Tsjaaaaaaa

Waar de gemeente Amsterdam heel druk mee is: het husselen van statushouders met jongelui en studenten. Immers: asielzoekers zijn zielig want die hebben hun huis verlaten, jongelui zijn zielig want die kunnen geen huis betalen, studenten zijn zielig want zij kunnen geen huis vinden. Gooi ze lekker samen in een woonblok en dan komt het vast goed. Alleen zitten er wat haken en ogen aan deze triangle of sadness: jongeren en studenten zijn tijdelijk zielig, statushouders zijn met een rugtas PTSS-bagage emotioneel instabiel zielig. Volgens de gemeente Amsterdam verlopen de husselprojectjes dan ook met 'wisselend resultaat', in de praktijk blijkt 'wisselend resultaat' een nogal hoge beoordeling voor een ruime onvoldoende. Neem nu dit bijzondere verhaal van ene Luna: "'Waar het vooral aan ontbrak, was enige vorm van zorg en begeleiding voor de statushouders, mensen uit een oorlogsgebied, vaak met depressieve en psychotische klachten. Ook voor ons als studenten was er geen coaching, we kregen geen training of handleiding over hoe samen te leven met zwaar getrauma­tiseerde mensen. We konden wel terecht bij de wijkagent, maar verder werden we aan elkaar overgelaten. Het idee van het project was heel mooi, maar helaas was de ­uitwerking niet goed'. Pols voelt zich er al snel onveilig, helemaal als er ook sprake is van enkele zedendelicten en een steekpartij. 'De sfeer werd alsmaar grimmiger. Het liefste was ik zo min mogelijk thuis, ik sliep meestal bij mijn vriend'." Natúúrlijk blijft de gemeente het proberen en kloppen ze zichzelf op de borst, ook al moet er een half bos voor verdwijnen, wat kan het schelen. Zoals onze favoriete vent Don Arturo schrijft: "Tja, wat zou er toch mis kunnen gaan als je bronstige Afghaanse en Somalische knullen in het kader van de maakbare samenleving samen laat hokken met piepjonge Nederlandse studentes?"

11% eigenlijk zelfs, om precies te zijn. En zelfs 18% als gebeurtenissen voor het begin van de studie meegeteld worden.

Dit jaar staan er 817.000 studenten ingeschreven op hogescholen of universiteiten. In 2019 was was 51,4% daarvan vrouw en 48,6% man. Als het "representatief onderzoek" van Amnesty Nederland door onderzoeksbureau I&O Research uitgevoerd onder "1.059 studenten aan Nederlandse hoger-onderwijsinstellingen" inderdaad representatief is, en dat 11% van vrouwelijke studenten tijdens hun studie is verkracht, betekent dit dat in totaal 46.193 vrouwelijke studenten slachtoffer zijn geweest van verkrachting. Dat is fors, aangezien er in 2020 landelijk 2.010 verkrachtingen geregistreerd werden. (In 2019 waren dat er 2.055, in 2018 1.940, in 2017 1.769 en in 2016 1.535). Onder de respondenten zijn "studenten van alle studiejaren vertegenwoordigd: vele met nog een flink deel van hun studententijd voor de boeg."

De definitie van verkrachting die het onderzoek hanteert is gelijk aan de juridische definitie, en stelt dat er sprake van is "wanneer het lichaam van de ander is binnengedrongen met de penis of vingers, maar ook met een voorwerp." Het verschil tussen het landelijk totale aantal verkrachtingen dat uit dit representatieve onderzoek zou moeten blijken, en het aantal geregistreerde verkrachtingen, wordt wellicht hierdoor verklaard: