden, dat vonden we toen al veel. De protestbeweging tegen Israël toentertijd is helemaal uit elkaar gevallen. Die mensen maakten hun studie af en gingen iets anders doen. Daar zat Aboulkasim al-Jaberi bij. Dat groepje is allang niet meer bezig met de Palestijnse zaak. Een groot verschil met het Palestina Komitee. De leden daarvan zijn er sinds 1969 mee bezig en hebben het thema nooit meer losgelaten. Het is een geloof geworden, hun anti-Israelisme. De Internationale Socialisten waren destijds ook fel tegen Israël, maar daar is niks meer van over. Misschien nog maar twintig actieve leden, die hebben geen slagkracht. Op het Marxisme Festival komen hoogstens honderd tot tweehonderd mensen af. Uit die hoek komt ook Left Laser van Bob Scholte, boezemvriend van Amin Abou Rashed. Ik speel de hoofdrol in een van hun filmpjes op YouTube.”

“Ex-Diplomaat” Berber van de Woude: een veredelde tiepgeit

“Ik maak me vooral zorgen over de anti-Israël houding in de mainstream media. Tot 7 oktober werd er weinig geschreven over Israël. Het was er rustig, en alle media-aandacht ging naar Oekraïne. Wellicht was de aanval van Hamas mede beïnvloed door de oorlog in Oekraïne. Alle media-aandacht ging daarheen. Dat ze dachten: Hé, wij zijn er ook nog… En altijd als er een vredesakkoord dreigt, pleegt Hamas ook dodelijke aanslagen. Ibrahim Al-Baz is een veroordeelde terrorist en wordt gewoon geïnterviewd door de media, als “gewone” Palestijnse burger. Het ergst vind ik als mensen van het Palestina Komitee of van The Rights Forum in de media aan het woord komen en dat niet vermeld wordt dat ze bij die clubjes zijn. Berber van der Woude is een hele erge. Die doet zich voor als oud-diplomaat maar ze was een soort veredelde tiepgeit op consulaten. Of ze interviewen Peter Malcontent, die wordt erg serieus genomen door het NRC en de NOS. Hij werkt op de Universiteit van Utrecht (niet echt een garantie voor kwaliteit) en hij is verbonden aan het Palestina Komitee maar dat wordt nooit gemeld. De stem van het PKN schalt nu gewoon door de mainstream media. Soms wordt Robert Soeterik geïnterviewd. Die is nog steeds voorzitter van het Palestina Komitee. Hij duikt altijd weg als hij mij bij een lezing ziet. Dat vind ik een positief teken, dat ik mensen kwaad kan maken.”

De terreur van BDS

De vorige oorlog tussen Israël en Hamas, in mei 2021, ontketende een groot aantal acties van BDS, zoals een poging tot academische boycot van Israëlische universiteiten en de beslissing van het bedrijf Ben & Jerry geen ijs meer op de Westelijke Jordaanoever te verkopen. BDS organiseert boycots van Israëlische producten en diensten, en stelt drie eisen: terugtrekking uit de in 1967 tijdens de Zesdaagse Oorlog bezette gebieden, gelijke rechten voor Arabische inwoners van Israël, en de terugkeer van vluchtelingen. De BDS-beweging is niet los te zien van eerdere pogingen van Arabische staten en de Palestijnse strijdgroepen om Israël van de kaart te vegen, dan wel tot verlaten van veroverd gebied te dwingen. In internationaal verband is er geen onderscheid te zien tussen de gehele pro-Palestijnse actiebeweging en BDS. BDS is daarmee eerder een strijdmethode met boycot dan een aparte organisatie. Het gebruik van sociale media en internet maakt de strijd van BDS en de Palestijnen tot een cognitieve oorlogsvoering, waarin gepoogd wordt Israël te demoniseren en te delegitimeren, en waarbij dubbele standaarden worden gehanteerd. Dorien Ballout en Nicole Hollenberg zijn activisten van BDS die cursussen geven op de School voor de Journalistiek. Tot nu toe zag ik ze gewoon als mensen met een andere mening, maar nu ze pogroms van Hamas goedpraten, vind ik ze walgelijk. De gewone burger heeft geen boodschap aan deze tiepjes. Die reist met het openbaar vervoer en stuit op schreeuwde gekkies in de hal van het station, zwaaiend met Hamas en IS-vlaggen. Die schrikken zich een hoedje. Ik heb altijd geprobeerd om met mensen in gesprek te komen, bijvoorbeeld met Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid. Daar e-mail ik nog steeds mee. Maar mensen die de pogrom van Hamas goedkeuren en goedpraten, daar praat ik niet mee. Er was niemand uit die hoek die zei: ik heb de Palestijnen altijd gesteund maar dit ging wel een beetje ver. Na 7 oktober heb ik helemaal geen zin meer om met die mensen te praten. Ik ben woedend.”

