Interview: Arthur van Amerongen

Ik ken Syp Wynia nog uit de tijd dat we letterlijk verre collega’s waren bij Het Parool. Hij zat in Brussel, ik in Beiroet. Zijn stukjes over de Europese Unie waren brommerig en zeer vermakelijk. Wynia was volgens mij de enige journalist van de mainstream media die kritisch schreef over de santenkraam, de poppenkast en de bureaucratische teringbende die de EU is. De rest van de correspondenten in het Brusselse waren en zijn in de regel juichaapjes, Alexander Bakker en Lise Witteman uitgezonderd.  Ik ben Syp trouw blijven volgen en ben het eigenlijk altijd met hem eens. Hij behoort tot het legertje blanke ‘boze’ columnisten die allemaal net iets ouder zijn dan ik: Rob Hoogland, Martin Sommer, Leon de Winter, Sylvain Ephimenco, Theodor Holman en Max Pam en dan ben ik er wellicht nog een paar vergeten. Jan Dijkgraaf is drie jaar jonger dan ik, dus die is hors categorie.  

Wynia is in de serie Europese Patriotten lekker lang aan het woord over Wynia’s Week, Uitgeverij Blauwburgwal, zijn tijd als correspondent in Brussel, Frenske Timmermans en nog meer brandende kwesties.

Sneuvelbereidheid is zo’n beetje de beste graadmeter voor de levensvatbaarheid van je beschaving. Dan kun je nog technisch zo superieur zijn: als je de hele dag met je homies in het badhuis hangt, komen de vandalen je vanzelf op je genderdiffuse bek slaan. 

Mannen schijnen wekelijks aan het Romeinse rijk te denken. Dat zal wel horen bij een beschaving die al in de blessuretijd zit. Weet u wie ook vaak aan het Romeinse rijk dacht?

Groetjes uit de Algarve

**Woensdag 13 september. **

Een prima stuk over Portugal van Jurriaan van Eerten, de correspondent van het Parool en Trouw op het Iberisch Schiereiland. 

*Eerst voorbij een cocktailbar lopen waar Amerikanen en Noord-Europeanen rustig een drankje van een euro of 8 drinken, daarna door een straat waar de huren niet onderdoen voor die in Amsterdam, om vervolgens in een supermarkt te moeten kiezen tussen een B-merk pak rijst of pasta. Als het al mogelijk is om die dag dit soort boodschappen te betalen. Door de toenemende inflatie komen steeds meer Portugezen financieel in de knel, terwijl het land door de influx van expats en afstandswerkers in hoog tempo duurder wordt. Hierdoor ontstaat een groeiende kloof tussen de Portugees die probeert te overleven op een lokaal salaris en de buitenlanders met hun laptops in koffiebarretjes, die vaak een veelvoud daarvan verdienen. In een land waar het minimumloon 760 euro per maand is, terwijl bijvoorbeeld een liter benzine net onder de twee euro kost en het boodschappenmandje qua prijs niet veel verschilt van dat in Nederland, verbaast de uitkomst van het onderzoek niet. Om een eenkamerappartement te huren in de hoofdstad besteden Portugezen gemiddeld genomen twee derde van hun inkomen. Bovendien geldt dit niet alleen voor de hoofdstad: ook in de tweede stad Porto en de door Noord-Europeanen bevolkte Algarve is het voor de middenklasse praktisch onmogelijk om nog woonruimte te vinden die in verhouding staat tot het inkomen. Zelfs in kleinere plattelandssteden zijn de prijzen recent over de kop gegaan. In Évora, op anderhalf uur rijden van Lissabon, steeg de gemiddelde huur van een woning bijvoorbeeld met meer dan 120 procent in één jaar. *

Een paar kanttekeningen mijnerzijds: de Algarve is in de elf jaar dat ik er woon absoluut duurder geworden. Een schattig vissershuisje in het centrum van Olhão kostte destijds 50.000 euro en nu 2 ton. Met name Fransozen hebben de markt verziekt. Ze zijn hier als sprinkhanen neergestreken, mede omdat ze allerlei belastingvoordeeltjes kregen van de regering in Lissabon. Ze namen allemaal een autootje mee waardoor parkeren in Olhão, qua structuur vergelijkbaar met een Noord-Afrikaanse kasba, net zo’n hel is geworden als 020. Het voordeel is dat er door de migranten veel goede restaurants zijn gekomen en dat je in de supermarkten alle mogelijke delicatessen en exotische producten en specerijen kan kopen, en dat was elf jaar geleden wel anders.

