Interview met advocaat Hillel Neuer, de directeur van UN Watch, een onafhankelijke waakhondorganisatie die al twintig jaar het virulente antisemitisme binnen de VN onderzoekt.

Trump
Neuer: “Trump was in 2018 de eerste Amerikaanse president die de financiering van de UNRWA stopzette. Ruim 300 miljoen dollar, een kwart van de begroting van UNRWA. Het ondermijnen van UNRWA werd en wordt door Trump en zijn adviseurs gezien als de manier om het ‘Palestijnse vluchtelingenprobleem’ op te lossen. Hun redenering is dat er zonder UNRWA niet langer sprake is van een gedefinieerde groep Palestijnse vluchtelingen met specifieke rechten. Maar de financiële steun aan UNRWA is niet het belangrijkste onderdeel van het probleem, want Qatar kan binnen twee minuten $1,2 miljard doneren. Het probleem van UNRWA is dat zij willen dat westerse donoren doelbewust hun agenda legitimeren, en door te stellen dat UNRWA onvervangbaar is. Maar dat is onzin: UNHCR zorgt voor miljoenen vluchtelingen en ontheemden over de hele wereld. Verder heb je UNICEF, de WHO, het Wereldvoedselprogramma en gigantische hulp-NGO's. Die instellingen kunnen prima voor 2 miljoen Palestijnen in Gaza te zorgen. Maar de agenda van de UNRWA stelt dat de Palestijnen het recht op terugkeer hebben, hetgeen in feite de ontmanteling van Israël impliceert. Plus: degenen die UNRWA willen behouden, willen ook die verderfelijke agenda behouden.

Ik ga ervan uit dat Trump de steun aan UNRWA zal opheffen, en wellicht ook de steun aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties. Zestig procent van de zetels in de Mensenrechtenraad bestaat uit dictaturen en andere niet-democratische entiteiten. Inclusief Qatar, dat openlijk terrorisme financiert, dat de Taliban steunt, dat Hamas steunt, dat Al Jazeera sponsort en een van de ergste verspreiders van antisemitische leugens en bloedsprookjes is, met zogenaamde journalisten die feitelijk voor Hamas in Gaza werken. China, het communistische regime dat 1,5 miljard mensen, een vijfde van de mensheid, onderdrukt, zit in de Mensenrechtenraad. En natuurlijk hebben we Cuba in de Mensenrechtenraad, Eritrea, en de lijst gaat maar door.

Een interview in Het StamCafé

Mijn onvoorwaardelijke liefde voor Tel Aviv, waar ik woonde toen het nog een zonnige oostblokdump was met een krankzinnige inflatie, gore koffie, vies eten en heel veel mooie meisjes, heb ik al vaak luidruchtig verkondigd: hier, hier, hier en hier. Maar deze Soep gaat voor de verandering eens niet over mij maar over onze man in Tel Aviv: fotograaf-chroniqueur Thomas Schlijper (48), die als een hedendaagse Ed van der Elsken het dagelijks leven in de Israëlische metropool vastlegt, met opvallend veel kiekjes van beeldschone, bevallige en aanstootgevende meisjes. Waarvoor hulde!

Wordt Tuur nou zuur?

Eerlijk gezegd was ik een beetje van slag toen ik de ongekend felle reacties onder mijn respectvolle lijkrede voor Peter Klashorst (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) las. Het argumentum ad hominem betrof vooral mij en niet de dode kunstenaar. Ene Harvey Terhorst schreef op mijn Supstek-wandje naar aanleiding van de necrologie:

Arthur, ik denk dat jij de jaren 80 te veel romantiseert, jij was alleen bezig om je geld bij elkaar te hosselen om je bruin te scoren. Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit in de Mazzo heb gezien, je doet veel aan name dropping en je behoorde niet echt bij de scene die je beschrijft. Misschien wilde je dat wel, maar je was een junkie.

