Geenstijl

Kroeg helemaal gedesinfecteerd van linkjes.

Alles lijkt normaal. Je luncht ergens een broodje. Het terras is omheind met touw, kruislings oversteken onmogelijk, je moet wachten tot iemand je een tafel wijst. Geen zinloze handgelstations, met die resistentie-vernietigende troep die stinkt naar chemische ontparfumisering. Personeel opgewekt, blij met de toeloop. Toeristen spreken Duits, Frans, Engels of iets Oost-Europees. Niemand krampachtig. Maar dan, ff naar binnen - op de plee staat iemand met een smoelbeschermer op die de kraan open draait, water over de kraan gooit, zijn handen inzeept, wast, nog eens inzeept, nog eens wast, weer water over de knop van de kraan gooit, een papieren handdoekje pakt om zijn handen te drogen en daarna nog eentje om de kraan dicht te draaien. Daarna pas gaat pissen. De nieuwsgierigheid om na deze inleiding het ritueel ná het pissen ook nog gade te slaan sluimert, maar zet niet door. Geamuseerd zijn met gekte maakt toch te snel geïrriteerd - zo veel weten we inmiddels. In een tent waar verder iedereen lacht, is die handenwasser het parallelle universum. We zijn niet gek. De meesten niet. Maar wel in de war. En we hebben nog steeds geen idee hoe we d'r mee om moeten gaan. Jullie nog anekdotes?