Het was 1988 toen een roman gepubliceerd werd. Een verhaal over twee islamitische migranten uit India die naar London verhuizen, waar de profeet zijdelings langskomt om het boek een historische invalshoek te geven. Best een geniaal boek om te lezen, een studie van goed & kwaad geschreven als komische fictie. Helaas is alleen de digitale versie voorradig.

Het was een expert in de Sharia, leider van de Iraanse Revolutie, grondlegger van de Iraanse Islamitische Republiek en haar eerste staatshoofd Ayatollah Ruhollah Khomeini die in 1989 op Valentijnsdag een fatwa uitsprak dat de schrijver dood moest. Ruhollah overleed een paar maanden later. Hij schreef zelf tientallen boeken over de islam, en duldde geen andere mening of concurrentie.

Tien jaar later werd Hadi Matar geboren in hetzelfde jaar dat de Iraanse overheid beloofde deze fatwa niet meer actief na te streven. Een bericht dat helaas niet bij Hadi is aangekomen. Toen in februari 2017 aan het huidige staatshoofd Ayatollah Ali Khamenei gevraagd werd of de fatwa tegen Salman Rushdie nog effectief was, bleek het decreet weer zoals door Khomeini uitgevaardigd.

Niet zozeer omdat vandaag de dag is dat hij door de aanstaande president van Amerika zonder enige consequenties gesmoke'd werd. Dat was namelijk 3 januari (2020). Het is ook niet z'n verjaardag, die is namelijk op 11 maart. Maar het is wel de dag dat we - ondanks het zorgvuldig volgen van het dossier - voor het allereerst de bovenstaande foto zagen van een monument dat een jaar na zijn voortijdig overlijden in Libanon werd onthuld. En ja, dat is dus in een klap het grappigste momument voor een omgelegde soort-van-vicepresident van een perpetueel oorlogsregime dat we ooit zagen. En we vinden berusting in dat hij het hiernamaals met een lach op het gezicht tegemoet trad.

De drie groten!

Ja daar zitten nogal wat uiteenlopende belangen aan tafel. Turkije het NAVO-'lid' dat de Russische marine en graanschepen in de Zwarte Zee blokkeert en ook nog eens toestond dat Finland en Zweden NAVO-lid werden. Rusland dat Assad steunde terwijl Turkije Noord-Syrië veroverde.  Dan natuurlijk Iran, die nog belangrijkere bondgenoot van Assad. En iets met Oekraïne. Enfin, genoeg om over te praten dus, en vooral voor Poetin lijkt het belangrijk aan z'n bevolking te kunnen tonen dat Rusland lang niet zo geïsoleerd is als het Westen (niet geheel onterecht) claimt. Wij hebben vooral zin in de drie-eenheid-foto's, maar Poetin verschijnt later vandaag pas op het toneel.

Een enkeltje Iran voor Tarek S.!

Okee er gaan een daar paar dingen mis als je uit dankbaarheid kokend hete olie over azc-medewerkers kukelt maar de frappantste opmerking van oliesmijter Tarek S. is dat hij 'liever in een Nederlandse gevangenis zit dan dat hij terug moet naar Iran'. Óf de Nederlandse gevangenis is een luilekkerland waar de broodjes kipshoarma tussen de tralies groeien óf Iran is een volslagen schijtland. Of allebei. Tarek zit er ondertussen warmpjes bij in de gevangenis (hij heeft er 'geen belang bij naar buiten te gaan'), maar aangezien hij blijkbaar toch al het land uitgetrapt zou worden moeten we 'm misschien maar gewoon linea recta terugcharteren naar zijn eigenste schijtland. Een gevangene kost Nederland circa 250 euro per dag en dat treft, want morgen gaat er een enkeltje naar Teheran voor € 255. Dat is bijna hetzelfde! Wij nobelen van GS betalen het verschil wel - stuur maar een Tikkie. Enfin, het COA noemde het destijds 'een incident door één op dat moment doorgedraaide bewoner' en zo verpest één asielzoeker die met hete olie gooit het weer eens voor de rest van de asielzoekers die dingen doen die niet door de beugel kunnen.

Nou zeg

Een Iraanse traditie: nadat zeer hooggeplaatste Iraanse bevelhebbers in den vreemde gesmoked worden (Soleimani) een paar kruisraketten ter vergelding terugsturen maar dan wel zorgen dat dit 0 slachtoffers maakt. En zo was het zeer waarschijnlijk gisteravond ook. Israel legde afgelopen week twee Iraanse kolonels om in Syrië, en bovenstaand is dan zo'n half-tamme Iraanse wraakactie waarbij niemand om het leven kwam. De VS ontkent dat hun consulaat het doelwit was en de perswoordvoerder van de Revolutionaire Garde is niet bereikbaar voor commentaar. De redactie van Kurdistan24 heeft wel een nieuw systeemplafond nodig en dat zullen we Iran nooit vergeven.

