Geenstijl

Soep van de Week in het StamCafé

Mijn grootste en tevens enige frustratie is dat ik het nooit tot Bekende Nederlander heb geschopt. Ik word daarom nooit gevraagd om mee te protesteren tegen pesten, tegen laaggeletterdheid, tegen vrouwengeweld, tegen advertentiefraude, tegen de bio-industrie, tegen bont, tegen kanker (terwijl ik echt iets heb met kanker), tegen corona, tegen zorgelijke uitspraken van minister Blok, tegen racisme, tegen de btw-verhoging, tegen spierziekten (met die Lucille Werner was wel meer aan de hand), tegen de climapocalypse, tegen vluchtelingenkou, tegen GeenStijl, tegen de PVV, voor slachtoffers Syrië (2013), voor slachtoffers ebola, voor Beiroet, tegen Zwarte Piet, voor Sulawesi, tegen de oorlog in Irak tegen overbevissing (toen Sophie nog een frisse jonge blom was, roflol), tegen de marteldood van George Floyd, tegen de verbreding van de A27 bij Amelisweerd, voor Black Lives Matter, voor de culturele sector, voor Oekraïne, voor onze beschaving, tegen de mediawet, tegen jodenhaat (terwijl ik met afstand de grootste vriend van Israël en de internationale jodenheid ben), en uiteraard werd ik ook niet gevraagd voor de antisemitische campagne van de kleuterneukers van Oxfam.

Isa Hoes wel. Ze had nog aan de viespeuken van Oxfam gevraagd of de naam van Antonie ook op de poster kon, plus de link naar haar nieuwe boek over Antonie, maar dat werd iets te druk op de foto volgens de vormgever van de vuile viezeriken van Oxfam.

Ik ben even gaan tellen hoeveel BN’ers er meededen aan al die acties en er blijken inmiddels meer Bekende Nederlanders dan Onbekende Nederlanders te zijn. Het begrip Bekende Nederlander is dus inflatoir, en dat blijkt wel uit de posteractie van de kinderschenders van Oxfam. Het leek wel een willekeurige aflevering van Opsporing Verzocht, met al die boeventronies. Ik heb werkelijk geen idee wie die gasten zijn.

Toen ik nog in Amsterdam woonde, kende ik alle Bekende Nederlanders. Dan ging ik op het terras van Hoppe zitten en flaneerden ze allemaal voorbij. Ik vond het heel geestig om ze na te wijzen en heel hard te roepen: “Kijk, dat is Willem Duys!” “Kijk, Jan Mulder!” “Kijk, Herman Brood op een step!” “Kijk, Harrie Mullis Vullis!” “Kijk, daar hebben we Remco Campert! Remcooooootje!”

Het leven was overzichtelijk en het Nederlandse variété kende nog echte rasartiesten. Bovendien hadden we maar twee zenders: Nederland 1 en Nederland 2. Als je tussen het klapvee mocht zitten bij de Berend Boudewijn Show of bij Een van de Acht, was je meteen een beroemdheid in je eigen dorp of gehucht. Dat was de magie van de treurbuis. In Portugal bestaat die magie nog. Ik mag graag kijken naar programma’s als Praça da Alegria, A Nossa Tarde en Portugal Em Direto, een mengelmoesje van Van Gewest tot Gewest, Ontdek je Plekje, de oerversie van Rondom Tien, de eerste afleveringen van De 5 Uur Show en Kreatief met Kurk. Er is maar een handjevol Bekende Portugezen en die genieten de absolute sterrenstatus. Als die in een van de genoemde shows optreden, valt het publiek in katzwijm. Het klapvee wordt geronseld in de brousse en de negorij van Portugal, en in bussen naar de studio in Lissabon gedeporteerd. Het zijn vaak heerlijke dorpelingen die hun zondagse kleding aan hebben (denk aan de synthetische kleding van de DDR in 1981) en ik kan daar echt van genieten. Mijn favoriete BP’er is Manuel Luís Goucha, een lieverd die de homoseksualiteit heeft uitgevonden en verbeterd. Je zou hem de Portugese Hans van der Togt kunnen noemen. Over Hans gesproken: ik kijk ook graag naar het opgedofte publiek van O Preço Certo, de Portugese versie van Rad van Fortuin. Kent u deze nog?

Fernando Mendes, een dikke neurotische dwerg met een nasaal stemmetje, presenteert het programma en is een van de allerbekendste Portugezen. Kijk en geniet!

Het handjevol Bekende Portugezen zal zich nooit lenen voor een smerige antisemitische protestactie zoals die van de kinderglijers van Oxfam. En daarmee ben ik weer terug bij de rode draad in mijn soep.

