Geenstijl

Busmeneer Johan is er goed klaar mee

Even een aangrijpend verslag van Johan, een normaal gesproken vrolijke busmeneer uit het noorden des lands. Een man die, zoals dat past bij een buschauffeur, doorgaans goed gemutst naar zijn werk gaat, maar die tot zijn eigen spijt die goede muts steeds vaker verliest als op zijn rooster een avondrit vanaf het station in Emmen staat. Lijn 74. Ondanks de komst van een zee aan OV-BOA's en een speciale pendelbus naar het aanmeldcentrum in Ter Apel is het stationsplein in Emmen nog altijd een hotspot voor hommeles, een toxische hangplek voor alleenstaande, mannelijke asielzoekers. Dinsdagavond was het weer raak. Een deel van het verslag op de Feesboek van busmeneer Johan, gewoon omdat het goed is om het eens vanuit de eerste persoon te lezen: 

Een passagier vroeg of hij gratis mee kon. Ik maakte duidelijk dat dit niet de bedoeling was. Toch bleef hij aandringen en probeerde met verschillende pasjes in te checken. Na 7 minuten lukte het hem uiteindelijk. Op dat moment gaf ik aan dat hij eigenlijk de bus moest verlaten en dat ik handhaving wilde vragen, maar omdat het piepje positief was, besloot ik: betaald is betaald. Van onwelkom werd hij dus toch welkom. (...) De man van het kaartje zat helemaal voorin. Tijdens de rit deed hij rare dingen, maakte vreemde geluiden en via de voorruit zag ik dat hij steeds met een tasje bezig was. Ik had er geen goed gevoel bij, maar hij deed niets waar ik echt op kon ingrijpen. Mijn doel werd: de rit zo snel mogelijk en veilig afronden. Ik hield me netjes aan de maximumsnelheid, maar ik bleef gespannen en voelde dat er elk moment iets kon gebeuren. In het centrum van Musselkanaal kwam hij ineens bij de voorruit staan. Gelukkig zit er glas tussen, dat gaf me nog enige bescherming. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat hij achter de streep moest blijven – een beetje in Duits en Engels. Uit het niets gaf hij toen met zijn tas een harde klap tegen het glas. Later bleek dat er een blik mais in zat. Gelukkig was de ruit sterk genoeg. Van schrik trapte ik op de rem. Ik wilde de voordeur openen om hem eruit te zetten. Hij kon zich niet goed vasthouden, viel, maar stond daarna weer op en begon te spugen en tegen de ruit te slaan. Het waren een paar vreselijke seconden. Ik drukte de noodknop in, waardoor er contact kwam met Reisregie. Ik dacht: als hij uitstapt, kan ik wegkomen. Buiten stond iemand te schreeuwen die alles zag. De man begon langzaam naar buiten te gaan, maar bleef spugen en schreeuwen. Net toen ik de deur kon sluiten, gooide hij het blikje weer naar binnen. Gelukkig ging het niet door de ruit. Daarna duurde het nog een paar tellen voordat de bus weer kon rijden vanwege de halterem. Ik vergat in die stress de beveiliging eraf te halen. Nog een paar trappen tegen de deur en eindelijk kon ik wegkomen. (...) Ik moet eerlijk zeggen: Emmen station voelt voor mij heel onveilig. Er hangt continu een grimmige sfeer. Het is niet de vraag óf er iets gebeurt, maar wanneer het weer zover is. Daarom pleit ik voor instapcontroles in de avonduren en een verbod op hangplekken rond het station. Ik wil me weer veilig kunnen voelen in mijn werk. Ik ben niet bang aangelegd en ik ben ook geen racist, maar als iemand niet kan of wil betalen en weigert de bus te verlaten, dan stap ik voortaan uit en zoekt het bedrijf het maar uit.

Tja, dit hoort er dus allemaal bij hè? Make stations geen plekken waar agressief, gedrogeerd COA-tuig de dienst uitmaakt again. Make busmeneren vrolijk again. Doe wat.