Tevens StamCafé

Bavo Dhooge Jr. (Gent, 1973) studeerde af als filmregisseur aan de KASK en schreef sinds zijn debuut in 2001 meer dan 100 boeken. Hij is misdaadschrijver, maar ook auteur van autobiografische en literaire romans, en van jeugd- en kinderboeken. Winnaar van onder andere de Ambrozijn Verhalenwedstrijd, kortverhalenwedstrijd Stad Deinze, kortverhalenwedstrijd De Jonge Hond, Eindhoven, kortverhalenwedstrijd Literatuurlijk RUG. Als misdaadschrijver: winnaar van de Schaduwprijs, de Hercule Poirotprijs (+ drie nominaties) en de Diamanten Kogel (+ drie nominaties), tweemaal genomineerd voor de Gouden Strop. Twee jaar op rij 5 ***** VN Thrillergids. Zijn thriller 'Stand-In' werd in Nederland uitgeroepen tot 3de All Time International Thriller. Zijn werk verscheen in het beroemde Ellery Queen Mystery Magazine. De Amerikaanse uitgeverij Simon & Schuster gaf 'Styx' uit, de fantasythriller die in 2023 door Eyeworks wordt verfilmd en in het voorjaar 2024 op Streamz en VTM te zien is. Daarnaast zijn de filmrechten van 'Stalen Kaken' (biografie van John Massis) verkocht. De eerste drie L.A.-thrillers ('Stiletto Libretto', 'Santa Monica' en 'Sioux Blues') verschijnen vanaf 2023 bij de Engelse uitgeverij Next Chapter. In het najaar van 2023 startte hij met een nieuwe thrillerreeks bij uitgeverij Horizon over de Gentse bodyguard Chris Coene waarvan het 1ste deel ('De samoerai') meteen werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs.

Gerrit zou op zaterdag 30 maart 80 zijn geworden en dat moest groots gevierd worden, zo dachten zijn biograaf Arie Pos - vriend van de show - uitgeverij Ezo Wolf en mijn persoontje.

(Tevens StamCafé)

De Bezig Bij besteedde namelijk totaal geen aandacht aan de verjaardag van hun sterauteur en de wegkwijnende uitgeverij zet liever de volidiote jodenhater Dyab Abou Jahjah in het zonnetje dan ons aller Gerrit.

Voor de jonge lezers die geen idee hebben wie Komrij is, hier een vrolijk filmpje waarin de goede man zwetend in een zwart pak door de hel van Salou strompelt, een naam die waarschijnlijk wel heel veel bellen doet rinkelen bij de reaguurders.

En hier een vlijmscherpe Komrij over het verraad van zijn generatie, in de talkshow van Pauw en Witteman.

Soep van de Week (tevens Stamcafé)

BELANGRIJKE DIENSTMEDEDELING: HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN IS NU TE KOOP IN EEN UNIEKE GS-EDITIE

Kijk, dat het mohammedaanse volksdeel de schurft aan joden heeft, is niet nieuw. Ik pak even de Groene Amsterdammer van januari 2004 er bij, een vlammende polemiek van Paul Andersson Toussaint over Jodenhaat in Amsterdam.

Gideon van der Sluis (27) is voorganger van de synagoge in de Amsterdamse buurt de Pijp. Op sabbat draagt hij een speciaal gehaakt wit keppeltje en een mooi pak. Na de dienst bezoekt hij vaak vrienden in de Rivierenbuurt. Als hij dan ’s avonds vroeg terugloopt naar het centrum, hangen voor een pizzeria in de Van Woustraat altijd Marokkaanse jongens rond. Elke keer staan ze hem daar en groupe uit te vloeken: “Jahoed, jahoed! Vuile kankerjood!” Ze gooien muntjes tegen zijn rug, soms wordt hij bespuugd. Van der Sluis loopt door, zegt niets terug, wil ze niet aansporen, zijn sjabbes niet laten versjteren. Hij draagt zijn keppel bewust en trots. Gideon van der Sluis: “Met mijn keppel ben ik extra herkenbaar. Maar juist nu wil ik laten zien dat ik joods ben. En dat ik me op geen enkele manier laat intimideren door deze walgelijke praktijken. Het is een enorm probleem en het wordt steeds erger. Vijf jaar geleden was één opmerking per jaar al veel. Nu gebeurt het elke week. Er zijn nu wijken, zoals de Indische buurt, de Transvaalbuurt en West, waar joden met een keppel niet meer kunnen lopen.”