In een van de door mij vermelde protestacties door Bekende Nederlanders zag ik Linda Duits opduiken. De lezer kent haar vast nog wel van haar strijd tegen rechtse alternatieve media, maar verder hoorden we nooit meer iets van het olijke dikkertje. Maar deze week stond Voorheen Bekende Nederlander Linda Duits plotseling zowaar in het regionale nieuws: een pand aan de Marnixstraat vlakbij het Leidseplein dat in 2021 door een groep krakers werd omgedoopt tot 'Hotel Mokum' staat ruim drie jaar na de ontruiming nog altijd leeg. Het voormalige hotel ziet er vervallen uit, onder andere door kapotte ramen, afbladderende verf en gaten in de muur. Buurvrouw Linda Duits woont twee deuren verderop. Ze tuurt door het raam van haar buren. Alleen maar zooi luidt haar beschrijving. "Het is me echt een raadsel", geeft ze aan. "En het is eeuwig zonde. Want je kunt zien, hier bij de deur bladdert het verder af. Dus het is echt een pand in verval."

En wat is er in godsnaam met het fenomeen Simon/Simone van Saarloos gebeurd? Ook hullie doken vaak op in protestacties van Bekende Nederlanders. Holy Fucking Moly!

En waar is usual suspect en vriendin van de show Aafke Romeijn? Hier! Het zonnetje in huis - bekend van haar liefde voor Kameleneiland in Utreg - vierde recentelijk haar 38ste jaardag onder droevige omstandigheden. Sterkte meid!

Deze week word ik alweer 38, en dat word ik niet in al te beste toestand. Op 13 september scheurde ik de banden in mijn rechterknie, vorige week werd ik geopereerd, en nu kan ik precies *niks*. Tot nu toe ging het hele proces me goed af: ik had vrijwel onafgebroken goede moed. Maar sinds de operatie moet ik zeggen dat het me zwaar begint te vallen. Daar was ik voor gewaarschuwd: het is een zware operatie met een heel pijnlijke nasleep en een revalidatieproces van 9 tot 12 maanden – voor niemand makkelijk. En ze hadden gelijk. Wat me vooral zwaar valt: het slaapgebrek. Ik slaap hooguit een paar uur per nacht, omdat ik wakker lig met spierkrampen van m’n voet tot aan mijn heup. Een soort groeipijn Deluxe on steroids. Op geen enkele manier lig ik pijnloos, laat staan comfortabel. En dus zit ik ’s nachts uren youtubefilmpjes over verre oorden te bingen, en ben ik overdag duizelig en ongefocust van de moeheid. Tuurlijk, het hoort erbij en het is een fase. Maar deze week begin ik – ongetwijfeld door het slaapgebrek – voor het eerst een aantal dingen ondraaglijk te missen.

Ik word dus nooit gevraagd voor protestacties omdat ik geen Bekende Nederlander ben. Toch stond ik eens tussen een paar honderd Zeer Bekende Nederlanders die via een paginagrote advertentie in de dagbladen (Volkskrant op zaterdag!) protesteerden tegen stemmingmakerij tegen buitenlanders. Het was in 1991 en er was een rel binnen de Partij van de Arbeid want Felix Rottenberg wilde de discussie openbreken over de multiculturele samenleving. Een paar coryfeeën van de VPRO wilden die advertentie tegen de hetze tegen buitenlanders gaan plaatsen in de landelijke media. Via Martin van Amerongen kwamen ze bij mij terecht, het retejong van de Groene. Ik ging met mijn broodtrommeltje naar de VPRO-villa’s aan de ‘s Gravelandseweg 63 tot en met 73 in Hilversum, het walhalla voor de beginnend journalist, en moest daar de hele dag Bekende Nederlanders bellen of ze mee wilden betalen aan die peperdure advertentie. Hun namen en telefoonnummers had ik van Martin van Amerongen gekregen. Nou ben ik eigenlijk niet zo goed in telefonisch bedelen, maar nadat ik de flink gevulde ijskast van de VPRO had geledigd (al het bier plus een kruik jenever) liepen de zaken gesmeerd. Bovendien deed ik het samen met Stanja van Mierlo, de aller charmantste dochter van HAFMO. Die zat toen helaas in een relatie met een van de broertjes Ekkel, destijds hét aanstormend talent van de VPRO. Laat op de avond had ik heel Bekend Nederland bij elkaar geronseld en op zaterdag zou er paginagrote advertentie komen in de dagbladen. Stop de hetze tegen buitenlanders, stond er boven de advertentie. Ik moest de laatste trein naar Amsterdam halen en vroeg mijn honorarium. Dat bleek er niet te zijn, tot mijn stomme verbazing. Iemand riep nog: “Je hebt de hele ijskast leeggezopen, is dat niet voldoende?” Ik heb toen geëist dat mijn naam in de advertentie zou komen. Heel bekend Nederland vroeg zich die zaterdag af wie die Arthur van Amerongen toch was, want ik stond bovenaan de lijst met tweehonderd bekende Nederlanders, die op alfabetische volgorde was. Ik moest wel de zoon van Martin zijn, want zo gaan die dingen in de media. Goed, het was mijn claim to fame en daarmee hield het wel op, qua nationale bekendheid.

Ik sluit af met een schitterend Kerstlied van de enige Echte Bekende Nederlanders. Met Bonnie, Ronnie, Corry, Nico, Ciska en Willeke!