Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

Domrechts is voor mij een eretitel en een geuzennaam en het zal dan ook niemand verbazen dat ik reikhalzend uitkijk naar Blauwe Maandag, de vrolijkste dag van het jaar omdat komisch duo Trump & Musk dan aan de macht komt.

Bij die feestdag hoort een toepasselijk vrolijk plaatje: Blue Monday van New Order.

Apropos, New Order heeft niets te maken met Hitler, ook al wordt dat her en der gesuggereerd. In zijn toespraak voor de Reichstag op 6 oktober 1939 brult Hitler over “e_ine neue Ordnung der ethnographischen Verhältnisse, das heißt, eine Umsiedlung der Nationalitäten so, daß sich am Abschluß der Entwicklung bessere Trennlinien ergeben, als es heute der Fall ist.“_ Kortom: Lebensraum und Umvolkung, en daar zingt het vrolijke popgroepje uit Salford helemaal niet over. En Joy Division, de opgewekte voorganger van Neue Ordnung, heeft ook niks te maken met de oorlog, ondanks hardnekkige geruchten zoals deze:

Warsaw Pakt changed their name to Joy Division in January 1978, taking the title from the term given to the wings of Nazi concentration camps in World War II. where prisoners were forced into sexual slavery. The name was taken from a graphic paperback novel written by a Holocaust survivor called, but the decision would cause the Manchester band no end of controversy, from people who thought the musicians themselves had right wing sympathies. The early punk scene had used the swastika as a way of shocking the older generation, but with the rise of the far right in the UK, it was not a good time to be playing with such potent symbols and there was an angry backlash.

Ook onzin is de vuige roddel dat Pearl Jam naar sperma verwijst, net als het zaadfabeltje rond de naam 10CC. En Trekke Trekke Trekke van Gestoordt, de geweldige band van de legendarische Hagenees Ton van der Meer, heeft niets, maar dan ook niets, met handkarren te maken.

Overigens was The New Order - de band van van Ron Asheton, de gitarist van de Stooges - wel begeistert door de Braune Sumpf, lees maar hier:

“The New Order” was the name of a short-lived Los Angeles band, fronted by former Stooges guitarist Ron Asheton - as Ian Curtis was a huge Stooges and Iggy Pop fan, it was felt that the late singer would approve. What the band failed to appreciate was that “New Order” was already a heavily loaded term - the phrase gets a few mentions in the book Mein Kampf by none other than Adolf Hitler, as a description of how his planned Holocaust was going to change the face of Germany ...and the world. Even when the term was used by former Stooge Ron Asheton, it was inextricably linked with right wing rhetoric - the guitarist was obsessed with Nazi memorabilia and could be spotted wearing an SS officer's uniform at shows.

Zo, dat heb ik even mooi rechtgezet, en dan ga ik nu over tot de nieuwe orde van de dag.

Mijn blauwe maandag kan dus nu al niet meer stuk door triomfantelijk, bijna orgastisch leedvermaak want Trump en zijn maatje Musk hebben eigenhandig woke kaputt gemaakt en het gejeremieer en tandengeknars bij de machteloze stumperds van de ingestorte linkse kerk klinkt als muziek in de oren van vrolijke rechtse mensen zoals ik.

Ik kijk met grote vreugde naar X, waar ratten als Chris Klomp en Leo Lucassen met de staart tussen de aangevroten poten (La Révolution est comme Saturne, elle dévore ses propres enfants) weg vluchten naar safe space Bluesky.

Deze larmoyante hersenscheet van gratenpakhuis Dolf Jansen zegt genoeg: Het zat eraan te komen: m’n laatste post op dit ooit zo fijne medium. Ik zie alle leuke, grappige, geïnspireerde, inspirerende, niet-scheldende, poëtische en liefdevolle volgers graag terug op een andere plek. #eXit

Woke was een nachtmerrie, en mij irriteerde vooral de grenzeloze stupiditeit van de social justice warriors, en het gekakel dat het niveau van een middagborrel op het strand van Biddinghuizen Playa tijdens de Libelle Zomerweek niet ontsteeg. Nog erger vond ik de MSM, die vanaf het begin de waanzinaria van Sylvana Simons en haar buklaven mee kukelden.

De Franse filosoof Alain Finkielkraut vatte in de Neue Zürcher Zeitung het wokisme goed samen: “het volledig in twijfel trekken van onze westerse cultuur. Wokisme is een achterdochtige en beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob en wat dies meer zij was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de wokies, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden. Tot overmaat van ramp encanailleerde het wokisme zich jubelend met het het islamspook en na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is.”

Gelukkig eindigde het kunstmatige huwelijk tussen woke, BLM, Queer, de Letterbakgekkies en het mohammedanisme in een vechtscheiding.

Ik vind dat deze twiet het hele drama van woke prima samenvat: een moddervette vrouw van kleur die blanken voor racist uitmaakt en geld van ze wil.

De pageturner Wokeland beschrijft de zinverbijstering die de politiek, de overheid, de media en universiteiten verstikte. Coen de Jong sloopt de waanzin van de debilisering van de universiteiten, de witte schuld, de hoofddoek, de diversiteit in de polder, de dekolonisatie van het Nederland van Rembrandt, het nationale slavernijmuseum, de selectieve verontwaardiging over beledigingen en bedreigingen, diversiteit bij de politietop, het verbod op humor, de publieke omroep als megafoon voor diversiteit, intersectioneel feminisme, Zwarte Piet en last but not least: hoe dwarse intellectuelen op één lijn zitten met het establishment.

De Jong: Wat hebben KOZP, BIJ1 en de rest van de woke-voorhoede en hun sympathisanten in de media voor zichzelf bereikt? Aandacht, de mogelijkheid persoonlijke frustraties te kunnen uitschreeuwen via een officiële megafoon, ruiken aan een klein beetje macht, mee-eten uit de budgetten van zwalkende en beïnvloedbare ministers. Bij een deel van de politiek en de media heerst een diep onvervuld verlangen om de tijd terug te kunnen draaien naar vóór de electorale opkomst van Pim Fortuyn en het ‘populisme’. Naar de tijden dat Hans Janmaat strafrechtelijk werd veroordeeld omdat hij zich tegen het multiculturele ideaal keerde. In de jaren tachtig en negentig vonden radicale multiculturalisten dat Nederlanders zich moesten aanpassen aan migranten. Met de opkomst van woke komt de verwezenlijking van die droom dichterbij. De woke-beweging is een regressieve tegenbeweging, die Nederland terug wil brengen naar de verboden en geboden van vóór 2001. Geen kritische beschouwingen over gevoelige onderwerpen, geen Mohammed-cartoons, strakke regels voor wat men in de media mag zeggen. En niet integratie door immigranten, maar aanpassing door de bestaande bevolking is de nieuwe doctrine.

Mijn vreugde over de inauguratie van Trump aanstaande maandag is natuurlijk vooral leedvermaak, maar de lomperik heeft wel een geweldige muzieksmaak want de Village People treden maandag op: daar heeft Rob Jetten niet van terug!

Ik had destijds alle maxi-singles en lp’s van die geile boysband (waarvan de helft van de leden helaas overleed aan de Grote Ziekte met de Kleine naam) en die stonden keurig in de categorie HOMO (naast HARDROCK) bij Tedje en Flikkers, Tom Robinson en Ronnie Tober.

Ach, wie draait meesterwerkjes als Sex over the Phone, Sleazy, Hot Cop en I’m a Cruiser nog? Orange Man!

Acht jaar geleden had Trump ook al leuke gasten op zijn fuif, zoals Afro-Amerikaan Sam Moore, de helft van het legendarische soulduo Sam & Dave. De goede man is helaas net overleden.

En mijn grote held Tony Orlando, bekend van zijn wereldhit Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree, trad op en het swingende The Mormon Tabernacle Choir (Lekkere Wijven Alert!) op en The Great Talladega College Tornado Marching Band (ook pure sex, mannen).

En er waren 1 miljoen keurige, hardwerkende bikers in Washington. Ik kan veel naars opschrijven over Trump, maar de man is wel super inclusief en divers! De Beach Boys waren vermoedelijk zeker te duur of te oud/dement om uit te nodigen voor de inhuldiging deze Blauwe Maandag. Zij zongen immers in 1983 voor de onvergetelijk Ronald Reagan.

En ook hier krijg ik ook kippenvel van, qua Amerikaanse presidenten en goede muziek. Eat that, Frenske, dikke swiftie van me. Omhels de kerels van The Village People, laat je desnoods door de brandweer en de bouwvakker vuisten en misschien maak je dan wel een ietsiepietsie kans op het premierschap. Je kan nog heel wat leren van komisch duo Trump & Musk!