Maarten was weer terug, maar ging meteen weer een weekje op vakantie. Dus nog een keer wegens groot succes, Marjolein, met hond. (Tevens StamCafé)

De Anti-Israël-kliek is zijn eigen zekerheidspolitie begonnen. Want ze voelen zich niet veilig. Je vraagt je af wat ze vrezen, behalve dan taalnazi’s die ze keer op keer het juiste gebruik van het woord ‘genocide’ wijzen. En taalnazi’s zijn natuurlijk vervelend, maar je komt ze zelden of nooit in het wild tegen. Eerder op plekken als Facebook en de commentsectie van de Libelle. En laten we wel wezen, dan is het ook best een beetje je eigen schuld.

Waar mensen met een warm gevoel voor Israël bij elkaar komen, waarschuwt de politie altijd bij het afscheid dat de aanwezigen beter geen Israëlische of Joodse parafernalia zichtbaar bij zich kunnen dragen op weg naar huis. Dat doet de politie niet bij de anti-Israël-bijeenkomsten.  Het zou maar zo kunnen dat dat is wat schuurt: waarom lopen hunnie wel gevaar en wij niet? 

Het antwoord is simpel. Misschien wel te simpel voor velen. Want naar jezelf kijken is moeilijk. Beter richt je een eigen knokploeg op. Dat scheelt een boel lastige vragen.

THE RETURN OF THE MAARTEN (tevens stamcafé)

U heeft weer lekker ingetuned om te kijken wat of het narratief is deze week. Want feiten bestaan niet meer. Alles is emotie. Alles is frame. Alles is gespin. De waarheid is zo nep als de tieten van Vanessa van de Free Record Shop. 

En daarmee zijn we in de ultieme progressieve natte droom beland. Niets is nog tastbaar en het leven is voor de meeste mensen een aaneengesloten antraciet delirium waar de enige lichtpuntjes worden gevormd door een gestage stroom opgeklopte persberichten. 

Goed nieuws, burgers, we proberen hetzelfde medicijn nog een keer. Het komt vast goed deze keer. 

Behalve in Amsterdam. Daar is het allemaal nog veel erger.

Tevens: Stamcafé

Er was eens een tijd waarin we dachten dat de waarheid net zo helder scheen als de zon aan een wolkeloze hemel. Maar tegenwoordig? Ach, tegenwoordig leven we in de schaduw van de zogenaamde "misinformatie" – een begrip dat zo vaak wordt rondgeslingerd dat het zijn betekenis heeft verloren.

Het nieuws van tegenwoordig? Dat is de soap opera van de realiteit. Vandaag is het een dramatische onthulling, morgen een komische ontkrachting.  En wij, de argeloze kijkers, zijn deelnemers in een grootse gaslighting operatie. We zijn blijkbaar verminderd toerekeningsvatbaar geworden. Niet door een gebrek aan intelligentie, nee, maar door een overdaad aan 'informatie' die als confetti over ons wordt uitgestrooid. Wat gisteren een feit was, is vandaag een leugen, en morgen?

Er is alleen maar informatie en informatie die je nog niet kent. De term 'misinformatie' is een comfortabele deken voor degenen die niet willen toegeven dat ze de controle over het narratief verloren hebben. Het is een label, handig geplakt op elk stukje informatie dat niet past in het gemakkelijk verteerbare narratief dat ons wordt voorgekauwd.

Dus, hier zitten we dan, in een wereld waar waarheid een veranderlijk concept is geworden, waar feiten vloeibaar zijn en waar de enige constante verandering is. Welkom in de realiteit, waar iedereen een gaslighter is en waar de waarheid het best bewaarde geheim is.

Excuus. Met Marjolein (tevens Stamcafé)

Sommige mensen beschouwen het maken van excuses als een teken van kracht en zelfbewustheid, terwijl anderen vinden dat het herstellen van je fouten al voldoende zou moeten zijn. Maar waar trek je de grens? Moet je excuses aanbieden omdat je ziek bent? Voor de samenstelling van Duckstad? Voor het importeren van buitenlanders? Voor een BTW-tarief? Voor het gebruik van bepaalde woorden? Of zelfs voor het bezit van babyolie?

Misschien moeten we ons alvast verontschuldigen voor het simpele feit dat we ademen. Dan blijft er tenminste niets over om ons later nog schuldig over te voelen.

Met Marjolein!

Het Kabinet Schoof verdedigt voor het eerst zijn beleid in de Tweede Kamer, en kijk nou eens: zowel coalitie als oppositie doen net alsof ze ineens oog hebben voor de 'hardwerkende man' (m/v). Want ja, we moeten natuurlijk allemaal geloven dat zij het beste met ons voor hebben. Maar weet je wie pas echt hard werken? De Israëlische geheime dienst. Die hebben het zo goed geregeld dat Hezbollah de komende tijd geen enkele oproep tot gebed nog serieus kan nemen zonder zenuwtrekjes. Ondertussen is het lekker knus in het konijnenhol van de VS. De massa wordt zo zorgvuldig door de mainstream media voorbereid op het idee dat Trump een wandelend wereldgevaar is, dat het inmiddels haast vanzelfsprekend lijkt dat de FBI maar even een zondebok op hem af moet sturen om de boel op te lossen. Sommige dingen gebeuren maar één keer, zeggen ze, maar blijkbaar is 'één keer' tegenwoordig een stuk minder exclusief, want er gebeuren wel erg vaak dingen die maar 'één keer' zouden moeten gebeuren.

"Hier kutburger, heb je een prent! Recht in je bek!"

Amsterdam, is poep op de stoep, gajes in de straten, je bent op je hoede. Kades storten in, parkeerplaatsen verdwijnen nog sneller dan de ijsberen en een derde van de wegen ligt permanent open. Amsterdam is onderhand een grote omleiding voor iedereen die het waagt een praktisch beroep te hebben. Wethouders luisteren alleen nog naar de Adriaan van Dissen die de grachtengordels bevolken. Gewone burgers, daar luister je niet naar, die maak je het leven zuur. Voor je het weet hebben ze het gore lef om hun stoepje op te vrolijken met fleurige bloemen. Dat kan toch niet? Hier kutburger, heb je een prent! Recht in je bek! Ondertussen oppert de wethouder met misplaatste zelfingenomenheid dat minder boetes ook kan betekenen dat het beleid geslaagd is. Ja, als je je burgers het liefst als een getraumatiseerde poedel helemaal achterin zijn hok wilt hebben. Want die rebelse Amsterdammer van weleer leeft een gepacificeerd leventje in de randen van de geschiedenisboeken. Of Purmerend. Of hoe die plaatsen maar heten.

Deze week zonder Maarten maar met Marjolein - tevens StamCafé

Fleur Agema heeft besloten om de apenpokkenvaccins niet naar Afrika te sturen maar ze lekker hier te houden. Voor als we zelf de pokken krijgen. We kunnen natuurlijk ook gewoon de grenzen sluiten voor al het inkomend verkeer uit Afrika. Want dat werkte met Covid ook zo goed. Ondertussen vroegen wij ons af of het niet ook een beetje zou helpen om vaccins die toch bijna over datum zijn niet gewoon beter toch naar Afrika te sturen in plaats van weg te gooien. Maar als we dan toch dingen bij de bron aan gaan pakken kunnen we net zo goed al het reizen verbieden. En sex. En apen. Of wat je maar leuk vindt. Waarom leuke dingen doen, als je ook de hele dag in blinde paniek kunt doorbrengen?

Tja, je geeft bommen aan Israël en dat is natuurlijk helemaal prima. Vooral doen. En achter Israël staan is natuurlijk ook alleen maar mooi. Maar dan kun je niet tegelijkertijd (lees: vlak erna) zeggen dat er geen slachtoffers mogen vallen in Gaza. Als je bommen geeft, accepteer de slachtoffers er dan gelijk bij. Want zonder slachtoffers heeft een bom geen enkel bestaansrecht. 

Het is hetzelfde als wanneer je als biologische man in een busje middenin de zionistenhaat net buiten de democratische conventie een handje abortuspillen naar binnen schrokt om een punt te maken. Je maakt geen punt. Je bent niet zwanger. En je zult nooit zwanger worden. 

Het is hetzelfde als onze protestknuffelende bestuurderselite die keer op keer blokkades van Extinction Rebellion verbiedt, maar de arrestanten niet vervolgt. Wat wil je nou, godverdomme?

Tevens: Stamcafé

In september krijgen we allemaal te horen wat mevrouw Ghislaine Maxwell - de rechterhand van wijlen Jeffrey Epstein - allemaal over Trump weet. Nou ja, rechterhand, gezien de tak van sport waar de man in zat, kun je je natuurlijk afvragen waar hij een rechterhand voor nodig had. Maar alle lolligheid terzijde: mevrouw mag vanuit de gevangenis even leeglopen, over nu net die ene ongewenste presidentskandidaat. Dat is best toevallig. 

Bijna net zo toevallig als de ontwikkeling dat de Hunter Biden-laptop een week nadat Biden zijn kandidatuur heeft ingetrokken ineens nieuws is op CNN en in de New York Post. Terwijl wij vrije internet jongens daar toch een jaartje of vijf vertwijfeld liepen af te vragen of we soms gek waren. 

Maar goed, er zijn grotere problemen in de wereld: probeer maar eens een schoonmaakster te vinden in Amsterdam Centrum. Lukt je niet!

Tevens: Stamcafé

Kent u die van die demissionaire D66-minister die vorig jaar december geen seconde meer demissionair D66-minister kon blijven omdat ze Gaza moest gaan opbouwen? Als je goed kijkt hoe dat is uitgepakt met dat gewederopbouw in Gaza van die voormalige demissionaire D66-minister, dan snappen we wel dat deze voormalige demissionaire D66-minister geen seconde meer demissionair D66-minister kon blijven. 

U krijgt de groeten uit Jordanië en of u ff 20 miljard wilt lappen.