Duizenden kritische agenten die uit hun functie gepest worden door hun meerderen. Een politietop die weet van zelfverrijking en corruptie in de ondernemingsraad, maar dat gewoon laat gebeuren. Een korpsleiding die steeds de kant van politiek en policor kiest als straatagenten een getinteling in een dure bolide staande houden. Commissarissen die tijdens het iftarren met islamisten bedenken dat ze peperdure Elatiekjes moeten inhuren voor sociale experimentjes met hoofddoeken bij de politie, terwijl het corruptierisico onder allochtone agenten viermaal zo hoog is als onder autochtone agenten. Maar als een agent een keertje ziek is, kan die 'meedogenloos hard gestraft' worden. Kortom. Het is best wel een puinhoop sinds de politie Nationale Politie heet, en dat komt steeds vaker aan het licht. Vooral omdat er steeds meer agenten zelf het licht aandoen: afgelopen week van Karin Pril bij EenVandaag tot een serie straatagenten in NRC, vandaag: "Als ik bij aankoop een huis zou aantreffen in de conditie waarin de nieuwe korpschef Erik Akerboom de politie kreeg overgedragen, zou ik een rechtszaak zijn begonnen wegens wanprestatie." Als er weer een boete van 120 piek op de mat valt voor 6 kilometer te hard in de bebouwde kom nadat je net besloten hebt maar geen tijd te verspillen met een zinloze aangifte van een gestolen fiets, bedenk dan eens: agenten hebben het ook niet makkelijk, in een politieapparaat dat door schaalvergroting, een gepolitiseerde politietop en politieke prutserij door zichzelf gevangen gehouden wordt. Als een diender vandaag de dag nog echte boeven wil vangen, kan ie het beste de lift naar de bovenste verdieping van zijn eigen politiebureau pakken.