Geenstijl

Sassen ziet het somber in

Met voedselprijzen die 11% zijn gestegen en een jaarlijkse energierekening die gemiddeld 5000 euro hoger uit gaat vallen, zitten vele consumenten in de val. Nu de Nederlandse burger afstevent op een ongekende crisis, is het zwartepieten (of zoals mijn zoontje het zo lief zegt, Schwarzer Petaaahr) begonnen. Politici en hun profiteurs adviseurs vallen over elkaar heen om alles af te schuiven op het kapitalisme en ze schreeuwen in koor dat de overheid hard moet ingrijpen door winsten af te romen en prijsplafonds in te voeren. En zo glijden we nog verder af naar het communisme.

Het lijkt wel een soort virus net als wokeism (links en woke gaan vaak hand in hand, in den beginne); overal ter wereld komen ultra linkse ideeën in schwung (kijk maar even naar Zuid-Amerika). Dit gedweep met communisme heeft alles te maken met de huidige stand van zaken in de wereldeconomie.

Al jaar en dag heeft het schuldgedreven economische systeem veel groei gebracht en relatief veel welvaart voor steeds meer mensen, maar het probleem met geleend geld is dat het moet worden terugbetaald, met interest. Dus als de schulden worden aangewend voor frivole consumptie en/of slechte investeringen, dan komt er een moment dat de schulden niet meer terugbetaald kunnen worden en dan valt het kaartenhuis in elkaar. Het grootste gedeelte van de welvaart die was gecreëerd, blijkt dan een luchtspiegeling te zijn geweest.

Een dergelijke ineenstorting gebeurde bijna in 2000/2001, maar toen kwam Greenspan van de Fed de boel redden. Resultaat: nog meer schulden. Toen kwam 2008 en wederom was het de Fed (onder leiding van Bernanke) die de boel kwam redden. Resultaat: nog meer schulden. Toen kwam Corona en wederom nam de Fed (en de overheid) het voortouw om alles en iedereen uit het slop te trekken. Resultaat: nog meer schulden. Schulden maken om een schuldencrisis op te lossen; dat wordt over 100 jaar (hopelijk) de nieuwe definitie van waanzin in de Dikke van Dale.

U begrijpt, de centrale banken, onder de leiding van de Fed, staan aan de wieg van deze crises. Maar dat is maar de rechterhand; de linkerhand is de overheid. Nu kan u wellicht denken: “maar, Sassen, men zegt toch dat centrale banken onafhankelijk zijn?”, maar die onafhankelijkheid is maar een dun laagje chroom op een pakketje schroot. Kijk maar naar de benoeming van Klaas Knot, het positioneren en daarna wegwerken van Axel Weber, en zo verder. De centrale bank en de overheid zijn één en hetzelfde en het narratief van onafhankelijkheid is puur keeping up appearances.

Dus de rol van centrale banken is nu min of meer duidelijk (zo niet zie o.a.  hier, hier, hier, hier, hier, hier, en hier), maar wat hebben de overheden dan gedaan? Zij hebben loonmatiging gebezigd, schulden fiscaal aantrekkelijk gemaakt en sparen juist fiscaal afgestraft, arbeid zwaar belast, immigratiepoort wijd open gezet, het bouwen van huizen extreem moeilijk en duur gemaakt, sancties op Rusland afgekondigd, importverbod op Russische kolen afgekondigd, een overhaaste transitie naar groene energie afgedwongen (betrouwbare energiecentrales gesloten), de boeren het leven onmogelijk gemaakt en daarmee de voedselproductie in =gevaar gebracht, investeringen in fossiele energie ontmoedigd, niet effectieve lockdowns ingesteld (en dus aanvoerlijn problemen veroorzaakt), en zo kan ik nog wel even doorgaan maar mijn komma’s zijn op.

