Geenstijl

André 'Schaamhaartellen en schedelmeten in het kinddossier' Rouvoet leeft kennelijk nog. Hij wil ouderschapsgym en geboortecontracten voor aanstaande ouders. Geen voortplantings-foekiefoekie zonder prenatale diploma's!

Als je niet zonder papiertje in de auto mag stappen is het ook raar dat je gewoon ongekwalificeerd mag baren, aldus de Rouvoetcommissie voor het Behoud van Archaïsche Gristelijke Waarden in een Woke Wereld (of hoe zijn club ditmaal ook mag heten). Alsof je met wat rek-en-strek-oefeningen en een papiertje kunt voorberreiden op het Echte Ouderschap. En welke bemoeimoeder in broekpak en met D'66 lidmaatschap moet de baar minimum van die eisen gaan bepalen? Op welke gronden? Wat is überhaupt goed ouderschap? Houten speelgoed? Abo op de VPRO-gids? Je kind quinoa van de Marqt opdringen? Appel in schijfjes in een schaaltje? 

Wordt het land echt mooier als de familie Baardjurk van drie hoog achter de schotel in Nieuw West moet gaan yogaën met hun 1.8 kind in een gelijkwaardige relatie waarin de vader ook luiers verschoont? Ja. Misschien wel. Maar het is wel tergend naïef om te denken dat je dat met een vrijbewijs kunt afdwingen, zeker in een land waar een miljoen achterdevoordeurambtenaren nu al met elkaar knokken om wie het eerst op de bel van het portiekflatje mag drukken om sociale dienst te gaan verlenen aan de kudde en om te kijken of kleine Mo of Aisha (of Daan of Bikkel of Bloem of Jordi of Cynthia) wel in een droge luier liggen en niet te veel noedels en suikerdrank krijgen in plaats van olvaritprakjes die veilig voorgeproefd zijn op de juiste lauwheid. Of dat je kind geen 'kutwijf' roept naar de juf, zoals bij Dochter Rouvoet niet voorkomen kon worden.

Alle baby's in genderneutrale Maoblauwe rompertjes volgens de Rouvoetnorm, volgens een nieuwe rassenstandaard voor goed ouderschap, uitgedacht door nostalgische gristenen die hun jaren vijftig terug eisen, en straks gehandhaafd door emotieloze excelbots met een D'66 partijkaart op zak, samengebracht door fundamentalistische piëteit en in een giftige neoliberale Derdewegcocktail gemengd met het ijskoude bureaucratische kostenbewustzijn waarmee de hyperrationalisering van een verzorgingsstaat wordt nagestreefd die geen enkele rekenschap meer aflegt aan de woekerende vrije gedachten & handelings(on)bekwaamheid van de vergeten maar onverslaanbare factor in dit verhaal: de mens.

Repressief systeemautisme met een vleugje voor eigen god spelen: de jaren '50 zijn misschien wel nooit opgehouden in dit stomme domineesland.