Geenstijl

Een verwaarloosbare pakkans is een vorm van capitulatie

De voorbereiding van de NAVO-top startte vorige maand met een veldslag bij Den Haag Centraal en deze maand met een veldslag op Scheveningen. Minder dan een procent van vechtende relschoppers werd aangehouden. Waar men voor het politiebureau in een kleiner comité verder ging, en gelukkig wel werd aangehouden. De politie kan alleen met een numerieke overmacht haar werk doen.

De burgemeester nam theatraal de volle verantwoordelijkheid op zich, daar kopen ondernemers, toeristen en normale burgers niets voor. Bestuurlijke gebiedsverboden zijn geen vervanging van preventie, handhaving en strafrecht. Ondernemers zijn hun imago en omzet kwijt, toeristen krijgen die vrije dag nooit meer terug en Scheveningen luidt al jaren de noodklok voor dit type overlast.

Een kermis in het rustieke Hoogland eindigde met massale vechtpartijen en diverse charges door tientallen agenten. Gelukkig vijf arrestaties, helaas ook een gewonde agent. De kermis in Houten werd drie jaar op rij door geweld eerder afgebroken. Kermisexploitanten moeten allerlei maatregelen nemen, miljoenen investeren en vervolgens door de plaatselijke jeugd en NAVO-top eerder dicht.

Het is natuurlijk lastig om bij zulke vechtende meutes te bepalen wie wat gedaan heeft. Daarom is in 2000 een wetswijziging aangenomen dat meegaan in een aanvalsgolf zonder zelf geweld te gebruiken al strafbaar is. “Aanmoedigend joelen of klappen” is genoeg. Samen uit, samen thuis vast. Voorlopige hechtenis van hele groepen is hier echt de enige optie. Dit hoef je niet op vakantie te proberen.

Dit geldt ook voor de civiele aansprakelijkheid, benadeelden hoeven niet te vertellen wie uit de groep verantwoordelijk is voor welke schade. De leden van de groep zijn hoofdelijk aansprakelijk, zelfs als ze die groep alleen getalsmatig hebben versterkt. Benadeelden mogen iemand uitkiezen om de gehele schade op te verhalen, mocht die dat niet eerlijk vinden, kan hij dat intern in zijn groep doorbelasten.

Dat geeft op de korte termijn veel extra werk, maar geeft op de lange termijn weer een politieapparaat met enige status, waar naar geluisterd wordt. Zelfs Klaas Wilting ziet dat de jeugd niet meer reageert op de aankondiging dat er geweld wordt gebruikt als je niet weggaat. Vroeger was die oproep genoeg om de orde te herstellen, nu is de politie uren bezig totdat raddraaiers naar bed gaan.

De NAVO-top gaat zorgen voor een zwaar onderbezet politieapparaat. Bijna de helft van de agenten in Nederland wordt ingezet. Als je ziet hoe het op straat in april en mei escaleert, vraag ik me af hoe dit eind juni gaat lopen. Hulpdiensten zullen elkaar niet goed ad hoc kunnen ondersteunen, want alles staat in en rond Den Haag vast en binnen de provincie zijn te weinig collega's achtergebleven.

De kracht om raddraaiers (achteraf) aan te houden, ontbreekt. Hoe gaan we in anderhalve maand de jeugd en beroepsdemonstranten een andere houding aanleren? GroenLinks-PvdA wil nog een cultuurverandering, ze willen de samenleving vormgeven. Wie kijkt naar arbeidswijken waar hun electoraat vroeger woonde, ziet de vorige veranderingen uit de regeerperiodes van de linkse kerk.

Twee jongemannen die een andere man meermaals in het gezicht slaan en meermaals tegen het hoofd trappen, kregen slechts vier maanden cel. De rechtbank acht niet bewezen dat je dankzij kopschoppen kunt overlijden. Misschien moet die rechtbank heel even op vakantie naar Mallorca. Daar is Carlo Heuvelman overleden. Een reconstructie ter plaatse leidt hopelijk tot nieuwe inzichten.

Het is al problematisch dat maar een procent van de geweldplegers wordt opgepakt. Dat de rechtbank het strafdossier gebruikt om een zoetsappig sprookje te schrijven, en vervolgens de wet toe te passen op hun eigen karikatuur van de werkelijkheid, demotiveert burgers om aangifte te doen, demotiveert politie om aangiftes op te nemen en arrestaties te doen, en demotiveert het Openbaar Ministerie.

De documentaire van Sunny Bergman liet al zien dat 0,4% van de verkrachtingen leidt tot een veroordeling. Slachtoffers moeten als ze meewerken aan aangifte, onderzoek, verhoor en strafprocessen hun delict meerdere keren tot in gruwelijke details herbeleven. Ik snap dat ze daarvoor bedanken. Waarom feministen, slachtoffers en hun naasten dit slikken, snap ik niet.

Wat ik niet begrijp is het verhaal van Kimberley Mac-Intosch. Zij had niet alleen nee gezegd, maar ook gevochten. Zie de documentaire vanaf 33:40 Er was letsel bij haar en bij hem. Zijn DNA zat onder haar nagels. Toch kwam het tot een vrijspraak. Kennelijk heeft de rechtbank nogal wat moeite met concept consent, met name het verschil tussen een rollenspel of BDSM en artikel 242 van strafrecht.

Er is bij politie en justitie een soort honger naar technisch bewijs ontstaan dat niet meer reëel, uitvoerbaar of betaalbaar is. De wet eist louter een dubbeling in bewijs (meer dan 1 bewijsmiddel), en dat de rechtbank dat weegt en gelooft. Haar verhaal vindt steun in het letsel en zijn DNA. Een eeuw geleden hadden we geen DNA, video of ander technisch bewijs, maar wel strafrecht.

De discussie over het strafrecht wordt te vaak bekeken vanuit de korte termijn, de verdachte en de directe kosten voor de staat. We bieden criminelen meer geestelijke gezondheidszorg dan bijvoorbeeld onze 70.000 kinderen die niet naar school kunnen. We bekijken strafrecht te weinig vanuit slachtoffers, alle negatieve effecten voor de samenleving en indirecte kosten voor de schatkist.

Sussen en de-escaleren leek goedkoop en praktisch, maar kostte ons onze toekomst.