Geenstijl

Kinderwens. Ons probleem?

Beste Geenstijl,

Al vele jaren lees ik met veel plezier jullie roze blog. Jullie geven een onafhankelijk geluid, wat hard nodig is in de samenleving. Hierbij stuur ik jullie graag een stukje over waarom vrouwen in Nederland achterblijven t.o.v. de mannen, wat tegelijk de hypocrisie binnen een "progressieve" en "diverse" universiteit in Noord-Nederland blootlegt. Ik begrijp dat jullie zeer veel van deze bijdragen ontvangen, maar ik hoop dat jullie het een interessant stukje vinden en het willen plaatsen. Op de Nederlandse universiteiten is GeenStijl verboden literatuur. Vandaar dat ik dit jullie in eerste instantie anoniem stuur.

Vriendelijke groeten,
Een Onafhankelijke Academica

Nederland is voor vrouwen deeltijdland. Bijna alle vrouwen met kinderen werken veel minder dan hun deelgenoten in het buitenland. Het is hier toch een geëmancipeerd en progressief land? Waarom hebben vrouwen dan nog steeds bovengemiddeld vaak de zorgtaken met lagere salarissen? Ik heb dit nooit gesnapt. Tot ik als jonge vrouw bij een ‘progressieve’ Nederlandse universiteit aangesteld werd.

Bij de salarisonderhandelingen gaat het al mis - als vrouw word je met gelijke achtergrond lager ingeschaald dan je mannelijke collega's. Dat kan nog aan onderhandelingservaring liggen. Maar er liggen grotere problemen op de loer. 

Een zwangerschap wordt als probleem ervaren. Mij werd anno 2019 verteld dat ik salaris bleef kosten voor de werkgever tijdens mijn verlof, en dat ik daarom maar blij moest zijn dat het er überhaupt was. Dit, terwijl het verlof al jaren door de UWV wordt bekostigd. Ik moest zelf regelen hoe ik al mijn taken alsnog, ondanks verlof, kon bolwerken, ik had immers het probleem veroorzaakt. Een diep treurige houding, maar ook hier kan het nog aan mijn werkgever liggen, die met zijn hoofd in de vorige eeuw zit.

Tegelijkertijd werkt je lijf als zwangere vrouw overtoeren. Er wordt een nieuw leven gebouwd en dat kost ontzettend veel energie. Je wil misschien klagen over de absurde situatie, maar energie om een conflict aan te gaan is er niet. Het is is makkelijker om maar door te werken, in mijn geval tot diep in het verlof, tot een week voor mijn uitgerekende datum. Nogmaals, het kan aan de werkgever liggen. Maar over de hele linie worden vrouwen over druk gezet om de planning er in te houden, een vooral niet te lastig te zijn. Jouw kinderwens, jouw probleem, niet ons probleem.

Dit is begin van de Zweifrontenkrieg, een oorlog die je aan twee fronten uit moet vechten. Elke generaal en historicus zal je vertellen: er zijn nooit genoeg middelen, nooit genoeg tijd. Die ga je verliezen.

En inderdaad, het wordt nog leuker als je terug bent van verlof. Natuurlijk mag je de gemiste hoeveelheid werk in je eigen tijd inhalen. 'Jouw kinderwens, jouw probleem', blijft het mantra. Ondertussen, zoals in veel competitieve velden, wordt er aan je stoelpoten gezaagd. Niet alleen door mannen, maar juist vaak door (oudere) vrouwen die heel goed snappen dat jij als jonge moeder minder in staat bent om je territorium te verdedigen.

Deze tweefrontenstrijd put je uit. Én thuis met een gezin én op je werk 100% geven is onmogelijk. Na een paar maanden betrap ik me op de gedachte: misschien moet ik een baan nemen met minder verantwoordelijkheid en minder uren. Mijn partner verdient namelijk ook prima. Ik werk grotendeels voor de belasting. Ik ben een 'high-potential', ik heb een goede opleiding en excellente loopbaan doorlopen en wil het nog verder schoppen. Desondanks was het heel verleidelijk om een stap terug te doen, om alle opleidingen en trainingen uit het raam te gooien. Ik dacht: Láát maar, het is al het gedoe en stress niet waard.

Nu begreep ik het: Daarom doen zoveel vrouwen en stap terug en werken ze minder. Een Zweifrontenkrieg zonder einde in zicht is te zwaar. Één front is genoeg, aan twee ga je onderdoor. Zo werken vrouwen minder en op een minder hoog niveau. Ze verzamelen minder ervaring en klimmen langzamer naar de top. Zo blijven vrouwen achter op hun mannelijke concurrentie - ondanks gelijke opleiding.

**De oplossing is complex
**Scandinavische landen doen het veel beter, en ik denk dat daar drie cruciale factoren voor zijn. Als eerste, is er een andere houding. Kinderen zijn goed voor iedereen, en daar mag wat voor geregeld worden. Het is niet alleen jouw probleem als vrouw, het is goed voor de hele maatschappij. Zonder kinderen geen toekomst. Als tweede, vaderschapsverlof. In het zo progressieve Nederland is het vaderschapsverlof nu nog een paar dagen, het wordt maximaal vijf weken. In Scandinavië is het meerdere maanden. Dat is hard nodig. Een baby verzorgen in de eerste 3 maanden is een 24/7 non-stop baan. Als dat alleen of vooral op de vrouw valt omdat de man moet werken, staat zij onder veel meer druk. Deze tijd is eindig, dus het delen is haalbaar. 

Vrouwen hebben net zoveel economische waarde als mannen met gelijke een opleiding, dus als zij langere tijd uitvallen kost dat net zoveel geld. Als derde, kinderopvang. Het is bijna niet te krijgen, zelfs in de minder volle delen van dit land. Zelfs al schrijf je je in op het moment van conceptie heb je nog geen enkele garantie op een plek. Als je al wat krijgt is waarschijnlijk maar voor een paar dagen, fulltime is onmogelijk. Hier geldt ook: je regelt het zelf maar als vrouw.

Een stabiel geboortecijfer is belangrijk voor de hele maatschappij. In Nederland is die veel te laag, met 1.66 ligt het flink onder de 2.1 die we nodig hebben voor stabiliteit. Zonder kinderen geen toekomst. Alleen met een hoger geboortecijfer kan onze huidige economische situatie met groei en met zorg voor de ouderen gewaarborgd blijven.

Het is in het belang van ons allemaal om van 'jouw kinderwens, jouw probleem', naar 'jouw kinderwens, ons probleem' te gaan.

\

NAW *niet* bij redactie bekend want ach, who cares sometimes.