Geenstijl

hoe reaguurders walgen van een dode kunstenaar die duizenden vrouwen neukte

[SOEP VAN DE WEEK in Het StamCafé]

Peter Klashorst stopte met schilderen en Mosterd schreef een waardige i.m. over de man die net als Casanova, Julio Iglesias, Ron Jeremy, Russell Brand, Jack Nicholson, Mick Jagger, Gene Simmons, Charlie Sheen, Georges Simenon en Jeroen Pauw met duizenden vrouwen neukte.

Simenon, de schrijver van onder andere de geweldige avonturen van inspecteur Maigret, zei eens tegen zijn vriend Federico Fellini dat hij het met 15.000 vrouwen had gedaan, waarvan er 8000 de hoer speelden. Tellen die temeiers wel mee in de statistieken, zo vraag ik mij af, want op die manier kan zelfs Egbert uit Zoetermeer in het Nederlandse Guinness Book of Records komen. Alhoewel, reken maar eens uit hoe tijdrovend 8000 kommersjele pompertjes keer 15 minuten is. En dan moet Egbert bovendien wekelijks 40 uur bij de baas vegeteren en zit de goede man 15 uur per week in de auto naar de zaak (of nog erger: met zijn trommeltje met bammies in de trein).

Daarnaast moet hij ook nog iedere avond met Samantha en de koters voor de buis wortel schieten als een bedorven bintje. ‘Samantha’ is een vondst van Mosterd, en volgens mij heeft hij het ook wel eens over ‘Chantal’. De Nederlandse variant van Karen. Daarmee verwijst Mosterd naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen en de kin iedere kerel afzeiken die er lekker op los leeft, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren of de ijskastdeur open heeft laten staan.

Kijk maar eens naar de reacties van de nieuwe en vooral anonieme zedenprekers onder de necrologie van Mosterd.

GeheidEenGeit:
Hoeveel 'exotische' jonge meisjes zijn HIV positief door hem? Hoeveel van zijn vrienden zijn achtergelaten met een dikke geldschuld? Ik vraag het omdat dit het enige was dat ik over deze man hoorde in m'n grachtencirkeltjes. Al die TV-, kunst-, en grachten typetjes die zo zalig en links voordoen, terwijl ze mensen als dit voortrekken. Goed opletten nu. De socialites die elkaars schandalen graag verhullen komen ook weer publiekelijk op voor deze man. De hoek van me-too, dronken achter het stuur, coke, witwaskunst, belastingontduiking, en familie fortuintjes verbrassen.

TheVunz:
Naam zegt me niets. Kwaliteit van zijn werken haalt misschien net het niveau van een campingschilder die de laatste tijd regelmatig (maar niet vanwege zijn schilderkunst) op TV is geweest. Verwijzen naar reacties op de dood van Klas op Geen Stijl.

Nog zo iets: pochen met je onwetendheid en onnozelheid.

Zeeman73:
Ik zag hem een keer in een tv programma waarin hij geportretteerd werd. Leek me een erg egocentrische en egoïstische, onaangepaste man, die schijt had aan zijn medemens. Dan kan ik de schilderkunst ook niet meer waarderen, want die straalt dat dan ook uit.

FrankVeer:
Ben niet zo van de cultuur, hoewel mijn vrouw mij regelmatig meesleept naar musea, en deze naam zegt mij niets. Ook geen zin om mij in deze man te verdiepen. Zo oppervlakkig ben ik dan ook wel weer.

Ook zo iets: trots zijn dat je een cultuurbarbaar bent maar je wel naar een museum laten meeslepen door Samantha.

Jan1974:
Bij dit soort figuren lees je altijd reacties van "wat een leven heeft hij gehad" en "hij heeft geleefd voor vier, dus hij is eigenlijk heel oud geworden". Maar wat voor leven is dat dan eigenlijk? Drugs, drank, sex met jan en alleman en hierdoor aids opgelopen, enz. Nou, wat een feest mensen. Ben al 30 jaar met dezelfde vrouw, heb een paar kinderen waar ik van geniet en die ik normen en waarden probeer bij te brengen, werk 6 dagen per week. Af en toe lekker uit eten, naar een mooie film of een concert, 2x per jaar op vakantie. Misschien voor velen verschrikkelijk saai en burgerlijk, maar toch denk ik dat ik een beter leven heb dan dat types als Klashorst hebben gehad. Dus waarom altijd zo'n romantisch beeld van een destructief geleefd leven?

Prima reactie op dominee Jan, van Quantum Suicide:
En jij hebt een romantisch beeld van een heel voorspelbaar burgerlijk leven waarbij je altijd binnen de lijntjes kleurt. Who cares? Er zijn blijkbaar genoeg mensen die dat ook doen, maar diep van binnen iets meer een Peter Klashorst of Herman Brood waren geweest elke keer als vrouwlief weer zeikt over een paar rondslingerende sokken of als Jayden zijn huiswerk weer niet wil maken en de juf moeilijk zit te doen.

En godzijdank is daar Wennebert:
Klashorst… Klasbak. Heeft meer uit het leven weten te persen dan menig hier (ver)oordelende, vanmorgen met de broodtrommel onder de snelbinder vertrokken burgermans.

En deze van Letopuwzaak mag er ook wezen. Hear hear!
Waar hebben jullie het allemaal toch over? Het destructieve bestaan wordt door (vrijwel) niemand geromantiseerd. Het gaat om mensen die durven om niet hun hele leven sociaal-wenselijk te doen. Mensen die in het echte leven zeg maar durven te roepen en zeggen wat ze hier graag anoniem in tegels plaatsen. Daar is menigeen stiekem jaloers op. Dat je hardop zou kunnen zeggen "Flikker op met je voetbaltraining op zaterdagochtend. Papa gaat de bloemetjes even buiten zetten en blijft in bed liggen zolang hij daar zin in heeft". Of tegen de baas "Zak lekker in de stront met je 'kan je nog even vijf slides voor me voorbereiden voor het MT-overleg van morgenochtend?"

Dat die niet sociaal-wenselijke types vaak ook een voorliefde hebben voor drank en drugs, is een bijkomstigheid. Het gaat er om dat het mensen zijn die schijt hebben aan 'regels' en etiquette, zonder door te slaan naar crimineel en puur asociaal gedrag. Dat vinden mensen leuk. Als je daar echt niets bij kunt voorstellen dan ben je echt de saaiste burgerlul die er is.

De meest walgelijke reactie kwam van een mislukte kunstenaar, vermoedelijk een stinkend jaloerse tijdgenoot van Klashorst. Ik zie nu dat de beste man het stuk heeft weggehaald van het blog Amsterdamse Inlichtingendienst maar het internet vergeet niets. Dit is niet pissen op een graf, maar op een lijk dat nog warm is.

“De reacties op de dood van Peter Klashorst zijn niet mals. De zelfbenoemde kunstschilder, een Rietveld-student die niet verder kwam dan als een zondagsschilder vastleggen van fruitschalen en dat vervolgens “After Nature” noemde, een uit Duitsland gepikte term in de punkperiode waarin alles in Duitsland riekte naar verroest staal.

Het enige wapenfeit van Klashorst was dat hij met zijn brutale Amsterdamse bek het voor elkaar kreeg een pand aan de Spuistraat te huren voor schilderijen inplaats van geld. Voor de rest heeft deze man een enorm probleem.

Hij voorzag het op Afrikaanse en Thaise vrouwen (hij woonde tientallen jaren in Afrika en Azië), meisjes. Hij neukte er op los en kreeg alle ziektes die daar bij passen: HIV en AIDS. En waarschijnlijk ook een heleboel kinderen.

In een televisieprogramma waarin Klashorst als presentator optreed – een zogenaamde schildercursus – zie je uiteindelijk een hartverscheurende ruzie met een vrouw op Schiphol die het land wordt uitgezet.

A bloody shame.

Peter Klashorst was geen kunstenaar, maar een pedofiel en moordenaar omdat hij met HIV en AIDS anderen heeft besmet. Hij heeft zijn valse status als wannabe kunstenaar misbruikt. Daarmee is hij ook een smet op Amsterdam, waar zwaar getild wordt aan normen en waarden op het gebied van gelijkwaardigheid en respect. Peter Klashorst verdient het niet om in de historie van Amsterdam als kunstenaar te worden weggezet.

Ik schreef een woedende preek naar aanleiding van dat walgelijke stukje:

Ik heb geen idee wie er achter dit wanstaltige en vooral humorloze proza schuilgaat, maar het moet wel een rancuneuze, mislukte, seksloze kunstenaar zijn die al zijn hele leven steuntrekt, iedere middag rond een uur of drie wakker wordt en dan aan zijn ontbijt van Schultenbräu en Texas-roltabak begint. Al naargelang zijn financiële situatie koopt hij dan een joint van 3 euro bij een of andere groezelige koffiesjop en gaat vervolgens bij bevriende ‘kunstenaars’ uitvreten.

Tom Kellerhuis, mijn geliefde hoofdredacteur van HP/De Tijd, schreef een prachtig en liefdevol stuk over Klashorst, op basis van een oud interview dat hij met de kunstenaar maakte.

Want het is je louter om het schilderen te doen?
“Napoleon zei ooit dat elke soldaat een maarschalkstaf in zijn ransel heeft zitten. Zo is het met die meisjes ook. Elk van die meisjes, of het nou een hoer is of een universiteitsstudente, geeft mij de mogelijkheid een meesterwerk te creëren. Dat is wat ik wil. Ik wil uiteindelijk net zo goed worden als Rembrandt. Of als Titiaan. Ik ben op zoek naar hun geheim, naar het absolute schilderij, waarin alles samenkomt. Ik denk dat een van die meisjes mij dat vandaag of morgen cadeau gaat geven.”

Wat ben je per maand kwijt aan al die hoertjes en meiden?
“Dat durf ik niet te zeggen. Jezus man, dat gaat om gigantische bedragen. Echt hele jaarsalarissen geef ik weg.”