Maar de crux van mijn essayette was vooral een nostalgische terugblik op de jaren tachtig en nergens in het stuk pretendeerde ik net zo’n rouwdouwer te zijn geweest als Klashorst. Het doet dan ook pijn dat Harvey mij afserveert als een verslaafd muurbloempje in de Mazzo, de stille jongen uit Ede die nooit werd opgemerkt. Ach, wie kent die intens droevige scène uit Happiness (van Todd Solondz) niet: een klerk die al een eeuwigheid op de telephone sales werkte, blijkt te zijn overleden en een lieve empathische medewerkster, een van de drie zussen in de film, vertelt verschrikt dat haar collega dood is. Blijkt niemand in de kantoortuin te weten over wie zij het heeft. Ik ben dus die nobody die niemand ooit heeft opgemerkt in het door mij zo geromantiseerde Amsterdam van de jaren tachtig. Godverdomme. Je suis Donnie Darko.

hoe reaguurders walgen van een dode kunstenaar die duizenden vrouwen neukte

[SOEP VAN DE WEEK in Het StamCafé]

Peter Klashorst stopte met schilderen en Mosterd schreef een waardige i.m. over de man die net als Casanova, Julio Iglesias, Ron Jeremy, Russell Brand, Jack Nicholson, Mick Jagger, Gene Simmons, Charlie Sheen, Georges Simenon en Jeroen Pauw met duizenden vrouwen neukte.

Simenon, de schrijver van onder andere de geweldige avonturen van inspecteur Maigret, zei eens tegen zijn vriend Federico Fellini dat hij het met 15.000 vrouwen had gedaan, waarvan er 8000 de hoer speelden. Tellen die temeiers wel mee in de statistieken, zo vraag ik mij af, want op die manier kan zelfs Egbert uit Zoetermeer in het Nederlandse Guinness Book of Records komen. Alhoewel, reken maar eens uit hoe tijdrovend 8000 kommersjele pompertjes keer 15 minuten is. En dan moet Egbert bovendien wekelijks 40 uur bij de baas vegeteren en zit de goede man 15 uur per week in de auto naar de zaak (of nog erger: met zijn trommeltje met bammies in de trein).

Daarnaast moet hij ook nog iedere avond met Samantha en de koters voor de buis wortel schieten als een bedorven bintje. ‘Samantha’ is een vondst van Mosterd, en volgens mij heeft hij het ook wel eens over ‘Chantal’. De Nederlandse variant van Karen. Daarmee verwijst Mosterd naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen en de kin iedere kerel afzeiken die er lekker op los leeft, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren of de ijskastdeur open heeft laten staan.

Kijk maar eens naar de reacties van de nieuwe en vooral anonieme zedenprekers onder de necrologie van Mosterd.