Is-ie weer! Onze buitenlandspecialist Hobbs met Deel 3 (III) van z'n Iran-reeks. Deel 1 en 2 leest u hier en daar.

Foto: "A revolutionary firing squad in at the Sanandaj airport in Iran (1979)". Bron: Wiki Commons

Het jaar 1979 markeert een kantelpunt in onze moderne geschiedenis. De aan dit jaar gelieerde gebeurtenissen zijn subliem beschreven door Kim Ghattas. In de inleiding haar boek schrijft zij: "Drie gebeurtenissen vonden in dat jaar plaats, nagenoeg onafhankelijk van elkaar: de Iraanse revolutie, de belegering van de Grote Moskee in Mekka door Saoedische fanatici en de Sovjetinvasie van Afghanistan, de eerste veldslag tegen de jihad in de moderne tijd, die [de jihad, red] door de Verenigde Staten werd gesteund. De combinatie van deze drie was explosief en heeft alles blijvend veranderd. Uit dit giftige brouwsel komt de Saoedisch-Iraanse rivaliteit voort, een destructieve kracht om de macht in de islamitische wereld, waarin beide landen godsdienst misbruiken en misvormen voor hun meer profane zucht naar de heerschappij. Dat is de constante geweest vanaf 1979, een stormvloed die alles op zijn pad vernietigt. (…) Er werd een proces in gang gezet dat samenlevingen transformeerde, dat de culturele en religieuze verhoudingen veranderde. De dynamiek van 1979 heeft veranderd wie we zijn en heeft ons collectieve geheugen gegijzeld."

Sinds 1979 zijn Iran en Saoedi-Arabië verwikkeld in een ingewikkelde ideologische strijd met verstrekkende gevolgen voor het Midden-Oosten en de rest van de wereld. Beide landen beschouwen zichzelf als dé enige echte islamitische staat, wat extra gecompliceerd wordt door het feit dat Iran en Saoedi-Arabië beiden respectievelijk voornamelijk sjiitisch en soennitisch zijn. De onderlinge strijd om leiding in de moslimwereld vormt inmiddels voor een groot deel de (interne) machtsstructuren in deze landen. Sinds de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 is de strijd tussen Iran en Saoedi-Arabië extra aangewakkerd. In de aanloop naar de Irakoorlog zochten de Amerikanen contact met Iran, waarbij onder andere werd overlegd over de wijze waarop Iran de sjiitische bevolking in Irak zou beïnvloeden. De Irakoorlog speelde Iran in de kaart. Saddam Hoessein stelde zichzelf op als een seculiere Arabische nationalist en diende daarmee als buffer tussen Iran en Saoedi-Arabië. Na de val van Hoessein ontwikkelde Iran in de loop der jaren een goede band met Irak, waarbij de Iraanse invloedsfeer in het Midden-Oosten zich fors uitbreidde. Diverse soennitische groeperingen in Irak hebben tegen deze ontwikkelingen geprotesteerd, waarbij Saoedi-Arabië - weinig verrassend - als aanjager van deze protesten diende.

Daar is ie! Deel twee van onze serie over Iran geschreven door Hobbs, de beste buitenlandspecialist ter wereld. Deel I leest u hier! En over Donbass las u daar.

In juni 2020 verklaarde de Amerikaanse generaal Kenneth F. McKenzie Jr. dat Iran de “grootse bedreiging voor de regio” vormt. Ruim tien maanden later uitte Benjamin Netanyahu soortgelijke teksten. Ooit was dat anders. Ten tijde van de sjah was Iran, alsook Saoedi-Arabië, de facto een bondgenoot van de Verenigde Staten en Israël. In de jaren ’70 leidde dit er zelfs toe dat Israëlische zwaargewichten als Golda Meïr, David Ben-Gurion, Yitzhak Rabin en Moshe Dayan een bezoek brachten aan Iran en er was sprake van een innige politieke en economische samenwerking. De Israëli’s leerden de SAVAK (Iraanse geheime politie) zelfs gevechtstechnieken. De Verenigde Staten hielpen Iran op hun beurt onder andere bij het opzetten van een nucleair programma. Na de revolutie veranderde dit radicaal. In eerste instantie hadden de Amerikanen voorzichtig de hoop dat er met Khomeini wel viel samen te werken en sommige intellectuelen uit die tijd hadden zelfs hoopvolle verwachtingen van de revolutie.

In 1978 reisde de Franse filosoof en linkse intellectueel Michel Foucault naar Iran om kennis te nemen van de situatie in het land. Over deze reis schreef hij lange telegrammen over de ‘politieke spiritualiteit’, zoals hij het noemde. In oktober 1978 schreef hij: "De situatie in Iran kan opgevat worden als een groot steekspel onder traditionele symbolen, die van de koning en de heilige, de gewapende heerser en de berooide balling, de despoot die wordt geconfronteerd met de man die met blote handen opstaat en wordt geprezen door het volk." Verder stelt Foucault dat men zich geen zorgen hoeft te maken over een islamitische regering: "Een ding moet helder zijn. Met “islamitische regering” bedoelt niemand in Iran een politiek regime waarin de geestelijken een overziende en controlerende rol hebben." Foucault noemde die gedachte een “utopie” en een “ideaal”. De “politieke spiritualiteit” van Foucault bleek een naïef sprookje. Al vrij snel na de machtsgreep van Khomeini was het duidelijk dat deze zich niet bekommerde om de opbouw van het land, maar veeleer bezig was een eigen islamitisch rijk te vestigen. Foucault heeft zijn inzichten nooit herroepen.

Kunduz is niet onze enige Alamo

Iran, het internationale hoofdkantoor onder de islamitische buurthuizen, is voorzien van een nieuwe sokpop die de "verkiezingen" won. In het bijzijn - en dus met diplomatieke instemming - van Ons Land werd president Raisi ingezworen als nieuwe woordvoerder van het islamitische regime dat vrouwen verplicht verpakt, homo's van kranen laat bungelen en eigenlijk alles doet wat D'66 verboden heeft. Behalve dat Nederland dus in de persoon van ambassadeur Jacques Werner namens demissionair BuZa-minister Kaag braaf opstond voor onderdrukking. Hier een zinnetje nuance over diplomatieke betrekkingen en we kopen toch ook nog steeds Russisch gas en zo, maar daar menen we verder niks van want het is verachtelijk dat we vooraan staan op het feestje van een dictatuur die zichzelf viert. "Vrij en veilig jezelf zijn is nog steeds niet voor ons allemaal vanzelfsprekend", regenboogvlagde Kaag dit weekend om ons eigen land in diskrediet te brengen als gure homohatende letterbakhel, maar Haar Man in Teheran stond ondertussen internationaal het tegenovergestelde te propageren. Wat een pleefiguur.

Het Oosten tegen Het Westen. Oh nee, wacht...

Time Out! Even m'n hoofddoekje goed doen. Ho wacht; het zit weer los. Nee sorry, zo weer klaar. Oeps, ja kan gebeuren, schiet weer los. Maar NU grijp ik je. Ho stop, ff een wardrobe malfunction weer. Ja, altijd lastig drukknoopjes en bokshandschoenen. Maar kopvodden vastmaken is belangrijker dan winnen meedoen. [Tegenstander: zucht, had ik m'n breiwerkje maar meegebracht:] Zo, het zit weer. **KOM VECHTEN DAN. **

Iran. Je kan er best lekker wonen als je voor de Volkskrant schrijft

Vandaag zijn er """verkiezingen""" in de islamitische fascistenstaat Iran, bekend van het onderdrukken van vrouwen, ongelovigen en vrijdenkers. Volkskrantverslaggever Rob Vreeken mag bij die verkiezingen aanwezig zijn omdat hij uitermate lovend is - "haha" - over het repressieve regime van ayatollah Khamenei. Een soort Thomas Erdbrink met een kladblok, lekker verkeersbureautje spelen over een land waar mensen heus wel durven zeggen wat ze vinden, zolang ze maar niet met hun naam en foto in de krant komen. Want DAT zou toch wel eens te gevaarlijk kunnen zijn in een land waar het afwerpen van de verplichte hijab op een witte woensdag kan leiden tot lijfstraffen en tientallen jaren opsluiting. "De democratische façade van Iran is dunner dan ooit" schrijft een Iraniër met naam en foto omdat ie niet in het levensgevaarlijke Iran woont. Terwijl ze bij de Azaanbode toch ook beter zouden moeten weten. Een andere VK-correspondent (!) herinnert namelijk fijntjes aan het feit aan dat oud-columnist Keyvan Shahbazi in Iran gemarteld werd: