Geenstijl

Tevens StamCafé

Donderdag 14 december

Sticky Vicky. 15 april 1943 - 29 november 2023.

Dat haar herinnering tot een zegen mag zijn.

Goochelen met het vagijn

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en genoot dan vrijwel iedere avond van het leger buiksprekers, goochelaars, Engelse stand up comedians en crooners maar vooral ook van Victoria María Aragüés Gadea alias Sticky Vicky, die tot mijn grote verdriet zeer recentelijk is overleden. Vicky, die later officieel Vicky Leyton heette, kwam altijd op met oriëntaalse muziek en stond dan een half uur poedelnaakt voor de Britse, Duitse en Nederlandse bejaarden te goochelen. Fred Kaps maar dan anders. In een half uur tijd toverde ze uit al haar magische doos brandende gloeilampen, pingpongballen, worsten, machetes, scheermesjes, vlaggen, bloemen en kaarsen tevoorschijn, verbouwereerd aangestaard door het publiek, dat dacht dat het vagijn vooral bedoeld was om mee te plassen en om kinderen mee te baren. Het hoogtepunt van de voorstelling was het openen van een fles bier met haar vagijn en hup: daar ging ons aller Vicky weer naar de volgende tent om op te treden in haar blote gat. We kijken even naar de beelden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen stijffie kreeg van Vick want zo’n zieke geest heb ik nou ook weer niet. Het ging mij meer om de cultstatus van de Spaanse illusionist. Door IJslandse studenten bijvoorbeeld werd ze als een levende legende gezien. Op haar webpagina schreef ze: "Ik had nooit gedacht dat ik op deze hoogtijd leeftijd op een podium zou kunnen staan, en dat is allemaal te danken aan het Engelse en Finse publiek". Vicky stal de show in de eerste en zesde aflevering van de derde serie van de Britse tv-sitcom Benidorm.

Nou hoor ik de reaguurder al mopperen: je bent maar een smerig kereltje, van Amerongen, en bovendien kan mijn vriendin ook een fles Schultenbräu opentrekken met haar doos, dus waarom moet de dood van dit vieze omaatje mij aangrijpen? Wat maakt haar zo bijzonder?

Nou, het gaat bij deze artieste net als bij Hamas om de context. Vicky studeerde vijftien jaar klassiek ballet en werkte later als danseres. Met haar zus, een gediplomeerd slangenmens, trad ze op in een muzikale dansshow. Na de dood van Francisco Franco en de versoepeling van de seksuele censuur wilde het publiek meer seksueel expliciete shows, en werkgevers begonnen buitenlanders in te huren die bereid waren naakt op te treden. Een goochelaar stelde aan Vicky voor dat ze met haar doos moest gaan toveren. Na te hebben geoefend met zakdoeken, ging de Spaanse Tommy Cooper over op zwaarder geschut. Vicky typeerde zichzelf of de show niet als pornografisch: "Om te doen wat ik doe, moet je over veel fijngevoeligheid beschikken. Het is noodzakelijk om er een vleugje elegantie aan te geven". Vicky verscheen over het algemeen zes keer per nacht, zes avonden per week. Haar laatste show gaf ze in het najaar van 2015, enkele dagen voor een heupoperatie. In februari 2016 werd bij haar baarmoederkanker vastgesteld en op 72-jarige leeftijd kondigde ze haar pensionering aan. Ze was nooit getrouwd en had een zoon, Eduardo Romero Aragüés, en een dochter, María Gadea Aragüés. En gelukkig kan ik afsluiten met goed nieuws want deze dochter van deze cultlegende is de nieuwe Sticky Vicky!

Een jonge God omringd door lillend oud vlees.

Ach, Benidorm. Mensen doen er altijd een beetje minderwaardig over maar het stadje heeft een van de mooiste stranden van Europa, een indrukwekkende boulevard met wuivende palmbomen en een skyline die doet denken aan New York en Rio de Janeiro. Tegelijkertijd lijkt het alsof je in een enorm decor loopt, als in de film The Truman Show, en is Benidorm een façade waarachter leed, dood en verdriet zijn weggemoffeld. Even ten zuiden van Benidorm, op de weg naar Alicante, staat een grote Egyptische tempel staan, opgetrokken uit okergele bakstenen. Het smaakvol tussen palmen en bougainville opgetrokken monument is het lokale crematorium. What a wonderful way to get up in smoke.