Soep van de Week & tevens StamCafé

Twee berichten vielen mij de afgelopen week op: het vertrek van Marcel Möring bij De Bezig Bij omdat een redacteur het woord neger uit zijn nieuwe boek wilde schrappen, en het contract dat Sylvana Simons tekende bij de Arbeiderspers. De AP gaat haar memoires uitgeven. Sebes & Bisseling verkocht de rechten na een grote veiling aan De Arbeiderspers. Over literair agent Paul Sebes heb ik nog een leuke anekdote: het manuscript Alleen maar Nette Mensen van Robert Vuijsje, de zoon van mijn goede vriend Bertus die in het Rosa Spier te Laren resideert, werd door maar liefst tien uitgeverijen geweigerd omdat de kwaliteit van het schrijfsel unaniem abominabel werd gevonden. Ook mijn toenmalige uitgever bij Nijgh & Van Ditmar, Vic van de Reijt, vond het drie keer niks. Vuijsje stapte wanhopig naar Sebes en die verkocht het manuscript via de achterdeur uiteindelijk toch aan Nijgh, tot leedwezen van oom Vic. Ome Paul is bepaald niet goedkoop en over de rug van die arme Vuijsje heeft hij een mooi autootje kunnen kopen. Robert Vuijsje is overigens gespecialiseerd in personen van kleur, beroepsmatig en privé, en daarmee kom ik bij Sylvana Simons terecht want zij heeft de semantische discussie over het gebruik van “neger” op de kaart gezet. Het keerpunt in haar carrière - die volledig in het slop was geraakt - kwam na de uit de context gerukte opmerking van Martin Šimek in DWDD, over zwartjes. Daarvoor kende ik Sylvana eigenlijk alleen als paaldanseres in de IT (waar ik graag mocht komen), als TV Makelaar en van de uitspraak 'Als je op zwarte mannen valt, heb je een probleem.' Zwarte mannen zouden volgens Sylvana onbetrouwbaar zijn en zelfs gewelddadig, en daarom had ze meer vertrouwen in oude blanke rijke mannen. Ik vrees dat de sympathieke Martin Šimek het startsein heeft gegeven voor de politieke loopbaan van Sylvana, met alle gevolgen van dien. Iris, de vrouw van Šimek, is van kleur en ik heb Martin nog nooit iets raars horen zeggen over ras en wat dies meer zij. Integendeel, hij is een van de alleraardigste mensen die ik ken. We waren collega’s bij de Groene Amsterdammer en bij de RVU. Onder het pseudoniem AnoNe (de Tsjechische woorden voor ja en nee aan elkaar) tekende hij cartoons voor de Groene. Kort voor de allerlaatste deadline op dinsdag, kwam hij binnen gestommeld in het hok van hoofdredacteur Martin van Amerongen en riep hij keihard: Maaartien, Maartien (Tsjechen kunnen de a niet normaal uitspreken, ik werd Aaaartoer genoemd), iek heb nog geen onderwerp. Van Amerongen bedacht dan ter plekke een onderwerp en de andere Martin ging dan als een gek tekenen. Dat waren mooie tijden, want de hoofdredacteur had altijd een fles vuurwater binnen bereik, draaide de hele dag Bach en rookte onafgebroken lekkere sigaartjes.

Tevens StamCafé

Komkommertijd, denkt de reaguurder: influencer Tuur schrijft een luchtig wijvenepistel over drastisch afvallen. De Aaf en de Dirty Debby van GeenStijl. Straks gaat hij ook nog de Satisfyer testen voor GS, en de prostaatmelkmachine.

Neen, niets van dat alles!

Mijn intellectuele alter ego plaatste van de week al een relevante en vooral loodzware polemiek over het Marokkanendrama op de site van HP/De Tijd en de boog kan niet altijd gespannen zijn, vandaar deze lifestyle-essayette.

Bovendien gaat (morbide) obesitas iedereen aan, en met name reaguurders die de hele dag en nacht cola slurpen, al dan niet met een tic, en popcorn & pringles vreten achter hun computer.

Toen ik in een vorige soep tussen neus en lippen schreef dat ik een personal trainer heb en keihard aan het sonjabakkeren ben in de sportschool, reageerde een lezer vol ongeloof. Een andere suggereerde vilein dat ik aan de ozempic zit, de zombiedope voor vetzakken. Aan mijn lijf geen polonaise en de enige troep die ik bij tijd en wijlen slik, is paracetamol. En een paar keer per maand, hoogstens drie, rook ik voor de gezelligheid een pijpje krek met de verschoppelingen van Olhão, zoals staat vermeld in het diepte-interview dat kompaan Wierd Duk met mij deed voor de Telegraaf, en dan is het dus waar.

Tevens StamCafé

Ik was helaas nog nooit op de Zwarte Cross. Wel deed ik mee aan de Dakar Rally en bezocht ik een paar keer de concentração de motos in Faro, het grootste brommertreffen van Europa dat bezocht wordt door 20.000 easy riders. Het festival vindt dit weekeinde plaats, op een enorm terrein vlakbij de luchthaven van Faro. Zondagmiddag is de grote parade door de stad en die is best spectaculair. De eerste doden vielen gisteren. Niet door bendegeweld, maar gewoon door een botsing. Mijn personal trainer Rui (dankzij hem ben ik van 98 kilo naar 84 kilo gegaan, bedankt voor de complimenten) heeft donderdagavond al zijn tentje op een strategische plek op het terrein gezet en keert zondagavond pas weer terug naar zijn vriendin in Olhão.

