Geenstijl

Correspondentmeisje schrijft over de ideale wereld die haar beloofd was. Valt dat even tegen.

Of je het hele verhaal wil lezen, moet je zelf weten (vrij land), maar in een lang en voor ons bierverweekte blogbreintjes onbegrijpelijk stuk over moeilijk postmodern feminisme viel bovenstaande kwoot op. De auteur van het verhaal, Bregje Hofstede ("1988, studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht, Parijs en Berlijn"), dacht dat racisme en seksisme en andere nare menselijke gewoontes waren uitgeroeid. Dat valt dus tegen.

Nou erkent Bregje (of moeten we Mevrouw Hofstede zeggen?) gelukkig 1 zin verder dat vrouwen in Nederland 'niet meer wettelijk gediscrimineerd worden', maar ze had het toch graag op basis van de torenhoge verwachtingen allemaal wat eerlijker gezien. En dan denken wij simpele sujetten van het weke en verslavingsgevoelige mannelijke geslacht: Ja maar... kijk eens om je heen dan. De ideale wereld bestaat toch alleen in de hoofdjes van de maakbaarheidsdenkers? Diezelfde maakbaarheidsdenkers, die de afgelopen decennia de SamSams en de schoolboekjes geschreven hebben, de televisieprogramma's hebben gemaakt  en de culturele markt hebben gecreëerd waar millennialmeisjes zoals Bregje, pardon: de feministische autonome mevrouw Hofstede, hun vertekende wereldbeeld van vrijheid, gelijkheid en broederschap in een wereld zonder racisme, discriminatie en sekseverschillen hebben geleerd? 

Hoe vooruitstrevend onze samenleving ook is in haar gelijkheidsdenken, en hoe ver we daarin qua wetten & waarden ook voor lopen op de overgrote rest van de wereld: ook onze wetten, regels en progressieve moraal hebben toch nog nooit alle menselijke uitwassen kunnen uitbannen? De wereld is toch helemaal niet eerlijk?  Als er 99 mensen lief zijn voor hondjes, is er altijd wel die ene klootzak nummer 100 die zo'n beest toch een rotschop geeft. En in landen als Verleptië, Uitheemsië en Regressië zijn het er misschien wel 5, of 10, of 50 die zo'n schop geven.

Maar GeenStijl, so you're saying dat je dan maar niet feministisch moet zijn?

Neen. Maar mevrouw Hofstede schrijft haar alinea als een te diepe verzuchting over een wereld die niet aan háár verwachtingen wil voldoen, waardoor zij nu strijd moet leveren die anderen al voor haar gedaan hadden moeten hebben. Zij is hier weer het slachtoffer. En zo werkt het dus niet. Zo kweek je feministisch fundamentalisme, met uit slachtofferlust geboren schuldvingerwijzing, met excessieve taalpolitiedrang en met de de soms ronduit agressieve uitsluiting van andere opvattingen in het algemeen en het "blanke mannelijke patriarchaat" in het bijzonder waar de postmoderne feministen zich zo gretig van bedienen.

Noem ons maar simpele primaten. Maar alles wat Bregjes diepe verzuchting over verwachtingen versus werkelijkheid ons zegt, en wat in haar citaat wordt samengevat, is dat de progressieve babyboomers met hun maakbaarheidsideaal de sneeuwvlokjes hebben gekweekt die wij nu kennen als postmoderne millennials, die van klagen over de marginale tekorten in hun extreem verwende bestaan een businessmodel hebben gemaakt waarin ze ánderen willen laten werken om hén uit de slachtofferpositie te bevrijden. Dacht het ff niet. Man up, mevrouw Hofstede.

(Trouwens. Zelfverklaard fundifeministe Anne Fleur vond het artikel ook te moeilijk, want die snapte zelfs de plaatjes niet. Valt dat even tegen.)