Zelfs de reaguurder is een jonge God in bejaardenreservaat Benidorm. Iedere dikzak met een minderwaardigheidscomplex moet beslist een rondje maken over de Playa de Poniente, tussen het lillend vlees, de flubberbillen en de hangtieten. De eerste bejaarden begeven zich in alle vroegte naar het strand voor heilgymnastiek of een ochtendwandeling, al dan niet ondersteund door stokken, krukken of loopkarretjes. Tegen tweeën ‘s middags dansen Spaanse bejaarden, vaak voormalige gastarbeiders die zwaar gesubsidieerd door de Spaanse regering van een welverdiende oude dag kunnen genieten, chachacha’s in de met palmbomen versierde tenten aan het strand. In de winter is Benidorm gekaapt door de stille generatie, die nu luidruchtig op de PVV stemt. Ruim dertigduizend Nederlanders hebben hun eigen, veilige universum geschapen. Een leger Nederlandse medici waakt over hun gezondheid: artsen, tandartsen, fysiotherapeuten, chiropractors, oogartsen, urologen, reumatologen, plastisch chirurgen en allergologen hebben zich permanent aan de Costa Blanca gevestigd. Verder zijn er Nederlandse hondenkapsalons en dierenpensions. Bij de Hollandse slager kun je paardenrookvlees, slavinken, zure zult, boerekop, bami goreng, shoarmavlees, belegen komijnekaas en erwtensoep kunt kopen. Op de menu’s van de talrijke Nederlandse restaurants staat als lokker: «Koude jenever geschonken», of «Wij bakken in boter». En er is geweldige Nederlandse horeca, vrienden! 

Twiet van de dag:

Vrijdag 15 december

Mala mors putanda non est, quam bona vita praecesserit.

De dood moet geen kwaad geacht worden, als hij het einde is van een goed leven.

Augustinus

Highbrow en lowbrow: dat ben ik ten voeten uit. Van de scheermessen uit de doos van Vicky naar een zwaar thema als de dood, want in deze donkere dagen voor kerst denk ik vaak aan de mensen die mij ontvielen. Ik aanschouwde mezelf vanochtend in de spiegel en dacht aan die verzuchting van mijn goede moeder: grijze haren zijn kerkhofbloemen. Nou ben ik gelukkig bijna kaal, dat scheelt. Ik ben echter niet zo’n type dat dan in opperste paniek gaat overkammen of zijn haar gaat verven met schoenpoets, zoals mannen in Zuid-Europa dat gewoon zijn. Wie herinnert zich nog die scène in de onvergetelijke film Morte a Venezia van Luchino Visconti? Dirk Bogarde speelt daarin Gustav von Aschenbach, in wie wij natuurlijk de componist Gustav Mahler herkennen. Von Aschenbach raakt in Grand Hôtel des Bains op het Lido helemaal hoteldebotel van de Poolse jongeling Tadzio. Nu zou men daar schande van spreken maar destijds was het bon ton dat een beeldschone knaap zich de tutoraties dan wel de koketterieën van beschaafde oudere heren liet welgevallen.

Er heerst cholera in Venetië en ik zal de afloop van de film niet verklappen maar wat mij bij is gebleven is het dramatisch uitlopen van Aschenberg’s haarverf en maquillage terwijl hij voor het laatst mag kijken naar de kleine Tadzio in een beeldig kruippakje. Ik was overigens benieuwd hoe Björn Andrésen, het Zweedse cupidootje dat Tadzio speelde, er nu uitziet. Welnu, ik schrok me een hoedje want Tadzio is vandaag de dag een onsmakelijke ouwe zwerver met een weerzinwekkende baard en het zal me niks verbazen als ie ook nog hasjiesj rookt.

Ik word altijd wat melancholisch van het menselijk verval en de sterfelijkheid en daarom ga ik graag op begraafplaatsen zoals Zorgvlied in Amstelveen wandelen, en met name rond Allerheiligen. Memento mori! De bekende literator Peter Bamm dichtte het ooit bijzonder treffend: Aus den Träumen des Frühlings wird im Herbst Marmelade gemacht.