Een jaar eerder, op 9 november 2003, waarschuwde Frits Bolkestein bij de herdenking van de Kristallnacht voor de virulente jodenhaat waarmee een groeiende groep burgers van Europees-Arabische afkomst is behept.

Soep van de Week, tevens StamCafé

Sunny de NSB’er

Sunny Bergman ging eerst bij de VPRO klikken over het vermeende huiselijk geweld en de buitenechtelijke escapades van Theo Maassen en hing vervolgens aan de bel bij NRC Handelsblad. Maar de krant zag af van publicatie van de roddel. Het gesjeesde soapsterretje bleef leuren en kwam bij weekblad Privé terecht met de “scoop” (het 125 duizend woorden tellend app-gesprek tussen de vrouw van Theo en zijn minnares), die nog steeds niet het door haar gewenste gevolg heeft: het ontslag van Theo Maassen.

De VPRO heeft hem vooralsnog niet gecanceld en het duurt nog een paar maanden voor Zomergasten weer begint, al schijnt er meer dirt over Maassen op komst te zijn. Als hij er dan toch uitvliegt, gaat bij Bergman de vlag uit.

Johan Derksen over de kwestie: “Er wordt schande gesproken dat Theo minnaressen heeft." Daar heeft Sunny Bergman niks mee te maken en daar heeft de VPRO niks mee te maken. Alleen Theo zijn vrouw zou er wat van kunnen zeggen”.

Derksen haalt ook het ‘gebroken neus-incident’ aan. "Het is flinterdun. Als Theo zijn handjes laat wapperen en vrouwen slaat? Dat vind ik heel kwalijk. Dan vind ik Overmars met een dickpic een kwajongen vergeleken met waarvan Theo van beschuldigd wordt.” Maar volgens hem is dit alles niet hard bewezen. "Ik vind ook dat als dames boos zijn en aangifte willen doen, dan gaan ze naar de politie. Maar je doet geen ‘aangifte’ via Sunny Bergman bij de VPRO.”

door: Arthur van Amerongen

Wie denkt dat het op stalinistische wijze retoucheren van foto’ s met het SP-logo toevallig is gebeurd, kent de privé-oorlog van Frenske tegen het ongevaarlijke partijtje uit Oss niet. De poging om zijn desastreuze campagnestart te vergeten, door als man van het volk mee te lopen in een demonstratie in Heerlen (nog net niet in een mijnwerkersoverall en een Roda JC-sjaal) mislukte jammerlijk. Timmermans zal ook niet blij zijn geweest met de opiniepeiling van deze week, waarin Groep Timmermans op een schamele derde plek stond. Frenske is dus niet eens meer de Joop Zoetemelk van de politiek. 

Frenske’s privé-oorlog met de SP en met de vleugel binnen de PvdA die wil samenwerken met de SP, kent een lange geschiedenis.

Op 31 mei 2008 schreef de toenmalige staatssecretaris Timmermans een uitgebreid opiniestuk in NRC Handelsblad over de stand van de PvdA, met vijftien suggesties “om de verlamming te doorbreken” 

Timmermans: “De PvdA dreigt in een conservatieve reflex te schieten. Nu het tegenzit in de peilingen, dreigen de sociaaldemocraten te vluchten in de schijnoplossing van een socialistische Waterlinie tegen de oprukkende globalisering.” 

Zo kennen we de woordensmid met zijn onnavolgbare flux de bouche weer.

In het NRC-stuk keerde Timmermans zich faliekant tegen samenwerking met de SP – het stokpaardje van de nieuwe fractievoorzitter Mariëtte Hamer – en bepleitte samenwerking met D66 en GroenLinks. 

Het stuk werd vooral gezien als een persoonlijke aanval op fractieleider Job Cohen. 

De Volkskrant kopte vervolgens boven een stuk van Sheila Sitalsing: De PvdA’er kan kiezen: Hamer of Timmermans. Samenwerking tussen de PvdA en de SP ‘is nu onmogelijk’ – de links-conservatieve socialisten van Jan Marijnissen vluchten immers ‘in de schijnoplossing van een waterlinie tegen de oprukkende globalisering’.

Jan Marijnissen reageerde onmiddellijk met een vlammende, dichtgetimmerde polemiek, getiteld: SP is helemaal niet ouderwets en conservatief.

RIP JAMBA
12 april 2011 Asuncion, Paraguay - 12 april 2023 Praia dos Cavacos, Portugal

Dinsdag 4 april

Drymen, Schotland. Acht dagen niet gedronken en gerookt. 