We kijken even naar het nieuws:

Een biertje doet anderhalve euro en ook het eten kost geen drol: lekkere kip piri piri en flapjes zwijn van de houtskoolgrill voor 5 euro, kom daar maar eens om bij Lowlands, met peperduur veganvoeder. En verder zijn er lekker ordinaire strippers en is er veel heavy metalmuziek, dus helemaal comme il faut. Ik heb geen brommer en zelfs geen step en ging gewoon met de bus naar het festival. Deze editie sla ik over omdat mijn verloofde in Nederland is en ik op de hondjes moet passen. Dat zijn mijn kinderen en die laat ik nooit langer dan vier uur alleen.

Soep van de Week

Groep Timmermans en de volidioten van de Partij voor de Halal Geslachte Dieren en hun islamofascistische carnivore bedgenoten van DENK hebben de hoofddoek als wapen ingezet in de strijd tegen Kabinet Bruin 1 en dat leverde deze week potsierlijke en vooral deerniswekkende taferelen op in de Tweede Kamer.

De pathetische jammerklacht van Esmah Lahlah - die er toch al uitziet als een verdrietig Brabants aardappeltje - zorgde vooral voor krokodillentranen bij haar zusters Piri, Ouwehand, Kröger en Bromet, nou niet bepaalde de scherpste mesjes in de besteklade van de oppositie.

De twiet van Fleur Agema, waarin ze verwees naar een uitspraak van Femke Halsema (moslima’s, slinger die hoofddoek af) smeet olie op het vuur en het bleef nog lang onrustig die dag.

Ik postte gisteren deze twiet en dat was vragen om ellende.

(Tevens StamCafé, met gratis blokjes cheddar, chorizo & witte wijn)

Uitgerekend Wierd Duk, die ik afgelopen zaterdag nog op GS in het zonnetje zette, reageerde schamperend: Gefeliciteerd, werkt goed die Ozempic!

Nou kan de heer Duk natuurlijk ook niet weten dat ik al sinds eind februari keihard aan het afvallen ben, notabene op een geheel natuurlijke wijze en zonder gemene rotdrugs die vrijwel mijn hele leven al hebben verwoest. Ozempic is namelijk een levensgevaarlijke dope waar je binnen de kortste keren een Chet Baker-bekkie en kanker van krijgt.

Marente de Moor was natuurlijk al bekend van de romans De overtreder, De Nederlandse maagd (waarmee ze de AKO Literatuurprijs won, tot verdriet van Peter Buwalda, de Nederlandse Homerus), Roundhay, tuinscène, Foon en De schoft (2023). Op haar sjieke website kunt u alles over haar lezen.

Dit jaar dook ze ineens op met een vaste column in HP/De Tijd (de dodebomen-editie) en die wordt bij mij in de Algarve altijd met de postkoets bezorgd, dus ineens lagen er drie verschillende edities in mijn postbus.

Een fragment:

Hier, nu, mis ik de advocaten van de duivel, die foute grappen maken en roken op tv. Als ze toen niet waren afgeslacht, hadden we ze nu wel gecanceld. Op hun plaats zitten de schooljuffen (v/m/x) die menen Jan en Alleman te moeten verbeteren. Van het Leids cabaret tot Netflix, van Postnl tot Wikipedia: er is geen ontkomen aan hun opvoeddrift. Het proces is geautomatiseerd, maar zelfs de robots is het lachen vergaan. Voorbij de tijd van clowneske Japanse androïden en atheïstische klunzen als Siri: elke woordspeling, elke zinspeling, wordt door de damesstemmetjes van AI met oeverloos moralistisch gezever getuchtigd. Leuk is anders, met die stomvervelende moeder-oversten, al dan niet van vlees en bloed. Zie ze zitten, met hun uitgestreken gelijk. Breek dat perfect geasfalteerde wegdek maar weer open, want ze hebben zich eraan vastgelijmd. De pest met dogma’s is dat hoe bondiger ze zijn, des te meer woorden je nodig hebt om er beweging in te krijgen.