Geenstijl

Op 22 november is de vervroegde Tweede Kamerverkiezing; een verkiezing die wel eens de geschiedenisboeken in kan gaan als een cruciaal moment voor de Nederlandse democratie. Er staat veel op het spel; zoveel dat de gewone stempatronen/politieke overtuigingen wellicht moeten worden losgelaten.

Zoals de vaste lezer weet, is ondergetekende een aanhanger van het klassiek liberalisme. De VVD heeft deze ideologie altijd uitgedragen totdat Dijkstal het stokje van Bolkestein overnam en definitief linksaf sloeg. En wat er onder Rutte allemaal is gebeurd (meer immigratie, grotere overheid, meer belastingen, meer regels, meer dwang, plus wat “schandaaltjes” over missende kinderen en achterhouden van informatie voor de kamer) is voor de meeste mensen (hopelijk) wel duidelijk nu.

Gezien de VVD de VVD niet meer is, zou mijn stem naar BVNL gaan, gezien deze partij de enige is die het klassiek liberalisme lijkt te willen nastreven (JA21 is een mengeling van stromingen zonder duidelijke ideologische basis; een antwoord op zoek naar een vraag). Helaas besloot BVNL Krol en een FDF dame op de lijst te zetten, personen die deze ideologie helemaal nooit hebben onderschreven. Het is gewoon dezelfde zet die men bij mijn VNL partij deed door Moszkowizc als lijsttrekker aan te stellen om zodoende in ieder geval een zeteltje te behalen. Ik vrees dat BVNL erachter gaat komen dat deze strategie toch echt penny wise, pound foolish zal blijken te zijn. De enige goede additie is Toine Manders (nee, niet die VVD’er maar die held die bij de parlementaire enquête stelde dat belasting diefstal is), oprichter van de Libertarische Partij, maar hij zal als minarchist het toch moeilijk gaan krijgen…

Nou zijn onze verkiezingen altijd een soort huwelijk; je kiest de vrouw/man, maar de schoonfamilie krijg je erbij, of je het nu wilt of niet. Dit is één van de redenen dat een directe democratie zoveel goeds zou kunnen doen; de kiezers kunnen dan à la carte (per beleidspunt) kiezen. Dus mijn BVNL stem zou meer een geval zijn van de minst slechte optie (of wat positiever: de meest klassiek liberale optie).

Maar al zou BVNL alles op orde hebben en was het een 100% fit met mijn overtuigingen, dan nog zou ik deze verkiezingen anders stemmen en ik raad iedereen aan om dit ook te overwegen. Los van al het links-rechts geneuzel (ik prefereer overigens het spectrum centralistisch-decentralistisch), is de Nederlandse politiek in verval geraakt. Waar politici vroeger uit overtuiging hun werk deden, wordt het nu door de meeste politici gezien als een carrière. Tezamen met partijdiscipline, en de steeds striktere handhaving daarvan, is het handelen in het belang van de achterban een bijzaak geworden.

Deze focus van onze politici op de eigen partij en de eigen carrière in plaats van op het belang van de achterban (laat staan die van het land), heeft heel lang kunnen voortwoekeren. Iedere politicus die ja en amen zei binnen de partij werd beloond met hoge kieslijstposities, of een functie bij de Raad van State, de EU, het CBR (hallo Pechtold!), een NGO en zo verder. Hoe zoiets in zijn werk gaat, geeft Henk Westbroek in dit filmpje mooi weer.

En het is gewoon corruptie. In landen zoals Zimbabwe gebeurt het allemaal zichtbaar, maar bij ons is het verfijnder en veel schadelijker want op alle niveaus van bestuurlijk Nederland zitten mensen die niet de juiste skill set hebben noch de juiste intenties. Nu heb ik in het beginselen document van Omtzigts partij niks expliciets zien staan over deze vorm van corruptie, maar het is wel iets waar de partij indirect steeds op duidt. En ze doet dat overigens met realisme door te stellen dat veranderingen niet alleen kunnen worden afgedwongen (coalities moeten gevormd worden, zowel nationaal alsmede internationaal), noch plots kunnen worden ingevoerd.

De partij van Omtzigt heet dan ook het Nieuw Sociaal Contract; Omtzigt gelooft nog in de overheid en stelt dat op de juiste leest en met een goede check and balances, deze wel goed kan functioneren.

