Geenstijl

We hebben weer iets nieuws op de GeenStijl. Onze eigenste Arthur van Amerongen, bekend van het internet, doet speciaal voor ons en voor u verslag van zijn verschrikkelijke jaar 2023. Een rubriek vol geouwehoer waar de zegen op rust. Hier is: deel 1!

Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al 4 weken slijm in de keel, een gemene rochel en pijn bij het slikken. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker... 

Ik kan kiezen tussen keel-, slokdarm-en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven. Ik rook natuurlijk al bijna vijftig jaar als een ketter, maar verder eet ik best gezond en ga ik iedere avond om een uur of negen naar bed. Nou ja: bijna iedere avond. Letterlijk met de kippen op stok want veel andere opties zijn er niet in de Algarve, het poepgat van Europa.

Ik moet er toch niet aan denken dat ik weer in een grote stad woon, een stad zoals Rio de Janeiro of Tel Aviv, met een bruisend nachtleven en vol geilheid.

Ik heb inmiddels al zoveel getuigenisgeschriften voorbij zien komen van mensen die terminaal zijn, dat ik geen zin heb om ook nog eens mijn eigen stinkende keutel op de dampende mesthoop van kankerlectuur en kankerliteratuur te kakken. En mijn kankerfobie is bovendien al eens vastgelegd in een radiodocumentaire voor de NPO: Lachen met Kanker. Qua hilariteit kan ik daar niet over heen met een boekie.

Goed, eerst maar eens een fluimucil-kuurtje, en als de kater is weggezakt kijk ik wel verder. Omdat dit toch mijn laatste jaar is, ga ik mijn lijdensweg naar de verlossende dood, mijn trouwe metgezel, maar eens minutieus vastleggen voor het nageslacht. Ik kan zo’n Privé-domeinesque dagboek natuurlijk niet alleen maar vullen met persoonlijke narigheid dus zal ik het nieuws blijven volgen omdat gratuite opmerkingen, kwinkslagen en voorspelbare rants daarover toch lekker vullen.

Toch verbaast het mij dat ik met de dood voor ogen in staat ben gewoon de actualiteit te volgen. Mijn moeder kreeg in het sterfhuis een volmaakte rust over zich, de wereld en de waan van de dag gleden eindelijk van haar af. Maar goed, ze geloofde dan ook heilig in de hemel. Ik kijk nog even naar mijn Twitter-tijdlijn van gisteren en vanmorgen vroeg. Ik moet flink in de lorum zijn geweest en zo schmaltz en sentimenteel als de neten, want ik plempte de tijdlijn vol met onder andere de oudejaarsavondvoorstelling van Wim Kan uit 1958 (Waardig over de drempel), Ome Thijs van Wim Sonneveld, Godfried Bomans over vrouwen die hun man in de rede vallen bij een sterk verhaal, Simon Carmiggelt over humor en de krankzinnige Grote Gerard Reve Show uit 1974, bij de VPRO. Met Gerard Cox in een Nederlandstalige versie van The Whiter Shade of Pale, begeleid door Gerard Reve op het kerkorgel.

Als meneer Musk de stekker eruit trekt, pleeg ik zelfmoord (live op Twitter). Zonder Twitter is mijn leven voltooid, voleindigd en vooral zinloos. Verder lag ik onledig op de bank met drie bibberende en angstig piepende hondjes (vuurwerk). Moeder de vrouw lag al te snurken. Thuisblijven met oud en nieuw is de beste optie want de nacht is voor het ongedierte, zei mama altijd.

Vandaag iets minder aan kanker en de dood gedacht. Onverminderd klachten, dat wel. Belangrijkste nieuws van de dag: overleden hamster operatief uit anus Bekende Nederlander verwijderd. Ik dacht meteen aan Ed van Tijn en Camiel Eurlings. Een van mijn exjes is chirurg en vertelde mij altijd vrolijke verhalen over heteromannen die op de eerste hulp komen met een tl-buis in hun reet. Ze hebben meestal geen idee hoe dat ding in hun poepgat is verzeild geraakt.

“Uitgegleden in de badkamer, dokter”.

Mijn lieve vriendje Kevin van Vliet, nu correspondent te Kaapstad, heeft daar een mooi verhaal over geschreven. "Een 29-jarige Nederlandse man haalde in augustus het nieuws omdat hij onder invloed van ghb vijftien hardgekookte, gepelde eieren achterwaarts had ingebracht. Het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde beschreef de ‘perforatie in de karteldarm’ en ‘forse hoeveelheid lucht en vocht in de vrije buikholte’ die op de CT-scan te zien waren. De eieren werden operatief verwijderd, de buikholte moest worden gespoeld, en na wat intensive care was de patiënt weer ontslagen. Eind goed, al goed." ****En wat te denken van de Fransman (88) die over een WO1 artillerie-patroon was gestruikeld?