Het zal de lezer niet ontgaan zijn dat de staat de plank heeft misgeslagen met het belasten van vermogen via een fictief rendement. Ondanks de vele waarschuwingen van fiscale en juridische experts, zette het kabinet de belastinghervorming toch door. Nu, na een rechterlijke uitspraak, blijkt wat iedereen al zei: het mag niet. Dus nu zijn de briljante koppen bij de belastingdienst weer samengekomen met een nieuw plan. En dat plan is nou niet bepaald waterdicht…

Allereerst een verklaring voor de vurige wens voor een vermogensbelasting; naast de onuitputtelijke drang van de overheid om meer belasting te willen innen, is het in dezen ook een beetje PR. Immers, door het slechte (ultra ruime) monetaire beleid van de ECB heeft er vanaf de kredietcrisis tot vorig jaar een enorme inflatie plaatsgevonden in financiële waarden zoals aandelen, obligaties en vastgoed, die nu pas is overgeslagen naar de reële economie. Het ECB-beleid was dus regressief want de vermogenden werden flink vermogender omdat zij de grootste houders zijn van deze financiële activa. De gewone burger kon maar mondjesmaat mee genieten (via eigen huis) terwijl de lagere inkomensklassen helemaal geen voordeel heeft gehad omdat zij geen financiële activa bezaten; sterker nog, zij zijn er op achteruit gegaan omdat de huren flink zijn gestegen (wel verschil tussen private verhuur en sociale huur natuurlijk, zowel in timing alsmede hoogte van de verhogingen). Het moge duidelijk zijn dat de meesten in de politiek hier een slaatje uit kunnen slaan. Het aanpakken van de rijke stinkerds levert namelijk altijd stemmen op. Of zoals het FD schreef: “alle politieke partijen zien de charme [!!!] van het belasten.. van vermogen”.

Interview: Arthur van Amerongen

Hans Siepel (SpeakersAcademy) is de geestelijke vader van de crisiscommunicatie in Nederland, was ex-woordvoerder van Groenlinks, woordvoerder van de raad van bestuur van de Nederlandse Spoorwegen en was plaatsvervangend directeur bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, waar hij vertrok als klokkenluider. 

Recentelijk schreef hij een vlammende polemiek, getiteld: Stem ze Weg! 

Siepel fileert Frans Timmermans en de Linkse Wolk genadeloos. Hier het hoogtepunt van de heerlijke tirade. 

“De groen-linkse-wetenschapsreligieuze deugmensen hebben een eigentijds politbureau. Deze houdt zitting in Zwitserland met de naam World Economic Forum. Daar huizen ook de nieuwe Karl Marx en Lenin. Ze heten Yuval Harari en Klaus Schwab. Met een eigentijdse variant op het meesterwerk van Marx Das Kapital, het nieuwe ‘rode boekje’ heet nu Corona 19; the Great Reset. Het ligt op de nachtkastjes van de prominente leden en voorgangers van dit nieuwe utopisch gedachtegoed. Lijsttrekker Timmermans ziet zichzelf als één van de uitverkorenen om deze nieuwe revolutie te leiden en zo de planeet te redden. Ook burgemeester Halsema en Sharon Dijksma pronken gaarne met de WEF-veren en Rutte vindt deze Harari een inspirerende persoonlijkheid. Daar bij het WEF dromen ze van een nieuwe wereld. Net als Marx en Lenin deden. De nieuwe politieke leiders verenigd in de ideologie van de wetenschapsreligie, waarvan de meest fanatieke bij Volt en D66 te vinden zijn, dromen van een heus aards digitaal-technologisch ‘paradijs’ op aarde. Net zoals Marx en Lenin droomden ze van een arbeidersparadijs. Samen met Yuval Harari zingen ze lofliederen over het einde van de idealen van de Franse revolutie van ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’. Van deze humane en morele waarden willen ze, getuige hun politieke gedrag in de coronatijd, bij GroenLinks en de PvdA niets meer weten. ‘Das war einmal’. Net als hun democratische gezindheid. Het gemak waarmee dit politieke gezelschap in coronatijd democratische grondrechten in de prullenbak deponeerde, doet het ergste vrezen. Om de planeet te redden mag, zo vindt menig GroenLinkser en PvdA'er, de democratie en rechtsstaat sneuvelen. Hun vriendje uit Canada Justin Trudeau – het grote voorbeeld van Jesse Klaver – die het liefst de niet-gevaccineerden bij het oud vuil had gedeponeerd – ‘they take space’, zo merkte hij op en Attje Kuiken kraaide van instemming – heeft openlijk zijn grote liefde voor China en de totale onderdrukking van de individuele vrijheid verklaard. Kiezers zijn gewaarschuwd. Het dictatoriale communistische en socialistische bloed kruipt door de politieke aderen van deze nieuwe combinatie. Voortgedreven door ‘hogere’ idealen en met een zorgwekkende superioriteitsovertuiging zal zij alles wat menigeen dierbaar is, kapotmaken. Niet gehinderd door respect voor mensen met andere visies of inzichten. U weet hoe groot de minachting in deze kringen is jegens andersdenkenden. Kuiken, Klaver en Timmermans kijken met veel dedain neer op deze ‘laagopgeleiden’. Zij vinden ze, net als het nieuwe CDA-licht, Henri Bontenbal, ‘dom’. Ze hebben een heus woordenboekje gemaakt met scheldwoorden en dehumaniseringstaal. De geschiedenis vertelt u wat er zal gebeuren als  gezelschap aan de machtsknoppen gaat zitten. Vergeet de individuele vrijheid. Vergeet respect voor andersdenkenden. Vergeet de rechtsstaat. Vergeet de democratie. Vergeet de idealen van het humanisme.

Kun  je wel zeggen dat de Clintons veel doden in hun entourage hebben, maar vergeet Obama niet. Want Obama’s kok is dood. Om maar te zwijgen van zijn record drone-aanvallen. Kun je zeggen dat het zielig is, als je kano omslaat en je verzuipt, maar andere mensen zullen dan zeggen dat je dan maar geen boek moet schrijven. Ja, millennials, denk daar maar eens over na voor je je coming of age epistel naar Lebowski stuurt: kano’s don’t kill people, Obama does.

Vrijdag 8 september

A horse is a horse, of course, of course,
And no one can talk to a horse of course
That is, of course, unless the horse is the famous Mr. Ed.
Go right to the source and ask the horse
He'll give you the answer that you'll endorse.
He's always on a steady course.
Talk to Mr. Ed.

Twiet van de dag:

Kijk, bij de Volkskrant - maar ook bij alle andere krantjes van het Vlaamse mediakartel - draait alles om clickbait. Ik weet dat omdat ik ruim tien jaar mee trippelde in die tredmolen. Noem het voor mijn part een ratrace. Zodra mijn column online stond, ging ik pompen. Niet in de zin van neuken, maar de social media volpompen met het linkje naar mijn cursiefje. Dat stond binnen de kortste keren op de eerste plaats in het rubriekje Best Gelezen van de Volkskrant. Het was stuivertje wisselen met Sander Schimmelpenninck, de opvolger van de ontslagen columnist René Cuperus (als hoofdredacteur Klok een medewerker uitnodigt voor een lunch, heeft diens laatste uurtje bij de krant geslagen). Cuperus is verbonden aan Internationaal Instituut Clingendael en was voorheen senior wetenschappelijk medewerker in dienst van de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid.  Een keurige kerel, met wie ik samen op reis was door het Heilig Land, gesponsord door het CIDI. Voor mij was het alleen maar belangrijk dat ik scoorde, omdat ik dan met cijfertjes kon zwaaien naar hoofdredacteur Pieter Klok. Ik had in een jaar tijd per e-mail minstens tien waarschuwingen gehad die over de inhoud van mijn columns gingen, en over mijn Twittergedrag. Ik was volgens Klok niet hoffelijk op Twitter, in tegenstelling tot Sander Schimmelpenninck, die Hoe hoort het eigenlijk? op zijn nachtkastje heeft liggen, de bijbel voor etiquette, in 1938 geschreven door Amy Groskamp-ten Have. Kabouter Clickbait zat zijn geliefde collega Aaf dan ook niet snel met mr. Ed vergelijken.

