Geenstijl

2005 t/m 2019: Ongekend Onrecht, 2025: Kinderen nog niet terug

Honderden ouders kijken deze kerst wederom naar een lege stoel. Een stoel waarin ze hun kind zagen opgroeien. Tot het moment kwam dat ze volgens de autoriteiten niet meer konden voorzien in de basisbehoeften van hun kind. Er kwam geen waarschuwing, er was niet met ze gesproken, ze konden geen advocaat spreken of inschakelen, niet langs de rechter, dat is pech, kind weg.

Deze ouders liepen na hun werk naar de opvang of basisschool om hun kind op te halen, hun kind bleek aan het begin van de dag al weggenomen. Ze werden aan het lijntje gehouden. Uren werden dagen, dagen werden weken, weken maanden en inmiddels jaren. Oktober 2024 waren 505 kinderen nog niet thuis (PDF p4). Het automatische en de industriële schaal leveren ongekende wreedheid.

Wie zonder onderzoek of bewijs, fiscaal of strafproces, of überhaupt een diepgaande beoordeling van een ambtenaar het etiket Opzet/Grove Schuld cadeau kreeg, werd fiscaal en financieel geruïneerd. Jeugdzorg dacht dat je geen eten, warmte of huis kon betalen, dat was genoeg om te gokken dat niet werd voorzien in basisbehoeften van het kind, dus zonder huisbezoek of wederhoor kind weg.

Negentien jaar is beweerd dat kinderen niet louter op basis van geldgebrek uit huis zijn geplaatst. Dat is zelfs verboden. Drie verschillende documentaires laten nu zien dat het een hersenloos werkproces was. Elke ambtelijk stapje in de keten werd verteld dat eventuele fouten later in de keten, desnoods dankzij sociaal advocaten en rechtszaken, hersteld werden. Dat herstel is nooit gekomen.

Elke stap zonder inhoudelijke beoordelingen, bezwaar of beroep. De belastingdienst vond het te arbeidsintensief om fraudeurs van eerlijke burgers te scheiden. Eerst een vinkje bij foutje gemaakt, dan een vinkje bij fraude, terugvordering en beslagen, dan een vinkje bij bezwaar afgewezen, dan een dossier incompleet of zwartgelakt delen met advocaten en een liegende landsadvocaat bij de rechter.

Alles werd ingenomen en afgewezen. De beslagvrije voet bestond niet, dus was een gebrek aan basisbehoeften een volledig logisch gevolg van loonbeslagen en executieveilingen. Er is een directe relatie tussen het onrechtmatige wangedrag van de staat en deze uithuisplaatsingen. De schade van je eigen kind jarenlang niet zien en nog steeds niet terugkrijgen is niet in geld uit te drukken.

BNN Vara maakte een drieluik dat het topje van de ijsberg laat zien, maar toch als een bom insloeg. Rutger Castricum gaf met de Herstel Hel een inkijkje in hoe kinderen zijn weggenomen en hoe kafkaësk het bureaucratische herstelproces loopt. Sandra Palmen (bekend van de vernietigende interne memo van de belastingdienst) bespreekt hoe het fout ging en mensen tot zelfdoding dreef.

Het bevreemd mij dat deze publieke omroepen vijf jaar later pas zulke persoonlijke en indringende documentaires durven te maken hoe deze gezinnen verscheurd zijn en dat jaren later er nog steeds geen contact of gezinshereniging is. Hoe onafhankelijk is onze publieke omroep als de Rutte-dynastie eerst naar de NAVO moet verhuizen voordat ze over deze kwestie echt vrij durven te spreken?

Criminelen hebben bezoekrecht, ouders in een vechtscheiding zien zelfs na verdachtmakingen van kindermisbruik hun kinderen onder toezicht en asielzoekers hebben recht op gezinshereniging. Die drie groepen hebben allemaal rechten, deze werkende ouders hebben die rechten nog steeds niet. Honderden ouders in de toeslagenaffaire kijken vijf jaar na de val van Rutte3 nog naar een lege stoel.

De belastingdienst is niet blij met het beeld wat van hen wordt geschapen. Het kwartje is daar nog niet gevallen, en toch mogen ze proberen dit half gemotiveerd te herstellen. Advocaten zitten nog steeds met incomplete dossiers, ouders zonder hun eigen geld en de fiscus heeft reactietermijnen van 40 weken. Er blijft elke keer een zweem hangen dat die ouders dit aan zichzelf te wijten hebben.

Die kinderen zijn nu langer dan een jaar uit beeld bij hun ouders. Dat is normaal de grens om niet meer te proberen kinderen met hun ouders te herenigen. Bij ouders die zelf psychische, strafrechtelijke of opvoedkundige problemen hebben, snap ik dat. Deze ouders hebben geen veroordelingen, geen diagnoses en er ligt geen bewijs van fraude. Toch zijn ze deze kerst weer alleen.

Elk Kamerlid mag van mij deze kerst minimaal een kind thuisbrengen. Hou dit een paar jaar vol en ze zijn allemaal thuis. Stop met debatteren, kijk een paar afleveringen van het Familiediner, stap in je dikke auto en regel het gewoon. Politici hebben altijd een grote mond dat recessen zijn voor werkbezoeken, dus ga in het kader van de vrolijke kerstgedachte aanstaande maandag aan het werk.

Vertel die kinderen in hun gezicht hoe het echt zit. Dat de premier, de raad van state, de kinderrechters, het parlement, de belastingdienst en vele anderen hun excuses hebben aangeboden op papier, is nog niet binnengekomen bij deze kinderen. Hen is verteld dat hun ouders hen niet meer wilden, die voelen zich verlaten, in de steek gelaten. Herhaal deze excuses in een persoonlijk gesprek.

Beter tien jaar te laat, dan nooit.