En dat interesseert je niet?
“Ik maak me weleens zorgen, maar als ik me zorgen maak, kan ik niet meer schilderen. Dus wil ik er gewoon helemaal niets mee te maken hebben. Het zal vandaag of morgen wel een keer fout lopen. Maar mijn vader voorspelt dat al twintig jaar. Ik leef nog steeds, ik ben gezond en sterk, ik kan nog steeds mijn verf en mijn doeken betalen.”

Je geeft kapitalen per jaar uit aan modellen en zelf hou je niks over?
“Maar ik voel me schatrijk. Ik heb me van mijn leven nog nooit arm gevoeld. Het geld lijkt momenteel gewoon aan de bomen te groeien, maar er zijn periodes dat ik de telefoon en de elektriciteit niet kan betalen. En dat komt dan louter doordat ik zoveel uitgeef omdat ik denk dat ik stinkend rijk ben. Als ik net een mooi schilderij heb gemaakt, denk ik: waarom zou ik mijn video en mijn tv niet weggeven? Of zo’n meid heeft een nieuwe jurk nodig en een paar schoenen, het liefst met een bijpassende tas. Dat kost me dan twee ruggen, en dat vind ik de normaalste zaak van de wereld. Terwijl ik het voor mezelf nooit zou uitgeven. Ik koop hooguit eens in de vijf jaar een paar nieuwe schoenen.”

Maar dat is toch niet normaal?
“Dat zal iedereen wel vinden. Ik heb een van die meiden ook al de auto beloofd die we gisteren gekocht hebben. Dat maakt me helemaal niet uit. Ik krijg er toch in esthetisch opzicht veel voor terug!”

Wat mij vooral irriteert aan de woedende en schuimbekkende commentaren die de dood van Peter Klashorst losmaakten, is het ethisch reveil van een aantal jonge reaguurders van GeenStijl. Welnu, dappere Prinzipienreiter der moral majority: luister maar eens naar dit heerlijke nummer van Paul Tornado. Hier de tekst:

Van Agt Casanova,
Moet aan de macht
Van Agt supernova,
de toekomst die lacht

(hahaha)

Van Agt wordt Uw führer
een pornohel,
de sex wordt obscuurder,
neuken kost geld
rooms mondje gaat van kwekkwekkwekkwek
zuinig mondje gaat van kwekkwekkwekkwek
rose mondje gaat van kwekkwekkwekkwek
bruine mondje gaat van kwekwkwekkwekkwek

Van Agt Casanova
Het ethisch reveil,
Van Agt Supernova
de redding nabij

Het is een ware plaag, de gastjes die het cool vinden om drank, drugs, veelwijverij en bonvivantisme smalend af te keuren en die het cool vinden om nog nooit een boek te hebben gelezen. Gastjes die onder een stukje op GS van 700 woorden reaguren met: Too Long Didn’t Read. De domheid en onwetendheid als deugd. Bah. Gastjes die ervan dromen om Samantha na dertig jaar huwelijk eindelijk eens in haar poepertje te mogen naaien. De zedenprekers van de nieuwe preutsheid.

Vooruit, nog maar een keer voor jullie The Dead Kennedys.

Ik keek van de week voor de vierde keer naar Falling Down, die waanzinnige cultfilm van Joel Schumacher (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn). Zulke mensen worden niet meer gemaakt. Lees dit maar eens!

Schumacher was openly gay and described himself as "extremely promiscuous", saying in a 2019 interview that he became sexually active at age eleven, estimating that he had sex with between 10,000 and 20,000 men over the course of his life. He said the first person he knew who died from the AIDS epidemic, in 1983, "was not promiscuous", which lead Schumacher to believe he would die soon after, recalling that he thought at the time, "If he has it, I must have it quadrupled [...] I was sure I had it, I was planning my death", though he never contracted the disease.

Ik ben net als Klashorst een typisch product van de jaren tachtig in Amsterdam. In mijn HP-tirade van afgelopen donderdag vatte ik het zo samen: Peter is voor mij het einde van een tijdperk. Iedere lezer die de jaren tachtig in Amsterdam heeft meegemaakt, weet precies wat ik bedoel: Herman Brood. Theo van Gogh. Soviet Sex. Mike von Bibikov. Johnny van Doorn. Deelder. Ramses Shaffy. De Mazzo. Schuim. Nachtcafé De Koophandel alias de Cokehandel. Snackbar Ma Baker. Vrankrijk. De Muur. Zeedijk. De Witte Ballon alias de Herberg. Het Vrieshuis & De Zwijger. Einde van de Wereld.

En dan was ik Flora, de Schakel, Odeon, Weltschmerz, Korsakov, de Richter & de Fizz, DOK, C'66, Oxhoofd, Bar San Francisco, de Snelbinder, de Koer nog vergeten.

Vroeger was inderdaad alles beter. Mijn Amsterdam bestaat alleen nog maar tussen mijn oren en in bijvoorbeeld de liedjes van Tol Hansse. Check deze schitterende docu van Ed van der Elsken maar eens. Wat een tijden, mooie meiden!

Met de dood van Peter eindigt voor mij een tijdperk: het gore en vieze, maar o zo creatieve Mokum van de jaren tachtig. Ach, ik heb het allemaal al eens opgeschreven.

Enfin, Peter is dood. Leve Peter!