Met tegenzin bezocht ik met mijn uitgever Otto de stokerij van Bushmills in Ierland, de oudste ter wereld. Ik moest  bijna kotsen toen ik  een groepje kerels om 10 uur ‘s ochtends de zogenaamde oer-whiskey (whiskey, niet whisky, want we waren in Ierland) zag “proeven”.  

In mijn drinkend bestaan slobberde ik trouwens bij voorkeur Laphroaig en Ardbeg Corryvreckan, fijne Schotse whiskeys. Tip van Tuur: in Gibraltar zijn die een stuk goedkoper dan in Spanje en Portugal en de omweg waard. ‘Omfietswhiskey’, om Nicolaas Klei te parafraseren. 

De inner nazi in mij maakt het mogelijk om radicaal met alles te stoppen, van de ene op de andere dag. Gewoon even de knop omdraaien. Alleen de aanloop naar geheelonthouding is lastig en duurt vaak wat lang, maar als ik eenmaal de smaak te pakken heb, kan zo’n fase van geheelonthouding makkelijk een jaar duren. Mijn vorige abstinentie duurde een jaar en toen reisde ik nota bene maandenlang door Zuid-Amerika. Lekker ontgiften met antioxiderende fruitsapjes in Brazilië, Bolivia, Peru en Colombia. Daar zat ik dan, op een hotelbalkon in Cali, superclean. Op straat krijsende commerciële sekswerksters, kwetterende Afro Zuid-Amerikanen sirenes, brekend glas en dronken en beroofde toeristen die als zombies over straat zwalkten. In de jaren tachtig had ik dag en nacht schoon volk over de vloer in  mijn huis aan de Nieuwezijds Voorburgwal (voor de kenner: tegenover seksbioscoop Diana en schandknapenclub Why Not).  Iedereen mocht daar chinezen, spuiten en snuiven, bij de warme kachel zitten en gratis soep slurpen, als ze mij maar een puntje bruin en/of wit gaven. De jaren tachtig en negentig waren één lange roes. De man van met de hamer kwam pas toen mijn relatie van vijftien jaar stukliep en ik in de Jellinek terechtkwam. Eerst voor drank, later voor drugs. Ik hou er niet van als pipo’s in mijn ziel gaan peuteren en brak dan ook niet uit mijn pantser. De pijn, de tranen en het verdriet kwamen pas toen ik alles op ging schrijven en dat bleek nog goed te verkopen ook, en al helemaal in combinatie met mijn alter ego: grumpapotomu**s. De boze, chagrijnige blanke man op leeftijd. W.C. Fields! 

In het Winnock Hotel in Drymen borrelt alles weer naar boven en kan ik smakelijk lachen om al die ellende. Water onder de brug. Mijn kamer kijkt uit op een enorme schoorsteen, die als afzuigkap voor de hotelkeuken functioneert. Attenooije, wat een stank. Oud frituurvet: de lucht van Ierland en Groot-Brittannië. In elke stad en op elk bus- en treinstation hangt dezelfde gore meur, gemengd met de stank van vis. Kennelijk vinden de inheemsen dat lekker en vertrouwd. In de pub van het hotel -  hoogpolig tapijt, behang aan de muur, geweien, kachels in de hoogste stand, een man in een kilt en een orgeltje zingt Schotse liedjes, onderbroken door dijenkletsers waar niemand om lacht - waart de dood rond, alleen weten de aanwezigen dat nog niet. Het is precies die scène in the Meaning of Life van Monty Python: part VII, Deat**h*. *

Onder de douche begin ik zowaar te zingen, en dat is een goed teken. Een zeer aanstekelijk liedje van Lou Reed en John Cale, van het album Songs for Drella. De vrolijke Tuur is terug!

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

You say no one famous ever came from here

When you're growing up in a small town

And you're having a nervous breakdown

And you think that you'll never escape it

Yourself or the place that you live

Politieke partij laat niemand vallen, maar laat Arthur van Amerongen wel vallen

Nee toch! De slogan van D66 is 'Laat iedereen vrij, maar niemand vallen', maar nu heeft de partij toch iemand laten vallen! Namelijk de beroemde columnist Arthur van Amerongen (GeenStijl, HP/De Tijd). D66 liet Van Amerongen vrij in zijn columns, maar toen de inhoud van z'n jongste stukje proza (over slechts 1 kleurtje op de kieslijsten van D66) door een dartele stagiaire naar de partijtop werd gedrimmeld, liet de partij hem tóch vallen. BLOCK! Want sommige mensen zijn nou eenmaal vrijer dan anderen en sommige mensen mag je harder niet laten vallen dan dat je anderen niet laat vallen, enzovoorts. Je verdiende loon, Van Amerongen!