Het zijn de centrale banken en de overheden die de opeenvolgende crises hebben veroorzaakt, welke zich nu culmineert in onze huidige nachtmerrie. Het heeft ook niks met kapitalisme van doen (wel met kleptocratie/cronyism, of hoe je dit systeem ook wil noemen, maar niet kapitalisme).

Ik heb dan ook met enig chagrijn kennis genomen van deze tweet van Kwint:

De SP’er onderschrijft een diagnose dat de inflatie door de vrije markt komt en dat ingrijpen in de prijsvorming door de overheid de oplossing is. Dat hebben ze in Venezuela namelijk ook zo goed gedaan of zo iets… Maar dat een SP’er hopeloze communistische ideeën bezigt, mag geen verassing heten, maar hij staat niet alleen. En dan heb ik dus niet exclusief over mensen uit de ultra-linkshoek; Martin Koolhoven, Talitha Muusse, Ton F van Dijk, Floor Bakhuys Roozeboom bezigen ook dit soort gedachtes. In Spanje hebben ze al een wet aangenomen om de gasprijs te begrenzen en in Italië en Griekenland denken ze er ook over na. Deze landen hebben ook bij de EU gelobbyd om prijscontrole op EU-niveau in te voeren. Het is frappant hoe politici en panikerende burgers zo snel vallen voor communistische hubris; de wetenschappelijke literatuur over prijscontroles is eenduidig, het werkt averechts.    

Ik sta nu natuurlijk tegen de wind in te pissen, want iedereen is boos, bang en bezorgd, dus zoekt men makkelijke manieren om het “op te lossen”. Maar die makkelijke manieren zijn er niet. Eerst moeten de oorzaken worden onderkent en aangepakt: monetair beleid moet weer terug naar de leest, overheid moet inkrimpen, belastingen moeten omlaag, bureaucratie moet verdwijnen, en vrijheid moet omhoog.

Echter, dit betekent wel dat veel schulden (en dus bezittingen) in rook op zullen gaan. Maar het gekozen pad om de catharsis maar te blijven uitstellen, leidt niet alleen tot een disproportioneel hogere financiële eindrekening (die met name de jongere generaties hard zal raken), maar ook tot een grotere kans op sociale ongeregeldheden.

Die koerswijziging zal er dan wel komen in die onrust, maar koerswijzigingen in turbulente tijden zijn vaak zelden goed (van de regen in de drup). Het is dus zaak dat er, en ik krijg het zowat niet uit mijn strot/pen, gepolderd gaat worden. VVD, D66, CDA, en CU (en PvdA en GL) houden dit al jaren tegen door alles en iedereen uit te sluiten; zelfs hun eigen achterban wordt vaak compleet genegeerd. Het zijn, zoals eerder beschreven, een stelletje regenten geworden met nul gevoel voor wat er leeft onder het volk en met nul kennis van zaken.  

Hierdoor is Nederland flink gepolariseerd (geldt ook voor andere EU landen overigens). Dit maakt een electorale overwinning van links of rechts problematisch, want bijna 50% van electoraat wilde wat anders en zal zich verzetten. Er zal niet worden toegegeven en de politieke agenda zal dan met steeds meer dwang gaan plaatsvinden. Daarom is de oplossing nu niet op rechts of links te vinden.

Om brede steun te verkrijgen, zal er één gezamenlijk beleid moeten worden geformuleerd. Hiervoor zullen de “vertrouwde” gezichten wel eerst het veld moeten ruimen, anders zal er niks veranderen. Ook zou een akkoord voorgelegd moeten worden per referendum, om zo zeker van te zijn dat de plannen goed zijn, goed worden uitgelegd aan en gedragen door het electoraat.  

Dus zelfs ik zie in dat een verre van optimaal polderakkoord zowat het enige is wat ons van dat zelfdestructieve pad kan afhouden. Maar allicht pis ik ook in dezen tegen de wind in; is er ten minste één persoon die er een warm gevoel aan over houdt.