Twee keer de honden uitgelaten in de zoutpannen van de Ria Formosa. Er marcheert altoos een gek door dit natuurgebied, die telkens weer schuimbekkend koeterwaals tegen mij en vooral tegen de hondjes begint te schreeuwen. Vandaag ontdekte ik dat het twee identieke mannetjes zijn. De ene is donkerder qua gezicht, en lacht nooit. De ander lacht dus wel eens, al is het de holle lach van een maanzieke.

Het wemelt hier nog van de dorpsgekken, die gelukkig niet worden weggestopt in een dolhuis. Ik heb een poosje in een houten hut gewoond, in een woud even buiten het dorp Moncarapacho, en ergens in het bos achter mijn love shack woonde een gekke zigeuner die altijd briesend als een paard voorbij struinde, steevast met een jutezak op zijn rug. Ik groette hem doorgaans vriendelijk en hij reageerde met dierlijke klanken. Eens zag ik een vos tegen een boom gespijkerd, met de buik open gekerfd. De darmen hingen eruit en mijn honden liepen geschrokken verder. Ik weet zeker dat de gek, Domingo, de dader was. Misschien betrof het een oud zoroastrisch ritueel dat zijn voorvaderen uit India mee hadden genomen maar het kon ook gewoon zijn dat de vos straf had gekregen omdat hij kippen had gesnaaid. De bakkersvrouw vertelde mij dat dat de zigeuner egels levend in het vuur smeet, ze vervolgens doormidden hakte met zijn onafscheidelijke machete en leeg lepelde. Niemand in het dorp wist precies waar hij woonde. De dorpelingen kwamen sowieso niet graag in het uitgestrekte oerwoud. Ik kon uren dolen met mijn hondjes, vooral als het schemerde. Als kind was ik doodsbang voor alles. Misschien had ik te veel Bulletje en Bonestaak of Max und Moritz gelezen, boeken waarin de hoofdpersonen altijd minimaal levend in de oven eindigden. Op een dag gingen de honden vreselijk te keer. Op een veilig afstandje van mijn poort stond Domingo. Behalve de vertrouwde jutezak had hij nu ook een grote plastic tas bij zich. Hij wees er naar en stotterde: ‘bo-bo-bo-bo-bolinhas.’ Balletjes. Toen opende hij de tas, trillend van de zenuwen. Het waren de zoekgeraakte tennisballen van mijn hondjes, wel meer dan twintig! Ik had me dus schromelijk vergist in die lieve man, waarvan ik soms vermoedde dat het psycho killer was. Laat ik deze verloren kutdag daarom deemoedig afsluiten met de wijze woorden van Mattheus, uiteraard in het schitterende Nederlands van de Statenvertaling. 1 Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. 2 Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden; en met welke mate gij meet, zal u wedergemeten worden. 3 En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet? 4 Of, hoe zult gij tot uw broeder zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog? 5 Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen. 6 Geeft het heilige den honden niet, noch werpt uw paarlen voor de zwijnen; opdat zij niet te eniger tijd dezelve met hun voeten vertreden, en zich omkerende, u verscheuren.

Mail van Twitter! ‘Hallo, We nemen contact met je op omdat iemand die zich zorgen maakt ons onlangs heeft gewezen op commentaar op je account, dat mogelijk met zelfdoding of zelfverwonding te maken heeft. Als je het moeilijk hebt en je met iemand wil praten, kan het zinvol zijn om contact te leggen met professionals die je kunnen leren om te gaan met je huidige problemen. Als je denkt aan zelfverwonding, zelfdoding of depressief bent, ga dan vooral naar iemand toe en vraag om hulp. In ons Veiligheidscentrum vind je contactgegevens van instanties die je kan raadplegen voor verschillende zaken, waaronder depressie, eenzaamheid, drugsgebruik, ziekte, relatieproblemen en economische problemen. Je vindt die instanties hier: https://help.twitter.com/safety-and-security/self-harm-and-suicide Onthoud dat er mensen zijn die om je geven, en dat je er niet alleen voor staat. Hou je haaks, Twitter.

Jezus, wat een softie die Elon Musk. Straks staat de zelfmoordpolitie nog voor mijn deur. “Wat zijn wij daar aan het doen, manneke. Haal eens als de wiedeweerga die strop van je nek, en stap vooral voorzichtig van je keukenstoeltje af. Anders breek je nog wat, dekselse knaap”.

