Geenstijl

Mooi hè

Weet u nog hoe dat ging? Eind november mochten we ons al gaan verheugen op het mooiste moment van het jaar. Veel spannender dan Sinterklaas en tien keer interessanter dan dat hele kerstgebeuren want dat snapten we allemaal nog niet. Begin december lag plotseling de vuurwerkfolder op de deurmat en dan kon het speuren, inlezen, inleven en vooral het uitzoeken beginnen. Het werd altijd veel te veel voor pap en mam, en ma in het bijzonder vond het allemaal helemaal niks met dat geknal waarvan je kleren maar gingen stinken. Mama's snappen het gewoon niet. Ter geruststelling zeiden we haar dat we ook een vuurwerkbril zouden kopen en zélfs de rotjes met een lont in plaats van een aansteker zouden afsteken. Alles voor de goede sier. En zoals elk jaar werd het 29 december, mochten we weer! Soms alleen naar de winkel om het vooraf bestelde op te halen maar veel vaker om gewapend met de folder richting de schmutzige, overvolle vuurwerkwinkel, die de rest van het jaar geen vuurwerkwinkel is, te trekken en aldaar aan te kruisen wat we wilden. Naar Duitsland kon ook. alleen doe je dat niet als patriot, eigen waar eerst immers. Pa ging mee - ma natuurlijk niet. Daar gingen we dan. Genieten, met zovele anderen. Met hele pakketten sierpotten, dozen knalvuurwerk, Thunderkings, Pyro's, Dikke Bertha's, sloffen rotjes, honderd duizend honderdduizend klappers, knalerwten en sterretjes voor het jongere broertje of zusje (of voor ma), wondertollen, dingen die PSYCHO SHOTS of INSANE CRACKLING LORDS OF LIGHTNING heten, crackers, Vulcano's, een paar pijlen en een Gigatronix (en die bril en lonten) kwamen we weer thuis om eerst verantwoording af te leggen aan ma en daarna alles uit te stallen in de woonkamer. Wat hadden we ons best gedaan, zo mooi lag het er bij, zo vredig bovendien (nog). Trots vergeleken we de aanwinsten met vriendjes. Ja wij toch het meest van de buurt. Oudejaarsdag zou onvergetelijk worden en zo was het. Dat wisten we al op de 29e. Dat zijn we blijven weten, zelfs toen we de interesse voor vuurwerk enigszins verloren omdat er alcohol en gezelligheid voor in de plaats kwamen. Toch hield vuurwerk altijd een plekje in ons hart - dat houdt het. Helaas, zoals dat gaat in Nederland, komt aan alle tradities een eind en zijn er altijd ratten die de boel verzieken. Daarom staan we vanochtend andermaal met z'n allen massaal in de rij voor ons geliefde vuurwerk. Nog één keer. De laatste keer.