Een epische weekafsluiting met Sylvain Ephimenco vanuit Toscane, Rob Hoogland vanuit Egmond en Ivo Teulings vanuit Malaga.

*Ephi schudt met zijn vlijmscherpe columns de boel op bij Trouw. Hoe doorstond hij de quarantaine in het hart van het zwaar getroffen Italië? Hoogland, volgens Bert Wagendorp de beste columnist van Nederland, behoeft geen krans en Ivo Teulings, co-auteur van de bestseller Costa del Coke, vertelt in geuren en kleuren hoe hij de krankzinnige lockdown in Andalusië overleefde. *

Arthur Japin is schrijver, doet aan ballet (lol), vindt van zichzelf dat hij kan acteren en woont samen met twee mannen in Utrecht. Verder schrijft Arthur Japin bestsellers die vrijwel uitsluitend worden gelezen door 45+-vrouwen met kort praktisch kapsel.

Het soort dat ook Margriet en Libelle (sorry Ebru) leest. Zijn boeken gaan meestal over iemand die heel erg slachtoffer is van gemene mensen en dus heel erg zielig is. Dat komt, Arthur werd vroeger enorm gepest, dus is hij ook slachtoffer, aldus Arthur Japin zelf.

Daarom ook weet Arthur dat 'woorden wapens zijn' en dat je door woorden supererg kunt worden 'gekwetst'. Dat roept Arthur trouwens al jaren. Zo vond Arthur 'altijd de gekwetste jankerd zijn heeft me voorwaar geen windeieren gelegd met mijn Libelle-boekjes in dit bejaarde wijvenland' Japin in 2012 het totaal niet kwetsend om te zeggen dat Theo van Gogh er gewoon om heeft gevraagd te worden afgeslacht. Want Theo van Gogh was zo iemand die zomaar zei wat hij wilde, en zijn woorden waren eigenlijk ook een soort kogels, dus ja. Lees maar:

"Na de moord op Theo van Gogh kwam de roep om te mogen beledigen, het recht op kwetsen. Het werd verdedigd alsof het een mensenrecht is. Ik vind dat verschrikkelijk. Als je mag kwetsen met woorden is er volgens mij als vanzelf een recht om te kwetsen met wapens. Kwetsen met woorden is erger, verwoestender."

Ziet u wel? kwetsen met woorden is nog veel erger dan kwetsen met wapens! Dus je kunt beter Theo van Gogh doodschieten dan een column schrijven. En je kunt nog veel beter Pim Fortuyn van een parkeerplaats Folkertjensma'en dan de gevoelens van vele burgers vertolken. Paar baantjes trekken in een zwembad gevuld met novitsjok of Arthur Japin lezen? Je driejarige kind verkopen als seksslaaf in Thailand of een kinderboek van Arthur Japin voorlezen? Dilemma’s, dilemma’s, dilemma’s.

Dit geldt natuurlijk allemaal niet voor Arthur 'jeetje je verwacht het niet' Japin zelf. Vreemd. Want vrijwel al zijn boeken zijn zo kwetsend pathetisch en infantiel tearjerk dat zelfs in de Bruna naar de kaft gaan staan staren al het leven kost aan een volle zaal in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Je kunt gerust stellen dat het oeuvre van Arthur 'laat ik eens een leuke quiz gaan presenteren bij de VARA' Japin te vergelijken valt met het afvuren van een complete band aan explosieve .50 uraniumpatronen met hollow point in de richting van een kinderdagverblijf voor meervoudig gehandicapte kinderen. 

Zullen we anders met Arthur 'had ik al eens gezegd dat ik echt multi-multi-multi-multi-getalenteerd ben maar kritiek daarop voel als gekwets' Japin afspreken dat als wij gewoon mogen zeggen wat we willen, en daarmee 'nog verwoestender bezig zijn dan wapens afvuren', hij gewoon zijn quasi-literaire huisvrouwkasteelromannetjes mag blijven publiceren, ook al staan tien pagina's van één Arthur Japin-roman in principe gelijk aan het uitroeien van een compleet EU-vluchtelingendetentiecentrum voor alleenstaande minderjarigen qua kwetsgehalte? 

En dan noemen we het: 'Vrijheid van meningsuiting'. Deal? Deal!

Of hee, weet je wat: we zetten het in een grondwet!