Overigens, de term sociaal contract komt van Jean Jacques Rousseau (18e eeuw, dus kom a.u.b. niet aanzetten met die stomme “het WEF gebruikt deze term, dus Omtzigt is een WEF puppet”, “controlled opposition”, “zijn broer zit bij de WEF”, etc.) en stelt simpelweg dat een sociaal contract vastlegt wat de rechten en plichten zijn van de bevolking en haar heerser(s). Dit is natuurlijk een hypothetisch contract en naar mijn mening is het eerder een dictaat en niet een contract; het is immers de elite die het “contract” opstelt en kijkt waar het mee weg kan komen.

Enkele veranderingen die NSC wil doorvoeren zijn interessant om aan te stippen in deze context. Zo wil het een grondwettelijk hof instellen en in wezen een echte grondwet van onze (nep) grondwet te maken (zo geldt er bij ons nu een toetsingsverbod!). Daarmee zouden we ook meer op Duitsland gaan lijken met haar Bundesverfassungsgericht in Karlsruhe. Hiermee kan NSC (op termijn) de Nederlandse democratie en de positie van Nederland internationaal verbeteren.

Verder wil NSC iets aanpakken waar op dit Geldblog al vaker over geschreven is: het omzeilen van de democratie via Internationale verdragen (hangt dus ook samen met het vorige punt!). Nooit eerder was de voornoemde politieke elite internationaal zo eensgezind. Dit heeft tot het tekenen van vele internationale verdragen geleid, die dan boven het nationale recht werden gesteld. Hierdoor konden regeringen ook electoraal onpopulaire beslissingen via een sluwe omweg nemen; immers, “we moeten wel immigranten/goederen/etc. toelaten en boerderijen sluiten, want het is vastgelegd in de wet”…. Omtzigt stelt dit dus ook vast en wil door internationaal coalities te vormen, hier verandering in brengen; hij wil een stuk soevereiniteit terug pakken. Hierdoor beslist de Nederlandse politiek (en dus de Nederlandse kiezer) over haar lot en niet iemand of iets anders.

Ook wil Omtzigt binnen de EU weer een coalitie vormen met de Noordelijke landen, in plaats van de door Rutte ingezette politieke verbroedering met Frankrijk; de Latijnse aanpak kan Omtzigt dus niet bekoren.

Het grondbeginselen document van NSC staat nog vol met interessante punten (leestip: hier) en leest redelijk goed weg (dus mensen, lees het en deel het zoveel mogelijk!), maar er is te weinig ruimte in deze column om daar verder op in te gaan.

Maar of u het nou compleet of maar deels eens bent met de grondbeginselen van NSC, is niet het punt. De vraag die u en alle anderen zich moeten stellen is: bij welke politicus/partij is er de grootste kans op verbetering?

En daar zit de crux en de verklaring dat Omtzigt zo hoog in de peilingen staat, ook al heeft zijn partij nog geen verkiezingsprogramma! Veel mensen voelen aan dat Omtzigt het type mens is dat iets doet uit overtuiging. Hij zal nooit handelen uit eigengewin en zal de achterban en het landsbelang altijd, zo best hij kan, dienen. Verder is hij zo verdomd rechtlijnig, dat hij in wezen de anti-Rutte/-Kaag/-de Jonge/-Bergkamp/-Wopke/-Pechtold/-de Lange/-Paternotte (nee, niet BAS)/-Ollogren/-Kamp/-Timmermans/ is; hij buigt niet. Nu is buigzaamheid vaak een deugd in de politiek, maar in onze huidige politieke context zijn de kiezers dat wheeldealen helemaal beu en willen ze ergens van op aan kunnen. Met Omtzigts NSC als grootste partij, heeft Nederland de grootste kans op een regering met een sterk moreel kompas, en als Pieter het ook nog voor elkaar krijgt om Mona Keijzer als PM te installeren, dan heeft Nederland een verdomd goede kans om weer op het juiste spoor terecht te komen!

22 november heeft de Nederlandse kiezer een gouden kans die maar één keer in honderd jaar voorkomt; het is zo uitzonderlijk dat de eigen politieke ideologie ondergeschikt moet worden gemaakt; immers, dit gaat om het repareren van onze democratie. De kiezer moet een onomwonden signaal afgeven aan de Nederlandse politieke kaste en er dient een catharsis plaats te vinden bij ons bestuur. Daarom zal mijn stem naar Omtzigts NSC gaan. Ik hoop dat velen dit voorbeeld zullen volgen, ook al ligt hun politieke hart ergens anders.