Geenstijl

Nog nooit vertoond op Nederlandse televisie: Sylvana Simons die eloquente tegenspraak krijgt op haar woke woordenbrij.

Geen idee hoe een Britse schrijver/journalist en een Nederlandse halve gemeenteraadszetelhouder in een Australische televisiedebat terecht gekomen zijn, maar here we are. Douglas Murray, misschien wel onze favoriete tijdsgeestduider (zijn boeken The Strange Death of Europe en The Madness of Crowds zijn absolute kerstboomtips) op één podium met het verwaande SJW-vrouwtje Sylvana Simons ("Mijn vrijheid van meningsuiting is niet beperkt, omdat ik zo'n dominant karakter heb"), in debat over politieke correctheid en Woke Culture. Noem ons gerust racisten bevooroordeeld, maar - spoiler alert - dit wint Douglas natuurlijk op zijn satijnen sloffen. 

Douglas Murray denkt namelijk na, delibereert, en stelt vervolgens kritische vragen waar hij al enkele boeken lang over nadenkt zonder te pretenderen alle antwoorden te hebben. Sylvana bouwt stropoppen en strooit met kleine leugentjes in haar betoog (waarmee ze Nederland weer eens op ergerlijke wijze als een diep racistisch land portretteert), declameert haar dogma's, en dramt het hele debat door zonder zelf maar een greintje van het "respect" op te brengen voor afwijkende opvattingen, dat ze zelf wel verlangt van anderen. (Zo zit ze bijvoorbeeld de hele tijd verveeld/verwaand door Douglas heen te zuchten als hij aan het woord is.)

Sylvana's belangrijkste argument is dat 'beledigd zijn' door iets voldoende reden moet zijn voor anderen om hun gedrag en uitingen aan te passen. "Het is iets ingewikkelder dan dat", riposteert Douglas heel voorzichtig. "I'm bothered when people make assertions which we haven't litigated in public yet." Oftewel: je kan niet zomaar eisen stellen, als er nog geen vaste grond onder die eisen is gelegd in de vorm van rede, argumentatie en publieke consensus daarover.

"I'm worried that we tell little lies, and we get used to little lies, and we tell bigger ones. I think it's unwise to pass those things through always simply because of courtesy", redeneert Douglas in een vergelijking waarin hij de media beschrijft als schaapshonden die de hele kudde heel zachtjes van koers kunnen doen veranderen, zonder dat die kudde het eindpunt van de reis kan zien. Valt er ook nog wat te lachen? Zeker, als je Sylvana hoort pleiten voor nadenken over wat je zegt, vóórdat je wat zegt. En daarmee bedoelde ze natuurlijk niet zichzelf. 

Enfin, puur om iets te zien dat je bij de NPO nooit te zien gaat krijgen, namelijk dat een verwaande vrouw die al jarenlang onweersproken scheepsladingen retorische bagger over "racisme" en "respect" over het publiek uitstort, een keertje weerwoord krijgt van iemand die niet haar persoontje heilig verklaart of zich laat afleiden door haar persoonlijke emoties, maar die het grote plaatje blijft beschouwen - en daarmee (onbedoeld, courteous en uiteraard met alle respect) feilloos aantoont dat Sylvana niet veel meer is dan een verontwaardigde gimmick, een glitch in het debat, en bepaald geen groot denker.

Maar dat zal wel weer een racistische conclusie zijn van ons.