Kinderwens. Ons probleem?

Beste Geenstijl,

Al vele jaren lees ik met veel plezier jullie roze blog. Jullie geven een onafhankelijk geluid, wat hard nodig is in de samenleving. Hierbij stuur ik jullie graag een stukje over waarom vrouwen in Nederland achterblijven t.o.v. de mannen, wat tegelijk de hypocrisie binnen een "progressieve" en "diverse" universiteit in Noord-Nederland blootlegt. Ik begrijp dat jullie zeer veel van deze bijdragen ontvangen, maar ik hoop dat jullie het een interessant stukje vinden en het willen plaatsen. Op de Nederlandse universiteiten is GeenStijl verboden literatuur. Vandaar dat ik dit jullie in eerste instantie anoniem stuur.

Vriendelijke groeten,
Een Onafhankelijke Academica

Nederland is voor vrouwen deeltijdland. Bijna alle vrouwen met kinderen werken veel minder dan hun deelgenoten in het buitenland. Het is hier toch een geëmancipeerd en progressief land? Waarom hebben vrouwen dan nog steeds bovengemiddeld vaak de zorgtaken met lagere salarissen? Ik heb dit nooit gesnapt. Tot ik als jonge vrouw bij een ‘progressieve’ Nederlandse universiteit aangesteld werd.

Bij de salarisonderhandelingen gaat het al mis - als vrouw word je met gelijke achtergrond lager ingeschaald dan je mannelijke collega's. Dat kan nog aan onderhandelingservaring liggen. Maar er liggen grotere problemen op de loer. 

Een zwangerschap wordt als probleem ervaren. Mij werd anno 2019 verteld dat ik salaris bleef kosten voor de werkgever tijdens mijn verlof, en dat ik daarom maar blij moest zijn dat het er überhaupt was. Dit, terwijl het verlof al jaren door de UWV wordt bekostigd. Ik moest zelf regelen hoe ik al mijn taken alsnog, ondanks verlof, kon bolwerken, ik had immers het probleem veroorzaakt. Een diep treurige houding, maar ook hier kan het nog aan mijn werkgever liggen, die met zijn hoofd in de vorige eeuw zit.

Tegelijkertijd werkt je lijf als zwangere vrouw overtoeren. Er wordt een nieuw leven gebouwd en dat kost ontzettend veel energie. Je wil misschien klagen over de absurde situatie, maar energie om een conflict aan te gaan is er niet. Het is is makkelijker om maar door te werken, in mijn geval tot diep in het verlof, tot een week voor mijn uitgerekende datum. Nogmaals, het kan aan de werkgever liggen. Maar over de hele linie worden vrouwen over druk gezet om de planning er in te houden, een vooral niet te lastig te zijn. Jouw kinderwens, jouw probleem, niet ons probleem.

Dit is begin van de Zweifrontenkrieg, een oorlog die je aan twee fronten uit moet vechten. Elke generaal en historicus zal je vertellen: er zijn nooit genoeg middelen, nooit genoeg tijd. Die ga je verliezen.