Hier ligt Brood en hij is dood.

Recentelijk was ik weer op Zorgvlied. Die ooit zo deftige dodenakker is opgepimpt en heeft nu vijfentwintig zogeheten sfeerwijken. Zo kunt u verantwoord de grond in gaan in de ecologische grafwijk ’t Varenveld. Verder is er 't Lalibellum, een mausoleum met grafkelders die samen plaats bieden aan 2.270 kisten. Het Lellebellum in de volksmond. Ik wist niet dat je tegenwoordig gecremeerd kan worden in het Crematorion, dat overigens slechts een technische ruimte is waarin een verbrandingsoven staat. Dan is er nog de Gebroken Kolom, een gedenkteken voor alle op Zorgvlied liggende schrijvers en dichters, gemaakt door ene Zoungrana Jean-Marie. Wat een postmoderne lariekoek, vrienden, en ik zou dood noch levend gevonden willen worden op die asakker vol met mij volstrekt onbekende pennenlikkers.

Enfin, ik legde een fles crème de menthe neer op het graf van Herman Brood vervolgde mijn wandeling en stuitte op het graf van mijn jeugdheld Joop Doderer. Wie schetst mijn verbazing toen ik een borstbeeld van Swiebertje ontwaarde! Daar is Joop zijn hele leven mee gepest, de goede man kon niet eens meer rustig over straat lopen.

Ik was benieuwd naar de steen van Willem Wittkampf, ́s lands beste interviewer aller tijden. Op gegeven moment lag Willem in een ordinair gemeentegraf met notabene drie anderen. Zo’n graf wordt ook nog eens standaard ontruimd na tien jaar. Zo ging het ook met het graf van Theo Thijssen.

De onvergetelijke Willem Wittkampf

Ach, wie kent Wittkampf nog? Toen hij in oktober 1992 overleed, was zijn werk nauwelijks meer verkrijgbaar. Ischa Meijer wijdde op de dag van de begrafenis een Dikke Man aan zijn geestelijk vader: ‘in een hoek van de woonkamer stond immer een krat wodka. Want W. Wittkampf dronk zich, elke nacht weer, de totale versuffing in. Dan kon hij uren voor zich heen brabbelen. Onverstaanbare taal – tenminste voor wie Het Verhaal niet kende. Willem Wittkampf had, evenals zijn geïnterviewden, Een Verhaal. Het zijne in een notendop: als achttienjarige jongen zag hij hoe de gehele verzetsgroep, waartoe hij behoorde, door de Duitsers gefusilleerd werd. Hijzelf had nog net op tijd achter een dijk kunnen kruipen. Hij beschreef dit noodlottige incident in zijn novelle De stunt – maar toch was hij er altoos van overtuigd dat niemand op de hoogte was van deze persoonlijke catastrofe, die zijn leven had verwoest, bijkans vooraleer dat werkelijk had kunnen beginnen’.

Mullis is vullis. Nee Reve, dat is pas leven!

Bij het graf van Harry Mulisch dacht ik aan de zomer van 2010. Har zou drieëntachtig worden en wilde het vieren in het Grand Hôtel des Bains op het Lido van Venetië, waar ik het hierboven al had. Hij zat altoos altijd in kamer 216. Maar het hotel bleek gesloten en werd door een louche vastgoedmaatschappij verbouwd tot een appartementencomplex. Toen hebben ze Har’s verjaardag gewoon gevierd in in zijn woonst aan de Leidsekade. Nog even wat quotes van Mulisch over de dood:

Ach: dood is wakker worden aan de verkeerde kant van je dromen.

Dood zal ik alleen voor de levenden zijn, niet voor mezelf. Ik bedoel, ik kan niet eens dood zijn. Dood zijn altijd anderen.

Het feit dat ik doodga, moet eerst nog bewezen worden.

Hoe wilt u de dood begrijpen? U begrijpt het leven nog niet eens.

Liedje van de dag:

Zaterdag 16 december

Bert Vuijsje: Arthur van Amerongen is een smerig stuk vreten. De Trump van de Algarve.

