Geenstijl

In de Week van de Willemsorde hebben we nóg een dapper heldenverhaal waar bedrukt en bang Nederland zo naar snakt. Dat van de reddingswerkers, de gewone agenten en forensische medewerkers die na 17 juli naar Oekraïne werden gestuurd. Zij gingen, omdat zij geroepen werden. Om lijken te verzamelen, om onderzoek te doen, om de puinhopen van de wereldpolitiek te ruimen onder dreiging van sluipschutters en mortiergranaten. Fel zijn wij geweest, boos zelfs. Op het gebrek aan ruggengraat bij Rutte, het uitblijven van een grote bek uit Den Haag, die zo vreselijk terecht zou zijn. Geweend hebben we, om de theatershows van Timmermans - en niet omdat hij zo goed emoties kon veinzen, maar om zijn baantjesjagende agitprop vol valse beschuldigingen. Kritisch waren we, en zijn we nog steeds, over het beschamende gemak waarmee Den Haag de thugs in Kiev tot "Europese vrienden" bestempelt. Over de geheime dealtjes die gesloten zijn over de uitkomsten van het onderzoek, over de foprapporten van de thuistikkers van de OVV en over de té goed geregisseerde PR-momentjes van de MinPres. Maar soms moet je even je grote waffel houden, en échte kerels aan het woord laten. Zoals ze deze maand in politievakblad Blauw staan, het papieren magazine voor justitiële intimi waar wij een heimelijk abonnementje op hebben. In een achtentwintig pagina's tellend dossier vertellen de boots on the ground hun verhaal. Over emotie, ontlading, slapeloosheid en de media. Over lijkzakken, goederentreinen en sluipschutters. Over tanks, oorlog en de intensiteit van menselijk leed. Avondlectuur, om even stil mee te zijn. Van GeenStijl, als eerbetoon aan iedereen die zijn steentje bijdroeg in de dagen, weken, maanden na de aanslag op MH17: 28 PAGINA'S BLAUW OP PDF.