Gelukkig weinig brekend nieuws vandaag. Barbara Baarsma staat in de Halsemabode. Ik vind Babs nog enger dan haar bestie Kaag. Een fatsoenlijk man als ik zou er homosueel van worden. Even het alarmnummer van het COC bellen. Het Rabobank-orakel heeft weer eens tips voor de mensheid: “Een eerlijk verhaal, dat laat zien dat burgers en bedrijven op sommige plekken zullen moeten inleveren om op andere plekken weer wat terug te krijgen.”

Het eerlijke verhaal! Scheer je weg Met je parelketting. En gebruik eens andere make up. Dit lijkt meer op balseming. Maar misschien is Babs wel heel lief en huiselijk en houdt ze van honden. Maar ik zou haar eerst een flink bijvoederen want ik hou van dik. Dik is gezellig. Hanneke Groenteman en Jan Kees de Jager waren sexy tot ze een maagballon kregen.

Vanmorgen naar de kliniek in de shopping van Olhão geweest, in de hoop dat er een KNO-arts aanwezig zou zijn. Wachttijd: drie uur. Dan maar rap naar huis.

Ik moest denken aan de diverse aids-testen die ik in de jaren tachtig moest doen van mijn verloofde, nadat ik volgens haar vreemd zou zijn gegaan. Ik… met mijn latex-allergie! Ik heb veel maar geen last van iatrofobie: angst voor de dokter. Zoek hier de fobie dat bij u past! Ik heb ook geen last van dentofobie en geniet altijd van mijn tandartsenbezoekjes in de Algarve. In Ede had ik als kindje een smoelensmid die nog stage had gelopen bij Herr Doktor Christian Szell. Hij trok kiezen zonder verdoving en gaf mij na afloop een zak taaitaai. Laat ik nou eindelijk eens mazzel hebben, in mijn toch al zo droef bestaan: de meeste dentistas hier zijn van vrouwelijke kunne.

Mijn vader was pas een echte hypochonder en had voortdurend last van ingebeelde ziektes. Bij ieder puistje dat hij op zijn lichaam vond, dacht hij dat hij kanker had, en bij ieder hoestje rende hij naar de huisarts. Hij zat de hele dag te bladeren in de medische Winkler Prins, twee dikke blauwe boeken vol smerige foto’s van venerische aandoeningen zoals de Spaanse kraag en de harde sjanker. Terwijl hij dan hoestend aan zijn bolknak zoog, vertelde hij dat hij waarschijnlijk aan een hartaanval zou overlijden als hij een spellingsfout zou tegenkomen.

Wellicht is Evel Knievel in mij gereïncarneerd. Binnen een jaar tijd brak ik een schouder en werd ik aangereden door een dronken boer. Ik raakte in een kluwen honden terecht - een echte dogfight - en werd door mijn drie aangelijnde honden omver getrokken in de zoutpannen bij mijn huis. De pijn ging nooit meer weg, ondanks intensieve fysiotherapie.

Een half jaar geleden ging ik op vrijdagavond op mijn fietsje nog even naar de grote stad Olhão om “cultuur te snuiven” en stak vlak bij mijn woonst de N125 over, ook wel de dodenweg genoemd. In feite is de tolweg A22, die dwars door de Algarve snijdt, gebouwd omdat de Estrada Nacional 125 een van de gevaarlijkste wegen in Europa is, aangezien de meeste Algarvios in hun oude barrels geen tolgeld kunnen of willen betalen.

Ik stak dus monter zingend de dodenweg over, het schemerde en de straatverlichting was al aan. Ik kijk altijd bijzonder goed naar links en rechts en weer naar links want dat heb ik op de School met de Bijbel Willem van Oranje – ook wel de Glazen School genoemd – in Ede geleerd.

Ineens kwam daar uit het niets een auto opduiken, vloog ik door de lucht en schoof met mijn rechterarm en smoel over het nog lekker warme asfalt. Een oud, aardig boertje, die net als ik flink naar wijn meurde, sjokte ietwat bezorgd op me af. In Nederland was een “jongere” of een tokkie meteen doorgereden. In een mum van tijd stonden er allerlei Portugezen om mij heen.