Eindelijk geblokt door ome Bert Vuijsje, die in het Rosa Spierhuis een kamer deelt met ome Henk Spaan en een kwartier per dag mag internetten in de recreatieruimte.

Bert Vuijsje, de voormalige adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant en de gesjeesde hoofdredacteur van HP/De TIjd, noemt mij steevast de zelfverklaarde Bukowski van de Algarve. In een goede bui noemt hij mij zelfs de Trump van de Algarve! Ik word altijd een beetje verlegen van zo’n compliment; enerzijds omdat ik het een te grote eer vindt, anderzijds omdat ik veel minder drink dan Bukowski in zijn hoogtijdagen. Bovendien zie ik minder mottig uit. Nou moet ik opbiechten dat ik begin jaren tachtig op mijn oude Underwood-tiepmasjien een sticker met de tekst Bukowski for president had geplakt. Ik had die sticker gekregen bij aanschaf van een stapeltje prachtig door Black Sparrow Press uitgegeven boeken, in een boekhandeltje in de Jordaan. Het plakplaatje hielp niet want mijn eerste echte boek kwam pas 30 jaar later uit. De ellende begon bij Rob Hoogland, die ooit schreef: ‘Choniqueur van de zelfkant vanauit de Algarve... ontroerend en soms zelfs hartverscheurend. Arthur van Amerongen is de Nederlandse Charles Bukowski alleen dan grappiger.’

Sindsdien sta ik in de rolodex van menig redactielokaal in het vaderland te boek als beroepsalcoholist die tussen de bacchanalen door in deze krant én in HP/De Tijd gemarineerde hersenscheten laat. Ik ben een typische bingedrinker. 3 dagen in de week - de periode zonder deadline - zuip ik mateloos en schiet dan in de ascese. Dat is hét grote probleem van bingedrinken: ‘s anderendaags troosteten. Ik heb overigens nog nooit beelden gezien van een gezellig etende Charles Bukowski, terwijl mijn Instagram-kiekjes één groot culinair feest zijn.

De enige schrijver (autreutel, zou Komrij zeggen) die in aanmerking komt voor de titel De Nederlandse Bukowski, is Anja Meulenbelt. In haar magnum opus Vrouwen en Alcohol (Sara/Van Gennep, 1994), wordt meer gedronken dan in Under the Vulcano van Malcolm Lowry. Bovendien is Meulenbelt een tijdgenoot van Bert Vuijsje en dat leest wellicht wat makkelijker weg dan mijn eigentijdse, moderne en heldere proza.

Bij Meulenbelt moet ik ineens denken aan het verhaal Maja Thurup van Charles Bukowski. Dat vertelt over de antropologe Hester die met een wildeman met een enorme penis is getrouwd. De schrijver Chinaski kan 500 dollar verdienen met een reportage over het kersverse stel. Maja zit te zuipen en te trommelen en klaagt over de onverzadigbare Hester: ‘she big hungry tunnel.’ De volgende dag komt Chinaski terug met een fotograaf. Maja is dronken en zegt dat Hester naar de groenteboer is. De fotograaf pakt een biertje uit de ijskast en begint te kotsen. Het afgehakte hoofd van Hester ligt in de koelkast. Ik ben geen Hank Chinaski want ik maak nooit iets mee. Ik heb niet eens de fantasie om een dergelijk verhaal te verzinnen. Ik hang een beetje de schrijver uit tussen de genetisch uitgedaagde dorpelingen en wacht op de dood.

P.S. Bukowski is op zijn best tijdens een poging tot interview met een Vlaamse flapdrol, die helemaal wordt gesloopt door de oude meester. Tip van Tuur

Twiet van de dag:

Zondag 17 december

Alweer een angstaanjagend lulverhaal over koffie op het internet. Ik drink al mijn hele leven 8 tot 10 espresso’s per dag. Dat is goed voor de ochtendbout en het humeur.

Liedje van de dag:

Maandag 18 december

Met de verloofde en de hondjes op de bank naar The Holdovers gekeken (op Fmovies).

De ultieme feelgood kerstfilm. Zo ziet u maar: niets menselijks is mij vreemd.

Dinsdag 19 december

Geweldig interview met mijn vriendje Andre Amaro in het Eindhovens Dagblad.