Drie jaar geleden heeft de Europese Centrale Bank (ECB) een koersverandering doorgevoerd. Voor het eerst in lange tijd werd er besloten om de rente stapsgewijs te verhogen. En dit heeft nogal wat negatieve gevolgen voor de economie, wat ook precies de bedoeling is. Nu de economische impact zich begint af te tekenen, is het de vraag of de ECB nu genoeg verhoogd heeft en de pauzeknop kan indrukken. Of, zoals velen in de aandelenmarkt hopen, de ECB de rente zelfs kan verlagen.  

In september 2019 stond de beleidsrente van de ECB (main refinancing rate) op -0,00% en na vele stappen staat de teller inmiddels op +4,25%. Het hele idee hierachter is, zoals de vaste Geldblog lezer al weet, om de verstrekking van krediet af te remmen, de kosten van krediet te laten toenemen, om zo de consumptie en de investeringen af te remmen. Doordat de vraag dan afneemt (of minder hard groeit als het aanbod), kan de inflatie weer zakken. Immers, er is dan minder schaarste in diensten en goederen wat tevens ook leidt tot minder hoge looneisen (onderhandelingspositie van arbeid verslechtert).

Frenske Bulletin Week 36, door Arthur van Amerongen

Frans Timmermans had een beroerde week achter de rug en werd gered door de Tilburgse GroenLinks-wethouder Esmah Lahlah, die tot nummer twee van de kandidatenlijst van GroenLinks-PvdA werd gelanceerd. De media jubelden van vreugde over deze dea ex machina en waren de laatste peilingen - waaruit bleek dat het Frenske-effect volledig was uitgewerkt en Groep Timmermans weer op een miezerige 20 zetels stond - op slag vergeten. 

Iedere Frenske-watcher weet dat de Great White Hope van deugend blank Nederland na zo’n vernietigende peiling minimaal twee dagen niet aanspreekbaar is voor zijn hofhouding. Vermoedelijk liep hij van woede te stampen door zijn rijtjeswoning in Maastricht en smeet hij met servies. De hond had zich in het arbeideresque tuintje verstopt. Zeven zetels verlies stond niet in de planning en dat er ineens twee andere, zeer serieuze kandidaten voor het premierschap bleken te zijn, al helemaal niet. 

Zijn voorstel om de SP en de PvdD op te slokken in Groep Timmermans was ook al afgeketst: 

Marijnissen zei al eerder dat de verschillen met GroenLinks en PvdA groot zijn, bijvoorbeeld bij de aanpak van arbeidsmigratie. Ze is door de oproep van Timmermans niet van gedachten veranderd. Volgens Marijnissen kan de SP met veel partijen samenwerken ‘die Nederland socialer willen maken’. “Maar de ervaring leert ook dat de PvdA vaak voor de verkiezingen mooie beloften doet, maar na de verkiezingen liever met CDA of VVD in zee gaat en aan afbraak- en bezuinigingspolitiek meewerkt. Dit heeft het vertrouwen van mensen in de politiek flink beschadigd. Dus iedereen die echte verandering wil, kan het beste SP stemmen.’

Drie dagen na de vernietigende peilingen had Frenske zich weer herpakt en kwam hij terug met een wervende twiet:

Het is tijd om samen de boel weer op de rails zetten. Met ons verkiezingsprogramma laten we zien dat we weer een land kunnen worden waar we trots op zijn. Dat we verschillen overbruggen, uitdagingen waar we voor staan aanpakken en toewerken naar een sociaal en groen Nederland.

Weet u wat een racistische club is? Extinction Rebellion. Maar dat is logisch, want ze komen nogal met politie in aanraking, en mensen van kleur die met de politie in aanraking komen, worden doorgaans zonder enige vorm van wederhoor afgeschoten en in een greppel gegooid. De politie is nu eenmaal een instituut en bij een te hoge organisatiegraad, komt vanzelf virulent racisme om de hoek kijken. En tegen zoveel racisme helpt natuurlijk alleen maar nog veel meer racisme. Geen positie zo eenzaam als die van diversiteitstoken op een marxistisch klimaatfeestje.