Mijn bankpasje en mijn leesbril waren uit mijn Miami Vice-hemd gevlogen en werden keurig aan mij afgegeven. Die waren in Amsterdam allang gejat. Het bloed gutste uit gore schaafwonden op mijn smoel. Ik telde mijn ledematen en hoopte dat mijn dure hemd niet beschadigd was. Toen kwam er een ambulance en die was van de bombeiros, van de brandweer. Tot mijn laatste snik blijf ik een gezellige causeur en ik vroeg aan aan de broeder hoe dat nou zat met die ambulances in Portugal, want dat is een ingewikkeld systeem met veel privé-wagens. Ze wilden dat ik naar het ziekenhuis ging maar dat vond ik overdreven. In het ziekenhuis van Faro of de privékliniek van Gambelas ben je zo drie uur kwijt met wachten – ondanks mijn peperdure verzekering van Médis, die ik pas een jaar of drie heb, en bovendien heb je daar zo een gemene ziekenhuisbacterie in je donder.

Ik was 7 jaar onverzekerd in Portugal en 6 jaar onverzekerd in Brazilië en Paraguay. Mijn moeder zei vaak: Wie dan leeft, wie dan zorgt, er valt geen musje van het dak zonder de wil van de hemelse Vader, Tuurtje. Het goede mens had zo een groothandel in tegeltjeswijsheid kunnen beginnen.

Pensioen heb ik niet, in het beste geval mag ik over vier jaar mijn aow'tje opeisen en die paar knaken “pay the rent”. Ik maak mij hoogstens zorgen over een TIA. Dan kan ik niet meer kan schrijven en zit ik zonder inkomen. Enfin, drie jaar geleden – ik was 60 – ging ik bij mijn bank toch maar eens informeren naar een ziektekostenverzekering. De directeur zelf – ik behoor immers tot de notabelen in de Algarve – pakte een formulier en zei: rookt u, Don Arturo? Nope. Drinkt u: nope, senhor, ik ben al zestig jaar een fiere geheelonthouder. Verder vroeg hij nog of er veel ziekten voorkwamen in mijn familie en toen slikte ik even en zei toen zachtjes: neen. Nou is mijn hele familie doodgegaan aan K, inclusief mijn hondje Blackie toen ik een jaar of zeven was, dus dat was een wit leugentje. Nu betaal ik 186 euro per maand bij Médis: alsof je een emmer leegschudt. Ik lag dus in de ambulance na te denken over het lot en het noodlot, want ik had wel dood kunnen zijn. Uiteindelijk stond ik op gelijk Lazarus, en wandelde stapvoets met mijn fietsje, dat als een wonder onbeschadigd was, naar mijn woonst. Het eerste wat mijn verloofde riep was: kijk nou, the mummy returns…!

Mijn nieuwshoogtepunt van de dag komt van de zwakzinnige staatsruivenier Adelheid Roosen, in de Halsemabode. Ik ken deze volbloed hysterica nog uit het legendarische café Kerk aan de Vijzelstraat. Dat was een soort dependance van de artiestenhel, en dan vooral veel kunstenmakers die niet door de ballotage van het Rosa Spierhuis in Laren waren gekomen. Adelheid Roosen dus, de staatsruivenier die eerder al furore maakte met haar erotische project met vijf minderjarige Mocro's.

Vrouwen in bad vindt vijf weken lang een avond per week plaats in de Kromhouthal. De drie groepen zijn vol, maar inschrijven op de nieuwsbrief om op de hoogte te zijn van een volgende reeks kan hier. De vijf sessies kosten €1550, inclusief eten en drinken. Een ritueel van kunst, theater, poëzie, muziek en female bonding.

Adelheid Roosen: “Ik heb geprobeerd uiteen te zetten in een gebruiksaanwijzing wat je nodig hebt om mij te leren kennen. Dit onderdeel heet inner bitch. Hoe kun je me zo triggeren dat ik je uiteindelijk zou kunnen doden. Het is om de vrouwen te verleiden hun schaduw te zien. Het is zo louterend!”

Ik keek even naar het intens smerige filmpje van de onwelriekende gleuvenbrigade, die wellicht minder stinkt als ze veel chloor in de baden gieten. Een horrorfilmpje vol bossen schaamhaar, hangtieten, gehinnik en heerlijk multiculti. Calvaire is er niets bij. Ik heb meteen de alarmlijn van de afdeling Correlatie gebeld om me aan te melden als homo.