De Nederlands-Portugese kunstenmaker en duizendpoot Amaro nodigt ieder jaar in de nazomer druivenplukkers uit. Dré heeft even buiten Palmela, onder de rook van Setubal, een vinha ter grootte van een voetbalveld en produceert gemiddeld 2000 liter wijn. Vorig jaar maakte ik deel uit van een eclectische posse: Lowlands-directeur Eric van Eerdenburg en zijn vrolijke levenspartner Dorothé, millennials, dames van kleur die rechtstreeks uit de nachtclub de wijngaard indoken en een clubje jonge honden uit Rotterdam dat het Keilecafe, nachtclub BIT en restaurant Bitter runt. Ik ken de Keileweg nog uit de tijd dat het een afwerkplek was, maar inmiddels is 010-west tien keer zo hip als 020-noord volgens Merlijn Amaro, de zoon van André.

Iedereen toog in de jaren zeventig naar Frankrijk om daar tegen kost en inwoning de lasten van arme wijnboertjes te verlichten. Die naastenliefde werd hoofdzakelijk ingegeven door geilheid want het hele charitatieve plukgebeuren draaide om neuken. Dat leek mij natuurlijk wel wat, nog even los van het gratis gezuip.

Ik liftte dan ook naar het zuiden maar bleef steken in Parijs. Nu was het zo ver en kon ik bij Dreetje weer iets doorkrassen op mijn bucketlist. Plukken bij dertig graden en met een kater des doods viel niet mee. Gelukkig was er maar één soort druif: de rode periquita (parkiet). Portugal heeft een patent op lijpe druivennamen: tinta cão (hondeninkt), borrado das moscas (vliegenpoep), esgana cão (hondenwurger) en rabigato (kattenstaart).

Het ergste vond ik het gesleep met de manden. Boerinnen met armen als staalkabels zwaaiden met die loodzware monsters alsof het poepluiers waren maar ik stierf duizend doden. Nog nooit had ik zo naar de lunch gesnakt. Na een paar glaasjes herstelwijn was ik volledig gerecupereerd en bralde ik uit volle borst Portugese oogstliederen mee. Aan het einde van de dag begon het kneuzen der druiven. Dreetje vertelde mij dat de pisa a pé in Palmela verboden is voor vrouwen vanwege maandstondengevaar en dus liet de rebel zijn halfnaakte plukmeisjes los in de kuip. Amaro moest als knaapje de kelders van de wijnhuizen schoonmaken. Daarin krioelde het van de ratten wanneer de vinificatie begon en moest er een man met twee fretten komen. Die liet de knagers los en binnen een mum van tijd was de rattenpopulatie uitgeroeid. Het gekrijs ging door merg en been, zei André, die de kadavers moest opruimen.

Twiet van de dag:

Woensdag 20 december

Een Schiedammer zonder drank, is een drol zonder stank.

Verdomme, weer een goede vriend met kanker. Het gaat hard dit jaar. Jack Kerklaan is een begrip in groot-Rotterdam. Maar wat een geweldig interview. Vintage Jack.

Jack heeft uitgezaaide prostaatkanker. Het zit op zijn lever en zijn longen. De chemokuur waar hij nog middenin zit slaat gelukkig aan, zijn ontstekingswaarden zijn flink teruggeschroefd en de bijwerkingen vallen hem alleszins mee, maar die kuur vertraagt het proces hooguit. “Je krijgt extra tijd. Het is nu rekken, strekken en erbij blijven.” De oncoloog heeft Jack nog hooguit een jaar of vijf gegeven.Toen Jack dat ‘vonnis’ te horen kreeg, reageerde hij met: “Godverdomme, nog zó lang?” Een onverwachte reactie. “Liet die oncoloog om half negen ’s morgens toch even zijn pen vallen. Dit had ie nog nooit meegemaakt. Dat iemand een verkeerd soort emotie aan de dag legt. Maar ja, ik probeer maar een beetje te lachen, om niet te huilen. Dat is altijd wel een beetje mijn medicijn geweest. Een Schiedammer zonder drank is als een drol zonder stank. Nu is het zo af en toe een gifzakkie erin jenzen. Ik ben vóór, ik kan het iedereen aanraden.”

Ik sluit af met Jack: