Hoera! Daar is uw Soep van de Week

foto © Yasmijn Tan
===

Dilettant-filosoof Harry Mulisch verklaarde eens: “dat ik sterfelijk ben, moet eerst maar eens bewezen worden” en tweevoudig Nobelprijswinnaar Linus Pauling schreef: “De mens is een zichzelf reparerende machine, in principe is hij onsterfelijk.”

Sinds ik een jaar geleden begon met een spartaans regime van afvallen en drie keer per week in de gym in Olhão word afgebeuld door mijn personal trainer, pieker ik nog zelden over de eindigheid van mijn bestaan en mijn sterfelijkheid. Ik ga dagelijks om negen uur naar bed, slaap als een roos en ‘s anderendaags wandel ik nog voor de schemering over het strand met de hondjes. Een sereen en zen natuurmens dus, met heel af en toe een liederlijke en noodzakelijk uitspatting.

Het tweeweekse werkbezoek aan Nederland - in verband met de presentatie van de hondenbijbel die ik met Rob Hoogland samenstelde - is een aanslag op mijn gestel want ik drink nu vrijwel iedere dag en vooral het katereten is rampzalig (bakken Surinaams en Chinees, zakken drop, enorme chocoladerepen, alle mogelijke taartjes en bekers ijs). Na al het gefeest, gezuip en geschrok voel ik me een brak varken en daarom zocht ik mijn heil bij Hanny Roskamp, die tot haar grote tevredenheid van Amsterdam-oost naar de heuvels van Arnhem verhuisde.

Ze afgestudeerd in vaste stof chemie, met kwantumchemie als specialisme, werkte bij Philips-Duphar en is nu expert op het gebied van anti-aging. Ze schreef met Pim Christiaans de bestseller De houdbare vrouw.

Ik vroeg haar onder het genot van een geneeskrachtig kopje thee en goddelijk hazelnoot schuimgebak in café Pierre, in het prachtige Museum Arnhem - een mekka voor beschaafde grijsaards die hier zilveruitjes worden genoemd - hoe ik zo snel mogelijk kan recupereren en fris als een hoentje kan worden want aanstaande donderdag moet ik weer scherp zijn voor de potkast van GeenStijl.

Roskamp: je bent rijp voor lifestyle medication en moet nu meteen beginnen met N-acetyl-L-cysteïne. Dat wordt verkocht als slijmoplosser (afgeleid van een aminozuur, dus geen chemische troep), en is een voorloper van de lichaamseigen stof glutathion. Die stof is een krachtige ontgifter, gemaakt door de lever. Lidl verkoopt buisjes met 10 bruistabletten voor ongeveer 2,50 dus voor 7,50 per maand ben je klaar. Verder flink vitamine C, D, E en K2 slikken, en magnesium, selenium en omega-3 vetzuren.

Ozempic kan ook geen kwaad, dat is behalve een prima middel om af te vallen ook goed tegen verslavingen. Eigenlijk durf ik wel te stellen dat het een antiverouderingsmedicijn is. Het is een imitatie van een hormoon dat in ieder lichaam voorkomt, in de darmen. Ozempic werkt op het verslavingscentrum in de hersenen: de nucleus accumbens. Eten is mijns inziens de oerverslaving, de moeder van alle verslavingen, een die vooral noodzakelijk is om in leven te blijven, andere verslavingen zijn gewoon surrogaat. Een vetvoorraad hielp de mens te overleven in tijden van schaarste. Schaarste ervaren we als stress en dan slaat je fight or flight system aan. Daar krijg je honger van.

Dopamine is een van die stoffen die vrijkomen als je iets doet wat je heel lekker vindt of wat je motiveert. Jagen bijvoorbeeld. Maar we jagen niet meer. Nee, we zitten thuis op onze reet. Dus we missen de dopamine van het najagen van genoegens ergo eten. Het vrijkomen van dopamine is nodig om die nucleus accumbens goed te laten werken. Als we vet, zoet en zout vreten of alcohol drinken, zorgt dat voor een soort shortcut. Daar hoef je minder moeite voor te doen dan wanneer je eerst achter een edelzwijn moet aanrennen voordat je een geroosterd hammetje naar binnen kunt werken. Verslaving wordt meestal aangepakt via gedragstherapie zoals gedoceerd door bijvoorbeeld Burrhus Skinner. Behavioristen denken dat je op gedragsniveau een mens of een dier kan veranderen. Maar we zijn in feite de slaafjes van de biochemische stofjes in ons brein, zoals dopamine, serotonine of cortisol, die overigens allemaal van invloed zijn op de eet- en dranklust. Daarom is gedragstherapie gedoemd te mislukken als je die breinchemie niet aanpakt.

Ik werkte in de jaren tachtig in het laboratorium van farmaceutisch bedrijf Philips-Duphar als formuleringsdeskundige of deftiger als posoloog. Dat is wat vroeger apothekers ook deden: pillen draaien en zalfjes maken. Ik maakte onder andere gewasbestrijdingsmiddelen. Vroeger heetten die nog pesticiden, maar van de woke tak binnen de BBB mag je dat niet meer zeggen. Duphar is indertijd berucht geworden door de vondst van chemisch afval op de Diemerzeedijk in Amsterdam. Ze hebben miljoenen moeten betalen om de grond daar op te schonen. Alle chemische bedrijven in en om Amsterdam stortten daar indertijd hun afval maar een collega grapte altijd ‘wij van Duphar waren als enige zo dom dat we de etiketten met onze naam erop lieten zitten.

Ik werkte later op de vitamine-afdeling. In Veenendaal stond de fabriek van Scheepjeswol, waar wol werd gewassen en het wolvet een bijproduct was. Dat wolvet of schapentalg is rijk aan cholesterol. Dat is de grondstof voor vitamine D, dat door Philips-Duphar werd gemaakt. Daarom nam Philips-Duphar die fabriek later over. Die fabriek produceerde enorme hoeveelheden cholesterol. Voor de productie van vitamine D was maar een paar kilo nodig, dan had je al genoeg om de halve wereld van vitamine D te voorzien.

Het overschot werd verkocht als garnalenvoer want garnalen die cholesterol eten, groeien harder. Er ging ook nog cholesterol in de Oil of Olay en in lippenstiften. Dit was allemaal nog keurig binnen de regeltjes, Maar in het Oostblok was een enorm gebrek aan vitamine D. Als de EU een tender uitbracht om vitamine D te doneren aan noodlijdende Oostblokkers, werden onderling door de fabrikanten van vitamine D waaronder Philips-Duphar smerige prijsafspraken gemaakt. Daarom ben ik afgehaakt bij Big Pharma, maar sinds wegovy en mounjaro ben ik weer fan hoor.

Bij Duphar ontwikkelden we behalve gewasbeschermingsmiddelen ook andere pesticiden, zoals rattengif op basis van cholinesteraseremmers, dat zijn stoffen die de prikkeloverdracht in de zenuwen remmen. Dus dan valt zo’n rat dood en verstijfd neer. In het lab werd indertijd een batterij van stoffen gesynthetiseerd en vervolgens getest op ratten, om te kijken of het werkte. Een van die stoffen werkte helemaal niet, maar de ratten werden er wel vrolijk van. Zo kwam men op het idee het als antidepressivum te registreren onder de naam fluvoxamine (luvox), een concurrent van prozac. Een typisch geval van serendipiteit.

Wat jouw eigen vraatzucht en obesitas betreft, Van Amerongen, hier een paar tips. Ik ben fan van dokter Felix Kreier, vooral van zijn boek De hamster in je brein Methode voor duurzaam gewichtsverlies. De hamster in de mens wil altijd eten. Nou, bij de een is de hamster veel actiever dan bij de ander. Je hebt mensen die van nature slank zijn en die nooit zin hebben in een taartje. Dat vind ik heel rare mensen. Die mensen kunnen ook één glas wijn drinken. Bij types als wij wordt het dan meteen 4 flessen.

Ik kijk graag naar de filmpjes van Younan Nozaradan. Hij is een in Iran geboren Amerikaanse arts van Assyrische afkomst en gespecialiseerd in vaat- en bariatrische chirurgie. In het tv-programma My 600-lbs Life neemt hij morbide zwaarlijvigen te grazen met maagverkleiningen en peptalk. Hij is de ultieme fatshamer of vetschamer, gaat vreselijk tekeer tegen die vetzakken. Je kan inspirerende en vooral grappige koelkastmagneten van hem kopen. ‘The scale doesn’t lie, but you might be’ of ‘You’r not big -boned, you are just eating too much'. Plak er een paar op je koelkast, misschien helpt het

Kijk ook eens naar de Australische vermageringsgoeroe Jon Gabriel. Die woog ooit 250 kilo. Hij is afgeslankt met zijn eigen Gabriel-methode, dat zijn stressverlagende meditaties die de hamster in je hoofd kalmeren en het oerinstinct dat je laat vreten om te overleven tot zwijgen brengt

Maar misschien kun je het beste Elon Musk en mijzelf achterna gaan en mounjaro, oftewel tirzepatide gaan spuiten. Dat werkt nog een fractie beter dan ozempic. Kost wel een paar honderd euro per maand, maar dat heb je er zo weer uit als je minder vreet en zuipt. Je moet wel geluk hebben. Ozempic werkt bij 15 procent van de gebruikers helemaal niet. En nog eens 15 procent wordt zo misselijk dat ze gaan projectielbraken en er na een paar weken spontaan mee stoppen. Frans Timmermans heeft ook pech gehad. Voor hem bleef niets anders over dan een maagverkleining. Maar dat zou ik jou niet willen aanraden. Een deel van de mensen met een maagverkleining eet er dwars doorheen. Of ze krijgen last van het dumpingsyndroom als ze stiekem toch vette of zoete rommel eten. Iemand die daar last van heeft, kan echt de meest smerige scheten laten.

En tot slot mijn gouden tip bij katers: een bruistabletje magnesium oplossen in een groot glas water en een flink eind gaan zwemmen, dan ben je binnen een uur weer het (obese) mannetje.