Geenstijl

Ik postte gisteren deze twiet en dat was vragen om ellende.

(Tevens StamCafé, met gratis blokjes cheddar, chorizo & witte wijn)

Uitgerekend Wierd Duk, die ik afgelopen zaterdag nog op GS in het zonnetje zette, reageerde schamperend: Gefeliciteerd, werkt goed die Ozempic!

Nou kan de heer Duk natuurlijk ook niet weten dat ik al sinds eind februari keihard aan het afvallen ben, notabene op een geheel natuurlijke wijze en zonder gemene rotdrugs die vrijwel mijn hele leven al hebben verwoest. Ozempic is namelijk een levensgevaarlijke dope waar je binnen de kortste keren een Chet Baker-bekkie en kanker van krijgt.

De redactie Medische Wetenschap van de onverdachte Daily Mail kwam deze week met een zeer alarmerend artikel over uitgemergelde Hollywood-sterren en ik schrok mij een hoedje.

Ik hoorde voor het eerst van deze flakka voor vetzakken via Boris Johnson. Hij schreef over het diabetesmedicijn van Novo Nordisk in zijn eerste column voor The Daily Mail, op 16 juni vorig jaar.

Bojo hield Groot-Brittannië al sinds 2020 zonder enige schaamte op de hoogte van zijn afvalperikelen. In zijn column/advertorial noemt Johnson Ozempic het wondermiddel waarvan hij hoopte dat zijn nachtelijke vraatzucht zou stoppen: “eens per week een kleine dosis vloeistof in uw buik injecteren, en voilà - u hoeft ‘ s nachts niet meer de koelkast te plunderen voor cheddar en chorizo, die worden weggespoeld met een halve fles wijn.”

Bojo the ex-glutton

Johnson: “After 40 years of moral failure, 40 years of weakness in the face of temptation — of akrasia — I was going to acquire a new and invincible chemical willpower. I was going to become an ex-glutton, a person of moderation and grace and restraint, and like my Cabinet colleagues I was going to start to resemble a chiselled whippet.

He wrote out the prescription, I zoomed to the chemist’s; and though I was frankly a bit taken aback by the cost, what the hell, I said to myself, think of the benefits to health. So for weeks I jabbed my stomach, and for weeks it worked. Effortlessly, I pushed aside the puddings and the second helpings. Wasn’t it amazing, I said to myself, how little food you really need. I must have been losing four or five pounds a week — maybe more — when all at once it started to go wrong. For now I am back to exercise and willpower, but I look at my colleagues — leaner but not hungrier — and I hope that if science can do it for them, maybe one day it can help me, and everyone else.”

Zombiedope

Ondernemer Mick de Vlieger waarschuwde vorig jaar juli ook al voor de zombiedope:

Mick de Vlieger, waarschijnlijk via zijn vrouw Dyantha Brooks (presentatrice van Shownieuws), begrepen dat Ozempic echt een rage is onder BN’ers. Dit soort middelen zijn verkrijgbaar onder meerdere namen, waaronder ook Saxenda, Wegovy en ‘paardrijden’. Mick twittert: “Ozempic is wel de meeste bizarre hype. Allemaal prediken voor overgewicht en body positivity, maar tegelijkertijd diabetesmedicatie misbruiken met tekorten als gevolg. Wat een generatie. En ja, ik heb het over half bekend Nederland.”Dit is over komen waaien vanuit Amerika, aldus Mick. “Hollywood-sterren prijzen het daar aan.” Mick, zelf een spierbonk, stelt dat je dit soort medicijnen helemaal niet nodig hebt voor een gezond lijf. “Gewoon niet vreten. Simpel.”

