Geenstijl

Klimaatbeleid en -budget eindigt niet in tijdige of toereikende technische toepassing

Spain's Prime Minister Pedro Sanchez, Irish Taoiseach Micheal Martin, and Dutch Prime Minister Dick Schoof join hands as they take part in a family photo during the COP30 leaders' summit in Belem, Brazil, 07 November 2025

Ingenieur Meiborg waarschuwde in 1963 voor de gevaren van gaswinning, hij voorspelde een meter bodemdaling inclusief schuifspanningen die aardbevingen veroorzaken. Drie jaar later werd D66 opgericht en gisteren ging Rob Jetten excuses aanbieden luisteren. De huizen zijn niet versterkt, er kwam pas in 2018 een norm, een halve eeuw te laat.

De Club van Rome waarschuwde in 1972 dat onze eindeloze exponentiële groei onze planeet zou uitputten. Ze voorspelden de oplopende concentratie van koolstofdioxide in de lucht. (PDF p72). De eerste beschrijving van dit broeikasgas als warm dekentje stamt uit 1856. Ondanks een halve eeuw gepraat breekt de uitstoot elk jaar weer alle records.

Aan de start van de klimaatconferentie COP30 was er geen consensus over de agenda, waardoor deze vandaag en morgen nog uitloopt. China wil het bijvoorbeeld hebben over het weghalen van handelsblokkades, zodat ze nog meer kunnen produceren, uitstoten en exporteren. China stoot meer uit dan de VS, India, EU27 en Rusland samen.

China produceert en vervuilt niet louter voor zichzelf, maar ook voor haar klanten. Wij kopen met verzonnen geld onze zonden af, en exporteren onze ecologische voetafdruk naar China, met NIMBY-beleid vernietigen we onze industrie, maken ons verslaafd aan goedkope import, terwijl China door bouwt aan haar militair-industrieel complex.

Zolang we geen verantwoordelijkheid nemen voor de milieuschade van onze import, geven we een misleidend rooskleurig beeld in de statistieken en kloppen we ons op de borst dat het Westen de leiding zou nemen in het redden van het klimaat. We zoeken niet meer naar oplossingen, innovatie en de groenste productie, maar slopen onze bedrijven.

Zodra onze industrie verdwenen is, kunnen we niet meer zelfstandig onze ziekenhuizen, maakindustrie of bouw bevoorraden, hebben we geen onderhandelingspositie meer en kunnen we onszelf niet meer grootschalig of langdurig verdedigen. We leggen ons lot in handen van onder andere de grootste militaire communistische dictatuur ter wereld.

China en Japan geloven niet meer in de solvabiliteit van Westerse overconsumptie, en dumpen Amerikaans staatsobligaties. Ze hebben liever tastbare bezittingen dan bitjes op siliciumdioxide bij snuivende banken. China koopt liever infrastructuur, fabrieken en grondstoffen. Met wurgcontracten koloniseren ze derdewereldlanden inclusief Griekenland.

De Club van Rome voorspelde uitgeputte hulpbronnen zoals aardgas dat samen met stijgende vervuiling een bedreiging vormt voor onze wereldwijde voedselproductie. Goedkope kunstmest vanuit aardgas maakte de groei van 1 naar 8 miljard mensen mogelijk, vroeger kwam kunstmest vanuit vogelpoep en kostte een godsvermogen.

Onze Rabobank stelt voor de koolstofdioxide-uitstoot door de productie van kunstmest met aardgas te verhuizen naar de VS. Dan telt het misschien niet meer als onze uitstoot, maar het komt nog steeds in dezelfde atmosfeer. We doen dan aan kapitaalvernietiging terwijl we onze landbouw afhankelijk maken van dure intercontinentale aanvoerlijnen.

Shell wordt verketterd dat ze afscheid nemen van een duurzaam energieproject in Schotland. Je kan beter kijken hoe ruim duizend groene projecten daar vastlopen op lange wachtlijsten op het Britse stroomnet. Ze krijgen hun duurzame energie niet bij hun klanten, daardoor worden de projecten technisch zinloos en financieel kansloos.

Onze gaskraan dichtdraaien was makkelijk toen het nog goedkoop uit Rusland kwam, inmiddels importeren we LNG vuiler dan kolen. Voor verwarming, elektriciteit en kunstmest overschakelen op duurzame bronnen wil niet lukken. We lopen vast op een gebrek aan innovatie, infrastructuur, industrie, investeerders en vooral installateurs.

Deze wereldverbeteraars hebben geen idee hoe ze hun eigen ideeën moeten opschalen. Ze begrijpen niet hoe arbeidsintensief deze transformatie is en struikelen over de zwakste schakel. Ze dromen over intensieve wereldwijde samenwerking, terwijl we dat alleen zagen met de Olympische Spelen, het WK-voetbal en een paar wereldoorlogen.

COP30 redt niet onze aarde, maar we tekenen wel onze capitulatie.