Luis in de pels van het Palestina Komitee

In Vijftig Jaar Palestina Komitee toont Broer aan hoe een harde kern van het comité voor geweld tegen Israël was. De vraagstelling in het boek is: “Hoe gaan leden van het NPK om met geweld van Palestijnse terreurgroepen?”. Hoe reageerde en reageert het NPK op aanslagen, vliegtuigkapingen, stenen gooien en mesaanvallen? Wat is de officiële reactie via persberichten en wat wordt er intern gezegd?

Broer werd flink tegengewerkt tijdens zijn negen jaar durende onderzoek. Aanvankelijk had hij toegang tot het archief van het NPK in het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, dat in totaal dertig dozen omvat. Vanaf het moment dat hij, in 2016, mails naar leden van het NPK begon te sturen met het verzoek om een interview, werd het archief voor hem gesloten. De tweeduizend documenten die hij had, aangevuld met openbare bronnen, waren echter voldoende om dit boek en eventuele vervolgboeken te schrijven. Voor mij was Vijftig Jaar Palestina Komitee een sentimental journey. Ik ken veel personen die in het boek worden genoemd, voor het merendeel fatsoenlijke academici die geen vlieg kwaad doen of deden. Radicale Palestina-fans zijn uitgeweken naar de Internationale Socialisten en Antifa, waar ze samen met LGBTQ-wappies demonstreren voor Hamas en tegen de zionistische gaypride in Tel Aviv. Ik zat er als Midden-Oostendeskundige meestal naast met mijn voorspellingen. Ik schreef: ‘De tijden dat Arafat en de PLO voor adviezen naar het Palestina Komitee aan de Lauriergracht in Amsterdam belden, zijn definitief voorbij. De vraag is dan ook of het Komitee zich destijds had moeten opheffen, net als de komitees voor Angola, Zuid-Afrika, Vietnam en Cuba. Het is een slaperig, oubollig clubje geworden, met de dynamiek van een macraméworkshop tijdens de Libelle Zomerweek.  Ik en co-auteur Evert Schreur waren ervan overtuigd dat het na de Oslo-akkoorden gedaan was met het Palestina Komitee. Veel geïnterviewden waren dat met ons eens. De Rotterdamse Palestijn Walid Taqatqa: “Sommige mensen van het Palestina Komitee zijn tegen alles. Ze zoeken gewoon een kwestie, voor hen maakt het niet uit of ze bij de homobeweging of bij het Comité Zuid-Afrika zitten, als ze maar kunnen protesteren. Sommigen accepteren het bestaan van Israël niet eens. Dat schrikt af bij het grote publiek, daarmee werf je geen nieuwe leden. Je moet realistisch zijn.”

Nogmaals, ik zat er naast. Mea culpa.

Nog even de blog van gisteren van Broer over Abou Rashed en de pro-forma-zitting van donderdag 7 december:

De centrale figuur rond de soap van de handelsmissie in 2020 naar Qatar is Anne Jellema, van het PR-bureau JB-Promotions. Anne Jellema heeft ervoor gezorgd dat Amin Abou Rashed zich sinds die handelsmissie de titel “PR-consultant” ging geven. Anne Jellema verandert al jaren de wikipedia over Amin Abou Rashed in een voor hem gunstige verzie. Zij is sinds 19 juni 2019 secretaris van de Stichting Israa, samen met de dochter van Amin Abou Rashed. De Stichting Israa is de opvolger van de verboden Stichting Al Aqsa, die al gelden naar Hamas heeft gesluisd. Anne Jellema speelde een centrale rol bij het organiseren van de handelsmissie in 2020 naar Qatar. Zij heeft hoogstwaarschijnlijk de Hamas-financier Amin Abou Rashed uitgenodigd. Alleen niemand kan zich dat meer herinneren. Ik vroeg de Stichting Orange Sports Forum in Eindhoven per e-mail wie Amin Abou Rashed heeft uitgenodigd, of en hoe hij is betaald en in welke rol hij bij de handelsmissie betrokken was. Rick Sleegers, projectmanager van de Stichting Orange Sports Forum, doet alsof zijn neus bloed en schrijft in een antwoord: “De berichtgeving rondom Amin Abou Rashed is nieuw voor ons. We hebben hier vandaag kennis van genomen. Het nieuws heeft ons onaangenaam verrast. Amin Abou Rashed was geen deelnemer aan de Nederlandse delegatie van bedrijven die uit de OSF-achterban aangesloten was.Vanuit de stichting Orange Sports Forum zijn er nooit betalingen gedaan aan zowel de Nederlandse organisaties als personen en/of organisaties uit Qatar, en dus ook niet aan de heer Amin Abou Rashed.”  Het Ministerie van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking verwijst echter naar de Stichting Orange Sports Forum en weet ook van niets. Wie schetst onze verbazing en die van vele andere Hamas-beobachter, als blijkt dat Anne Jellema in 2018 al prominent op de foto gaat met het voltallige bestuur van Orange Sports Forum. Het is onwaarschijnlijk dat Amin Abou Rashed in 2020 een onbekende figuur voor de stichting is en dat hij niet aan het bestuur is voorgesteld. We zoeken verder!