Wodan is dood, de Duitse herder van mijn vriendin Addy. Op oudejaarsdag was hij nog zo vitaal als wat en rende hij door de tuin. Gisteren lag hij met de poten omhoog. 11 jaar. Hartaanval. Zwabber, de andere, dove hond van Addy, had haar blaffend wakker gemaakt. De dood van een hond raakt mij vaak meer dan de dood als een mens. Ik maak mij eigenlijk nog meer zorgen over mijn Tita en Jamba, de laatste twee van het roedel van vijf dat ik meenam van Paraguay naar Portugal, dan over mijn K. Ik moet er niet aan denken dat ze dood gaan. Toch weet ik precies waar in de tuin ik ze begraaf: naast het graf van hun oudste zus Raya. Toch hoop ik dat ik eerder doodga dan mijn beessies want de dood van een hond is hartverscheurend. Zoals een ouder zijn kind niet naar het graf behoort te dragen, zo moet een hond zijn baasje niet overleven.

Zowaar een mooi stuk in de Volkskrant dat niet uit de koker van zetbaas Rutte is gerold. Marli Huijer over de dood de en de toekomst van het sterven: 

‘In dat opzicht ben ik een stoïcijn. Vóór mij waren er miljoenen jaren, daar heb ik nooit last van gehad. Na mij zullen er weer miljoenen jaren zijn, daar heb ik evenmin last van. Ik rationaliseer mijn afwezig zijn binnen een seconde. Daarbij speelt ook dat ik het gevoel heb dat je in zekere zin blijft. Toen mijn moeder was begraven, zei ik tegen mijn zoon: ‘Ze ligt nu onder de grond, daar leven wormen en op die aarde kunnen bloemen groeien, het is niet zo dat oma helemaal weg is.’ Zelf wil ik ook graag begraven worden en dan niet in een kist, dat duurt me veel te lang. Al die atomen blijven bestaan, dat vind ik wel een troostend idee. Je weet niet of die op de een of andere manier ooit weer bij elkaar komen. Dat idee van eeuwige beweging en wederkeer van Nietzsche vind ik zo gek nog niet.’

Godverdomme. Noah Schnapp is gay! Dat zag niemand aankomen! Hollywood reageert geschokt.

En verder komt de dood komt als een dief in de nacht. Ook in de Algarve. Ragnvald Thue, de eigenaar van het mooiste kroegje in de Algarve, de Rrusstyk Bar in Pechão, is naar het Valhalla. De hardrockkroeg zat in een villa, die Ragnvald had geërfd van zijn ouders. Zijn vader was een Noor, zijn moeder Portugese. Rrusstyk was een huiskamer, met een barretje en een piepklein podium. Bier moest je uit een enorme ijskast pakken, en als je wegging moest je aan de baas vertellen hoeveel je gedronken had. Sluitingstijd was er niet en ik heb zelf een keer de tent gesloten op een onzalig tijdstip, nadat Ragnvald vertrokken was met een juffrouw, en ik moederziel aan de bar zat te slempen. In de elf jaar dat ik nu in de Algarve woon, heb ik al heel wat kennissen en vrienden het ondermaanse uit zien sluipen. Misschien is het omdat ik op het platteland woon en de dorpspomp en de tamtam perfect werken. Bad news travels fast. Nou, een nummertje voor die ouwe Noor dan maar. Skoll! Hvil i fred/descanse em paz.

Naar de apotheek in Olhão geweest. Ik moet toch iets gaan doen tegen de kanker. Strepfen. Een peperdure spray voor in de strot en vieze snoepjes die ruiken en er uitzien als een wc-verfrisser. Zo’n vies blokje dat in de plee hangt en waar vaak strontresten op zitten. En misschien moet ik eens op dieet, met mijn 13 kilo overgewicht. Ik begin op Frenske te lijken.

Groots en meeslepend op de bank gelegen. Blue monday is pas op 16 januari maar deze maandag mag er ook zijn.

Schrijven is geen natuurlijke behoefte. Het is gewoon een vak, net als hoer en dominee. Dat is de hamvraag: gaat iemand op een onbewoond eiland een boek schrijven? En als ik rijk zou zijn, zou ik dan schrijven? Ach, al die schrijvers die er van dromen dat ze na hun dood gelezen worden. Kluun. Arthur Japin. Tommy Wieringa. Ook Mulisch ging voor de onsterfelijkheid, maar zijn museum is er nog steeds niet bij mijn weten want Pyongyang aan de Amstel keurt het pand telkens af, wegens brandgevaar of iets in die geest. 

Ter troost lees ik Experience, de fascinerende autobiografie van Martin Amis. Daarin schrijft de zoon van Kingsley: “The trouble with life is its amorphousness, its ridiculous fluidity. Look at it: thinly plotted, largely themeless, sentimental and ineluctably trite. The dialogue is poor, or at least violently uneven. The twists are either predictable or sensationalist. And it’s always the same beginning and the same ending”.