Geenstijl

Hoe vieren jullie Vrouwejaars?

Het is weer die tijd van het jaar: Vroud en Nieuw komt eraan. Dat betekent niet alleen vruuwerk afsteken, maar ook genieten van vroliebollen, vralcoholvrije vrampagne en, op het platteland, vrarbidschieten. Maar het is natuurlijk ook het moment van de Vrouwejaarsconference, om te vieren dat er nog nooit, behalve drie keer, een vrouw de Oudejaarsconference van de VARA mocht doen. Helaas zendt de VPRO de editie van dit jaar niet uit, dus liefhebbers van humor, en van vrouwen, zullen een kaartje moeten kopen en naar het theater moeten gaan. Maar ook aan de thuisblijvers is gedacht, en wel door Mike Peek van Het Parool.

Die heeft namelijk een recensie geschreven waar je iedere zin steeds harder gaat verlangen naar een vrouw met humor die je uit het lijden van het lezen komt verlossen. Het begint al met het begin. Mike legt zijn kaarten op tafel door te zeggen dat de Vrouwejaars (nota bene: een slecht idee) een goed idee is, maar dat het idealiter niet nodig zou moeten zijn. In de idealitere wereld van Mike staan er zeker geen vrouwen op het podium, maar doen ze alleen de afwas! De recensie wordt daarna alleen nog maar verdrietiger, Mike verklapt de helft van de clou van een grap over een tampon die verwijderd moet worden, verraadt dat het eigenlijk helemaal geen conference is maar gewoon een paar aan elkaar gelaste stukjes uit programma's van vrouwelijke cabaretiers en prijst daarna een lied over Henri Bontenbal het graf in door de CDA-politicus een "door het lhbtq-ijs gezakte ‘fatsoensrakker’" te noemen.

Dus niet zomaar een fatsoensrakker, maar een fatsoensrakker tussen aanhalingstekens, die door het lhbtq-ijs is gezakt. Dat is namelijk het referentiekader van een theaterrecensent in een Nederlandse krant: je hebt goede meningen, die schaatsen lekker over het lhbqt-ijs heen, en je hebt verkeerde meningen, van fatsoensrakkers die eigenlijk geen fatsoensrakkers zijn, maar fatsoensrakkers tussen aanhalingstekens, omdat ze juist door dat ijs zakken. En voor straf krijgen ze dan een keihard liedje van Lotte Velvet, die daar even mee afrekent. Dat is idealiter de functie van cabaret: zeggen wat iedereen in het publiek toch al vindt, met een liedje. Welja. Er zijn nog kaarten.