Aan mijn lijf geen polonaise

Ik vond de opmerking van dhr. Duk best wel kwetsend. Zie ik zo bleek dat ik op mijn ouwe dag aan Ozempic zou gaan? Ik ben sowieso tegen chemische drugs. De enige en laatste keer dat ik XTC slikte, was in 1985. Ik woonde toen aan de Nieuwezijds Voorburgwal in Mokum en keek uit op de erotische bioscoop Diana en het aanpalende schandknapenhonk Why Not. Wie echt een vies heaumeauverhaal over Diana wil lezen, moet maar even hier op klikken. Om de hoek in de Spuistraat bevond zich een obscure nachtbar, de Limelight, die uitgebaat werd door Moshe uit Tel Aviv. Op gegeven moment gaf hij mij ongevraagd. Ik had toen overigens al een aardige drugscarrière op mijn c.v. staan. Niet voor niets staat er geschreven in 1 Thessalonicenzen 5 vers 21: Beproeft alle dingen; behoudt het goede. Na lange omzwervingen had ik daarom van lieverlee besloten dat een dieet van crack en heroïne het beste bij mij paste. Ik heb precies in die tijd, omstreeks 1984/1985, nog gesolliciteerd als enquêteur bij drugsprofessor August de Loor. Die was toen verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en zat in een treurig kamertje op de dopefaculteit ergens op de eilanden achter het Centraal Station. Ik moest - tegen een aardige vergoeding - bij gebruikers (je mocht niet ‘vuile vieze junks’ zeggen, dat was pejoratief) langsgaan en driehonderd vragen stellen. De gebruiker kreeg voor het gesprek ook een vergoeding want anders ging ie natuurlijk niet meedoen. Na het in mijn ogen geslaagde sollicitatiegesprek mompelde professor De Loor dat het hem geen goed idee leek dat juist ik gebruikers ging interviewen, een en ander vanwege mijn veronderstelde gevoeligheid jegens drugs.

Enfin, het effect van het gratis xtc-pilletje van Moshe in de Limelight was geestig. Ik ben eerst naar Artis gefietst en hebben daar uren zitten keuvelen in het apenhok en nog wat met een mandril zitten zoenen. Daarna ging ik naar een schimmelige kelder om de hoek van de Koepelkerk, waar toen nog het Sonesta zat met de notoire high society fitnessclub Splash waar ik samen met Huub Stapel en Adele Bloemendaal aan aerobics deed. In die kelder vonden dansavonden plaats waar vooral nichten op af kwamen, en de onvermijdelijke maar gelukkig sporadische zuurpruimpot van het type Claudius Breij. Ik ben geen danstype maar heb toen in boxershort tot ‘s morgens 9 uur lopen huppelen en ben daarna naar de afterparty gegaan in lederclub Argos in de Warmoesstraat. Kortom: XTC is een gezellige partydrug maar het is ook kinderachtig spul in vergelijking met sos, krek en meth.

Voor mij dus geen chemische dope, en al helemaal geen Ozempic, waar je ook nog eens allerlei gemene kankersoorten van krijgt. Ik heb twee keer per week een personal trainer, die heel verrassend Rui heet, ga twee keer per maand naar een diëtiste in de gym die mijn bmi meet, en elke dag wandel ik een uur over het strand en door de zoutmijnen voor mijn deur. En ik zwem elke dag een half uur in de Atlantische Oceaan. Ik vreet geen koekjes en chocola meer, en al helemaal geen UPF’s (ultra processed foods) en frisdrank. De alcohol beperk ik tot 1 binge per week. En dat is best lastig in dit paradijs voor alcoholisten.

Gelukkig kennen wij het fenomeen snackbar niet in de Algarve. Een vette bek halen kan hier wel, maar dat moet bij Jin Shan aan de boulevard van Olhão. Meestal betreft het dan katervreten. Vrouwmensen noemen dat troosteten maar dan klinkt meteen weer zo slachtofferig. Als ik een resaca des doods had, haalde ik een toren met bakken voer bij de goorste Chinees in de Algarve maar de bazin is heel aardig en heeft cup DD en dat zie je niet snel bij haar volk. Jin Shan betekent overigens gouden berg. Maak daar maar Gouden Berg van Gestold Frituurvet van.

Goed, meer geheimen over mijn spectaculaire oorlog tegen de obesitas verklap ik niet. Maar de strijd loont. Veni vidi vici.